Տե՛ր, կրկին ու կրկին առջևդ եմ դնում Իմ նամակները…
Որոնք իցիվ թե գրված լինեին
Քո Հոգու ձայնով…
Սակայն աշխարհի մասին են դրանք,
ՈՒ անհավատության,
ՈՒ ամեն տողից հնչում է միայն.
-Էլի, էլի լամա սաբաթհանի….
Երբ վաղուց-վաղուց, Դ
ու Խաչից իջել,
Ցավից հոգնատանջ որբերիդ գրկել,
Նրանց վերքերը լուռ բալասանել, Շնջացել ես.
-Ձեզ որբ չեմ թողնի:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ