Երազումս մեռել էի՝ ժամանակից շուտ, անժամանակ, անսպասելի և դավադրաբար…

Հայ ժողովրդի ներկայիս ծանր վիճակի մասին ավելորդ եմ համարում գրել. այն իր վրա զգում է յուրաքանչյուր հայ և այդ վիճակից կարող է գոհ լինել միայն մեր ժողովրդի թշնամին: Ինչպես նշեց ՀՀ նախագահն իր հեռուստաելույթում ս.թ. հունիսի 29-ին, «մեր այդ զրկանքների, կորուստների, մեր սոցիալական ծանր կացության հիմնական պատճառը Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի միջև ընթացող պատերազմն է»: Եվ ահա ժողովրդին այս վիճակից հանելու նպատակով, բարի ցանկություններով ու խաղաղասիրական ձգտումներով Աշոտ Բլեյանը մեկնեց Բաքու և վերադառնալով, «շիտակ, անխնա», փնջելով տեսածը, լսածը, իր տպավորությունները ներկայացրեց լայն ընթերցողներին: Ի պատասխան Բլեյանի տպավորությունների լայն ընթերցողն էլ հանրապետության մամուլը հեղեղեց զգացմունքներով ու տրամաբանական հիմնավորումներով լի քննադատություններով և գնահատականներով՝ սկսած «հոգեկան հիվանդից» մինչև «քաղաքական գործիք» ու «դավաճան»: Եվ նրան պաշտպանության նետվեցին նրա համախոհներն ու գործընկերները (էլ ինչ ընկերներ, որ նեղ օրը չհասնեն օգնության): Վալերի Միրզոյանն «անհասկացող» քննադատներին նույնպես առաջարկում է խորհել Բլեյանի առաջադրած մի շարք հարցերի շուրջ և «հասկանալ Բլեյանին», իսկ Կ. Սարդարյանն էլ քննադատելով Բլեյանին մեղադրող Ս. Զոլյանին, մեղադրում է նրան «հակափաստարկ» չունենալու և հիվանդության սխալ ախտորոշման մեջ: Տեսնելով, որ ընթերցողները Բլեյանի արարքը միանշանակ չեն ընկալել, Աշոտ Պետրոսյանը «Ազատամարտում» հարցն ուղղում է իշխանություններին. «Եթե գերագույն իշխանությունները, և անձամբ նախագահը, անհապաղ իրենց գնահատականը չտան և չդատապարտեն երևույթն ու նրա իրագործողին, ուրեմն անկասկած է, որ գործողության հեղինակները իրենք են, և Հայաստանի համար ստեղծվել է արհավիրք»:

Աշխարհը բաղկացած է կամուրջներ ու պարիսպներ շինողներից։ Հա՛, մի՛ զարմացեք. եթե նայեք ձեր կյանքին, կտեսնեք, որ դուք էլ, վերցրած ձեր մուրճը, առավոտից երեկո շինում եք, մեկին ընդառաջ՝ կամուրջ, մյուսին դեռ չհասած՝ պարիսպ։

Առանց այն էլ՝ խոսելդ չի գալիս… Սրան էլ հասան մեզ վերաձևող-կազմաքանդողները՝ էլ իրար ասելու բան չունենք, կարծես, ազգովի իրարից նեղսրտել, փակվել ենք մեր մեջ. ավելի լավ է անտարբեր կոչվել, քան՝ ավելորդ լինել:

Եվ այսպես ապրեցինք դարեր՝ եկողը նախորդին ոչնչացնելով, ուրացության ու մոռացության տալով նրա փորձն ու գործը, չհանդուրժելով, վատը դրոշ սարքելով, փորձ չքաղելով, հետևից ավեր թողնելով, ծաղկող հունդերը չորացնելով, որպեսզի նորից աղավնի բաց թողնի՝ մի՜ շյուղ բերելու…

Մեր մի բուռ երկրում, երբ կանգնած ենք բազմաթիվ ներքին ու արտաքին մարտահրավերների առաջ, երբ կա որոշակի անորոշություն ու ապագայի վախ, մենք այլընտրանք չունենք, քան միմյանց ձեռք բռնելը (Ձեռք բռնելը գրքի վերնագրից ինձ համար դարձել է մի տեսակ կյանքի չափանիշ)։

Սպասման ժամանակն ամենաարժեքավորն է։ Չի՛ կարելի այն թերագնահատել, վարկաբեկել, փչացնել, մսխել․․․

Հայաստանի ու Արցախի միջև հայրենական կապը, արդեն քանի դար, հատկանշվում է որպես մոր և զավակի հարաբերություն. մայր երկիր-Հայաստան և զավակ երկիր-Արցախ: Շատ զգացմունքային, բարոյական և փոխադարձ պարտավորվածություն թելադրող մերձակցություն է:

Ցավալի է խոստովանել՝ ինչ-որ առումով ռուսի ոտնատեղը դարձանք, թուրքի էլ՝ չայխանան: Մեկն ասում է՝ կոշիկս սրբիր, որ փրկեցի, մյուսը՝ չայս մատուցիր, որ քեզ չսպանեմ: Փաստորեն, թուրքը համբերել գիտե, մենք՝ հոխորտալ: