G20 սամմիթը սկսվել է Փարիզի ահաբեկչության զոհերի հիշատակը մեկ րոպե լռությամբ հարգելով, սամմիթին չի մասնակցում Ֆրանսիայի նախագահը:

Վերջերս անընդհատ առիթ ենք ունենում դիմելու արցախյան հարցի կարգավորման թեմային։ «Մեղավորը» միայն այն փաստը չէ, որ ԵԽԽՎ-ի դուրս տված եվրոպական հիմարությունից, որի դիմաց անտարակույս Ադրբեջանը վճարել է, ինչպես նաև ԵԽԽՎ-ի հասցեին ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների կոշտ քննադատությանն ի պատասխան ապշերոնցիների դեմարշից հետո այցով Երևան ժամանեց Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը, իսկ Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանն այցով եղավ Մոսկվայում։

ՈՒրբաթ, ավելի ճիշտ՝ ժամային գոտու երկժամյա տարբերության պատճառով շաբաթ օրվա լրահոսի կենտրոնում Փարիզի ահաբեկչություններն են, իսկ ահաբեկչությունը, ինչպես ահաբեկիչը, հայրենիք չունի և ուղղված է կյանքի ու ազատության դեմ՝ որտեղ էլ, երբ էլ լինի:

Նոյեմբերի 2-ին Փարիզում ԵԽԽՎ քաղաքական հանձնաժողովի նիստում 24 կողմ, 16 դեմ ձայներով հավանություն է տրվել բրիտանացի պատգամավոր Ռոբերտ ՈՒոլտերի՝ «Բռնության էսկալացիան Լեռնային Ղարաբաղում և Ադրբեջանի այլ գրավյալ տարածքներում» զեկույցին, ու մամուլը սկսել է աղմկել:

Երբ Պուտինը քայլ արեց Սիրիայի ուղղությամբ, ամբողջ աշխարհի ուշադրությունը հիմնականում տեղափոխվեց Արևելյան ՈՒկրաինայից, որը կարող է բացատրել՝ ինչու «Վրացական երազանքի» կառավարությունը Թբիլիսիում որոշեց, որ հարմար պահ է՝ բռնություններ սկսել գլխավոր ընդդիմադիր հեռուստաալիքի՝ «Ռուսթավի-2»-ի դեմ: Եվ ինչու Ռուսաստանից վերահսկվող ուժերը նորից հարձակման անցան ՈՒկրաինայում:

Նոյեմբերի 13-ին Փարիզը ցնցվեց ահաբեկչություններից՝ յոթ վայրում միաժամանակ որոտացին պայթյուններ ու կրակոցներ, զոհերի թիվը հայտարարվել է 128 մարդ՝ ոչ վերջնական տվյալներով: Ահաբեկչության պատասխանատվությունը ստանձնել է «Իսլամական պետությունը»:

Զարմանալի հաղորդագրություններ են ստացվում նոյեմբերի 8-ից. կովկասթաթարական վայ-զինվորները, սրանց տեսեք, «կալանավորել են» 1942 թ. ծնված մի տարեց հայուհու՝ ոմն Լուսինե Ղուկասի Աբովյանի, Հայաստանի Նոյեմբերյանի շրջանի բնակչուհու։

Լսեք, ինչո՞ւ չեք սիրում բորենիներին։ Ինչո՞ւ է այս կենդանին արհամարհված։ Բորենուն նաև ատում են, ժողովրդական հավատալիքներում նրան համարում են մարդագայլ։

Կա աշխարհում սքանչելի մասնագիտություն՝ ապացուցել, որ ամենահայտնի ճշմարտությունները բոլորովին էլ ճշմարտություն չեն, ընդհանրապես չեն եղել, չկան, չեն լինելու, կամ՝ ճիշտ հակառակը:

Ես, իհարկե, հասկանում եմ, որ այս պատմական օրերին իմ պարտքն է գրել սահմանադրական փոփոխությունների նախագծի ու առաջիկա հանրաքվեի մասին, պատմական բազմազան «ոչ»-երի ու պատմական խրոխտ «այո»-ի մասին, ներկայացնել՝ ինչու «այո» ու ինչին՝ «ոչ»: