Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Սյունիքի մարզը պատերազմող երկիր է, յուրաքանչյուր փակ դուռ հավասարազոր է պոստի լքման»

«Սյունիքի մարզը պատերազմող երկիր է, յուրաքանչյուր փակ դուռ հավասարազոր է պոստի լքման»
15.10.2019 | 00:51

«ՆԵՐ­ԿԱ­ՅՈՒՄՍ 12 ՏՆԻՑ Է ԾՈՒԽ ԴՈՒՐՍ ԳԱ­ԼԻՍ, ԸՆ­ԴԱ­ՄԵ­ՆԸ 40 ՇՈՒՆՉ Է ԱՊ­ՐՈՒՄ ԳՅՈՒ­ՂՈՒՄ»


Սյու­նի­քի մար­զի Տավ­րուս (նախ­կին` Դով­րուս) գյու­ղը 1989-90 թթ. վե­րաբ­նա­կեց­վել է Ադր­բե­ջա­նից բռ­նա­գաղ­թած հա­յե­րով ու Կա­պա­նի տա­րա­ծաշր­ջա­նի այլ բնա­կա­վայ­րե­րից ե­կած բնա­կիչ­նե­րով: Տավ­րու­սի վար­չա­կան ղե­կա­վար ՍՎԱ­ՐԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻ խոս­քով՝ «ներ­կա­յումս գյու­ղում 12 տնից է ծուխ դուրս գա­լիս, ըն­դա­մե­նը 40 շունչ է ապ­րում գյու­ղում»: Ի դեպ, Սվա­րիկ Կա­րա­պե­տյա­նը հան­դի­պածս միակ հա­մայն­քա­պետն էր, որն ինձ հետ շր­ջեց ողջ գյու­ղով, ներ­կա­յաց­րեց գյու­ղի ու ա­ռան­ձին բնա­կիչ­նե­րի սո­ցիա­լա­կան խն­դիր­նե­րը, նա քա­ջա­տե­ղյակ էր յու­րա­քան­չյուր տան ու նրա բնակ­չի պատ­մու­թյա­նը: ՈՒ զար­մա­նա­լի չէր, երբ հա­մա­գյու­ղա­ցի­նե­րից մե­կը՝ հո­ղա­մա­սում աշ­խա­տող տի­կին Ա­ՆՈՒ­ՇԸ, նրան կա­տա­կով հոր­դո­րեց ի­րեն գոր­ծից չկտ­րել ու թող ինքն էլ պա­տաս­խա­նի լրագ­րո­ղի բո­լոր հար­ցե­րին, բայց նաև չհ­րա­ժար­վեց զրու­ցե­լուց ինձ հետ:


Տի­կին Ա­նու­շը լու­սա­բա­ցը դի­մա­վո­րում է հո­ղա­մա­սում: «1989-ին Կա­պա­նից ե­կանք Տավ­րուս մի եր­կու տա­րի հո­ղա­գոր­ծու­թյամբ զբաղ­վե­լու պայ­մա­նով, ե­կանք ու մնա­ցինք: 2000 մետր հո­ղա­մաս ու­նեմ, ինչ ա­սես մշա­կում եմ, բան­ջա­րե­ղեն, մր­գա­տու ծա­ռեր, ըն­կույզ, ա­մեն ինչ էլ ու­նենք, բայց չեմ վա­ճա­ռում, հա­վաք­վում ենք ե­րե­խե­քով, թո­ռով, քեֆ ենք ա­նում: Բա ոնց, աշ­խա­տող մար­դու քե­ֆին քեֆ չի հաս­նի: Փոքր տղա­յիս նոր եմ ա­մուս­նաց­րել, թող նո­րա­հարսն ի­մա­նա, որ քեֆ­չի տուն է հարս ե­կել: Ջուր ու­նենք, մեր սե­փա­կան աղ­բյուրն է, խո­ղո­վակ­նե­րով բե­րել հասց­րել ենք տուն, բայց ողջ ձմ­ռա­նը բաց ենք թող­նում, որ չսառ­չի: Տա­րին գլո­րում ենք է­լի, ա­մու­սինս դպ­րո­ցի պա­հակն է, քիչ ու միչ վաս­տա­կում է, ապ­րում ենք է­լի, էս­պես էլ մնա, լավ է, մեկ էլ ա­ռող­ջու­թյուն լի­նի»:


Տի­կին Ա­նու­շի հա­մոզ­մամբ՝ չքա­վո­րու­թյու­նը մարդ­կանց հե­ռաց­նում է մի­մյան­ցից, մար­դիկ փոխ­վում են, շփու­մը, գնալ-գա­լը պա­կա­սում են: Գյու­ղում հար­սա­նիք չի լի­նում, ե­ղածն էլ ա­ռանց դհոլ-զուռ­նա­յի, մագ­նի­տո­ֆո­նով, «բա որ օ­ճոր­քը չթն­դա զուռ­նի ձե­նից, էլ ի՞նչ հար­սա­նիք»: Տի­կին Ա­նու­շի փո­խանց­մամբ՝ գյու­ղում քչերն են զբաղ­վում ա­նաս­նա­պա­հու­թյամբ, հնա­րա­վո­րու­թյուն չու­նեն, վար­կե­րից էլ վա­խե­նում են, իսկ ի­րենք «Կա­մուրջ» վար­կա­յին կազ­մա­կեր­պու­թյու­նից բարձր տո­կո­սադ­րույ­քով վերց­րած վար­կը նոր են փա­կել: Ու­նե­ցա­ծը մի քա­նի գլուխ խոզ է, բայց մտա­վա­խու­թյուն ու­նեն, որ շր­ջա­կա գյու­ղե­րում տա­րած­ված ժան­տախտ հի­վան­դու­թյու­նը ի­րենց գյուղ էլ կհաս­նի: Մեկ ա­նաս­նա­բույ­ժը սպա­սար­կում է մի քա­նի գյու­ղե­րի, մաս­նա­գետ­ներ կան, սա­կայն ցածր աշ­խա­տա­վար­ձի պատ­ճա­ռով հրա­ժար­վում են աշ­խա­տե­լուց:

ԽՈ­ՇՈ­ՐԱ­ՑՈՒՄՆ Ա­ՎԵ­ԼԻ ՄԵ­ԿՈՒ­ՍԱՑ­ՐԵՑ ԳՅՈՒ­ՂԸ


Ար­տա­գաղ­թը գրե­թե դա­տար­կեց Տավ­րու­սը, տաս­նա­մյակ­ներ շա­րու­նակ փակ տնե­րի տխուր, անմ­խի­թար տեսքն ու գյու­ղը շր­ջա­պա­տող շռայլ բնու­թյու­նը որ­քան էլ ան­հա­մա­տե­ղե­լի են, այ­նու­հան­դերձ հա­տու­կենտ մար­դիկ ցան­կու­թյուն են հայտ­նում այս­տեղ հո­ղա­մաս կամ տուն գնե­լու: Վեր­ջերս մի ե­րի­տա­սարդ ըն­տա­նիք 600 հա­զար դրա­մով տուն է գնել, գյու­ղում տներն ար­ժեն 500-800 հա­զար դրամ:


Սվա­րիկ Կա­րա­պե­տյա­նը պատ­մում է, որ երբ 1992 թվա­կա­նին նշա­նակ­վեց Տավ­րու­սի գյու­ղա­պետ, ա­ռա­ջին գոր­ծը դպ­րո­ցի կա­ռու­ցումն էր, ուր մեկ տա­րի անց հա­ճա­խում էր 53 ե­րե­խա: Աս­տի­ճա­նա­բար փախս­տա­կան­նե­րը, չհար­մար­վե­լով գյու­ղի պայ­ման­նե­րին, լքե­ցին այն: Ո­րոշ ժա­մա­նակ անց Սվա­րիկ Կա­րա­պե­տյա­նը դար­ձյալ ըն­տր­վում է գյու­ղա­պետ: Դպ­րո­ցը, ուր հա­ճա­խում է 8 ե­րե­խա, ո­րոն­ցից մեկն է 1-ին դա­սա­րան­ցի, վե­րա­նո­րոգ­ման կա­րիք ու­նի: Այս օ­րե­րին ար­դեն դա­սա­սե­նյա­կը, որ­տեղ հա­վաք­վում են ե­րե­խա­նե­րը, ջե­ռուց­վում է փայ­տով:
«Փայ­տը քիչ է, դրա հա­մար ե­րե­խե­քը մի տե­ղում են հա­վաք­վում: Էն օ­րը մի մեծ ու հին ծառ կար, կտ­րե­ցի, դպ­րո­ցի տնօ­րե­նին ա­սա­ցի՝ վա­ռեք, թող ե­րե­խե­քը տա­քա­նան, անձրևնե­րի շր­ջան է, ոտ­քե­րը թրջ­վում են, ցուրտ է»,- ա­սում է գյու­ղա­պե­տը:
Այ­սօր դժ­վար է վե­րա­կանգ­նել գյու­ղի եր­բեմ­նի կեն­սու­րախ կյան­քը: Հա­մայ­նք­նե­րի խո­շո­րաց­ման գոր­ծըն­թացն ա­վե­լի մե­կու­սաց­րեց գյու­ղը:
-Մի ան­գամ ներ­կա­յիս ՀՀ տա­րած­քա­յին կա­ռա­վար­ման և են­թա­կա­ռուց­վածք­նե­րի նա­խա­րա­րի տե­ղա­կալ Վա­չե Տեր­տե­րյա­նը մի քա­նի պաշ­տո­նյա­յի հետ մեր տա­րած­քում էր, զրույ­ցի ժա­մա­նակ ա­սա­ցի, որ խո­շո­րա­ցու­մը մեր սր­տով չէ, բայց դե, ծրա­գիր է ի­րա­կա­նաց­վում է, ա­սա­ցի, որ Սյու­նի­քի մար­զը պա­տե­րազ­մող եր­կիր է, յու­րա­քան­չյուր փակ դուռ հա­վա­սա­րա­զոր է պոս­տի լք­ման: Ժպ­տա­ցին, գնա­ցին: Ցան­կա­ցած գյուղ անմ­խի­թար վի­ճա­կում է, կո­յու­ղի չկա, բաղ­նիք չկա, ջրա­ռատ, բնա­կան աղ­բյուր­նե­րով հա­րուստ գյուղ է, բայց գյուղ հասց­նե­լը թանկ հա­ճույք է, ո­ռոգ­ման ջուր կա, ջրի բա­ցա­կա­յու­թյան դեպ­քում օգ­տա­գոր­ծե­լու հա­մար բա­քե­րի մեջ ջուր են հա­վա­քում,- պատ­մեց վար­չա­կան ղե­կա­վա­րը:
Ծե­րա­ցող Տավ­րու­սում ման­կա­պար­տեզ չկա, ինչ­նե­րի՞ն է պետք, տա­րին մեկ ե­րե­խա ծն­վի, թե չէ, իսկ ծն­վե­լուն պես ե­րի­տա­սարդ ըն­տա­նի­քը հե­ռա­նում է Կա­պան կամ Մեղ­րի: Նախ­քան խո­շո­րա­ցու­մը Տավ­րու­սի բյու­ջեն կազ­մում էր 3,5 մլն դրամ: Խո­շո­րա­ցու­մից ան­ցել է մեկ տա­րի, սա­կայն գյու­ղի հա­մար ար­ված միակ գոր­ծը ճա­նա­պար­հի մի հատ­վա­ծի խճա­պա­տումն է: Գյու­ղա­պե­տա­րա­նի շեն­քը, ո­րը նախ­կի­նում ե­ղել է ադր­բե­ջան­ցու տուն, իր խար­խուլ տա­նի­քով ու քայ­քայ­ված ա­ռաս­տա­ղով ա­վե­լի շատ գոմ է հի­շեց­նում: «Մեր հա­մայն­քի ղե­կա­վա­րը ռազ­մա­վա­րու­թյուն է մշա­կել, իր տե­ղա­կա­լը բո­լոր գյու­ղե­րով շր­ջում է, խն­դիր­նե­րը գրա­ռում, բայց երբ կսկ­սեն ի­րա­գոր­ծել, հայտ­նի չէ»,- ա­սում է Ս. Կա­րա­պե­տյա­նը:


Տավ­րու­սի ա­մե­նա­բարդ խն­դի­րը վա­ռե­լա­փայտն է: Չգա­զի­ֆի­կաց­ված գյու­ղում տար­վա 7 ա­մի­սը ձմեռ է, Սվա­րիկ Կա­րա­պե­տյա­նը վե­րա­դա­սի մոտ հարց է բարձ­րաց­րել, որ «գյու­ղում յու­րա­քան­չյուր նո­րա­ծին իր փայտն ան­տա­ռում պետք է ու­նե­նա»: Այ­սօր ան­տա­ռից թա­փուկ բե­րե­լու հա­մար ձի կամ մե­քե­նա է հար­կա­վոր, սա­կայն ոչ բո­լորն ու­նեն փո­խադ­րա­մի­ջոց կամ տե­ղա­փոխ­ման գու­մար, բա­ցի դա թա­փու­կը բե­րե­լու հա­մար պա­հանջ­վում է 2-3 օր, ուս­տի ոչ բո­լորն են ի վի­ճա­կի ան­տառ գնա­լու, իսկ ա­պօ­րի­նի հատ­ման հա­մար սահ­ման­ված է տու­գանք:
82-ա­մյա Վա­րազ­դատ պապն ա­մեն օր գնում է ան­տառ՝ թա­փու­կի հա­մար: Թե օգ­նա­կան ա­վա­նա­կը չլի­ներ, միայ­նակ դժ­վար թե բե­րեր, «8 խմ-ն քչու­թյուն է ա­նում, տա­րեց մար­դիկ ենք, մրս­կան, ինչ շոր ու­նենք հագ­նում ենք, բայց է­լի ցուրտ է, տան պա­տե­րից քա­մին ողջ ձմեռ ներ­սու­դուրս է ա­նում»:


Այ­նու­հան­դերձ, տա­րեց­նե­րը չեն լքում գյու­ղը, չեն ցան­կա­նում, որ գյու­ղի ա­նու­նը քար­տե­զի վրա­յից ջնջ­վի: Ա­սում են՝ «գյու­ղի պա­հա­կը մենք ենք, գյու­ղա­պետն էլ ճիշտ է ա­սում՝ հո դա­սա­լիք չե՞նք»:


Ա­նուշ ՆԵՐ­ՍԻ­ՍՅԱՆ

Դիտվել է՝ 24419

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ