Տե՜ր, ես քո անզոր տատրակն եմ,
Որ ամեն վայրկյան կտուցս մեկնած
Քեզ եմ հոտոտում:
Ես Բեհեզդայի ավազանի հիվանդն եմ,
Ես «Հիսու՜ս, Դավթի որդի»
կանչող կույրն եմ:
Ես Եզեկիան եմ, որ ամեն վայրկյան
շրջվում եմ դեպ պատն
ՈՒ Քեզ ասում, թե ես ինչ սրտով եմ
քայլել Քո առաջ:
Եվ վերջապես, ես Էսթերն եմ,
որ գավազանս առած`
Կանգնած եմ էս երկրի
ճամփաբաժանին…
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ