Հային որ հարցնես՝ ի՞նչ ես անում, կասի՝ ընտանիք եմ պահում։ Բայց իրականության մեջ արդեն մի հազար տարի ավելի շուտ ինքը թուրքին է պահում, քանի որ ինչ կուտակում ու շինում է, վերջում խելոք թողնում է թուրքին...

Աշխարհի բոլոր պետություններն ունեն ՊԱՇՏՊԱՆՈՒԹՅԱՆ նախարարություն։ Բայց իրենք էլ չգիտեն, թե ումից պիտի պաշտպանվեն, եթե բոլոր պետություններն են պաշտպանվող...

Օրացույցը գնալով նշանակությամբ է լցվում։ Հիմա օրը սովորական օր չի, այլ ինչ-որ մեկի տարեդարձը կամ հիշատակի օրը, ինչ-որ կարևոր իրադարձության կամ աղետի հիշեցում...

Եթե Կլարա Ցետկինը չլիներ էլ, այլ պարզապես հարյուր տարի առաջ ինչ-որ մեկն ինչ-որ տեղ ցածր շշնջար, որ մարտի 8-ը կանանց տոնն է, ես էլի տոնելու էի մարտի 8-ը, եթե չշշնջար էլ, էլի տոնելու էի, որովհետև կանանց տոնը նաև մարտի 7-ին է, մարտի 9-ին, ապրիլի 7-ին, հունվարի 4-ին, սեպտեմբերի 18-ին ու տարվա մնացած բոլոր օրերին։ Ամեն օր կանանց տոնն է...

Երևանը ինձ համար միշտ էլ եղել է մայրաքաղաքների մայրաքաղաք։ Երևանը Փարիզ էր, Երևանը Հռոմ էր, Երևանը Բեռլին էր ... ՈՒ միշտ էլ ակնածանքով եմ լցված եղել Երևանում ապրողների նկատմամբ։

Փարիզին հնարավոր չի ընտելանալ։ Ուզում ես՝ մի տարի, երկու տարի ամեն օր նույն ճանապարհով գնա աշխատանքի ու վերադարձի, մեկ ա՝ ամեն օր դու զգում ես, որ Փարիզում ես, ու զարմանում ես քո վրա՝ յա՛, էս ես ե՞մ, տեսա՜ր, մեռա՛ծ...

Ես չեմ սիրում էն երգը, որն ինքս էլ կարող եմ գրել։ Առավել ևս՝ էն երգը, որը կամաչեմ գրել։ Հիմա շատ կան տենց երգեր։ Ասենք՝ միշտ էլ եղել են։

Ամերիկան սիրեցի, թեպետ, իմ Թումանյանից ու Վահան Տերյանից զատ, սիրտս մանկությունից հենց այս տեղն էր վայ թե ուզել: Սա Ապահովության երկիր չԷ, այլ ժպիտի տեղ է...

Գրագետ լինել՝ անցյալ դարում նշանակում էր լինել հարգված։ Դա երբեմն շատ ավելին էր նշանակում։ Հիշենք Գարսիա Մարկեսի խոսքը, թե՝ իր գրելու միակ պատճառն այն է, որ ուզում է սիրված լինել։ Գրագետ մարդն ամենուր ուշադրության կենտրոնում էր։ Դպրոցում լիներ, կինոյում, փողոցում, թատրոնում, տրամվայի կանգառում, թե գնչուական թաղամասում։ Գրագետ ասելով նկատի չունեմ քերականություն իմացողին։ Նկատի չունեմ նաև ժամանակակից տեղեկատվական հեղափոխության ստեղծած ուրվականին։

Լույսը բացվել է։ Նա մոտենում է պատուհանին։ Առավոտն էնքա՜ն թեթև է, էնքա՜ն անէական, ասես՝ չլինի։ Լրիվ թափանցիկ դարձած ժամանակի միջով ութ հարյուր տարվա խորքից նրա ականջին է հասնում եկեղեցու կամարների տակ հնչող ծանոթ շարականը՝ Առաւօտ լուսոյ, Արեգակն արդար, Առ իս լոյս ծագեա...