Հոգևորը ձերը չէ, մի ապականեք
17.04.2020 | 00:54
Անհոգի ու անաստված հասարակություն ենք դարձել։ Ոչ մի խոսք արժեք չունի, ոչ մեկի խոսքը հավատ չի ներշնչում։ Բոլորս մեկ կաթսայի մեջ ենք, բայց ամեն մեկին թվում է, թե իրեն է տրված ասելու միակ ճշմարտությունը։ Դասականը նորից կկանչեր.
«Ես ձեզ ասում եմ՝ կգա Ոգու սով,
Եվ դուք կքաղցեք ճոխ սեղանի մոտ,
Կընկնեք մուրալու հափրած որկորով՝
Հրեղեն խոսքի, վեհ խոսքի կարոտ...»
Ինչու՞ են մարդիկ այսքան չարացած, անհաղորդ ուրիշի ցավին, անհայրենիք ու անհանդուրժող։ Թուրքին արդեն կդասակարգեն լավի ու վատի, ապրիլի 24-ին ընդառաջ անգամ ԱԺ բարձր ամբիոնից կպաշտպանեն, իսկ ցեղակցին, հայրենակցին պատրաստ են հոշոտելու։ Ոչինչ, ոչ մի արհավիրք մեզ այդպես էլ դաս չի լինում, մենք չենք սիրում դասեր քաղել, սովորել աշխարհի կանոնները։ Մենք մեր «ճիշտը» գիտենք, որը ոչ մեկին պետք չէ, անգամ մեր ներսում չենք կարող այլոց ճշմարտությունը տեսնել։
Այն իրողությունը, որ արդեն մի քանի օր է փոթորկում է հանրային, քաղաքական օրակարգը, ոչ միայն տհաճ է ու գարշելի, այլև ցուցանում է մեր հոգու ու մտքի սովը։ Քննարկման, ավելի ստույգ, զազրախոսության մեծ ալիք է բարձրացել Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Գարեգին Երկրորդի այն հայտարարության առնչությամբ, ըստ որի, կաթողիկոսը կարևոր է համարում Արցախի առաջին և ՀՀ երկրորդ նախագահ, Ազգային հերոս Ռոբերտ Քոչարյանի խափանման միջոցի փոփոխությունը: Եթե անգամ այս իշխանության համար Քոչարյանին կալանավորված տեսնելը կյանքի ու մահու հարց է, դա դեռ չի նշանակում, որ նրա խափանման ձևի փոփոխության մասին խոսող հոգևոր հայրը պետք է հայտնվի, թող կոպիտ չհնչի, հայհոյող խուժանի (երբ իջնում ես լուտանքներ թափող փողոցային հարբեցողի մակարդակին, պատահաբար զբաղեցրածդ պաշտոնը դադարում է զարդարել քեզ) թիրախում։ Հարգեք Հայ առաքելական եկեղեցին, եթե անգամ կարծում եք, որ քաղաքական շատ այլ իրադրությունների պայմաններում Վեհափառը պետք է իր խոսքն ասեր։ Դա քննարկման այլ հարց է, բայց առնվազն տարօրինակ է, որ իշխանության ներկայացուցչի քաղաքական գիտակցությունն այնքան է, ռուսը կասեր` վՌՋպ տսՌվՑցրՈ, որ չի նկատում, թե դիմացն ով է։ Ամբարտավանության ու գոռոզության մեծ չափաբաժին, սեփական պատմության հանդեպ արհամարհանք (չնայած նախ սեփական ժողովրդի պատմությունը պիտի իմանաս, որ կարողանաս հարգել այն)... ու երբ այս ամենին գումարվում են նաև հեգնանքն ու ցինիզմը, հասկանում ես, որ պատահաբար առաջին դարձած հետինները այնքան են նվաստ ու քինախնդիր, որ չեն կարողանում հաղթահարել ներսում բույն դրած գաղջը, ինչն էլ նրանց առաջիկա կործանման պատճառն է դառնալու։
Անկախ քաղաքական դասավորությունից, այս կամ այն ուժի հանդեպ համակրանքից ու հակակրանքից, պետք է պետությունը, պետության սյուները, ազգը պահող եկեղեցին, մշակույթը, ազգային արժեհամակարգը հեռու պահել ապազգային հոսանքներից, վեր դասել քաղաքական գզվռտոցներից։ Կան չգրված օրինակներ, որոնք անկախ ներսումդ կուտակված մաղձից պարտավոր ես պահպանել։ Ո՛չ մի «շնաբարո դուրսպրծուկ» (կասեր Փաշինյան Նիկոլը) իրավունք չունի վայրահաչելու կաթողիկոսի վրա։ Տվյալ պարագայում խոսքն անձի մասին չէ, այլ Հայ առաքելական եկեղեցու, հոգևոր հոր կերպարի։ Մի՛ խեղաթյուրեք, մի՛ ապականեք ամեն ինչ, քաղաքական մանր, ճղճիմ խաղերի համար կա քաղաքական դաշտ, հոգևորը ձերը չէ, մի մտեք, պարզապես մի աղտոտեք մեր հոգու տունը...
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ