Բա­րե­պաշտ­նե­րի ճա­նա­պարհ­ներն ու­ղիղ են, հարթ ու դյու­րին են աստ­վա­ծա­պաշտ­նե­րի ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Տի­րոջ ճա­նա­պարհ­ներն ար­դար են։ Քո ան­վանն ենք ա­պա­վի­նել մենք և քո հի­շա­տա­կին, ո­րին տեն­չում է մեր հո­գին։ Գի­շե­րով իմ հո­գին դե­պի քեզ է շտա­պում, Աստ­վա՛ծ, քան­զի քո հրա­ման­նե­րը լույս են երկ­րի վրա։

Տե՛ր, նե­ղու­թյան մեջ հի­շե­ցինք քեզ, ո­րով­հետև քո տված փոքր նե­ղու­թյու­նը խրատ է մեզ հա­մար։ Ինչ­պես որ եր­կուն­քի մեջ գտն­վո­ղը, որ մոտ է ծնն­դա­բե­րե­լու, ճչում է իր ցա­վե­րից, այդ­պես ե­ղանք նաև մենք քո եր­կյու­ղից, Տե՛ր, մենք, որ քո սի­րե­լին ենք. հղիա­ցանք, եր­կուն­քով բռն­վե­ցինք, ծնե­ցինք ու երկ­րի վրա ստեղ­ծե­ցինք փր­կու­թյան քո ո­գին։

Տե՛ր Աստ­ված իմ, ես պի­տի փա­ռա­բա­նեմ քեզ, պի­տի օրհ­նեմ քո ա­նու­նը, քան­զի սքան­չե­լի գոր­ծեր կա­տա­րե­ցիր` ա­ռա­ջին խոր­հուր­դը ճշ­մա­րիտ։

Այս­պես է ա­սում Զո­րու­թյուն­նե­րի Տե­րը. «Ինչ­պես ա­սա­ցի, այն­պես պի­տի լի­նի, և ինչ­պես մտա­ծել եմ, այն­պես էլ պի­տի կա­տար­վի. ա­սո­րես­տան­ցի­նե­րին իմ երկ­րի մեջ և իմ լեռ­նե­րի վրա պի­տի կո­տո­րեմ, թող նրանք ոտ­քի տակ գնան, և նրանց լուծն ընկ­նի ձեր վրա­յից, նրանց բռ­նու­թյու­նը վե­րա­նա ձեր պա­րա­նո­ցից»։

Եսսեի ար­մա­տից գա­վա­զան պի­տի ըն­ձ­յուղ­վի, ծա­ղիկ պի­տի բուս­նի այդ ար­մա­տից։ Նրա վրա պի­տի իջ­նի Աստ­ծու հո­գին, ի­մաս­տու­թ­յան և հան­ճա­րի հո­գին, խորհր­դի ու զո­րու­թ­յան հո­գին, գի­տու­թ­յան և աստ­ված­պաշ­տու­թ­յան հո­գին. Աստ­ծու եր­կ­յու­ղի հո­գին պի­տի լց­նի այն։ Ո՛չ ըստ կար­ծի­քի պի­տի դա­տի նա և ո՛չ էլ ըստ խոս­քե­րի հան­դի­մա­նի։

Այն­պես պի­տի լի­նի, որ, երբ Տե­րը վեր­ջաց­նի ա­մեն ինչ, որ կա­տա­րե­լու է Սիո­նի բար­ձուն­քի վրա և Ե­րու­սա­ղե­մում, իր բար­կու­թյու­նը պի­տի թա­փի նաև մե­ծամ­տա­ցո­ղի վրա, Ա­սո­րես­տա­նի իշ­խա­նի և գո­ռո­զու­թյամբ փայ­լող նրա աչ­քե­րի վրա։

Այն օ­րը պի­տի ա­սես. «Օրհ­ներ­գում եմ քեզ, Տե՛ր, որ բար­կա­ցար ինձ վրա, բայց քո զայ­րույ­թը հե­ռաց­րիր ինձ­նից և ո­ղոր­մե­ցիր ինձ։ Ա­հա Աստ­վածն իմ և փր­կիչ Տերն իմ. ես հույսս դրե­ցի նրա վրա և եր­կ­յուղ չեմ կրե­լու, քան­զի Տերն իմ փառքն է ու իմ օրհ­նու­թ­յու­նը, և փր­կու­թ­յուն ե­ղավ ինձ հա­մար»։

Վա՜յ ա­սո­րես­տան­ցի­նե­րին, ո­րոնց ձեռ­քին է իմ բար­կու­թյան ու զայ­րույ­թի գա­վա­զա­նը, քան­զի իմ բար­կու­թյունն ա­նօ­րեն ազ­գի վրա պի­տի ար­ձա­կեմ, պի­տի կար­գադ­րեմ, որ իմ ժո­ղովր­դին են­թար­կեն ա­վա­րի ու հափշ­տա­կու­թյան, ոտ­քի կո­խան ա­նեն նրանց քա­ղաք­նե­րը և թա­ղեն նրանց փո­շու տակ։

Վա՜յ նրանց, ով­քեր չար գոր­ծեր են ար­ձա­նագ­րում, ա­նընդ­հատ գրի են առ­նում ի­րենց չա­րու­թ­յու­նը, խե­ղա­թ­յու­րում են աղ­քատ­նե­րի դատն ու դա­տաս­տա­նը, խլում իմ ժո­ղովր­դի տնանկ­նե­րի ի­րա­վուն­քը, որ­պես­զի որբևայ­րին հափշ­տա­կու­թ­յան են­թարկ­վի, որ­բը` ա­վա­րի։

Սոս­կա­լի սո­վը պի­տի սպառ­նա ձեզ, և երբ քաղ­ցած լի­նեք, պի­տի վշ­տա­նաք, հայ­հո­յանք թա­փեք իշ­խա­նի ու աշ­խար­հի հաս­ցեին։ Ձեր հա­յաց­քը պի­տի ուղ­ղեք դե­պի վեր` եր­կն­քին, պի­տի նա­յեք դե­պի վար` երկ­րին, և կա­րի­քը, տա­ռա­պանքն ու խա­վա­րը, նեն­գու­թյու­նը, անձ­կու­թյունն ու մթու­թյու­նը պի­տի դի­մա­վո­րեն ձեզ։ Ոչ ոք չպի­տի կա­րո­ղա­նա տես­նել։ Եվ նա, ով նե­ղու­թյան մեջ լի­նի, չի տկա­րա­նա­լու, մինչև որ գա ժա­մա­նա­կը։