Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Բազ­մա­կար­ծու­թյան մա­սին բարձ­րա­ձայ­նող պատ­գա­մա­վոր­ներն այժմ ծա­փա­հա­րում են դրա ոտ­նա­հար­մա­նը

Բազ­մա­կար­ծու­թյան մա­սին բարձ­րա­ձայ­նող պատ­գա­մա­վոր­ներն այժմ ծա­փա­հա­րում են դրա ոտ­նա­հար­մա­նը
11.02.2020 | 12:20
Ապ­րես, հինգ ու խաչ. մո­տա­վո­րա­պես այս­պի­սին էր վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի գնա­հա­տա­կա­նը պատ­գա­մա­վոր­նե­րի՝ ՍԴ թե­մա­յով օ­րերս ու­նե­ցած ե­լույթ­նե­րին: Մի խումբ խոր­հր­դա­րա­նա­կան­նե­րի հրա­վի­րած ար­տա­հերթ նիս­տի թե­ման մեկն էր՝ քն­նար­կել Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի նա­խա­գա­հին հե­ռաց­նե­լու միակ, բայց ըստ ի­րա­վա­բան­նե­րի, ոչ ի­րա­վա­չափ, նույ­նիսկ հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան ճա­նա­պար­հը: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը, ըստ երևույ­թին, գո­հա­ցել էր թի­մա­կից­նե­րի՝ նախ­կին­նե­րին ևս մեկ ան­գամ վե­րա­կեն­դա­նաց­նող ու նո­րից գլ­խա­տել փոր­ձող կա­րո­ղու­թյամբ և, գայ­թակ­ղու­թյա­նը չդի­մա­նա­լով, ո­րո­շել ան­ձամբ մաս­նակ­ցել ՍԴ նա­խա­գահ Հրայր Թով­մա­սյա­նին ձոն­վող «դի­ֆի­րամբ­նե­րի» մր­ցա­մար­տին: Ինչ խոսք, վար­չա­պե­տի ե­լույ­թը, հա­մեմ­ված հե­ղա­փո­խա­կան ո­գով ու ԱԺ-ին ոչ հա­րիր գո­հա­րա­կերտ բա­ռե­րով, դուրս է մր­ցակ­ցու­թյու­նից: Դժ­վար թե որևէ մե­կի մտ­քով անց­ներ երկ­րի թիվ մեկ քա­ղա­քա­կան ամ­բիո­նից հն­չեց­նել «շնա­բա­րո դուրս­պր­ծուկ­նե­րի վնգս­տոց» ար­տա­հայ­տու­թյունն ու հե­ղա­փո­խու­թյան հզոր ո­գուն հա­վա­տա­ցող զանգ­վա­ծի հա­մար սրտ­հո­վանք լի­նել: Ա­ռա­վել քան ան­հաս­կա­նա­լի է խոր­հր­դա­րա­նի դահ­լի­ճում նս­տած այն ե­րի­տա­սարդ­նե­րի խրոխտ հա­յաց­քը, որ հա­մակ ու­շադ­րու­թյամբ լսում են, թե ինչ­պես է ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան երկ­րի ա­ռաջ­նորդն ար­տա­բե­րում, թե «այն ու­ժե­րը, ո­րոնք ի­րա­վա­կան ճա­նա­պար­հով կամ այլ կերպ այն­պես կա­նեն, որ հան­րաք­վե չլի­նի, կհայ­տա­րար­վեն հա­կա­պե­տա­կան ու­ժեր»։
Տա­րի­ներ ի վեր բազ­մա­կար­ծու­թյան մա­սին բարձ­րա­ձայ­նող, մի­ջազ­գա­յին ա­մե­նա­տար­բեր կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցած պատ­գա­մա­վոր­նե­րից և ոչ մե­կը չընդ­դի­մա­ցավ ու չա­սաց՝ պա­րոն վար­չա­պետ, մենք այ­լա­կար­ծու­թյու­նը սա­տա­րող իշ­խա­նու­թյուն ենք: Հա­կա­ռա­կը՝ ե­րի­տա­սար­դա­կան ա­վյու­նին հա­մա­պա­տաս­խան՝ ե­լույ­թին զու­գըն­թաց ու դրա ա­վար­տին իմ­քայ­լա­կան­նե­րը ծափ տվե­ցին ու ար­տա­հայ­տե­ցին ի­րենց հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը վնգս­տո­ցի մա­սին պատ­մող երկ­րի թիվ մեկ դեմ­քին: Վեր­ջերս հա­ճախ եմ մտա­ծում՝ իսկ ես կկա­րո­ղա­նա­յի՞ լուռ, շունչս պա­հած, գե­րա­զան­ցիկ ա­շա­կեր­տի նման մինչև վերջ լսել Փա­շի­նյա­նի ե­լույթն ու չհա­կադր­վել նրան, դեռ վեր­ջում էլ ծափ տալ: Կկա­րո­ղա­նա­յի՞ նա­յել ըն­կեր­նե­րիս աչ­քե­րի մեջ ու ա­սել, գի­տեք՝ ես ա­ռաջ­վա­նը չեմ, նախ­կին հա­յացք­ներս այժմ ոտ­նա­հա­րում եմ: Ի ու­րա­խու­թյուն ինձ նման մտ­քերն ինչ­պես ա­րագ այ­ցե­լում, այն­պես էլ ա­րագ հե­ռա­նում են, քան­զի ե­րի­տա­սար­դու­թյունս ոչ մի դեպ­քում ա­թո­ռին չէր զո­հի:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 10225

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ