Ավետիս Սադոյանն իր ֆեյսբուքյան էջում օրեր առաջ Թումանյանի «Զատկի առիթով» հոդվածի վերաբերյալ մի չարախոսություն է գրել, որին ի պատասխան երկու մեկնաբանություն եմ գրել, բացատրելով, որ իմ Թումանյանը բոլորովին «ուրիշ բան է», քան ինքը պատկերացնում ու ներկայացնում է և մի ընկերական խորհուրդ տվեցի` «կարդացեք ֆեյսբուքյան իմ էջի երկու ալբոմների նյութերը, գուցե սկսեք «ուրիշ» Թումանյանին հասկանալ. ալբոմներից մեկը իմ թումանյանագիտական հոդվածների ալբոմն է` «Թումանյանագիտություն», երկրորդը` «ՀԱՅ ՄԵԾԵՐԸ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՄԱՍԻՆ»:

Ստրատեգիական առումով մեզ համար լավագույնը կլիներ, որ մենք լոկալ քաղաքակրթական բախման ճակատային մասից տեղափոխվեինք դեպի հնարավորինս խոր թիկունք՝ մնալով ռուսական շահերի շրջանակում։

Ադրբեջանական թեզեր հանրայնացնող, առանց սահմանազատման քարտեզի հաստատման Տավուշից 4 գյուղերի տարածքները միակողմանի կերպով Ադրբեջանին հանձնելու պատրաստակամության մասին հայտարարած, պատերազմով ոսկեպարցիներին վախեցնել փորձած Նիկոլ Փաշինյանը նոր պատերազմի դեպքում ինչպե՞ս է գերագույն գլխավոր հրամանատարություն անելու, կոչ անելու պայքարել ադրբեջանական ագրեսիայի դեմ։

Փաշինյանի երեկվա (ապրիլի 10-ի-irates.am) ելույթը ինչպես ասես՝ կարելի է բնորոշել: Բայց դա պետության ղեկավարի խոսք չէր:

Մենք լավ էինք հասկանում, որ բացի հնէաբանական պեղումների արդյունքներից` գտածոներից, կա նաև դրանց պատմությունը:

Ապրիլի 5-ի բրյուսելյան հանդիպունը Հայաստանի որոշ շրջանակներում սպասելիքներ էր ձևավորվել։ Սպասումներն արդարացիորեն անվտանգային երաշխիքներին էին վերաբերում, ինչը բնական է գոյաբանական սպառնալիք դիմագրավող հայ հանրության համար, մանավանդ որ, պատերազմով սպառնում է թե՛ թշնամին, թե՛ սեփական երկրի ղեկավարը։

Թէեւ Թուրքիան, իրեն բնորոշ դիւանագիտական խարդաւանքների եւ ՆԱՏՕ-ական իւրայատուկ կապերի «շնորհիւ», 2007թ․, յաջողեց Իրանցի՝ Մոուլանա Մոլավի Բալխիին (1207-1273թթ․) ներկայացնել, որպէս թուրք, այնուամենայնիւ, Մոուլանան շարունակում է մնալ Իրանի աշխարհահռչակ բանաստեղծ, բացառիկ ստեղծագործ եւ մեծ փիլիսոփայ, ինչն էլ անկասկած վեր է որեւէ տարակուսանքից։ Բայց այսքանն՝ ի միջի այլոց․․․

Անտիկ դարաշրջանի պատմագիրներից Պլուտարքոսը հարուստ գրական ժառանգության մեջ առանձնահատուկ տեղ է հատկացրել համեմատական կենսագրություններին:

Հայ-թուրքական արձանագրություններից դեռ տարիներ առաջ թուրքերը շրջանառության մեջ էին դրել պատմաբաններից բաղկացած, այսպես կոչված՝ հաշտեցման հանձնաժողովի գաղափարը:

Վերջին շրջանում բազմիցս տարբեր իրավիճակներում բոլորս համոզվել ենք (թերևս, շատերդ կհամաձայնեք), որ այն հարցերը, որոնք Ալիևն ինքը չի կարողանում լուծել և որոշակի խնդիրներ ու դիմադրություն է նկատում, հարթեցնում ու լուծում է Նիկոլի միջոցով...