Հնարավո՞ր է արդյոք ազատվել այս իշխանությունից: Բազմաթիվ բարդացնող պատճառներ կան, որոնք երկար կարելի է թվարկել, և դրանցից յուրաքանչյուրն իր դերն ունի այն գործում, որ այս իշխանությունն իր ուզածն անում է մեզ հետ...

Տավուշի մարզում թափ առնող ընդվզումը խոսում է այն մասին, որ ազգն այլևս զզվել է անընդհատ զիջելուց, անընդհատ կորցնելուց։ Սա նաև խոսում է այն մասին, որ այլևս միակողմանի զիջումներն անընդունելի են հայ ազգի համար...

Անկախ նրանից՝գիտե՞ք, թե որտեղ է Կիրանցը, և ովքեր են ապրում այնտեղ, պիտի կանգնել տեղի բնակիչների կողքին և պաշտպանել հայրենիքի այդ հատվածը...

Թյուրիմացություններից առավելագույնս խուսափելու համար պետք է ասել, որ հոգեբանորեն մենք բոլորս նույն սանրի կտավն ենք, իհարկե, թեթևակի վարիացիաներով։

Առողջ հասարակությունը իրավական և բարոյական նորմերով առաջնորդվող հասարակությունները չեն։ Մեզանում էլ շարունակ բանավեճ է ընթանում` ո՞րն է ավելի լավ` ապրել իրավանորմերի գերակայությամբ, թեկուզ ընդունելով բարոյապես խեղված լինելը որպես իրավու՞նք, ինչպես ներկայիս արևմտյան հասարակություններում, թե՞ տուրք տալ ավանդական բարոյական արժեքներին` թեկուզ և ինչ-որ առումով ստորադասելով իրավանորմերի գերակայության անհրաժեշտությունը։ Սա տանում է շարունակաբար խորացող դեգրադացիայի, վտանգավոր ծավալների ատելության գեներացման, արդյունքում` ինքնաոչնչացման։

Երբ հուսալքված փնովում եք մի ողջ ազգի, հիշեք, որ նույն Հայ ազգը ոչ միայն ունեցել է, նաև հենց հիմա ունի իրական հերոսներ։ Հայ ազգը միայն թուրք-սորոսական միջոցներով ծախվածները և իբր խորամանկ կոմֆորմիստները չեն...

Ճայբուր կը գտնուի Հնդկաստանի Ռաճըսթան նահանգին մէջ։ Այն նստավայրն էր թագաւորական ընտանիքին, որոնք իշխեցին այս շրջանը եւ 1727 թուականին հիմնեցին այս «մանիշակագոյն» քաղաքը։ Այս քաղաքին ճարտարապետութիւնը կը զգլխէ ու կ՚անցնի արուեստի բոլոր ճաշակները եւ հմտութիւնները եւ մինչեւ օրս կը հմայէ աշխարհի տարբեր երկիրներէն այցելուները եւ զբօսաշրջիկները։

Հիմա ընդդիմությունը, հատկապես` խորհրդարանական, պետք է ցույց տա, որ ինքը «նիկոլ» չի։ Իսկ դրա համար պետք է իր ռեսուրսները զորաշարժի դեպի Տավուշ և կանգնի տավուշցիների կողքին։ Ոսկեպարը, Բաղանիսն ու մյուս սահմանամերձ շրջանները պետք է լցվեն ընդդիմության համակիրներով, և հստակ օրակարգ հռչակվի՝ մի քանի պարզ հարցերով. «Հանձնվելո՞ւ են ՀՀ տարածքները, որոնք իշխող խմբակը հռչակել է թշնամու հող, թե՞ ոչ։ Ինչպե՞ս ու ի՞նչ մեխանիզմներով են փրկելու Հայաստանը մասնատումից»: Եթե այս հարցը կարողացավ ընդդիմությունը լուծել, ապա ժողովուրդը կքայլի նրա հետևից, փոքր հաղթանակը կոգևորի ժողովրդին, կրկին հույս կծնվի։

Նոր վտանգավոր թեզ է առաջ տարվում, արդեն բերանները մեկ արած նույն տխմարագույն միտքն են արտահայտում: Այսպես. «Ով դեմ է գյուղերի հանձնմանը, թող զինվորագրվի և մեկնի այն պաշտպանելու»...

Նկատվում է ծավալուն և համատարած, խիստ բացասական ու վտանգավոր մի երևույթ: Սոցիալական ցանցերում օգտատերերի գերակշռող մասը անընդհատ և հաճախակի, կարելի է ասել, ամեն րոպե հրապարակում են նվաստացնող, բացասական բնութագրումներով, վիրավորական և անպատիվ գրառումներ...