Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ադր­բե­ջա­նը հաս­կա­ցավ` իր առջև բա­նակ է, որն ա­նընդ­հատ հաղ­թում է»

«Ադր­բե­ջա­նը հաս­կա­ցավ` իր առջև բա­նակ է, որն  ա­նընդ­հատ հաղ­թում է»
21.07.2020 | 14:15

Հու­նի­սի 14-ի գի­շե­րը Ադր­բե­ջա­նը հեր­թա­կան ան­գամ պա­տե­րազ­մա­կան հռե­տո­րա­բա­նու­թյուն փո­խադ­րեց գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դաշտ` լիո­վին ան­տե­սե­լով հու­լիս 14-ի գի­շե­րը Հա­յաս­տա­նի խա­ղա­ղա­սի­րա­կան հռե­տո­րա­բա­նու­թյու­նը։ Չնա­յած այս պարզ ի­րո­ղու­թյա­նը, մի­ջազ­գա­յին հար­թակ­նե­րում փորձ է ար­վում հա­վա­սա­րու­թյան նշան դնե­լու Հա­յաս­տա­նի և Ադր­բե­ջա­նի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի միջև։ Ի՞նչ քայ­լեր պետք է ձեռ­նար­կի Հա­յաս­տա­նը` մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյան ու­ժե­րի աչ­քե­րը բա­ցե­լու հա­մար։ Այս հարցն ուղ­ղե­ցինք ՀՀ հան­րա­յին խոր­հր­դի նախ­կին նա­խա­գահ ՎԱԶ­ԳԵՆ ՄԱ­ՆՈՒ­ԿՅԱ­ՆԻՆ։

-Այս պա­հին ճիշտ է խո­սել միայն ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից, քա­նի որ Ձեր բարձ­րաց­րած հար­ցը մեծ զրույ­ցի թե­մա է,- ա­սաց պա­րոն Մա­նու­կյա­նը։- Ե­թե ստեղծ­վում է պար­տադր­ված ռազ­մա­կան ի­րա­վի­ճակ, ա­պա պար­տա­դիր պետք է հաղ­թես։ Այս ի­րա­վի­ճա­կից մենք հաղ­թա­նա­կով դուրս ե­կանք. ա­ռա­ջին` բա­րե­լա­վե­ցինք մեր դիր­քե­րը, երկ­րորդ` մեր մարդ­կա­յին և տեխ­նի­կա­կան կո­րուստ­ներն ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի փոքր են, քան Ադր­բե­ջա­նի­նը։ Եվ եր­րորդ, որն ա­վե­լի կարևոր է, Ադր­բե­ջա­նը հաս­կա­ցավ` իր առջև բա­նակ է, որն ա­նընդ­հատ հաղ­թում է։ Դա ի­րենց մոտ ա­ռա­ջաց­նում է հո­գե­բա­նա­կան բար­դույթ։ Ինչ վե­րա­բե­րում է Ադր­բե­ջա­նի հրահ­րած մար­տա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի քա­ղա­քա­կան հետևանք­նե­րին, ա­պա, գնա­հա­տե­լով ի­րա­վի­ճա­կը, կա­րող ենք ա­սել, որ այս պա­հին մենք շա­հե­կան դիր­քե­րում ենք և՛ քա­ղա­քա­կան, և՛ ռազ­մա­կան տե­սան­կյու­նից։ Այլ բա­նե­րի մա­սին խո­սել չէի ցան­կա­նա։
-Այդ դեպ­քում` վեր­ջին հար­ցը. ինչ­պե՞ս եք գնա­հա­տում մի­ջազ­գա­յին կա­ռույց­նե­րի և Մինս­կի խմ­բի չե­զոք բնույ­թի հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը։
-Դա ա­ռան­ձին քն­նարկ­ման հարց է և ես չեմ ցան­կա­նում այս պա­հին անդ­րա­դառ­նալ դրան։ Կարևորն այն է, ինչ ես ար­դեն ա­սա­ցի։ Իսկ քա­ղա­քա­կան, դի­վա­նա­գի­տա­կան հար­թու­թյու­նում, ցա­վոք, Հա­յաս­տա­նը լուրջ բաց­թո­ղում­ներ ու­նի։ Բո­լոր դեպ­քե­րում, քա­նի որ այս պա­հին պլյու­սով ենք դուրս ե­կել ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կից, չմ­տա­ծենք, թե ինչ մի­նուս­ներ են սպաս­վում։ Ինչ­պես ռու­սա­կան ա­սաց­վածքն է ա­սում` «Խն­դիր­նե­րը կլու­ծենք, երբ դրանք ա­ռա­ջա­նան»։


Ժաս­մեն ՎԻ­ԼՅԱՆ

Դիտվել է՝ 17149

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ