Նորահայտ փաստաթղթերը վկայում են, որ Ուիլյամ Շեքսպիրը ոչ միայն հանճարեղ բանաստեղծ ու դրամատուրգ է եղել, այլև շատ հարուստ ու հաջողակ բիզնեսմեն: Իբրև կարգին բիզնեսմեն` նա նաև կարգին խաբեբա է եղել` խուսափել է հարկեր վճարելուց և բազմիցս դատի է տրվել ու տուգանվել, իհարկե, հռչակը փրկել է բանտարկությունից:

«Իրատես de facto»-ում (թիվ 6, 2013) կարդացի «Քար եք նետում համաշխարհային-պատմական վեհությանը» զրնգուն վերնագրով, զտարյուն բոլշևիկյան մեկնաբանություններով մի հրապարակում` Լենինի հոգեզավակ Նորիկ Պետրոսյանի ստորագրությամբ: Պարոնը «բարեխիղճ հետևողականությամբ» ի մի է բերել մեր մշակույթի մեծերի գրածները Լենինի մասին` բոլշևիկորեն շրջանցելով այն ծանրածանր դրդապատճառները, որոնց հարկադրանքով մեր մեծերը ուրիշ ելք չունեին իրենց փրկության համար:

Եգիպտական տնտեսությունը աղետալի վիճակում է և Եգիպտոսի իշխանությունները վճռել են, որ վիճակը բարելավելու համար բոլոր միջոցները ընդունելի են: Տնտեսագետները հաշվարկել են, որ բուրգերը և ճարտարապետական այլ հուշարձանները մի քանի տարով վարձակալության տալը տարեկան 200 միլիարդ դոլարի եկամուտ կբերի` գրել է Al Arabia-ն:

Երբ խոսվում է հայրենասիրության մասին, պետք է լինել առավել քան իրատես, քանզի զուտ սրտի թելադրանքով առաջնորդվելը կարող է թյուրիմացության մեջ գցել հայրենասեր մարդուն. թերևս հենց այդ է հուշում «Շահնամե»-ում հանճարեղ Ֆիրդուսին.

Երևանի պետական համալսարանում տեղի ունեցավ Գարեգին Նժդեհի «Գրական երկեր» գրքի շնորհանդեսը։ Ժողովածուն կազմել և ծանոթագրել է պատմական գիտությունների թեկնածու Ռաֆայել Համբարձումյանը։ Գրքում տեղ են գտել Նժդեհի հայրենասիրական, իմաստասիրական, քնարական ստեղծագործությունները, ասույթները։

Փետրվարի 20-ին լրացավ Արցախի ազգային ազատագրական պայքարի 25-ամյակը: Եվ, չգիտես ինչու, մեր ազգային ազատագրական պայքարը վերանվանվեց ինքնորոշման պայքար, կարծես թե երեկվա ազգն էինք:

Մեր գրականության բոլոր մեծերի նման, Հովհաննես Մելքոնյանը ևս ծնունդ առավ ու սկսվեց իր ծննդավայր-բնօրրանից:

Ասում են` պատմությունը կրկնվելու սովորություն ունի։ Սակայն ժամանակը, որ, ըստ էության, դեպքերի և իրադարձությունների հաջորդականություն է, առանց մարդու միջամտության պատմություն չի դառնում, առավել ևս «կրկնվելու սովորություն» չի ունենում։ Եթե 50-60 տարի առաջ կատարված մի իրադարձություն ընդհանուր գծերի նմանությամբ կրկնվում է, ապա դա կա՛մ բարեբախտություն է, որը հնարավորություն է տալիս մարդուն կամ ժողովրդին նախ այդ ժամանակաշրջանում տեղի ունեցած իրադարձության առնչությամբ թույլ տրված սխալը կա՛մ թերացումը վերացնել, կա՛մ դժբախտություն, քանի որ առաջինից հետո մարդը կամ ժողովուրդը համապատասխան դաս չեն քաղել այդ միջանկյալ ժամանակահատվածում և չեն իմաստնացել ու հետևաբար «պատմության կրկնությունը» ճակատագրական` քաղաքական ու բարոյական անդառնալի կորստի պատճառ է դարձել։

«Քար եք նետում համաշխարհային պատմական վեհությանը» («Իրատես de facto», թիվ 6, 2013) հոդվածի հեղինակը խիստ զայրացել է, որ իր պաշտելի Լենինին ճիզվիտ եմ անվանել, իսկ նույնքան պաշտելի Ստալինին` վիժվածք:

Երանելի են այն ազգերը, որոնք իրենց մեծերին գնահատում են նրանց կենդանության օրոք և նրանց կյանքն ու գործը հետագա սերունդների համար դարձնում են ուսանելի և հարգանքի ու ակնածանքի առարկա։