Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Երկ­րում մո­լեգ­նում է «իմ­քայ­լա­կան տեր­տե­րը»

Երկ­րում մո­լեգ­նում է «իմ­քայ­լա­կան տեր­տե­րը»
21.02.2020 | 00:13
Քա­նիցս ար­ձա­նագ­րել ենք` պետք է ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նել մի­ջազ­գա­յին «աուկ­ցիո­ներ­նե­րի» նշա­նա­յին հա­մա­կար­գին: Վեր­ջերս Օս­կա­րի հաղ­թող հա­մար­վեց «Մա­կա­բույ­ծը» բա­վա­կա­նին խո­սուն վեր­նագ­րով ֆիլ­մը: Ժա­մա­նա­կին «Եվ­րա­տե­սի­լում» հաղ­թեց դի­վա­յին ինչ-որ ռոք խումբ, հե­տո Կոն­չի­տան էր, և այդ­պես շա­րու­նակ:
Ա­յո, նախ գործ ու­նենք 25-րդ կադ­րի հետ (երբ կարևոր միտ­քը դնում են, ա­պա կադ­րը հա­նում), ո­րը քա­ղա­քա­կա­նու­թյան ոչ միայն կոդն է, այլև բա­նա­լին: Եվ ա­պա այդ կոդն այն­քան են ակ­տի­վաց­նում, որ... ա­մե­նուր է ու բա­ցա­հայտ այլևս: Եվ վեր­ջա­պես, Ա­սիա­յի կարևո­րա­գույն երկ­րում` Չի­նաս­տա­նում մո­լեգ­նում է կո­րո­նա­վի­րու­սը (թա­գա­պա­րա­զի­տը. նշա­նա­յին չէ, բա ինչ է), Ի­րա­նում նույն­պես ար­դեն մա­հա­ցող­ներ կան այդ վի­րու­սից։ Դա­տե­լով ի­րա­նա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի զգու­շա­վոր հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րից ու մո­տե­ցում­նե­րից, ակն­հայտ է, որ վեր­ջին­ներս շատ լավ հաս­կա­նում են` ին­չի հետ գործ ու­նեն:
ՈՒ սա միակ տագ­նա­պը չէ տա­րա­ծաշր­ջա­նի հա­մար: Իդ­լի­բի շուրջ ձևա­վոր­վող ա­ռանց­քը` Ի­րան-Ռու­սաս­տան-Սի­րիա մի կող­մում, ԱՄՆ-Թուր­քիա-Սաու­դյան Ա­րա­բիա նյու ան­տանտ­նե­րը քա­ղա­քա­կան «վի­րու­սի» ար­ձակ­ման ու կան­խար­գել­ման լուրջ մար­տեր են. ա­ռայժմ` Սի­րիա­յում, ինչ­պես հաս­կա­նա­լի է, նաև` Ի­րա­քում, ինչ ար­դյուն­քով, ա­ռայժմ շատ վաղ է կան­խա­գու­շա­կե­լը, բայց որ աշ­խար­հը ան­նա­խա­դեպ թա­փով վե­րա­դա­սա­վոր­վում, վե­րաձևվում է, ընդ ո­րում, չխոր­շե­լով խա­ղի մեջ պա­հել այն­պի­սի լր­ջա­գույն-մա­կա­բույծ վտանգ, ինչ­պի­սին կո­րո­նա­վի­րուսն է, ինք­նին հաս­կա­նա­լի է: Չեր­կն­չե­լով դա­վադ­րու­թյան տե­սու­թյան «ա­ռա­ջա­մար­տիկ» լի­նե­լու պա­թո­սից, մեկ փոք­րիկ էքս­կուրս ևս ա­նենք. չի բա­ցառ­վում, ե­թե չա­սենք, որ հաս­տատ հա­մոզ­մունք ու­նենք, որ կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­կա­վակ­ցի­նան «ո­րոշ» եր­կր­ներ հաս­տա­տա­պես ու­նեն, և անհ­րա­ժեշտ պա­հին ե­թե ոչ ի­րենք, ա­պա «պա­սով» այլք աս­պա­րեզ կբե­րեն` գոր­ծըն­թաց­նե­րը ղե­կա­վա­րե­լի պա­հե­լու հա­մար:
Ին­չու ենք այս­քան եր­կար այս նաղ­լը պատ­մում: Ցու­ցա­նե­լու ա­ռա­կը, որ մե­զա­նում յար­խուշ­տա­յին փա­ռա­տոն են կազ­մա­կեր­պում: Եվ ին­չո՞վ լր­ջա­գույն նշա­նա­յին հա­մա­կարգ չէ այն: Ին­չո՞վ ու­րույն հան­րաք­վե չէ: Չէ՞ որ աս­ված է` ուղ­տի պա­րը կամր­ջին է բռ­նում: Բռ­նել է:
Աշ­խար­հի, տա­րա­ծաշր­ջա­նի հա­մար գեր­կարևոր զար­գա­ցում­նե­րի այս փու­լում Հա­յաս­տա­նը, ա­ռա­վել ստույգ՝ նրա իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը, զբաղ­ված են սե­փա­կան թատ­րո­նով, սե­փա­կան «բա­ցիլ­նե­րի» ար­տած­մամբ, սե­փա­կան օ­րա­կար­գը, պե­տու­թյան ան­գո­յու­թյուն որ­պես, ա­ռաջ տա­նե­լով:
Մյուն­խե­նյան օ­ճա­ռա­յին շոուից հե­տո և դրա­նից ա­ռաջ էլ ան­վերջ խոս­վում էր, որ չի բա­ցառ­վում ար­ցա­խյան նա­խա­գա­հա­կան-պառ­լա­մեն­տա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րի, հա­յաս­տա­նյան հան­րաք­վեի մի­ջա­կայ­քում, այն է` ապ­րի­լին կր­կին «ապ­րի­լյան» լի­նի, Մյուն­խե­նում ծի­ծա­ղող կիրթ Ա­լիևը կր­կին հար­ձակ­վի, քա­նի որ նրա դի­մաց այլևս կանգ­նած չէ այն գե­նե­րա­լի­տե­տը, ո­րին պա­տի նման խփ­վեց 2016-ի ապ­րի­լին, ո­րով­հետև օր­վա իշ­խա­նու­թյու­նը «բա­ցիլ» է գցել նաև հա­յոց բազ­մա­վաս­տակ գե­նե­րա­լի­տե­տի շար­քե­րում՝ ո­մանց նկատ­մամբ գոր­ծեր հա­րու­ցե­լով, ո­մանց վար­կա­բե­կե­լով, ո­մանց պաշ­տո­նանկ ա­նե­լով, ո­մանց էլ ԱԺ քն­նիչ հանձ­նա­ժո­ղո­վի` հիմ­նա­կա­նում բա­նա­կում չծա­ռա­յած­նե­րի, կաս­կա­ծե­լի կեն­սագ­րու­թյուն ու­նե­ցող­նե­րի դա­տին հանձ­նե­լով:
Ա­լիևի դեմ կանգ­նած չէ այն Ա­բա­ջյան-զին­վոր­նե­րի հզոր, նա­հա­տակ փա­ղան­գը, որն իր կյան­քի գնով պա­հեց ա­զե­րի­նե­րի մար­դա­կեր հոս­քը, ո­րով­հետև բա­նա­կում այ­սօր, ինչ­պես ա­մե­նուր, նույն մտա­հո­գեու­ժաս­պա­ռու­թյան տա­նող գլո­բա­լիստ­նե­րի ան­կա­նոն շար­ժում­նե­րի ա­ռա­ջաց­րած ա­պա­տիան է տի­րում, ո­րի ա­ռար­կայ­նա­ցու­մը ինք­նաս­պա­նու­թյուն­նե­րի ան­վեր­ջա­նա­լի շարքն է:
Եվ այ­սօր «կիրթ» ա­զե­րին ոչ միայն Թա­լի­շում ծեր մարդ­կանց գլուխ կկտ­րի, կպտ­տի հա­մա­ցան­ցով, հանց իր նշա­նա­յին հա­մա­կարգ, այլև կփոր­ձի հաս­նել Ստե­փա­նա­կերտ…
Նկա­տե­ցի՞ք` Ա­լիևը Նի­կո­լի կեն­դա­նի ներ­կա­յու­թյամբ Երևա­նի մա­սին էր սևեռ­ված խո­սում` կր­կին, ու քա­նի որ Նի­կո­լը ան­քան էր զբաղ­ված իր հե­ղա­փո­խու­թյամբ` թավ­շյա, ոչ բռ­նի, այն­քան էր զբաղ­ված իր միկ­րո­հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րով` ամ­բի­ցիոզ, օ­ճա­ռա­յին, հայ ո­գին ջար­դող, որ որևէ բառ, տառ իսկ չար­տա­բե­րեց մար­դա­կե­րի կեն­դա­նի ներ­կա­յու­թյամբ, ո­րը հա­յին նաև ցե­ղաս­պան հա­մա­րեց` Խո­ջա­լուի մա­սով, և պա­րոն Նի­կո­լը դար­ձյալ որևէ բառ չար­տա­բե­րեց Թա­լի­շում դա­նա­կով գլ­խատ­ված ծեր ա­մու­սին­նե­րի, քնած հայ սպա­յին կաց­նա­հա­րած Սա­ֆա­րո­վի, մնա­ցյալ­նե­րի մա­սին:
Ա­յո, Նի­կոլն ազ­գին սո­վո­րեց­նում է «Յար­խուշ­տա» պա­րել, որ ա­զե­րուն պա­րո՞վ դի­մա­վո­րենք... Պա­րը հո­գու հո­րի­զո­նա­կան ուժգ­նու­թյան ուղ­ղա­հա­յաց դրսևո­րումն է. մեր նախ­նի­նե­րը, երբ դժ­վար է ե­ղել, երբ պետք է ե­ղել ուժ ստա­նալ, գնա­ցել են ի­րենց նախ­նի­նե­րի գե­րեզ­ման­նե­րի վրա պա­րե­լու` ուժ հա­վա­քե­լու:
Գլո­բա­լիստ­ներն ու Նի­կո­լը հաս­տատ սա չգի­տեն, ու հենց այդ պատ­ճա­ռով «Յար­խուշ­տան» իշ­խա­նա­կան, «իմ­քայ­լա­կան տեր­տե­րից», նի­կո­լա­կան շոուից կվե­րած­վի հա­յի հո­գու նե­րու­ժը գե­նե­րաց­նե­լու հզոր ու խոր նշա­նա­յին հա­մա­կար­գի:
Կաս­կած չու­նեմ:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5748

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ