Փա­շի­ն­յա­նին ստի­պում են վե­րա­դարձ­նել հե­ղա­փո­խու­թ­յան սև տո­կոս­նե­րը

Ե­ղավ այն, ինչն ան­խու­սա­փե­լի էր: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին և իր կիր­թին քիչ-քիչ մո­տեց­նում են այն սե­ղա­նին, ո­րի շուրջ ի­րենք նս­տել չեն ու­զում, ո­րի շուրջ բա­նակ­ցու­թյուն­ներն ար­դեն իսկ «բո­վան­դա­կա­յին» եզ­րույթ­նե­րին էին հա­սել, բայց նրան­ցից ա­մեն մե­կը յու­րօվ­սանն կար­ծում է, թե կկա­րո­ղա­նա շր­ջան­ցել, դուրս թռ­չել այդ «Բեր­մու­դից»: Գո­նե այս պա­հի դի­տար­կում­նե­րը «նման» լա­վա­տե­սու­թյան հիմ­քեր չեն տա­լիս, և դա­տե­լով ի­րա­կան խա­ղի նե­րայս­բեր­գյան ողջ ամպ­լի­տու­դից, ե­թե ան­գամ տա­վու­շյան լո­կալ պա­տե­րազ­մը չվե­րած­վի լայ­նա­ծա­վա­լի, «չմտ­նի» Ար­ցախ, լայ­նա­ծա­վա­լը սա­րե­րի հետևում չէ, ե­թե կող­մե­րը չան­սան «մի­ջազ­գա­յին» հան­րու­թյան «կո­չե­րին», բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցի «բո­վան­դա­կա­յին» քն­նար­կում­նե­րը կյան­քի չկո­չեն:

Ան­չափ տրի­վիալ եր­կու պատ­ճա­ռով. հե­ղա­փո­խու­թյան վրա այդ­քան փող ի­զուր չէր ծախս­վել: «Մի­ջազ­գա­յին­նե­րը» ա­վե­լի լուրջ խն­դիր­ներ ու­նեն լու­ծե­լու` Իս­րա­յե­լից՝ Սի­րիա-Ի­րան, Ռու­սաս­տա­նից՝ Լի­բիա-Թուր­քիա ու այդ­պես շա­րու­նակ, ո­րի մի օ­ղակն էլ ար­ցա­խյան խն­դիրն է, և որևէ մեկն այլևս ժա­մա­նակ չու­նի զբաղ­վե­լու` ով նա­խա­հար­ձակ ե­ղավ Տա­վու­շում և ին­չու։ Ռու­լետ­կան պտտ­վում է. ում ճա­կա­տի՞ն, պարզ կդառ­նա ոչ շատ ուշ: Ընդ ո­րում, խա­ղի ի­րա­կան կող­մերն են` Ռու­սաս­տան-ԱՄՆ-Թուր­քիա։ Յու­րա­քան­չյու­րը վեր­մա­կը ձգում է դեպ ի­րեն: Եվ որ­քան էլ Փա­շի­նյանն ու նրա կիր­թը փոր­ձեն կի­սա­քայ­լե­րով ի­րա­վի­ճա­կը փր­կե­լու փոր­ձեր ա­նել, ա­պար­դյու՛ն: Ի դեպ, այս պա­հին հա­նուն դրա հիմ­նա­կան խա­ղա­ցո­ղը կիրթն է (երևի դրա հա­մար էր Նի­կո­լը նրան կիրթ ան­վա­նում), ո­րը մեկ ցույ­ցեր է կազ­մա­կեր­պում ինքն իր դեմ` վասն պա­տե­րազմ, մեկ հա­նում է Մա­մե­դյա­րո­վին, որ­պես­զի «մի­ջազ­գա­յին­նե­րը» հաս­կա­նան` իր գլու­խը խառն է` «не до» բա­նակ­ցու­թյուն­ներ։ Այ­նու­հան­դերձ, այդ «ան­հե­թեթ» քայ­լե­րը մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում չեն շար­ժե­լու որևէ մե­կի գու­թը. զի ժամն է ար­դեն ի­րիկ­նա­հա­ցի: Ա­ռաջ անց­նե­լով էլ մե­կընդ­միշտ ֆիք­սենք. որ­քան էլ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը փսո­րեց հա­յոց տու­նը, բո­լոր կա­ռույց­ներն ու ինս­տի­տուտ­նե­րը, բա­րո­յալ­քեց ու այ­լա­սե­րեց դրանք, Աստ­ծո ո­ղոր­մա­ծու­թյամբ, այդ ա­մե­նից զերծ մնաց հա­յոց ա­մե­նա­կա­յա­ցած կա­ռույ­ցը՝ բա­նա­կը, որն այս օ­րե­րին իր գոր­ծը ա­րեց այն­պես, ինչ­պես ար­ժան է ցան­կա­ցած` եր­կու ան­գամ ար­դեն իսկ այդ նույն մար­տը շա­հած բա­նա­կին:
«Չման­րա­նանք» նկա­տե­լու, թե ինչ­պես ագ­րե­սիա­յի օ­րը, երբ ՈՒԱԶ-ը «պա­տա­հա­կան» մտավ մեր տա­րածք, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը չկար, ու բա­ցա­կա է ցայս պա­հը: Ժպ­տու՞մ եք... Բա­նա­կում չծա­ռա­յած, լայ­վի ձո­ղը կյան­քի ու­ղի ա­րած, վար­չա­պե­տու­թյան (ոչ բա­րով) ողջ ըն­թաց­քում` կե­րած, եր­գած, պա­րած, քնած, խմած, լայ­վոտ­ված անձն անց­նող օ­րե­րին գեթ մեկ ան­գամ` այս օր­հա­սա­կան, ճա­կա­տագ­րա­կան պա­հին «հայտ­նու­թյուն» չու­նե­ցավ: Լի­նենք ան­կեղծ ու ա­սենք` շատ լավ է, որ չու­նե­ցավ, թե չէ` կր­կին սկ­սե­լու էր փսոր­ման գոր­ծըն­թաց, նրա հն­չեց­րած հեր­թա­կան ա­պամտ­քե­րը ծա­ռա­յե­լու էին բո­լո­րո­վին այլ նպա­տակ­նե­րի: Եվ ա­պա` օ­րի­նա­չափ է, որ նա ա­սե­լիք չու­նի. այն ինչ կա­տար­վում է այ­սօր շփ­ման գո­տում, ոչ մի կապ չու­նի նրա ֆի­զի­կա­կան մեն­թալ, հոգևոր նկա­րագ­րի հետ. ին­քը Օ­ՏԱՐ է այդ ա­մե­նին, և պետք չէ` իր «թավ­շյա» շուն­չը դիպց­նի այդ ա­մե­նին:

Դառ­նա­լով բուն գոր­ծըն­թաց­նե­րին՝ պետք է ար­ձա­նագ­րել. սո­ղա­ցող այս վի­ճա­կը դեռ եր­կար կշա­րու­նակ­վի, նախ այն պատ­ճա­ռով, որ ա­զիկ­նե­րը և նրանց «թարս ա­ճած» կիր­թը, ո­րը «տռ­զաց­նում» է իր ռազ­մա­կան կա­րո­ղու­թյուն­նե­րը, փաս­տա­ցի առ ո­չինչ է, ո­րով­հեև ան­չափ թան­կար­ժեք ԱԹՍ-ի կո­րուս­տը մի քա­նի վայր­կյա­նում ար­դեն իսկ խո­սուն ա­պա­ցույցն է ոչ միայն այն հան­գա­ման­քի, որ կրա­կում են ոչ թե զեն­քե­րը, այլ ա­ռա­ջին հեր­թին մար­դիկ-զին­վոր­նե­րը՝ ի­րենց հող հայ­րե­նիի հա­մար կանգ­նած­նե­րը: Նաև` ան­չափ ստ­րա­տե­գիա­կան դիրք, գե­նե­րալ ու գն­դա­պետ կորց­նելն ար­դեն իսկ ցու­ցիչ է այդ­պես էլ կռ­վե­լու ան­զոր բա­նա­կի: ՈՒ այս ա­մե­նում ա­մե­նա­խո­սու­նը, թերևս, Ա­լիևի` իր գե­նե­րա­լին հրա­ժեշտ չտա­լու փաստն էր: Եզ­րա­կա­ցու­թյուն­նե­րը թող­նում ենք ձեզ: Մեկ «no»-ով. սիմ­վո­լիկ, ան­չափ նշա­նա­յին է, որ եր­կու եր­կր­նե­րի վե­րե­լա­կա-կիր­թա-կա­ռու­ցո­ղա­կան` օ­պե­րա­տիվ կա­պի մեջ գտն­վող «գե­րա­գույն գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տար­նե­րը» հա­մա­տեղ բա­ցա­կա են. չկան ի­րենց եր­կր­նե­րի հա­մար կարևոր գոր­ծըն­թաց­նե­րում, ինչն ուղ­ղա­կի ար­ձա­նագ­րումն է` նրանք ա­նե­լիք չու­նեն, նրանք ոչ մեկն են…. ու դա ա­մենևին էլ պա­տա­հա­կան չէ: Եվ ե­թե նրան­ցից մե­կի բախ­տը բե­րել է, որ` «Քա­ջե­րին, միայն քա­ջե­րին է սի­րում պա­տե­րազմ­նե­րի աստ­վա­ծը», ու որն «ու­ներ» փոր­ձու­թյան մեծ քու­րա­նե­րով ան­ցած բա­նակ, ո­րին օգ­նու­թյուն է հաս­նում տիե­զեր­քից` ի­րենց հո­ղի հա­մար նա­հա­տակ­ված զա­վա­կաց խո­սող ա­րյու­նը, մյու­սին` կիր­թին, բախ­տը քվան­տա­յին այս օ­րե­րին բա­ցար­ձակ չի ժպ­տում:
ՈՒ հա­վա­տում ենք` եր­բեք չի ժպ­տա­լու:

Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ