Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Գա­րե­գին Նժ­դե­հը Սո­վե­տա­կան Միու­թ­յան քա­ղա­քա­ցի չէր և որևէ պար­տա­վո­րու­թ­յուն չու­ներ այդ երկ­րի նկատ­մամբ

Գա­րե­գին Նժ­դե­հը Սո­վե­տա­կան Միու­թ­յան քա­ղա­քա­ցի չէր և որևէ պար­տա­վո­րու­թ­յուն չու­ներ այդ երկ­րի նկատ­մամբ
17.12.2019 | 01:39
Միան­գա­մից ա­սեմ՝ ես նժ­դե­հա­գետ չեմ, սա­կայն այդ ա­կա­նա­վոր մար­դու մա­սին ու­նե­ցածս ընդ­հա­նուր ի­մա­ցու­թյունն ինձ թույլ է տա­լիս, որ­պես­զի նման հար­ցադ­րում կա­տա­րեմ: Խոսքս հրա­պա­րա­կա­յին է, ոչ գի­տա­կան, և ա­ռա­վե­լա­պես ուղղ­ված է ոչ այն­քան հան­րու­թյա­նը, որ­քան մեր քա­ղա­քա­կան, պե­տա­կան ու հա­սա­րա­կա­կան այն գոր­ծիչ­նե­րին, ով­քեր գոր­ծի բե­րու­մով կամ ա­կա­մա­յից հա­րա­բեր­վում են ար­տա­քին աշ­խար­հի հետ՝ տար­բեր ի­րա­վի­ճակ­նե­րում հա­ճախ ստա­նա­լով անս­պա­սե­լի, ան­տե­ղի ու ի­րա­կա­նում ան­հե­թեթ, այս­պես կոչ­ված, մար­տահ­րա­վեր­ներ: Վեր­ջի­նը, կար­ծես թե, վե­րա­բե­րում է Գա­րե­գին Նժ­դե­հին:
Խոս­տո­վա­նենք, որ թուր­քա­կան ճկուն քա­ղա­քա­կան մտ­քին հեր­թա­կան ան­գամ հա­ջող­վել է ա­վե­լի շուտ բան­սար­կու­թյա­նը սա­զա­կան մի նյութ դարձ­նել բա­վա­կա­նին ծա­վա­լուն քն­նու­թյան թե­մա: Ադր­բե­ջա­նի նա­խա­գահն է խո­սում այդ մա­սին, այ­նու­հետև, չգի­տես ին­չու, Ռու­սաս­տա­նից ե­կած լրագ­րող­ներն են նմա­նօ­րի­նակ հար­ցեր տա­լիս Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տին, հե­տո տես­նում ենք, որ եվ­րո­պա­կան ֆո­րում­նե­րում է դա հն­չում: Հայ­կա­կան կող­մը՝ վար­չա­պե­տից մինչև տար­բեր պատ­վի­րակ­ներ, ան­շուշտ, տա­լիս է պա­տաս­խան­ներ, ո­րոնք հայ հա­սա­րա­կու­թյան մի մա­սը հա­մա­րում է բա­վա­կա­նին հա­ջող ու լիար­ժեք, իսկ մյուս մա­սը՝ պա­կաս ու թե­րի: Խն­դի­րը դա չէ, այլ այն, որ ա­մեն մի նման բա­ցատ­րու­թյու­նից հե­տո դի­մա­ցի ան­մեղ­սու­նա­կը պար­զա­պես ժպ­տում է, կար­ծես ա­սե­լով՝ ա­յո՛, բայց… Եվ ստաց­վում է, որ մենք չենք կա­րո­ղա­նում հաղ­թա­հա­րել այդ «Ա­ՅՈ՛, ԲԱՅՑ»-ի պատ­նե­շը: Ին­չու՞: Մի­գու­ցե պատ­ճառն այն է, որ մենք փոր­ձում ենք պաշտ­պա­նել Գա­րե­գին Նժ­դե­հին, այդ­կերպ նաև մեզ բո­լո­րի՞ս: Բայց մի՞­թե Նժ­դե­հը պաշտ­պա­նու­թյան կա­րիք ու­նի։
Ո՞վ էր Գա­րե­գին Նժ­դե­հը Երկ­րորդ հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մի տա­րի­նե­րին: Նա Բուլ­ղա­րիա­յի քա­ղա­քա­ցի էր, և ե­թե ներ­կա­յաց­նում էր որևէ հան­րու­թյուն, ա­պա դա միայն և միայն հայ­կա­կան ան­պար­փակ սփյուռ­քի եվ­րո­պա­կան հատ­վածն էր: Թավ տա­ռե­րով գրենք՝ Գա­րե­գին Նժ­դե­հը Սո­վե­տա­կան Միու­թյան քա­ղա­քա­ցի չէր և որևէ պար­տա­վո­րու­թյուն չու­ներ այդ երկ­րի նկատ­մամբ: Նա եր­բեք չի պայ­քա­րել Սո­վե­տա­կան Միու­թյան դեմ, ա­ռա­վել ևս՝ չի պայ­քա­րել գեր­մա­նա­կան ֆա­շիստ­նե­րի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով: Ա­վե­լին՝ պա­տե­րազ­մը դեռ չա­վարտ­ված, նա հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան ա­ռա­ջար­կու­թյուն է ա­րել սո­վե­տա­կան հա­մա­պա­տաս­խան մար­մին­նե­րին: Այլ բան է, որ վեր­ջին­ներս ստո­րա­բար խոս­քա­զանց ե­ղան, և նրան կա­լա­նա­վո­րե­լով, հա­մա­պա­տաս­խան քա­րոզ­չու­թյամբ դարձ­րին հա­կա­սո­վե­տա­կան տարր: Կրկ­նում եմ՝ Նժ­դե­հը եր­բեք հա­կա­սո­վե­տա­կան պայ­քար չի մղել (Կար­միր բա­նա­կի դեմ նրա զան­գե­զու­րյան կռիվ­նե­րը դրա հետ կապ չու­նեն):
Այդ դեպ­քում՝ ի՞նչ էր ա­նում Գա­րե­գին Նժ­դեհն այդ տա­րի­նե­րին: Պա­տաս­խա­նը հետևյալն է՝ նա փոր­ձում էր կան­խել Հա­յոց նոր ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նը: Ով տե­ղյակ չէ՝ թող ջա­նա և ի­մա­նա, որ 1915-ից հե­տո թուր­քա­կան ջար­դե­րից մա­զա­պուրծ ե­ղած հա­րյուր­հա­զա­րա­վոր հա­յեր մի կերպ ա­պաս­տա­նել էին եվ­րո­պա­կան տար­բեր եր­կր­նե­րում (միայն Ֆրան­սիա­յում շուրջ 500 հա­զար հայ կար): 1941 թ. դրու­թյամբ, երբ սկս­վեց սո­վե­տա-գեր­մա­նա­կան պա­տե­րազ­մը, եր­րորդ ռայ­խը գրա­վել էր գրե­թե ամ­բողջ Արևմտյան և Կենտ­րո­նա­կան Եվ­րո­պան և, ըստ այդմ, տնօ­րի­նում էր հա­մա­րյա մեկ­մի­լիո­նա­նոց հայ գաղ­թա­կա­նու­թյան ճա­կա­տա­գի­րը: Թուրք հա­յա­տյաց­ներն ա­ռի­թից օգտ­վե­լով, որ գեր­մա­նա­ցի ֆա­շիստ­ներն սկ­սել էին հա­կահ­րեա­կան հա­լա­ծանք­ներն ու զանգ­վա­ծա­յին բնաջն­ջում­նե­րը, ո­չինչ չէին խնա­յում ի­րենց դաշ­նա­կից գեր­մա­նա­ցի­նե­րին հա­մո­զե­լու, որ հա­յե­րը հրեա­նե­րին ա­րյու­նա­կից ժո­ղո­վուրդ են, ուս­տի նույն­պես են­թա­կա են ոչն­չաց­ման: Եվ ա­հա նման ի­րա­վի­ճա­կում Գա­րե­գին Նժ­դե­հը, մի շարք հայ մտա­վո­րա­կան­նե­րի ու ազ­գա­յին գոր­ծիչ­նե­րի հետ (Դրաս­տա­մատ Կա­նա­յան, Ար­տա­շես Ա­բե­ղյան, Հայկ Ա­սատ­րյան և ու­րիշ­ներ), լծ­վում է ծան­րա­գույն մի աշ­խա­տան­քի` նպա­տակ ու­նե­նա­լով ա­պա­ցու­ցե­լու վեր­մախ­տի վե­րին ղե­կա­վա­րու­թյա­նը, որ հա­յե­րը ոչ թե սե­մա­կան ծա­գում ու­նեն, այլ ա­րիա­կան ժո­ղո­վուրդ են: Ի պա­տիվ մեր այս անձ­նա­զոհ հա­յե­րի խմ­բի, հարկ է նշել, որ խն­դի­րը փայ­լուն կեր­պով կա­տար­վեց և հա­րյուր­հա­զա­րա­վոր հա­յեր փրկ­վե­ցին նոր ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նից: Ա­վե­լին՝ մահ­վան ճամ­բար­նե­րից փրկ­վե­ցին նաև տաս­նյակ հա­զա­րա­վոր հայ ռազ­մա­գե­րի­ներ: Նրանց մի մա­սը պա­տե­րազ­մից հե­տո վե­րա­դար­ձավ Սո­վե­տա­կան Հա­յաս­տան և, ում բախտ էր վի­ճակ­վել այդ տա­րի­նե­րին հան­դի­պե­լու Նժ­դե­հին ու Դրո­յին, ա­պա մինչև ի­րենց կյան­քի վեր­ջը ե­րախ­տա­գի­տու­թյամբ էին հի­շում նրանց ա­նուն­նե­րը:
Այս է ճշ­մար­տու­թյու­նը: Գա­րե­գին Նժ­դե­հը սո­վե­տա­կան հպա­տակ չէր, հետևա­բար չի կա­րող կո­լա­բո­րա­ցիո­նիստ հա­մար­վել: Տգետ­նե­րը թող բա­ռա­րան­նե­րում փնտ­րեն այդ բա­ռի բուն ի­մաս­տը: Նա ոչ թե մարդ­կանց մահ­վան պատ­ճառ է դար­ձել, այլ հա­կա­ռա­կը՝ փր­կել է հա­զա­րա­վոր կյան­քեր: Հայ­րե­նա­կից­նե­րի և այ­լազ­գի­նե­րի կյան­քեր: Դրա հա­մար հայ ժո­ղո­վուր­դը ե­րախ­տա­պարտ է նրան:
Հարց բո­լոր այն թուրք, ռուս և այ­լազ­գի մտա­հոգ­նե­րին, ով­քեր Նժ­դե­հի պատ­ճա­ռով «ան­հան­գս­տա­նում» են մեր ազ­գա­յին վար­կի հնա­րա­վոր սա­սան­ման հա­մար. կա՞, ար­դյոք, որևէ փաստ, որ Սո­վե­տա­կան Միու­թյու­նը, հզո­րա­զոր Ստա­լի­նի գլ­խա­վո­րու­թյամբ, կամ նրա մաս կազ­մող Սո­վե­տա­կան Հա­յաս­տա­նը, կոմ­կու­սի քար­տու­ղար­նե­րով ու կա­թո­ղի­կո­սով հան­դերձ, նա­ցիս­տա­կան Գեր­մա­նիա­յի դեմ կռ­վե­լուց բա­ցի, նաև ինչ-որ բան են ա­րել եվ­րո­պա­հա­յու­թյան գլ­խին կախ­ված հո­լո­քոս­տի սպառ­նա­լի­քը չե­զո­քաց­նե­լու հա­մար: Չկա, ի­հար­կե: Իսկ ա­հա Նժ­դե­հը դա ա­րել է: Թե ինչ գնով՝ ա­նա­չառ ե­ղեք և ինք­ներդ կտես­նեք: Գա­րե­գին Նժ­դե­հի կեր­պա­րի մեջ նվաս­տա­կան ո­չինչ չկա, ո­րի հա­մար հայ մար­դը կա­րող է ա­մա­չել: Գա­րե­գին Նժ­դե­հը հայ ժո­ղովր­դի նշա­նա­վոր ան­հատ­նե­րից մեկն է և, վս­տա­հա­բար, ար­ժա­նի է, որ նրա ար­ձա­նը կանգ­նեց­ված լի­նի հա­յոց մայ­րա­քա­ղա­քում:
Համ­լետ ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Պատ­մա­բան, հրա­պա­րա­կա­խոս
Դիտվել է՝ 1995

Մեկնաբանություններ