Արդեն երրորդ տասնամյակն է, ինչ հայ գիտական միտքն այդպես էլ չստեղծեց մի զենք, որը կարող էր զսպող և թելադրող առավելություն ունենալ թշնամու նկատմամբ․

Երբ հետադարձ հայացք եմ ձգում անցած-գնացած վերջին տարիներին, հատկապես երբ մտքում վերակենդանացնում եմ վերջին առնվազն երկուսուկես տասնամյա անցուդարձերի, իրադարձությունների հուշ-հիշողություններս, հասկանում եմ, համոզվում եմ, որ մենք երբեք ընդդիմություն չենք ունեցել։ Իսկ այն, ինչ կար ընդդիմություն անվան տակ կամ նրանք, որ հանդես էին գալիս ընդդիմության անունից, որևէ աղերս չեն ունեցել իրական ընդդիմության հետ։

Ստիպված եմ մեկնաբանել` 1. Նիկոլը թուրքական դրածո է, ու դրա բազմաթիվ ապացույցները կան։

Բաբայան Սամվելն ասում է` Արցախը հանձնել ենք «մենք բոլորս» և շեշտում, որ Արցախի հանձնման հիմքը բացառապես նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթն է:

2020 թվականի պատերազմում մեր բանակը կորցրեց իր սպառազինության մեծ մասը, տարածքային կորուստների հետևանքով ունեցանք նոր սահմանագծեր, որոնք այժմ էլ՝ պատերազմի ավարտից 3 տարի անց, հավուր պատշաճի ամրացված, կահավորված չեն։

Նայեք այս լուսանկարին, որն արվել է 88-ի անդադար ցույցերից մեկի ժամանակ։ Այսպիսին պետք է լինի երիտարդությունը, որն անհաշտ պայքարում էր ամեն տեսակ անարդարությունների դեմ և ոչ թե՝ անտարբեր, եսակենտրոն, նյութապաշտ ու մորթապաշտ, ինչպես մեր այս ճգնաժամային օրերին, երբ ուղղակի արհամարհում է մեր բոլոր ծանր կորուստները՝ պճնված թրև գալով Երևանի փողոցներում, փնտրելով, թե որտեղ կարող է հագեցնել մարմնական ու նյութական հաճույքները։ Նա թքած ունի Արցախի կորստի վրա։ Անտարբեր է, թե ինչ է լինելու անկլավների հետ։

1993-ից մինչև այսօր Հայաստանը 3 անգամ սեփական արժույթի տեսակներ է թողարկել, որոնք գեղեցիկ են իրենց արտաքին տեսքով, գուցե՝ աշխարհում ամենագեղեցիկներից մեկը, բայց արդյո՞ք դրանք պետականության ու ազգային արժեքների կրողներ են․ չէ՞ որ փողը ամենամեծ քարոզչամիջոցներից մեկն է։

Այս օրը՝ նոյեմբերի 29-ը, հայ ժողովուրդը չսիրեց: Հայոց պաշտոնական պատմագրությունն ասում է, որ 1920-ի նոյեմբերի 29-ին Կարմիր բանակը մտավ Հայաստան և վերջ տվեց անկախ պետականությանը:

Տա՜ք-տա՜ք զրուցում էինք օր-օրի մաշվող երկրից, աշխարհի անցուդարձից:

Եթե մի թռուցիկ հայացք ենք ձգում մեր անցած պատմական ուղու վրա, սկսած Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրության մասնատման ժամանակներից և դրանից հետո էլ Սելևկյանների պետության մասնատումից, երբ ստեղծվեց համեմատաբար նոր ժամանակների մեր պետականությունը, ապա Արտաշեսյանների հզոր ու նվաճողական, բայց պատմական մասշտաբներով կարճ գործունեությունից և, հատկապես, Տիգրան Մեծից հետո, մեր պատմությունը մեծ հաշվով եղել է հազվադեպ հաջողություններով ու վայրիվերումներով լի, մեկ արագ, մեկ դանդաղ նահանջի պրոցես՝ առ այսօր։