Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ճշմար­տու­թ­յու­նը մեկն է, իսկ խա­բեու­թ­յու­նը բազ­մա­դեմ է ու բազ­մա­պա­տիր

Ճշմար­տու­թ­յու­նը մեկն է, իսկ խա­բեու­թ­յու­նը բազ­մա­դեմ է ու բազ­մա­պա­տիր
21.01.2020 | 00:05
Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը (Բ Տիմ. 3; 1- 5)։
Աստ­վա­ծա­խոս Պո­ղոս ա­ռա­քյա­լի մար­գա­րեա­կան խոս­քե­րի ի­րա­կա­նու­թյու­նը մենք այ­սօր տես­նում ենք մեր ա­ռօ­րյա կյան­քում:
Բայց ի՞նչն է ստի­պում մար­դուն, որ­պես­զի լի­նի այդ­պի­սին: Մենք՝ բո­լորս ա­նընդ­հատ դժ­գո­հում ենք, սա­կայն եր­բեք պատ­ճա­ռը չենք ո­րո­նում մեր մեջ: Որ­պես­զի մարդ լի­նի բա­րի, հնա­զանդ, սուրբ, ի­մաս­տուն, նրան հա­վատք է պետք, հա­վատք մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի հան­դեպ: Սո­ղո­մոն Ի­մաս­տու­նը այս­պես է ա­սում. «Ի­մաս­տու­թյան սկիզ­բը Տի­րոջ եր­կյուղն է»: Այ­սօր մեր ի­րա­կա­նու­թյան մեջ քա­նի՞ մարդ է իր զա­վա­կին Տի­րոջ եր­կյու­ղով դաս­տիա­րա­կում, իսկ ե­թե չենք դաս­տիա­րա­կում, ա­պա ի՞նչ ենք ու­զում նրան­ցից: Այ­սօր թե՛ հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ, թե՛ հա­մա­ցան­ցով, և թե՛ տար­բեր լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րով խրա­խուս­վում են ան­բա­րո­յա­կա­նու­թյու­նը, մար­դաս­պա­նու­թյու­նը, ստա­խո­սու­թյու­նը, գո­ղու­թյու­նը, հեշտ դրամ վաս­տա­կե­լը և ան­հոգ կյան­քով ապ­րե­լը: Օր օ­րի ծաղ­կում են գի­շե­րա­յին ա­կումբ­նե­րը, զվար­ճան­քի ու ժա­ման­ցի վայ­րե­րը: Մարդ­կանց ի­րենց ով լի­նե­լու մա­սին մտա­ծե­լուց շե­ղող զա­նա­զան այլ մի­ջոց­նե­րը: Ե­թե հայ­րը ստում է, ինչ­պե՞ս կա­րող է իր զա­վա­կից ճշ­մար­տա­խո­սու­թյուն պա­հան­ջել: Մենք, ամ­բար­տա­վան ու ան­հա­վատ սե­րունդ դաս­տիա­րա­կե­լով, փուշ ու տա­տասկ սեր­մա­նե­լով նրանց մեջ, պա­հան­ջում ենք, որ­պես­զի լի­նեն բա­րի և մար­դա­սեր: Մեղ­քի մեջ ըն­կած ու ան­զեղջ կյան­քով ապ­րող մար­դը նման է կրա­կի մեջ ըն­կած կա­րի­ճի, որ ճար չգտ­նե­լով՝ ինքն ի­րեն խայ­թե­լով ոչն­չաց­նում է: Ա­յո՛, մեղ­քը ինք­նաոչն­չաց­ման է տա­նում մար­դուն, շա­տերն են լսում սրա մա­սին, բայց, ցա­վոք, շատ քչերն են գի­տակ­ցում:
Օ­սեե մար­գա­րեն այս­պես է ա­սում. «Իմ ժո­ղո­վուր­դը նման­վեց նրան, ով ի­մա­ցու­թյուն չու­նի. քա­նի որ դու մեր­ժե­ցիր ի­մա­ցու­թյու­նը, Ես էլ քեզ կմեր­ժեմ» (Օ­սեե 4; 1 - 6): Այս խոս­քե­րը դա­տաս­տան և հան­դի­մա­նու­թյուն են՝ ուղղ­ված այ­սօր­վա սերն­դին:
Այ­սօր փոխ­վել է հենց երևույթ­նե­րը բնու­թագ­րող հաս­կա­ցու­թյուն­նե­րի իս­կա­կան նշա­նա­կու­թյու­նը, կամ էլ մեզ հայտ­նի հաս­կա­ցու­թյուն­նե­րը սկ­սել են վե­րագր­վել ի­րենց ոչ հա­մա­պա­տաս­խան երևույթ­նե­րի: Այդ պատ­ճա­ռով էլ, մի­գու­ցե, այ­սօր­վա աշ­խար­հը ո­մանց ներ­կա­յա­նում է շատ գու­նա­ռատ և հիաս­քանչ, քա­նի որ սեր է ան­վան­վում պղ­ծու­թյու­նը, հույս է ան­վան­վում անզ­գա­մու­թյու­նը, հա­վատ է կոչ­վում աստ­վա­ծա­նար­գու­թյու­նը: Մար­դիկ ոչ թե փոր­ձե­ցին ի­րենք հա­մա­պա­տաս­խա­նել մարդ կոչ­մա­նը, այլ ա­վե­լի դյու­րին նկա­տե­ցին փո­խել մարդ կոչ­ման բո­վան­դա­կու­թյու­նը, որ­պես­զի այն հա­մա­պա­տաս­խա­նի ի­րենց՝ մարդ­կա­յի­նից շատ հե­ռա­ցած տա­րօ­րի­նակ նկա­րագ­րին:
«Չկա ճշ­մար­տու­թյուն, չկա ո­ղոր­մու­թյուն, և չկա Աստ­ծո ճա­նա­չում երկ­րի վրա: Ա­նեծք, ստու­թյուն, սպա­նու­թյուն, գո­ղու­թյուն և շնու­թյուն ո­ղո­ղել են եր­կի­րը, և ա­րյունն ա­րյանն են խառ­նում»: Այս տո­ղե­րը հա­զա­րա­մյակ­ներ ա­ռաջ են գր­վել, բայց նկա­րագ­րում են այ­սօր­վա աշ­խարհն ու այ­սօր­վա մար­դուն, և ոչ սոսկ այն պատ­ճա­ռով, որ մար­գա­րեի բե­րա­նով են աս­ված, այլ որ աշ­խար­հը չի փոխ­վել այդ խոս­քե­րը աս­վե­լուց հա­զա­րա­մյակ­ներ անց: «Անզ­գամն ա­սաց իր սր­տում, թե` չկա Աստ­ված. ա­պա­կան­վե­ցին ու պղծ­վե­ցին ի­րենց ա­նօ­րի­նու­թյան մեջ, և չկա մե­կը, որ բա­րու­թյուն գոր­ծի: Տե­րը եր­կն­քից նա­յեց բո­լոր մարդ­կանց` տես­նե­լու, թե կա՞ մի ի­մաս­տուն, որ Աստ­ծուն փնտ­րի: Բո­լո­րը խո­տոր­վե­ցին, միա­սին ան­պի­տան դար­ձան. բա­րու­թյուն ա­նող չկա, ոչ իսկ մեկ հո­գի» (Սաղ­մոս 13.1-3): Ի­հար­կե, շատ ա­վե­լի հեշտ է ապ­րել ա­ռանց այն գի­տակ­ցու­թյան, որ կա գոր­ծե­րի ար­դա­րա­ցի հա­տու­ցում, քան­զի «այն, ինչ մարդ­կանց աչ­քին բարձր է, Աստ­ծո աչ­քին զազ­րե­լի է»: Կմախք­նե­րը ի­րենց չեն դա­տա­պար­տի, և օ­տա­րա­ծին մե­ռել­նե­րը հա­տու­ցում չեն պա­հան­ջի. միայն այդ ծան­րակ­շիռ պատ­ճա­ռով չար­ժե՞ր հրա­ժար­վել ազ­նիվ ծա­գու­մից: «Եվ քա­նի որ չկա­մե­ցան ճա­նա­չել Աստ­ծուն, Աստ­ված նրանց մատ­նեց ա­նարգ մտ­քե­րի, որ ան­վա­յել բա­ներ ա­նեն՝ լց­ված լի­նե­լով ա­մե­նայն ա­նի­րա­վու­թյամբ, պոռն­կու­թյամբ, անզ­գա­մու­թյամբ, ա­գա­հու­թյամբ, չա­րու­թյամբ, կա­տա­րյալ նա­խան­ձով, սպա­նու­թյամբ, կռ­վա­զան­ցու­թյամբ, նեն­գու­թյամբ, չա­րասր­տու­թյամբ. բան­սար­կու, չա­րա­խոս, աստ­վա­ծա­տյաց, նա­խա­տող, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, պո­ռո­տա­խոս, չա­րահ­նար, ծնո­ղա­տյաց, ան­միտ, ուխ­տադ­րուժ, ա­նա­գո­րույն, ան­գութ, ա­նո­ղորմ. նրանք գի­տեին Աստ­ծո ար­դար դա­տաս­տա­նը, թե այս­պի­սի բա­ներ գոր­ծող­նե­րը մահ­վան են ար­ժա­նի. և ոչ միայն նրանք, որ ա­նում են այդ բա­նե­րը, այլ նաև նրանք, որ գոր­ծող­նե­րին հա­վա­նու­թյուն են տա­լիս»:
Ճշ­մար­տու­թյու­նը մեկն է, ու­նի մեկ դեմք ու մի ո­րո­շա­կի դի­մա­գիծ, մեկ շի­տակ հա­յացք, իսկ խա­բեու­թյու­նը բազ­մա­դեմ է ու բազ­մա­պա­տիր: Սա­կայն թե՛ ճշ­մար­տու­թյու­նը և թե խա­բեու­թյու­նը ճա­նա­չե­լու հա­մար մի ամ­բողջ կյանք է հար­կա­վոր: Այ­սօր նպա­տա­կա­յին ձևով փորձ է ար­վում մար­դու կյան­քը, կամ­քը և նպա­տակ­նե­րը մի­տել դե­պի խա­բեու­թյան «բա­ցա­հայ­տում»:
Ե­կե­ղե­ցին, խար­սխ­ված լի­նե­լով Քրիս­տո­սի ճշ­մա­րիտ դա­վա­նու­թյան վրա, դա­րեր ի վեր իր պատ­գամն է հղել հա­վա­տա­վոր զա­վակ­նե­րին՝ կոչ ա­նե­լով ա­պաշ­խա­րու­թյան և հո­գու փր­կու­թյան: Սա­տա­նան շատ հնա­րա­միտ ձևով մարդ­կանց շե­ղում է Աստ­ծուց: Այ­սօր թե՛ գի­շե­րա­յին ա­կումբ­նե­րը, ո­րոնք դի­վատ­նե­րի են նման­վում, թե՛ զվար­ճան­քի ու ժա­ման­ցի վայ­րե­րը լեփ-լե­ցուն են, իսկ ե­կե­ղե­ցին՝ դա­տարկ, էլ ի՞նչ ենք ցան­կա­նում այս սերն­դից, երբ լքել է Աստ­ծուն և կտր­վել իր աստ­վա­ծա­զարմ ար­մա­տից: Ե­կե­ղե­ցին այն վայրն է, որ­տեղ մարդ ա­րա­րա­ծը մի պահ կտր­վում է աշ­խար­հա­յին թոհ ու բո­հից, ո­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս մե­ղա­վոր մար­դուն հա­ղոր­դա­կից լի­նե­լու իր Ա­րար­չի հետ: Ե­կե­ղե­ցու ծո­ցում է միայն չմար­դը մարդ դառ­նում, մե­ղա­վո­րը սրբ­վում, հի­մա­րը ի­մաս­տու­թյուն ստա­նում, խո­տոր ճա­նա­պար­հով գնա­ցո­ղը՝ ուղղ­վում: Ե­կե­ղե­ցին է ճշ­մար­տու­թյան միակ կրո­ղը, միակ հան­գր­վա­նը, որ­տեղ այդ ճշ­մար­տու­թյու­նը բաշխ­վում է՝ որ­պես Միա­կի Մար­մին և Ա­րյուն, բաշխ­վում է նրանց, ով­քեր ար­դա­րու­թյան քաղցն ու ծա­րավն ու­նեն:
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1648

Մեկնաբանություններ