Մեծ քաղաքականությանը բնորոշ խաղի կանոններին քիչ թե շատ ծանոթ քաղաքական և փորձագիտական շրջանակների համար վաղուց գաղտնիք չէ, որ տեղի ունեցող գործընթացների շուրջ, առավել ևս միջազգային հարաբերություններում, ավելի խոսուն կարող են լինել ոչ այնքան պաշտոնական կցկտուր հաղորդագրությունները, որքան դրանց ուղեկցող ոչ պաշտոնական լուրերը կամ հիմնականում կառավարվող տեղեկատվական հոսքերը։

Թեև Փարիզում նոյեմբերի 13-ի երեկոյան կատարված ահաբեկչական ակտերը սահմռկեցուցիչ են, պետք է խոստովանել, որ դրանք միանգամայն սպասելի էին։

Օսմանյան կայսրության տարածքում հայերի հանդեպ գործված ցեղասպանության պատմության վերաբերյալ «Իրատես»-ի հարցերին պատասխանում է տարածաշրջանային հարցերով փորձագետ-վերլուծաբան ՍԱՐԳԻՍ ՀԱՑՊԱՆՅԱՆԸ:

ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը վերջերս սկսել է հարցազրույցներ տալ միայն արտասահմանյան լրատվամիջոցներին:

Նոյեմբերի 13-ի ուրբաթը մտավ Ֆրանսիայի պատմության մեջ իբրև Հինգերորդ հանրապետության ամենադաժան օրը:

G20 սամմիթը սկսվել է Փարիզի ահաբեկչության զոհերի հիշատակը մեկ րոպե լռությամբ հարգելով, սամմիթին չի մասնակցում Ֆրանսիայի նախագահը:

Վերջերս անընդհատ առիթ ենք ունենում դիմելու արցախյան հարցի կարգավորման թեմային։ «Մեղավորը» միայն այն փաստը չէ, որ ԵԽԽՎ-ի դուրս տված եվրոպական հիմարությունից, որի դիմաց անտարակույս Ադրբեջանը վճարել է, ինչպես նաև ԵԽԽՎ-ի հասցեին ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների կոշտ քննադատությանն ի պատասխան ապշերոնցիների դեմարշից հետո այցով Երևան ժամանեց Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը, իսկ Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանն այցով եղավ Մոսկվայում։

ՈՒրբաթ, ավելի ճիշտ՝ ժամային գոտու երկժամյա տարբերության պատճառով շաբաթ օրվա լրահոսի կենտրոնում Փարիզի ահաբեկչություններն են, իսկ ահաբեկչությունը, ինչպես ահաբեկիչը, հայրենիք չունի և ուղղված է կյանքի ու ազատության դեմ՝ որտեղ էլ, երբ էլ լինի:

Նոյեմբերի 2-ին Փարիզում ԵԽԽՎ քաղաքական հանձնաժողովի նիստում 24 կողմ, 16 դեմ ձայներով հավանություն է տրվել բրիտանացի պատգամավոր Ռոբերտ ՈՒոլտերի՝ «Բռնության էսկալացիան Լեռնային Ղարաբաղում և Ադրբեջանի այլ գրավյալ տարածքներում» զեկույցին, ու մամուլը սկսել է աղմկել:

Երբ Պուտինը քայլ արեց Սիրիայի ուղղությամբ, ամբողջ աշխարհի ուշադրությունը հիմնականում տեղափոխվեց Արևելյան ՈՒկրաինայից, որը կարող է բացատրել՝ ինչու «Վրացական երազանքի» կառավարությունը Թբիլիսիում որոշեց, որ հարմար պահ է՝ բռնություններ սկսել գլխավոր ընդդիմադիր հեռուստաալիքի՝ «Ռուսթավի-2»-ի դեմ: Եվ ինչու Ռուսաստանից վերահսկվող ուժերը նորից հարձակման անցան ՈՒկրաինայում: