Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

ՍԴ-ի նկատմամբ «հաղ­թա­նա­կը» ժա­մա­նա­կա­վոր և վտան­գա­վոր է

ՍԴ-ի նկատմամբ «հաղ­թա­նա­կը» ժա­մա­նա­կա­վոր և վտան­գա­վոր է
26.06.2020 | 00:09
«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է «Այ­լընտ­րան­քա­յին նա­խագ­ծե­րի խումբ» նա­խա­ձեռ­նու­թյան ներկա­յա­ցու­ցիչ, ԱԺ նախ­կին պատ­գա­մա­վոր ՎԱ­ՀԵ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԸ:
-Հա­մա­վա­րա­կի, ար­տա­կարգ ռե­ժի­մի պայ­ման­նե­րում իշ­խա­նու­թյու­նը վեր­ջա­պես, մեկ տա­րի տա­նել-բե­րե­լուց հե­տո Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի մա­սով ո­րո­շում է ըն­դու­նել, ըստ ո­րի՝ ՍԴ կազ­մում կա­րող են փո­փո­խու­թյուն­ներ տե­ղի ու­նե­նալ: Ինչ­պե՞ս եք գնա­հա­տում տե­ղի ու­նե­ցած գոր­ծըն­թա­ցը:
-Հու­նի­սի 22-ը Հա­յաս­տա­նի պատ­մու­թյան մեջ այ­սու­հետ իր ա­ռանձ­նա­հա­տուկ տեղն է ու­նե­նա­լու։ Վս­տահ եմ, որ ա­պա­գա­յում թե՛ այս քվեար­կու­թյունն է հա­մար­վե­լու ա­նօ­րի­նա­կան, թե՛ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան են կանչ­վե­լու շա­տե­րը։ Բայց ա­մե­նա­կարևոր հետևու­թյու­նը, որ պետք է ար­վի, այլ է. ինչ­պե՞ս ա­նել, որ երբևէ, որևէ պա­րա­գա­յում պե­տու­թյու­նը չդառ­նա մեկ մար­դու ցան­կու­թյուն­նե­րի գե­րին։ Ինչ­պե՞ս ա­նել, որ ամ­բող­ջա­կան խմ­բակ­ցու­թյուն­ներ չեն­թարկ­վեն քա­ղա­քա­կան թրա­ֆի­քին­գի, և գոր­ծեն ա­ռողջ դի­մադ­րու­թյան մե­խա­նիզմ­նե­րը։ Քա­նի այս հար­ցե­րը չեն ստա­ցել ի­րենց ինս­տի­տու­ցիո­նալ լու­ծում­նե­րը, ռիս­կե­րը շատ մեծ են։
Եր­կու տա­րի ա­մեն ինչ ժո­ղովր­դի ա­նու­նից ա­նող իշ­խա­նու­թյու­նը պե­տու­թյան սահ­մա­նադ­րու­թյու­նը փո­խում է 89 հո­գով։ Փո­խում է մեկ օր­վա մեջ, ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­րում։ Սա շատ ժա­մա­նա­կա­վոր և շատ վտան­գա­վոր հաղ­թա­նակ է իշ­խա­նու­թյան հա­մար։ Իմ տպա­վո­րու­թյամբ՝ այս ա­մե­նի հե­ղի­նա­կը չի պատ­կե­րաց­նում իր ա­րա­ծի ծա­վալ­նե­րը, ամ­բող­ջու­թյամբ չի պատ­կե­րաց­նում հար­ցի խո­րու­թյու­նը։
-ՍԴ կազ­մի փո­փո­խու­թյու­նը կամ Հրայր Թով­մա­սյա­նի՝ որ­պես ՍԴ նա­խա­գա­հի լի­ազո­րու­թյան դա­դա­րե­ցու­մը ի՞նչ է փո­խե­լու ՀՀ քա­ղա­քա­ցու կյան­քում: Մար­դիկ ա­վե­լի քի՞չ են կո­րո­նա­վի­րու­սով վա­րակ­վե­լու, թե՞ նրանց վի­ճակն է լա­վա­նա­լու:
-Իսկ ո՞վ է ա­սել, թե ՍԴ փո­փո­խու­թյուն­նե­րը ժո­ղովր­դի հա­մար են ար­վում։ Կա­րե­լի է ցան­կա­ցած բան ներ­կա­յաց­նել ցան­կա­ցած կերպ. ե­թե այդ­պես աս­վում է, դա ա­մենևին չի նշա­նա­կում, որ այդ­պես էլ կա։ Խոս­քը, ձևա­կեր­պում­նե­րը մեզ մոտ վա­ղուց, ցա­վոք, ար­ժեզ­րկ­վել են։ ՍԴ փո­փո­խու­թյուն­ներն ար­վել են մեկ մար­դու ո­րոշ­մամբ, մեկ մար­դու իշ­խա­նու­թյան հա­մար, և ցա­վում եմ, որ 89-ը դար­ձան մեկ մար­դու շա­հե­րը սպա­սար­կող հա­մա­կարգ։ Ընդ­հան­րա­պես, իշ­խա­նու­թյան գոր­ծու­նեու­թյան գո­նե վեր­ջին փու­լում, վեր­ջին ա­միս­նե­րին, քա­ղա­քա­ցին՝ որ­պես նպա­տակ, բա­ցա­կա­յում է։ Քա­ղա­քա­ցուն մե­նակ են թո­ղել՝ հի­վան­դու­թյան դեմ, սո­ցիա­լա­կան դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի դեմ։ Սրան զու­գա­հեռ՝ իշ­խա­նու­թյու­նը նաև մե­ղադ­րում է քա­ղա­քա­ցուն՝ հի­վան­դա­նա­լու և գոր­ծա­զուրկ դառ­նա­լու մեջ։ Ես մի ա­ռի­թով ա­միս­ներ ա­ռաջ ա­սել եմ, որ այն, ին­չը կա­տար­վում է Հա­յաս­տա­նում, մեծ էքս­պե­րի­մենտ է։ Հի­մա մենք դրա ըն­թաց­քի մեջ ենք։
-Իշ­խա­նու­թյու­նը ՍԴ դա­տա­վոր­նե­րի լի­զո­րու­թյուն­նե­րը դա­դա­րեց­նե­լը սահ­մա­նադ­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­ներ է ան­վա­նում: Իսկ ու՞ր մնա­ցին սահ­մա­նադ­րա­կան ի­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց մա­սին այդ­քան հայ­տա­րա­րում էր իշ­խա­նու­թյու­նը: Եվ ոչ միայն Սահ­մա­նադ­րու­թյան, այլ նաև՝ ընտ­րա­կան օ­րենս­գր­քի, կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րի մա­սին օ­րեն­քի փո­փո­խու­թյուն­նե­րը:
-Հա­յաս­տա­նում այ­սօր գոր­ծում է «իշ­խա­նու­թյուն՝ իշ­խա­նու­թյան հա­մար» բա­նաձևը։ Բո­լոր քայ­լե­րը այս ցի­նիկ տրա­մա­բա­նու­թյան մեջ են։ Ես ցա­վով եմ ա­սում, բայց այս իշ­խա­նու­թյու­նը կորց­րել է որևէ բա­րե­փո­խում ա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Մենք կորց­նում ենք ար­դյու­նա­վետ ժա­մա­նա­կա­կից պե­տու­թյուն դառ­նա­լու հա­մար շատ կարևոր ժա­մա­նակ։ Եր­կու տա­րի ա­ռաջ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ կա­յին մեծ սպա­սում, դրա­կան լից­քեր, նոր, թարմ գա­ղա­փար­նե­րի հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Այ­սօր դրա հա­վա­նա­կա­նու­թյու­նը մոտ է զրո­յին։ Եր­կի­րը մտել է ա­վան­տյու­րա­յի փուլ, մեր կյան­քում ա­մեն ինչ նման է ա­վան­տյու­րա­յի՝ սկ­սած հա­մա­ճա­րա­կի դեմ պայ­քա­րից մինչև ըն­դուն­վող օ­րենք­ներ։
-«Լու­սա­վոր Հա­յաս­տա­նը» խու­սա­փում է միա­նա­լուց խոր­հր­դա­րա­նա­կան գոր­ծըն­կե­րոջ՝ «Բար­գա­վաճ Հա­յաս­տա­նի» նա­խա­ձեռ­նած ստո­րագ­րա­հա­վա­քին՝ ՍԴ հար­ցը ՍԴ ու­ղար­կե­լու մա­սին: Նրանք նո­րից եր­րորդ ճա­նա­պա՞րհն են ընտ­րում:
-«Լու­սա­վոր Հա­յաս­տա­նի» մա­սով ա­մեն ինչ պարզ է։ Կար­ծում եմ՝ ճիշտ չէ այդ թե­մա­յի վրա շատ կենտ­րո­նա­նալ։ Այլ հարց է ԼՀԿ ան­դամ մի շարք պար­կեշտ գոր­ծիչ­նե­րի խն­դի­րը։ Ին­չո՞ւ նրանք ուժ չգ­տան ա­ռար­կե­լու մեկ հո­գու «կի­սա­լու­սա­վոր» գոր­ծար­քին։ Հի­մա շատ կարևոր է, որ այդ մար­դիկ ի­րենց քա­ղա­քա­կան և անձ­նա­կան կեն­սագ­րու­թյու­նը շա­րու­նա­կեն ա­ռանց այդ ա­մո­թա­լի է­ջի։
-Այլ օ­րա­կար­գի գա­լով՝ ԲՀԿ ա­ռաջ­նորդ Գա­գիկ Ծա­ռու­կյանն ա­սում է, թե գնա­լու է մինչև վերջ ու հա­վե­լում՝ կա­ռա­վա­րա­կան կա­բի­նե­տի ամ­բող­ջա­կան փո­փո­խու­թյան անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն կա: Դրան հա­ջոր­դում է նրան ան­ձեռ­նմ­խե­լիու­թյու­նից զր­կե­լու դա­տա­խա­զի միջ­նոր­դու­թյու­նը: Ո՞րն է ձեր գնա­հա­տա­կանն այս դեպ­քե­րին:
-Գի­տե՞ք՝ տպա­վո­րու­թյուն կա, որ Հա­յաս­տա­նում հա­սա­րա­կու­թյան և քա­ղա­քա­կան դաշ­տի մի մեծ զանգ­ված մշ­տա­պես սպա­սում է ԲՀԿ-ի «մինչև վերջ» գնա­լուն։ Դա ճիշտ չէ. ե­թե հա­մա­րում ենք, որ ԲՀԿ-ն ճիշտ է, ա­պա պետք է սա­տա­րել։ Դի­տորդ լի­նելն ազ­նիվ կար­գա­վի­ճակ չէ։ Այն, ինչ կա­տար­վում է Ծա­ռու­կյա­նի հան­դեպ, ի­րա­վա­կան տե­ռո­րիզմ է։ Սա զենք է, որն իշ­խա­նու­թյու­նը կա­րող է ցան­կա­ցած պա­հի բա­նեց­նել իր ցան­կա­ցած ընդ­դի­մա­խո­սի դեմ՝ ան­մի­ջա­պես նա­խա­ձեռ­նել քր­գործ, ստի­պել խոր­հր­դա­րա­նին՝ քվեար­կել, պար­տադ­րել դա­տա­րա­նին՝ պատ­ժել։ Սա միջ­նա­դար է, ինկ­վի­զի­ցիոն պատ­կե­րա­ցում­ներ են։ Սա, ի­հար­կե, չի կա­րող եր­կար շա­րու­նակ­վել, բայց ճիշտ էլ չէ՝ նս­տել սպա­սել, թե երբ կա­վարտ­վի։ Մար­դը կա­րող է չլի­նել Ծա­ռու­կյա­նի հա­մա­խո­հը, կա­րող է եր­բեք ձայն տված չլի­նել Ծա­ռու­կյա­նին, կա­րող է լի­նել նրա գա­ղա­փա­րա­կան և տե­սա­կա­յին ընդ­դի­մա­խո­սը, բայց երբ տես­նում ես, որ օ­րենք է ոտ­նա­հար­վում, չի կա­րե­լի լռել։ Պետք է մեր­ժել ա­նար­դա­րու­թյու­նը՝ ան­կախ քա­ղա­քա­կան հա­մակ­րու­թյուն­նե­րից։
-Կա­ռա­վա­րու­թյան ամ­բող­ջա­կան կազ­մի փո­փո­խու­թյան մա­սով ի՞նչ կա­սեք: Ար­տա­խոր­հր­դա­րա­նա­կան ո­րոշ ու­ժեր նույն­պես հայ­տա­րա­րում են Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նի մա­սին: Ի՞նչ օ­րա­կար­գով է դա հնա­րա­վոր, և ար­դյո՞ք պա­հը հա­սու­նա­նում է:
-Եր­կար դա­տո­ղու­թյուն­նե­րի, հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի, քա­ղա­քա­կան պրո­ցես­նե­րի ֆո­նին մենք միշտ պետք է հի­շենք օ­բյեկ­տիվ ի­րա­կա­նու­թյու­նը։ Հա­յաս­տանն այ­սօր հա­մա­ճա­րա­կա­յին և տն­տե­սա­կան լր­ջա­գույն ի­րա­վի­ճա­կում է։ Հա­մա­ճա­րա­կը և օր օ­րի ա­ճող սո­ցիա­լա­կան խն­դիր­նե­րը բա­վա­կան բարդ հե­ռան­կար են մեզ խոս­տա­նում ա­ռա­ջի­կա ա­միս­նե­րին։ Եվ մեր քա­ղա­քա­ցին մնա­ցել է մե­նակ։ Կա­ռա­վա­րու­թյունն ապ­րում է իր հո­րի­նած ի­րա­կա­նու­թյան մեջ։ Մի օր օ­բյեկ­տիվ ի­րա­կա­նու­թյու­նը և վար­չա­պե­տի ի­րա­կա­նու­թյու­նը բախ­վե­լու են։ Քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րի և պա­տաս­խա­նա­տու գոր­ծիչ­նե­րի խն­դիրն է՝ այդ բա­խու­մը պե­տու­թյան հա­մար հնա­րա­վո­րինս սա­հուն դարձ­նել։
-Իշ­խա­նու­թյունն ընդ­դի­մա­դիր բո­լոր ու­ժե­րի մա­սով ռու­սաս­տա­նյան «ա­կանջ­ներ» է տես­նում: Սա ինչ­քա­նո՞վ է տրա­մա­բա­նա­կան:
-Դա պար­զու­նակ պատ­կե­րա­ցում­նե­րի շար­քից է։ Ռու­սաս­տա՞նն է մե­ղա­վոր, որ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը տա­պա­լել է հա­մա­ճա­րա­կի դեմ պայ­քա­րը, Ռու­սաս­տա՞նն է մե­ղա­վոր, որ երկ­րում թես­տեր չկան, Ռու­սաս­տա՞նն է մե­ղա­վոր, որ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը չկա­րո­ղա­ցավ սո­ցիա­լա­կան թի­րա­խա­յին օգ­նու­թյուն տրա­մադ­րել և 100 մլրդ գու­մարն ար­դյու­նա­վետ ծախ­սել։ Մյուս կող­մից, երկ­րում մեծ թափ է առ­նում 5-րդ շա­րա­սյու­նը, որն ա­մեն կերպ հա­կա­ռու­սա­կան տրա­մադ­րու­թյուն­ներ է փոր­ձում սեր­մա­նել։ Ընդ­հան­րա­պես, որ­քան էլ մեծ լի­նի գայ­թակ­ղու­թյու­նը ու­ղիղ կապ տես­նե­լու տե­ղա­կան ու­ժե­րի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի և տար­բեր գեր­տե­րու­թյուն­նե­րի ազ­դե­ցու­թյան միջև, ան­կախ նրա­նից՝ արևմտյան, հյու­սի­սա­յին թե այլ ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րի մա­սին է խոս­քը, ես հակ­ված չեմ երբևէ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը որևէ դր­սի ու­ժի վրա գցե­լու։ Ի վեր­ջո, դր­սի ու­ժերն ան­զոր են, ե­թե ներ­սում քա­ղա­քա­կան իքս ու­ժը կամ գոր­ծի­չը տրա­մադր­ված է գոր­ծե­լու հա­նուն Հա­յաս­տա­նի։
Զրույ­ցը՝ Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ
Դիտվել է՝ 10374

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ