«Բարիկադների» երկու երեսը

Պետք չէ «բայղուշություն» անել, բայց և այնպես, ապրիլի 28-ին կազմակերպվող շուրջօրյա հանրահավաքները կգրանցեն թվով երրորդ, բայց և վերջին խոշոր ֆիասկոն Ռոբերտ Քոչարյանի համար:
Հարկ չենք համարում կիրառել դիվանագիտական եզրույթներ և անձերն ու երևույթները կոչում ենք իրենց անուններով: Այո, շուրջօրյայի հետևում ակնհայտորեն թաքնված է Քոչարյանի անսահման անհանգստությունը` կայարանը լքած իր գնացքի համար: ՈՒ նա մի անգամ ևս փորձում է հետ բերել այն` ի հեճուկս տիեզերակարգում գրված օրենքի` գնացքները հետ չեն շարժվում: Ի դեպ, այն հետ շարժելու համար ընտրվել է ամենաանպատեհ ու ամենասխալ ժամը: Եվ դա ոչ այն պատճառով, որ օրվա իշխողներն իրենից լավն են, այլ որ գոյություն ունի դիալեկտիկա, որով ոչ միայն աշխարհն է շարժվում, այլև, նույն այդ դիալեկտիկայի համաձայն, աշխարհակարգն է փոփոխվում:
Եվ ունենալ սեփական «Մայդանը» առանձին վերցրած, թեկուզ երրորդ աշխարհի համարում ունեցող Հայաստանում, ոչ միայն նոնսենս է մեր երկրի առումով, այլև աշխարհում ոչ մեկը Քոչարյանին թույլ չի տա դա: Հասկանալի է, չէ՞ որ Քոչարյանը «շուրջօրյա» անելու համար չունի գերխաղացողների բարեհաճությունը։ Ո՛չ Ռուսաստանին, ո՛չ Արևմուտքին այս պահին անկայուն, ցնցումներով հագեցած, բարիկադների վրա կանգնած Հայաստան պետք չէ: Երկու գերխաղացողներին` թե՛ Արևմուտքին, թե՛ Ռուսաստանին, փոքրիկ մահակ է պետք հայաստանյան իշխանությունների գլխին` «անկանոն շարժումների» չտրվելու համար, բայց ոչ ավելին, մանավանդ որ Սարգսյաններ տանդեմն առանց այն էլ շատ զգուշավոր է խաղում, և լրացուցիչ մահակը նրանց համար ընդամենը լրացուցիչ զգուշավորություն է, ուրիշ ոչինչ:
Այլ հարց է, որ բարիկադները կդառնան Քոչարյանի ու յուր սատելիտների համար գերեզմանոց, ուր կհանգչի ոչ միայն իրենց վերջին, այլև ժողովրդի վերջին հույսը` ընդդիմադիր պայքարին առնչվող: Եթե դեռ այդ հույսը կա:
Բացի այդ, Հայաստանն ունի մի առանձնահատկություն. այն անձերի ու անհատների երկիր է և հանրայնանում է բացառապես այն ժամանակ, երբ կա ճշգրիտ կամ խարիզմատիկ առաջնորդ, որը նաև հռետոր է և ունի մասնակի գաղափարական առկայծումներ:
Ո՞վ է այս շարժման լիդերը: ԲՀԿ-ն ու յուր առաջնորդ Ծառուկյա՞նը: Չարժե ծիծաղել. Ծառուկյանը նախ և առաջ պետք է համոզված լինի, որ ինքը շա՜տ ընդդիմադիրն է։
Եթե լիդեր է դառնում Քոչարյա՞նը: Կա մի հստակ բանաձևում. Քոչարյանը երբեք չի նույնացվել Հայաստանի հետ, նա մնաց օտար, չընկալվեց հայ էթնոսի կողմից: ՈՒ պետք չէ նրա վերադարձի «էֆեկտը» բաղդատել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի վերադարձի էֆեկտի հետ: Բոլորովին այլ կատեգորիաներ են, այլ ինտելեկտ, այլ ներքին զարգացումներ:
Կա անչափ մեծ մի նրբություն ևս. «կուտակայինի» մասին որոշմամբ Սերժ Սարգսյանն արթուն պահեց քաղաքացիական շարժումը Հայաստանում, որն անչափ անհրաժեշտ է կարծրատիպերը քանդելու համար: Գաղտնիք չէ, որ այս նոր շարժումն ու երիտասարդները հենց ամենամեծ վտանգն են Քոչարյանի ու յուր սատելիտների համար:
Ընդ որում, սույն երիտշարժումը, ինչ-որ պահից սկսած, նույնքան վտանգավոր կարող է լինել իշխանությունների համար:
Եթե իշխանությունները չգնան ինքնակամ փոփոխության, որովհետև լճացումը նույնպես պատմական երկարատև կատեգորիա չէ:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ