Այս նույն ժամանակ Վրաստանը գործակալների դեմ սեփական ինքնիշխանության վերականգնման քայլեր է ձեռնարկում...

1991-ից հետո Արևմուտքը, ԱՄՆ-ի գլխավորությամբ, սահմանեց ողջ հետխորհրդային տարածքի երկրների գոյության ուղին։ Բոլոր ոլորտներում սկսեցին ներդրվել Արևմուտքի կողմից սահմանված չափանիշները և ստանդարտները։ Սակայն դրանք գաղութների համար նախատեսված չափանիշներ էին, որոնք ոչ թե զարգացում էին ապահովում, այլ գաղութային կախվածություն և շահագործում։ Հայաստանը ևս բացառություն չէ։

Կյանքում էլ է էդպես, եթե դու պետք է խնդիրը լուծես ու չես լուծում, խնդիրն է քեզ լուծում, ու երբեմն դա արվում է ցուցադրական, լկտի գործելաոճով, ծիսակարգային գործիքներով՝ դրանով իր մեջ մեսիջ պարունակելով, թե՝ «խելոք վեր ընգեք տեղներդ, արա...»: Ի դեպ, սա առանձին անհատներին է վերաբերում, ովքեր իրենց սեփական պայքարի ճանապարհն են ընտրել, ու ոչ մի կերպ՝ գործող «ընդդիմադիրներին»:

Մեծ սիմվոլիզմ կա Երևանում ծառահատման մեջ. հուդաները կտրում և արմատախիլ են անում`

1. Արևելյան սոսիները, որոնք Հայաստանում անհիշելի ժամանակներից համարվել են սրբազան ծառեր։ Օգտագործվել է նաև քրիստոնեական եկեղեցիների, վանքերի, ջրաղացների բակերը կանաչապատելու համար։

Սոսյաց անտառի նվիրյալ դյուցազունն էր համարվում հայերի նահապետներից մեկը՝ Արամը։ Արա Գեղեցիկի թոռ Անուշավանը կրում էր Սոսանվեր մակդիրը։ Հայաստանի հնադարյան մայրաքաղաք Արմավիրում գտնվող Անահիտ աստվածուհու մեհյանը շրջապատված էր Սոսյաց հռչակավոր անտառով;

Բոլոր բռնապետներին ու բռնապետիկներին թվում է, թե դա իրենց հետ չի պատահի: Իրենց թվում է, թե իրենք հավերժն են, հավերժ է իշխանությունն ու հավերժ է իրենց անպատժելիությունը...

Երբ հեռավոր 1948-ին քննարկվում էին ցեղասպանության կոնվենցիայի դրույթները, Լիբանանը առաջարկում էր ավելացնել հետևյալ կետը. «Խմբի անդամներին այնպիսի պայմանների հասցնելը, որ նրանք կամովին հրաժարվեն իրենց լեզվից, կրոնից և մշակույթից»...

Իշխանությունը մի բան է որը, ուզես, թե չուզես, ջղաձգվես, թե չէ, սուտը դարձնես ինստիտուցիոնալ, թե չէ, ռեպրեսիան հասցնես բարձրակետի, թե չէ, լեգիտիմություն քերես ամենաանբարո ձևերով, թէ չէ, միևնույն է կորցնելու ես...

Սամվել Վարդանյանի նկատմամբ տեղի ունեցածը ցնցել է իմ բանականությունը:
Մի կողմ թողնենք իրավական հարցերը` մեղավոր է, թե ոչ, քանզի դա կապ չունի տեղի ունեցածի հետ. եթե մեղավոր է լինում անձը, ազատազրկում են կամ այլ պատիժ կիրառում, եթե ոչ` ազատ արձակում և վերջ...

Ինչպես երեխաներին են վախեցնում՝ խելոք մնա, չարություն չանես, չլկստվես, չհակաճառես, թե չէ մեշոկ պապին կգա, քեզ կտանի...

Յուրաքանչյուր պետություն կայանում ու զարգանում է «մենք-նրանք» հակադրման ներքո:
Չկա այդ հակադրումը՝ չկա պետություն: Առավել ևս՝ չկա ազգ...