Ինչու է լռում շատախոս Նիկոլը
05.05.2020 | 00:09
Նիկոլը քար լռություն պահպանեց Լավրովի բարձրաձայնած` Ղարաբաղյան բանակցային խնդրում սեղանին առկա «փուլային» տարբերակի առնչությամբ: Լռեց (գոնե ցայս) Միքայել Միասյանի բավականին կոշտ մեղադրանքների հետ կապված (դավաճանություն, ռեկետ, իրավապահ կառույցների` այդ ամենի գործուն մասնակցություն):
Լռությունը համաձայնության նշա՞ն է: Ընդհանուր առմամբ` այո, սակայն այս պարագայում գործ ունենք նախ գեղջկական խորամանկության, քաղաքական ամբարտավանության հետ. չկա պատասխանը, չկա խնդիրը: Եվ ապա` ըստ ամենայնի, խորքային այլ խնդիրներ, պայմավորվածություններ կան, որոնք թույլ չեն տալիս նրան խոսել: Եվ ապա` Նիկոլին մոդերացնող դրսի «հայրիկներն» ասել են` ճիշտը լռելն է. մենք մեր գործը գիտենք:
Իրականում վիճակը բավականին բարդ է. մի կողմից տանուլ է տրվում ամենակարևոր, կենսական գեոքաղաքական խնդիրը` Արցախյան հարցը, մյուս կողմից Նիկոլին` հեղափոխության առաջնորդին, ներկայացվում են մեղադրանքներ, որոնք նորմալ երկրում մի քանի հեղափոխության պատճառ կարող էին լինել:
Բայց քանի որ Նիկոլը, որի մեջ ապրում են մի քանի Նիկոլներ` լռող Նիկոլ, խորամանկ գյուղացի Նիկոլ, իր ներքին քիմիայով շուրջբոլորը ամայացնող Նիկոլ, փողապաշտ Նիկոլ, թփերի տակ թաքնվող Նիկոլ… բայց ամենակարևորը` պետականությունը, արժեհամակարգը քանդած խաբեբա Նիկոլ, որը քամել է հանրության ներքին-կենսական էներգիան, ըմբոստանալու` միանգամից ոտքի կագնելու կարողականությունը, հոգեբանական տեռորի ենթարկելով-կաթվածահարելով ողջ էթնիկ միջուկը, փորձելով հասնել սակրալ տարածքներ, իր համար որոշակի օազիս ապահովելով, ժամանակ շահելով` սպասվող զարգացումներին դեմ հանդիման:
Միքայել Մինասյանի վա-բանկն էլ ուներ մի քանի «հետաքրքիր» շերտեր.
ա) առաջին անգամ հեղափոխության առաջնորդին, ի տարբերություն «սուրհանդակ», կանգի շեփորներ հնչեցնող, նույնպես լռել սիրող` Նիկոլի Ազգային անվտանգության նախկին պետ Վանեցյանի, շատ կոնկրետ, փաստացի, հեղափոխության ու ժողովրդավարության պողոսների առաջնորդի համար գրեթե լկտիության հասնող չափորոշիչներով փաստական մեղադրանքներ են հնչել:
Որին անմիջապես պետք է հաջորդեր քրեական գործի հարուցումը հայաստանյան իրավապահների կողմից, հրաժարականի պարտադրումը` հանուր հանրության, թիմակիցների, խոհրդարանի և իհարկե` ողջ ընդդիմության կողմից:
Աբսուրդ. փաստորեն, լռում են ոչ միայն Նիկոլը, այլև վերը նշված «բաղկացուցիչները»: Նորմա՞լ է: Իհարկե ոչ: Հասնու՞մ է մեզ: Իհարկե հասնում է. էլ ինչու՞ խոսի Նիկոլը, եթե կարող է և… չխոսել, նստել «դաչայի» կանաչ հանդում ու փիքր անել:
բ) Այնուհանդերձ, երկրում չգտնվող Միքայել Մինասյանը (անկախ նրանից` ինչպես են հանրության տարբեր շերտեր վերաբերվում նրան) իր վա-բանկով լուրջ խաղի հայտ ներկայացրեց: Սա բազմաֆունկցիոնալ գործընթաց է այն առումով, որ հաղթողներին չեն դատում, իսկ այս խաղում (եթե գեոքաղաքական լանդշաֆտը լավ է հաշվարկված), վերջինս, այսպես ասած, սկսած խաղը հաջողություն ունենալու ամենամեծ շանսերն ունի, որովհետև հետագիծը, որը ցայս պահել է, նույնպես բավականին հետաքրքիր է և քննություն բռնող (այս մասին` մեկ այլ անգամ):
գ) Բոլոր դեպքերում առկա է երկու անչափ կարևոր հարցադրում. մերձամարտ մտած, Նիկոլին ֆունդամենտալ բացահայտած, մինչ այս գորշ կարդինալի մունդիրում «պահվող» Մինասյանն այս փուլում դանդա՞ղ է շտապելու, թե՞ «հիմա և ամենը» սկզբունքով է առաջնորդվելու` մոբիլիզացնելով ողջ ցանցային համակարգը:
Ինքը կիմանա, մենք էլ կարող ենք եզրակացնել. ամեն բան առաջին հերթին կախված է Ղարաբաղյան «գետնին» վրա սպասվող զարգացումներից` նախ: Եվ ապա` գեոքաղաքական լայնամասշտաբ վերադասավորումներից` աշխարհում, Ռուսաստանում այս պահին տեղ ունեցող վերաձևավորումներից:
Հաջորդ հարցադրումը. առևերույթ, գոնե այս պահին համերաշխություն դրսևորող ընդդիմադիր թևերը` սերնդային պայքարում կլինե՞ն համերաշխ, կկարողանա՞ն լավ հաշվարկել իրենց ակտիվները, թոթափել ամբիցիաները, թե ինչպես եղել է, կուզեն լավ, կստացվի` «Կալաշնիկով»: Տպավորություն է, որ Մինասյանը մի քիչ շտապեց…. որն էր պատճառը. խորքային մակարդակում խաղը փսորողները (այս մասին ևս մեկ այլ անգամ):
Բոլոր դեպքերում, խաղը նոր է սկսվում, ընդ որում կա ևս մեկ «չսպասված» խաղացող` կորոնավիրուսը, որի ներքո կարող է շատ բան նորովի «շարվել», կարող են տախտակներ փլուզվել, շախ ու մատեր հայտարարվել։ ՈՒղեցույց-կողմնորոշիչները դեռ լիարժեք չեն:
Բացի նրանից, որ` Աստված պահի Հայաստանը:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ