Զարմանալի ոչինչ չկա այն բանում, որ բոլոր լուրջ երկրները մտածում են իրենց գլոբալ շահի ապահովման մասին, ներառյալ՝ իրենց անվտանգությունը, բարգավաճումը, մարդկանց կյանքի որակը և այլն։

Բրյուսելում՝ ինչպես Գրանադայում։ Ապրիլի 5-ին Հայաստանի ձևական մասնակցությամբ բանակցում էին Արևմուտքը, Թուրքիան ու Ադրբեջանը։ Բանակցում էին Հայաստանի վրա, Ռուսաստանի ու Իրանի դեմ (Արցախի թեման փակ էր, քանզի այդ հարցով հավաքվել էին 2022-ի հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում ու մեկ տարի անց համատեղ ուժերով էթնիկ զտում իրականացրել)...

Հայաստանին անվտանգության երաշխիքներ խոստացող երկրներն ու կառույցները նախ պետք է կանգնեցնեն Ադրբեջանին մատակարարվող սպառազինության գործընթացը, զսպեն Թուրքիայի մխրճումը հայ-ադրբեջանական բանակցություններ:

Տարիներ առաջ, իրար հերթ չտալով, գրում էին, որ շուտով շիմպանզեն գնալու է Եվրոպայում թուղթ ստորագրի և Արցախը հանձնի։

Հայաստանի Հանրապետությունում տարիներ շարունակ տիրել է բացարձակ ապօրինի մթնոլորտ: Դրա ֆոնին գործել են ՀԿ-ներ, որոնք հասարակական գործունեության քողի տակ իրականացրել են քաղաքական, ազդեցության գործակալների գործունեություն:

Այս չարագույժ ժխորի մեջ սատանայի ձայնն առավել լսելի է, քան Աստծունը: Եթե հիմա մի իրավ փրկիչ կամ մարգարե հայտնվի, կքարկոծեն ու կսպանեն նրան:

Ինչպես մարդու տեսակ մը կա` հիվանդ մարդու (անունը չգիտեմ, պիտի հոգեբանի մը հարցնեմ), այնպես էլ ժողովուրդ մը. ուրեմն մարդ կա, որ իր ձախորդության համար չի ուզում որևէ բան անել` դուրս գալու իր ձախողված վիճակեն, այլ դրա համար մեղադրում է մեկ ուրիշի:

Պատահական չէ մարդկության պատմությանն ուղեկցող այն հանգամանքը, որ քաղաքակրթական մի պարադիգմից դեպի հաջորդ պարադիգմն անցում կատարելիս, վերջինիս ամենից հավանական կրողը նախորդի այն հարևանը կամ հարևաններն են լինում, որոնք ռեսուրսային և կազմակերպական իմաստներով ունեն համապատասխան պոտենցիալներ ու զարգանալու հնարավորություններ։

Արևմուտքը, հանուն իր «փառքի» ու վիրավորված ինքնասիրության, Զելենսկու ձեռքով ցեղասպանեց ուկրաինացիներին, Հայաստանին կօգնի ինքնասպանության հարցում՝ մարդասիրությունից դրդված։

1. ԵՄ-ը գումար չի տրամադրել, այլ խոստացել է ընդամենը։ ԵՄ-ը մինչ այդ` վերջին 4 տարիներին, 2 անգամ արդեն խոստացել էր Հայաստանին տրամադրել 2.6 մլրդ, առաջին անգամ՝ խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին, ինչը Նիկոլը որպես խաղաքարտ օգտագործեց, այսինքն` մեզ չընտրեք, չեն տա։ Երկրորդ անգամ` Պրահայի պայմանավորվածություններից անմիջապես հետո, ենթադրաբար, որպեսզի Արցախի վերջնական կորուստը կամ, ինչպես Նիկոլն էր ասում, նշաձողի իջեցումը Արցախի հարցում թմրությամբ ընդունվի հանրության կողմից։