Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

ՈՒմ հա­մար հնա­րա­վո­րու­թ­յուն էր, ում հա­մար կյանք ար­ժե­ցավ

ՈՒմ հա­մար հնա­րա­վո­րու­թ­յուն էր, ում հա­մար կյանք ար­ժե­ցավ
04.09.2020 | 00:23
Վեր­ջին օ­րե­րին հա­սա­րա­կա­կան-քա­ղա­քա­կան օ­րա­կար­գում բուռն քն­նարկ­վում է այն հար­ցը, թե ինչ­պես կա­րող են կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին «պա­տե­րազ­մում» հայ­տն­ված երկ­րի հրա­մա­նա­տարն ու ան­մի­ջա­կան պա­տաս­խա­նա­տուն (վար­չա­պետն ու ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րը) գնալ ար­ձա­կուրդ։ Ինչ­պես ժո­ղո­վուրդն է ա­սում, ե­կեք «ծուռ նս­տենք, շի­տակ խո­սենք»։ Նա­խորդ ա­միս­նե­րին, որ նրանք ի­րենց տե­ղում էին, այն­պի­սի՜ մի պայ­քար էին տա­նում այդ ա­ներևույթ թշ­նա­մու դեմ, որ հի­մա, դիր­քը լքե­լով, հան­կարծ մեծ պար­տու­թյու՞ն ենք գրան­ցում։ Այս­պես թե այն­պես վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րը իշ­խա­նու­թյու­նը վա­ղուց է տա­պա­լել, վկան վա­րա­կա­կիր­նե­րի ու մա­հե­րի մեծ թիվն է։ Դրա­նից ա­ռա­վել էլ ի՞նչ է պետք, որ մար­դիկ հա­մոզ­վեն` այս իշ­խա­նու­թյու­նը ձա­խո­ղել է իր աշ­խա­տան­քը, չի կա­րո­ղա­ցել մարդ­կանց կյան­քը փր­կել (չմո­ռա­նանք նաև, որ ան­ձամբ Փա­շի­նյա­նը և Թո­րո­սյանն են խոս­տո­վա­նել, որ ժա­մա­նա­կին բու­ժօգ­նու­թյուն չցու­ցա­բե­րե­լու պատ­ճա­ռով Հա­յաս­տա­նում մահ է գրանց­վել)։
Ի դեպ, տա­պալ­ման հար­ցում իշ­խա­նու­թյու­նում էլ հա­մոզ­ված են, նոր չէ, որ Թո­րո­սյա­նից իմ­քայ­լա­կան­նե­րը մեծ դժ­գո­հու­թյուն ու­նեն։ Այն­պես որ, հա­սա­րա­կու­թյունն ա­վե­լի հան­գիստ ու խա­ղաղ է այս ըն­թացքն անց­նում՝ ա­ռանց Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի մա­հա­շունչ ու աշ­խար­հա­կոր­ծան հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի։ Թո­ղեք, լեռ ու սար բարձ­րա­նա, մտ­քե­րը քա­մուն տա, գու­ցե այդ­քան մահ խղ­ճին ու­նե­նա­լով, կա­րո­ղա­նա խա­ղաղ­վել։
Ինչ վե­րա­բե­րում է «գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տա­րին», Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը վի­րու­սի տա­րած­ման ա­ռա­ջին օ­րե­րին հայ­տա­րա­րում էր, թե վի­րու­սը տն­տե­սու­թյու­նում հե­ղա­փո­խու­թյուն ա­նե­լու հա­մար նոր հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստեղ­ծում։ Դժ­վար է ա­սել, թե այս ա­միս­նե­րին և ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­րում ով ին­չի հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նե­ցավ ու ինչ­պես կա­րո­ղա­ցավ «կաթ­վա­ծա­հար օ­դա­նա­վա­կա­յա­նից մաք­սա­նենգ ապ­րան­քով ծան­րա­բեռն­ված ինք­նա­թիռ մի քա­նի ան­գամ եր­կինք բարձ­րաց­նել, բայց փաստն այն է, որ այ­սօր տն­տե­սու­թյան ու­սե­րին են ծան­րա­ցած բազ­մա­թիվ փակ­ված բիզ­նես­ներ, գոր­ծա­զուրկ­նե­րի մեծ բա­նակ և ո­լորտ­ներ, ո­րոնք կանգ­նած են լուրջ խն­դիր­նե­րի առջև։ Եվ հա­մա­ճա­րա­կա­բան, և տն­տե­սա­գետ, և սահ­մա­նադ­րա­գետ, և դա­տա­վոր ու դա­տա­խազ Փա­շի­նյա­նին միայն վի­րու­սի դեմ ան­հա­ջող պայ­քա­րում մե­ղադ­րելն ա­նար­դար է։ Չար­ժե նրա «գեր­մարդ­կա­յին» ու­նա­կու­թյուն­ներն այդ­քան նե­ղաց­նել ու ա­սել, թե պա­տե­րազ­մի կե­սին ար­ձա­կուրդ է գնա­ցել։ Հա­յաս­տանն է բա­ցա­հայ­տում, թող զբո­սա­վար­նե­րը, պատ­մա­բան­նե­րը, երկ­րա­բան­ներն ու հնա­գետ­նե­րը զգու­շա­նան, նրանց հացն էլ շու­տով «կտ­րե­լու» է, ինչ­պես հայտ­նի ֆիլ­մի հե­րո­սը կա­սեր, «ուն­դեր­վունդ» մեր վար­չա­պե­տը։
Այ­դու­հան­դերձ, դժ­վար է չհա­մա­ձայ­նել Փա­շի­նյա­նի հետ այն հար­ցում, որ իս­կա­պես այս 2 տա­րին մեծ հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նա­կա­հատ­ված էր ո­մանց պա­րա­գա­յում։ Դրա­նում հա­մոզ­վե­լու հա­մար շատ բան պետք չէ, պար­զա­պես հար­կա­վոր է ու­սում­նա­սի­րել նրա իշ­խա­նու­թյան վեր­նա­խա­վի հայ­տա­րա­րագ­րե­րը, թե ինչ­պես են այս ըն­թաց­քում նրանք շքեղ մե­քե­նա­նե­րի, ա­ռանձ­նատ­նե­րի, թանկ բնա­կա­րան­նե­րի ու բան­կա­յին կլո­րիկ գու­մար­նե­րի տեր դար­ձել։ Խոս­տո­վա­նել են, չէ՞. նվի­րյալ­ներ չեն, իսկ ժո­ղովր­դի ծա­ռա լի­նե­լու մա­սին էլ լռում ենք։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 12013

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ