09.01.2014|
13:37
Լևոնը ջավախյան իմաստնության նորօրյա խտացումն էր, որը, պատմությունից սնվելով, արդիականությունը չի կորցնում: Բառի-խոսքի տիեզերքում տերուտնօրեն, հողի բույրն ու համը ճաշակած ռանչպար ու գրականության խոնարհ մշակ: «Գնում եմ Ծաղկաձոր»: Գնում էր Ծաղկաձոր աշխարհիկ կյանքի ունայնությունից հեռանալու ու իր գիրը շարունակելու, քանի որ գիրն էր, որ պիտի փրկեր աշխարհը: Այդպես է: