Հարց տվեք ցանկացածին , թե ինչպիսին են վրաց -ռուսական պետական հարաբերությունները:

2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ի ահաբեկչական գործողությունճց առաջ Ադրբեջանը համաձայնության եկավ Ակնայի ճանապարհով հումանիտար բեռ Արցախի Հանրապետության տարածք մտցնելու համար։

Աղջկաս դիմավորում եմ, հուզված է, քննությունից է դուրս եկել: -Ի՞նչ կա, ի՞նչ եղավ գրավորը: -Լավ չեմ գրել:

Չալաբյանենք երբ նախաձռնեցին «Հայաքվե» քաղաքացիական օրենսդրական նախաձեռնությունը և դրանով գործողության մեջ դրեցին «Լապտերիկ-Ֆանարիկ-2» «օպերացիան», ես ասացի, որ դա ապագա չունի և ոչինչ չի տա, ու կլինի հերթական «գործողության» իմիտացիան՝ ՀՀ քաղաքացիների գլխի տակ փափուկ բարձ դնելու, «մանկանը հերթական խաղալիքով» զբաղեցնելու նման մի բան:

Կա ինքն իր համար Նիկոլ, ինքն իր համար իշխանություն, ինքն իր համար՝ Աժ, ինքն իր համար՝ ընդդիմություն, ինքն իր համար՝ սուր հարց, իրենք իրենց համար նախկին նախագահներ, ինքն իր համար՝ հասարակություն, նույնիսկ ինքն իր համար՝ քաղբանտարկյալներ։ Ինքն իր համար՝ սահմանին զոհ, ինքն իր համար՝ կորսված Արցախ, ինքն իր համար ապօրինի գույք, ինքն իր համար՝ Բաքվի բանտերում հայեր և լիքը այլ ինքն իր համար իրողություններ։

Ինչքա՜ն պետք է ստոր ու պիղծ լինես, որ խեղաթյուրելով արժեզրկես պատմությունդ, դեպքերն ու իրադարձությունները, սեփական թշվառությունդ ու ապիկարությունդ էլ բարդես իրավիճակի, նախկինների, սրա-նրա վրա: Թե բա՝ «Բանակցային այն իրավիճակում, որ մենք էինք ժառանգել, առաջ գնալու անխուսափելի ճանապարհը ոչ միայն տարածքների հանձնումն էր և այլն, այլև Լեռնային Ղարաբաղում պետական հաստատված կարգի լուծարումն ու զրոյացումը»:

Ինչ լավ է, որ զտարյուն սասունցի ընկերս` Վազգենը, չտեսավ այս օրերը: Բայց ներքին մի վախ ուներ, տագնապ, որ թույլ, ընչաքաղց մարդիկ օր-օրի վեր են բարձրանում:

2018-ին «հեղափոխություն» կոչված խառնակչությունից հետո, երբ իշխանության եկան «քայլող թավիշները», արդեն զգում էի, թե ինչ է սպասվում մեր Հայրենիքին:

Փոքր ժամանակ ինձ թվում էր, թե տրամվայի ռելսերը գնացքի ռելսերից բարակ ու նուրբ են։ Բայց մի օր Կոմիտասի ասֆալտը քանդել էին, ու ես տեսա, որ ռելսերը նույնն են, պարզապես, մեծ մասն ասֆալտի տակ էր թաքնված։ Էդ օրվանից, մի տեսակ, ավելի հարգեցի տրամվային, որ լուրջ ռելսերով էր շարժվում ու գնացքի նման հզոր ազգականներ ուներ, բայց չէր պարծենում, աջուձախ չէր ասում դրա մասին, այլ հանգիստ, իր համար, դանդաղ, զնգզնգալով գնում-գալիս էր քաղաքի փողոցներով։

«Լեռնային Ղարաբաղի լուծարման գործընթացն անխուսափելի էր դարձել 2016 թ-ի օգոստոսին», - ասում է Նիկոլ Փաշինյանը և խոստովանում, որ դա հասկացել է դեռ 2018-ին: