Մանրամասն որոնում (արխիվ)
18.04.2024
 
Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 
Նորություններ » Երկն­քի դար­պաս­նե­րին գրեր չկան

Երկն­քի դար­պաս­նե­րին գրեր չկան

Երկն­քի դար­պաս­նե­րին գրեր չկան
17.04.2020 | 00:59
Թա­գու­հու աչ­քե­րը թաց էին, նա մի քա­նի օր լաց էր լի­նում: ՈՒ լաց էր լի­նում ա­ռանց ցա­վի, ար­ցունք­նե­րը հո­սում էին ու հո­սում, նա փոր­ձում էր ար­ցունք­նե­րով մաք­րել իր գտած քա­րե­րը: Ա­վազ­նե­րի մեջ խր­ված գե­րեզ­մա­նը: Նրա մեջ­քը ցա­վում էր, հա­գուստ­նե­րը արևի ու փո­շու մեջ կո­րած էին, ձեռ­քե­րը դո­ղում էին: Թա­գու­հու հի­շո­ղու­թյան մեջ հայ­տն­վում էին պատ­կեր­ներ, որ եր­բեք չէր տե­սել, լսում էր ձայ­ներ, որ ան­ծա­նոթ մարդ­կանց էին պատ­կա­նում: Նա չէր կա­րո­ղա­նում քնել: Երբ փոր­ձում էր աչ­քե­րը փա­կել, խառ­նի­ճա­ղանջ ա­րա­գու­թյամբ պատ­կեր­նե­րը պտտ­վում էին շուրջ­բո­լո­րը, ու ինչ-որ մե­կը ա­նընդ­հատ խո­սում էր, խո­սում էր, խո­սում ան­հայտ լեզ­վով ու նրա ձայ­նի մեջ այն­քան ցավ ու հեգ­նանք կար, որ թա­գու­հին ե­րա­զում էր խլա­նալ` այդ ձայ­նը չլ­սե­լու հա­մար: Նրա մեջ­քը ծալ­ծլ­վում էր ցա­վից, բայց ա­մեն ա­ռա­վոտ թա­գու­հին դուրս էր գա­լիս քա­ղա­քից ու քայ­լում էր նույն ա­վե­րա­կի կան­չով, խր­վում էր փո­շու ու քա­րա­կույ­տի մեջ, ո­րո­նե­լով` ինքն էլ չգի­տեր ինչ: Հե­տո գտավ ու հաս­կա­ցավ միան­գա­մից` ձայ­նը լռեց, ու ե­րա­նու­թյուն լց­վեց նրա ուն­կե­րը: Գտավ Հի­սու­սի գե­րեզ­մա­նը: Եվ ո­րով­հետև նա թա­գու­հի էր ու կա­րող էր հրա­ման­ներ տալ, նրա հրա­մա­նով քա­րա­կույ­տը մաքր­վեց ու նա կա­ռու­ցեց Հա­րու­թյան տա­ճա­րը: Թա­գու­հու ձեռ­քե­րը դո­ղում էին այդ ամ­բողջ ըն­թաց­քում: Նա Ե­րու­սա­ղե­մում ո­րո­նում էր Հի­սու­սի հետ կապ­ված պատ­մու­թյուն­ներ, վկա­յու­թյուն­ներ, Գող­գո­թա­յում գտավ խա­չա­փայ­տը ու ան­մի­ջա­պես հաս­կա­ցավ, որ գտել է, ո­րով­հետև հենց ձեռք տվեց փայ­տի կտո­րին, ան­ցավ մեջ­քի ցավն ու նա ուղղ­վեց ողջ ի­րա­նով ու երկ­նա­յին ե­րաժշ­տու­թյու­նը նո­րից լց­վեց ուն­կե­րի մեջ: Իսկ հա­ջորդ օ­րը ան­հայտ լեզ­վով խո­սող ձայ­նը թա­գու­հու հա­մար այլևս ան­ծա­նոթ չէր, նա սկ­սել էր հաս­կա­նալ ան­ծա­նոթ լե­զուն, որ եր­բեք չէր լսել: Քա­ղա­քի պա­րիսպ­նե­րից դուրս գտն­վող գե­րեզ­մա­նա­տե­ղիում 70 թվա­կա­նին Տի­տոս կայ­սեր հրա­մա­նով քա­ղաքն ա­վե­րե­լուց հե­տո Ադ­րիա­նոս կայս­րը 135-ին նոր քա­ղաք էր կա­ռու­ցել: Է­լիա Կա­պի­տո­լի­նան նրա կայս­րու­թյան մար­գա­րիտն էր, ու Հով­սե­փի դամ­բա­րա­նը դար­ձել էր Վե­նե­րա­յի տա­ճար: Հռո­մեա­ցի­նե­րը չէին հաս­կա­նում` ին­չու՞ ի­րենց աստ­վա­ծու­հու տա­ճա­րում ա­նընդ­հատ հանգ­չում է կրա­կը, փլուզ­վում է նոր կա­ռու­ցած պա­տը, գետ­նի տա­կից ջուր է բխում ու ա­ռաս­տա­ղին ճա­քեր են հայ­տն­վում: Նրանք ա­մեն օր ստիպ­ված էին Վե­նե­րա­յի տա­ճա­րը նո­րո­գել ու ար­դեն դա­դա­րել էին զո­հեր մա­տու­ցել, ո­րով­հետև զո­հա­սե­ղա­նը ա­նընդ­հատ ճոճ­վում էր, ու նրանց ըն­ծա­նե­րը թափ­վում էին սե­ղա­նից: Իսկ դա վատ նշան էր` աստ­վա­ծու­հին չէր ըն­դու­նում նրանց ըն­ծա­նե­րը: ՈՒ նրանք դա­դա­րե­ցին Վե­նե­րա­յի տա­ճար գալ…
Ֆլա­վիա Յու­լիա Հե­լե­նա Ավ­գուս­տան` Կոնս­տան­տի­նոս կայ­սեր մայ­րը` ծն­ված Դրե­պա­նում, ձիա­պա­նի դուստ­րը, որ գի­նի էր մա­տու­ցում ճա­նա­պար­հորդ­նե­րին: Այն­տեղ էլ ծա­նո­թա­ցավ Կոնս­տան­ցի հետ ու դար­ձավ նրա կի­նը: Նաի­սում նա ծնեց որ­դուն` Ֆլա­վիոս Վա­լե­րիոս Ավ­րե­լիոս Կոնս­տան­տի­նին` Կոնս­տան­տի­նոս կայս­րին, որ քրիս­տո­նեու­թյու­նը դարձ­րեց Հռո­մեա­կան կայս­րու­թյան պե­տա­կան կրոն: Երբ Մաք­սի­միան կայս­րը որ­դեգ­րեց Կոնս­տան­ցին, նա բա­ժան­վեց կնո­ջից ու ա­մուս­նա­ցավ կայ­սեր խորթ դս­տեր` Թեո­դո­րա­յի հետ: 293 թվա­կանն էր: Հե­լե­նան ապ­րում էր որ­դու հետ, և երբ հայ­րը որ­դուն ար­քու­նիք կան­չեց, Հե­լե­նան տե­ղա­փոխ­վեց Տրիր: Քրիս­տո­նեու­թյուն նա ըն­դու­նեց, երբ 60 տա­րե­կան էր, ապ­րում էր Հռո­մում ու իր տա­նը քրիս­տո­նեա­կան ե­կե­ղե­ցի էր հրա­մա­յել կա­ռու­ցել:
Նա չէր կա­րող Ե­րու­սա­ղեմ չգալ: 80 տա­րե­կան էր: Ե­րա­զում նրան ա­սա­ցին, որ պի­տի գնա Ե­րու­սա­ղեմ ու գտ­նի Տի­րոջ գե­րեզ­մա­նը: Գող­գո­թա­յում իր ձեռ­քով նա գտավ խա­չա­փայտն ու չորս մե­խե­րը և գրա­ռու­մը` INRI` Հի­սուս Նա­զով­րե­ցի` Իս­րա­յե­լի ար­քա: Նրան օգ­նում էր Հու­դա Կի­րիա­կը: Թա­գու­հին շր­ջում էր երկ­րում ու օգ­նում մարդ­կանց` զին­վոր­նե­րին, աղ­քատ­նե­րին, տկար­նե­րին, փող, հա­գուստ ու ու­տե­լիք էր բա­ժա­նում, նե­րում բան­տար­կյալ­նե­րին ու կյանք շնոր­հում մահ­վան դա­տա­պարտ­ված­նե­րին: Ե­րու­սա­ղե­մում նա կա­ռու­ցեց սուրբ Հա­րու­թյան տա­ճա­րը, Բեթ­ղե­հե­մում` Սուրբ Ծնն­դյան տա­ճա­րը, ու է­լի բա­զում տա­ճար­ներ ու ե­կե­ղե­ցի­ներ: Հե­լե­նան խա­չա­փայ­տը եր­կու մա­սի բա­ժա­նեց` ար­ծա­թա­պատ պա­տյա­նում մե­կը թո­ղեց Ե­րու­սա­ղե­մում, մյուսն ու­ղար­կեց որ­դուն` Կոս­տանդ­նու­պո­լիս: Հե­լե­նան որ­դուն եր­կու մեխ ու­ղար­կեց, եր­կու­սը թո­ղեց Ե­րու­սա­ղե­մում: Հե­լե­նան հո­գին ա­վան­դեց 325-ին` Նի­կեա­յի տիե­զե­րա­կան ժո­ղո­վից ա­ռաջ: Կոնս­տան­տի­նո­սը նրա մար­մի­նը տե­ղա­փո­խեց Հռոմ և հու­ղար­կա­վո­րեց սուրբ Մար­կե­լի­նի ու Պետ­րո­սի տա­ճա­րում պոր­փյու­րե սար­կո­ֆա­գում: Հի­մա նրա մա­սունք­նե­րը սփռ­ված են աշ­խար­հով մեկ: Այ­սօր ես արթ­նա­ցա ու գր­պա­նումս մեխ գտա: ՈՒ հաս­կա­ցա, որ թա­գու­հին ինձ այ­ցի է ե­կել ու քնած գտ­նե­լով` հե­ռա­ցել է, թող­նե­լով մե­խը գր­պա­նումս: Հին­գե­րորդ մե­խը, որ պա­հում էր իր մոտ ու ո­րի մա­սին ոչ ոք ի­րե­նից բա­ցի չգի­տեր: ՈՒ` ինձ­նից: Հե­լե­նան այն­քան էր եր­կա­թե գա­մը սեղ­մել մատ­նե­րում, որ գա­մը փայ­լում էր ու նույ­նիսկ ուղղ­վել էր, թե­պետ ի սկզ­բա­նե ծռ­ված էր: Բայց ին­չու՞ էր Հե­լե­նան ե­կել: Երբ նա ա­ռա­ջին ան­գամ հայ­տն­վեց Գող­գո­թա­յում, ես լսե­ցի մորս ձայ­նը, ու մայրս ինձ ա­սաց. «Օգ­նիր նրան, նա ար­ժա­նա­վո­րա­գույնն է կա­նանց մեջ»: ՈՒ երբ Հե­լե­նան Ե­րու­սա­ղե­մում կա­ռու­ցեց Տի­րա­մոր տա­ճա­րը, մայրս ինձ երկ­րորդ ան­գամ ա­սաց. «Օգ­նիր նրան, նա ար­ժա­նա­վո­րա­գույնն է կա­նանց մեջ»: Այ­սօր եր­րորդ ան­գամ մայրս ինձ ա­սաց. «Օգ­նիր նրան, նա ար­ժա­նա­վո­րա­գույնն է կա­նանց մեջ», ու ես գր­պա­նումս գտա հին­գե­րորդ մե­խը: Սա պատ­մու­թյուն է ա­մեն ին­չի մա­սին, որ ոչ ոք չի հաս­կա­նում երկ­րի վրա: ՈՒ ես հի­մա մատ­նե­րիս մեջ եմ սեղ­մում հին­գե­րորդ մե­խը, որ նո­րից ինձ ցավ է պատ­ճա­ռում, թե­պետ մարմ­նիս մեջ խր­ված չէ ու ես նույ­նիսկ կա­րող եմ պա­տու­հա­նից դուրս շպր­տել, որ ինչ-որ մե­կը գտ­նի ու տուն տա­նի: Կամ` մնա փո­ղո­ցում այն­քան, որ ժան­գո­տի ու մո­ռա­նա իր պատ­մու­թյու­նը` մինչև ինչ-որ մե­կը ցավ զգա ու ե­րա­զի ցա­վից ա­զատ­վել: Այս պատ­մու­թյու­նը երկ­րի վրա ոչ ոք չի հաս­կա­նում, ո­մանք տե­սել են, ո­մանք հա­վա­տում են:
Մու­հա­մեդն ա­սում էր` երբ Բուդ­դա­յին հարց­րել է` չե՞ս ու­զում Ե­րու­սա­ղեմ գալ, նա ծի­ծա­ղել է ու տրտն­ջա­ցել` «Այն­տեղ ա­մե­նուր աստ­ված­ներ են, ոտք դնե­լու տեղ չկա»: Բուդ­դան, որ ա­մեն ինչ մար­դու ներ­սում է տես­նում ու մար­դուն, բնու­թյա­նը, տիե­զե­րա­կա­նը մար­դու կա­տա­րե­լա­գործ­մանն է ծա­ռա­յեց­նում, Ե­րու­սա­ղե­մում ի­րեն տեղ չի՞ գտ­նում: Ճշ­մար­տու­թյան ու հա­վա­տի ո­րո­նու­մը կա­տա­րե­լա­գործ­ման հիմ­քը չե՞ն: Չէ, պի­տի հա­վա­տաս ու պի­տի ճշ­մա­րիտ լի­նես, որ կա­րո­ղա­նաս կա­տա­րե­լա­գործ­վել: Պի­տի զգաս: Չզ­գաս` չես հա­վա­տա: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը խան­գա­րում է: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը հար­ցեր է տա­լիս ու պա­տաս­խան­ներ է ու­զում: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը թե­լադ­րում է: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը պա­հան­ջում է հար­մար­վել ու պրագ­մա­տիկ դառ­նալ: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը ապ­րե­լու հարցն է լու­ծում: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը հեր­քում է հո­գին: Իսկ հո­գին հար­ցեր չի տա­լիս: Ինչ­պե՞ս միաս­նա­կան ու ամ­բող­ջա­կան Աստ­ված իր մա­սը ա­ռանձ­նաց­րեց ու Սուրբ Հո­գու հետ ու­ղար­կեց Եր­կիր: Հո­գին եր­բեք նման հարց չի տա: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը պի­տի պրպ­տի ե­ռա­միաս­նու­թյան կա­ռուց­ման պատ­ճառ­ներն ու ի­մաս­տը, նպա­տակ դնի: Հե­տո ո­րո­շի` հա­վա­տա՞, թե՞ ոչ: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը չի զգում, որ մար­դը, բնու­թյունն ու աստ­վա­ծա­յի­նը մեկ ամ­բող­ջու­թյուն են: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը ա­պա­ցույց­ներ է ո­րո­նում ու ու­զում է իր ծալ­քե­րում դաս­դա­սել` ո՞րն ի՞նչ է ա­նում ու ին­չի՞ հա­մար է պա­տաս­խա­նա­տու: ՈՒ` դա­րե­դար քայ­լում է հո­գու հետևից` չխոս­տո­վա­նե­լով ու ան­գամ չգի­տակ­ցե­լով, որ իր ճա­նա­պարհն ին­քը չի անց­նում, ըն­դա­մե­նը ստ­վեր է, որ ու­զում է ինք­նու­րույն գո­յու­թյան ի­րա­վունքն ա­պա­ցու­ցել: Եվ ա­ռանց հո­գու ին­քը ո­չինչ է, ո­րով­հետև եր­բեք մա­սը ամ­բողջ չի դառ­նա, իսկ հո­գին ինք­նին ամ­բող­ջու­թյուն է: Մենք քայ­լում ենք այն ճա­նա­պար­հը, որ թե­լադ­րում է մեր հո­գին, ու շեղ­վում ենք ճա­նա­պար­հից այն ուղ­ղու­թյուն­նե­րով, որ թե­լադ­րում է մեր մար­մի­նը: ՈՒ մեր զիգ­զագ­նե­րի մեջ նույն օ­րենքն է, որ թույլ չի տա­լիս տիե­զեր­քին քանդ­վել ու փշր­վել: Աստ­վա­ծա­մոր ար­ցուն­քի մեջ մարդ­կու­թյան ցավն է: Մա­րիամն անձրև է ո­րո­նում, որ կա­րո­ղա­նա շն­չել, նրա սիր­տը սեղմ­վում է ցա­վից ա­ռանց անձրևի, ո­րով­հետև իր տիե­զեր­քը նա փա­կել է անձրևի կա­թիլ­նե­րում ու այլևս ո­չինչ չի ու­զում զգալ: Ցա­վի նրա զգա­ցու­մը փա­կել է բո­լոր մյուս զգա­ցում­նե­րի ճա­նա­պար­հը: Մա­րիա­մը մահ­վան ա­ռաջ բաց է, ու մա­հը նրան չի սի­րում: Մայրս ինձ ու­ներ, Մա­րիա­մը մե­նակ է աշ­խար­հում` իր հի­շո­ղու­թյուն­նե­րի մեջ, որ­տեղ ին­քը կա միայն ու­րիշ­նե­րի մեջ ու ո­չինչ չու­նի: Մորս ար­ցուն­քի մեջ Մա­րիամն էլ կա: Բայց մորս ու­րա­խու­թյան մեջ Մա­րիա­մը չկա, ո­րով­հետև միայն մայ­րե­րը կա­րող են ու­րա­խա­նալ: Մու­հա­մե­դը այս ա­մե­նը չի հաս­կա­նա` նա ըն­դա­մե­նը յո­թե­րորդ մար­գա­րեն է ու նրան տր­վել է պատ­մու­թյուն, բայց ոչ սկիզբ լի­նե­լու ի­րա­վունք: Նա ա­մեն ինչ գի­տի ու ա­մեն ինչ կա­րող է: Մու­հա­մե­դի կի­նը` Ա­յի­շան, պա­տին էր փակց­րել կեն­դա­նի պատ­կեր­նե­րով սքան­չե­լի կտա­վը, ու երբ Մու­հա­մե­դը տուն ե­կավ, նույ­նիսկ չցան­կա­ցավ սե­նյակ ոտք դնել, ո­րով­հետև միայն ալ­լա­հը կա­րող է կեն­դա­նի պատ­կեր­ներ ստեղ­ծել: Ա­յի­շան կտա­վը հա­նեց պա­տից, քա­թա­նին աս­տառ կա­րեց ու դարձ­րեց բարձ և նույ­նիսկ այն բազ­մո­ցին դրեց, որ­տեղ հան­գս­տա­նում էր Մու­հա­մե­դը: Մու­հա­մե­դը Ա­յի­շա­յին ո­չինչ չա­սաց: ՈՒ` ի՞նչ: Ո­չինչ: Նրա դրախ­տի դար­պաս­նե­րը Ղու­րա­նի գրա­ռում­նե­րով են պատ­ված, ու նա ա­սում է, որ եր­կինքն ու եր­կի­րը ալ­լահն է իր ձեռ­քում պա­հում: Բա­ռե­րը կարևոր չեն, կարևո­րը ա­ղոթքն է: Աստ­վա­ծա­յին էու­թյու­նը բա­ռե­րի մեջ պար­փա­կել հնա­րա­վոր չէ, միշտ կա բա­ռից ա­վե­լին, որ չի բա­ցատր­վում ու տա­րած­վում է բա­ռի շուրջ­բո­լո­րը կամ մեռ­նում բա­ռի մեջ: Հով­հան­նե­սը սի­րում է ինձ ու ու­զում է իր բա­ռե­րի մեջ ճա­ռա­գի հո­գին, ան­մա­հու­թյան ու ճշ­մար­տու­թյան ցա­վը: Հով­հան­նե­սը հե­ռա­նում է, որ վե­րա­դառ­նա: Կրակն ու ջու­րը նրա մեջ հա­մա­տեղ­վում են` կրա­կը ջու­րը չի գո­լոր­շիաց­նում ու ջու­րը կրա­կը չի հան­գց­նում: ՈՒ նա միշտ վե­րա­դառ­նա­լու է: Եր­կն­քի դար­պաս­նե­րին գրեր չկան: Այդ դար­պաս­նե­րը եր­բեք չեն փակ­վում: ՈՒ չեն բաց­վում: Եր­կն­քի դար­պաս­նե­րի բա­նա­լին հո­գին է: Կոր­ծան­ման ու ա­րա­րու­մի մեջ սկզ­բուն­քա­յին տար­բե­րու­թյուն չկա: Եր­կուսն էլ նույն նպա­տակն ու­նեն` նո­րը աշ­խարհ բե­րել: Քա­նի՞ մե­հյան է ե­կե­ղե­ցի դար­ձել ու քա­նի՞ ե­կե­ղե­ցի է մզ­կիթ դար­ձել: Որ­տե­ղի՞ց եմ ես, ո՞րն է իմ տու­նը, ո՞րն է իմ տե­ղը կյան­քում: Բա­նա­կա­նու­թյու­նը չէ, որ պի­տի այս հար­ցե­րին պա­տաս­խա­նի: Պարտ­վում են այն սե­րունդ­նե­րը, որ ի­րենց պա­տաս­խան­նե­րը տա­լիս են պրագ­մա­տիզ­մի մեջ: Հաղ­թում են հո­գու մեջ պա­տաս­խա­նը գտ­նող­նե­րը: Աստ­վա­ծա­յին էու­թյու­նը պատ­վի­րան­նե­րին հետևե­լով չեն գտ­նում, այլ ի­րենց էու­թյան մեջ: ՈՒ դա այն մեծ գաղտ­նիքն է, որ Մու­հա­մե­դը գի­տի, բայց չի զգում, ո­րով­հետև չի ե­ղել ա­ռա­ջի­նը, ըն­դա­մե­նը հե­տո է ե­կել: Եվ Բուդ­դան էլ գի­տի ու ի­րա­վունք ու­նի Ե­րու­սա­ղեմ չգա­լու` Շամ­բա­լա­յում նա իր Ե­րու­սա­ղեմն ու­նի:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հատ­ված «Ego eimi» գր­քից
Դիտվել է՝ 44666

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Թուրքական տրանսպորտային շահը առավել քան հստակ է

Թուրքական տրանսպորտային շահը առավել քան հստակ է

Մերձավոր Արևելքում էսկալացիայի խորացումը կարող է էապես փոխել տարածաշրջանային (ներառյալ Հարավային Կովկասը) տրանսպորտային-լոգիստիկ համակարգը...

Սոցցանցային գրառումներ

Պետության անունից գործողը կրկնակի պատասխանատու պիտի լինի օրենքի առաջ
Պետության անունից գործողը կրկնակի պատասխանատու պիտի լինի օրենքի առաջ

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո
Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.