Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Լյու­ցի­ֆեր­յան հա­յե­լի

Լյու­ցի­ֆեր­յան հա­յե­լի
15.05.2020 | 00:13
Հա­յաս­տա­նը հայ­տն­վել է տե­ղապ­տույ­տի մեջ, և այս վի­ճակն ա­վե­լի վտան­գա­վոր է, քան թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյունն ու նրա շա­րու­նա­կու­թյու­նը ինք­նին, երբ բո­լորս շատ լավ հաս­կա­նում էինք, որ Նի­կոլն այդ ա­մե­նի հետ ոչ մի կապ չու­նի (չլի­ներ նա, կլի­ներ Կո­կո­լը կամ Ցո­գո­լը). Հա­յաս­տա­նի վրա էր բաց թողն­ված, պայ­մա­նա­կա­նո­րեն ա­սած, Սո­րո­սի մե­քե­նան, ո­րը բաղ­կա­ցած էր ֆի­նան­սա­կան, տն­տե­սա­կան, քա­ղա­քա­կան, թվա­յին բաղ­կա­ցու­ցիչ­նե­րից, և ո­րը պա­տե­րազմ է հայ­տա­րա­րել մարդ­կու­թյա­նը, աշ­խար­հին, տիե­զեր­քին, հո­րի­զո­նա­կա­նու­թյան մեջ` Չի­նաս­տա­նին, Ի­րա­նին, Ռու­սաս­տա­նին, չնա­յած այս ա­մե­նում «ա­մե­նա­հու­զի­չը» տա­րիք ու­նե­ցող Սո­րո­սի ան­հան­գս­տու­թյունն է առ ԵՄ, ո­րը քան­դե­լու հս­տակ նպա­տակ կա, ինչն էլ խոր ու դա­ռը ժպիտ է ա­ռա­ջաց­նում աշ­խար­հի, մար­դու ճա­կա­տագ­րի հան­դեպ:
ՈՒ երբ այս մեծ «խառ­նա­րա­նում» դի­տար­կում ես «փոքր ա­ծու, նսեմ ապ­րուստ» ու­նե­ցող քո երկ­րի չո­բան-բա­յա­թին, սիրտդ լց­վում է աշ­խար­հի, մար­դու նկատ­մամբ ան­հուն սի­րով, ո­րով­հետև հար­ցը բո­լո­րի հա­մար միակն է` հբը կյանքդ ըն­չի՞ ան­ցավ:
Որ աշ­խար­հի մի բուռ տի­րա­կալ­նե­րը ո­րոնք զո­հա­բեր­վող ման­կան ա­րյու­նից ի­րենց հա­մար դե­ղա­հա­բեր են պատ­րաս­տում ու խմում, դրա հա­մար էլ այդ­քան եր­կար են ապ­րում, քան­զի մար­դա­կեր են, և քա­նի որ մար­դա­կե­րու­թյու­նը մար­դա­կե­րու­թյուն է բե­րում, նրանք հի­մա ողջ մարդ­կու­թյան ա­րյունն են հենց այն­պես, ա­ռանց դե­ղա­հա­բի, թա­թա­խում կո­րո­նա­վի­րու­սի բա­ցի­լի մեջ, սպա­սում, որ ի­րենց «ա­րա­րած» կո­րո­նա­վի­րու­սյան հա­մա­կենտ­րո­նաց­ման ճամ­բար­նե­րում մար­դիկ ոչն­չա­նան-պրծ­նեն։ Ընդ ո­րում, մարդն այն­քան ար­ժեք չու­նի այլևս, որ չեն ցան­կա­նում օ­գ­տա­գոր­ծել նրա մաշ­կը, մա­զե­րը, մնա­ցա­ծը, ու­զում են` շուտ վե­րա­նա ու «ան­ցու­մա­յին» այս փու­լում համ­բե­րա­տար սպա­սում են ի­րենց «աստ­ղա­յին ժա­մին», ո­րը կար­ծես թե չպետք է ու­շա­նա։ Այս մա­սին` քիչ ներքևում, հի­մա` մի փոք­րիկ «դե­տա­լի» մա­սին:
Կո­րո­նա­վի­րու­սը ստեղ­ծող տրանս­հու­մա­նի­տար­նե­րը ան­չափ նր­բին կոդ են դրել «կո­րո­նա­յի» տակ. այն պետք է վե­րաց­նի կա­ղե­րին, կույ­րե­րին, խու­լե­րին, հի­վանդ­նե­րին, ծե­րե­րին… Ա­սել է` նրանց, ով­քեր Աստ­ծո, Հի­սու­սի ժո­ղո­վուրդն են, ո­րոնց հա­մար Հի­սու­սը թա­փեց իր ա­րյու­նը, որ­պես­զի կա­ղե­րը քայ­լեն, կույ­րե­րը տես­նեն, հի­վանդ­նե­րը վերց­նեն ի­րենց մահ­ճա­կա­լը ու տուն գնան…
Հա­յե­լա­յին տար­բե­րա­կու­մը հաս­կա­ցա՞ք. սո­րո­սենք ի­րենք են զո­հա­բե­րում, Հի­սուսն ինքն էր զո­հա­բեր­վում. սո­րո­սենք, խմե­լով ե­րե­խա­նե­րի ա­րյան հա­բե­րը, ի­րենք են եր­կա­րա­կեց­վում, Հի­սու­սի ա­րյամբ հա­վատ­քի որ­դի­նե­րը` կույ­րերն ու կա­ղերն են եր­կա­րա­կեց­վում:
Ե՞վ... Եվ շատ պարզ. պետք է ճա­նա­չել ՃՇ­ՄԱՐ­ՏՈՒ­ԹՅՈՒ­ՆԸ, որն էլ կա­զա­տագ­րի մարդ­կու­թյա­նը, կթու­լաց­նի, կոչն­չաց­նի բիլ­գեյթ­սյան, սո­րո­սյան, ռոկ­ֆել­լե­րյան, ռոտ­շիլ­դյան փի­լի­սո­փա­յու­թյունն ու դա­րե­րով մշակ­ված ա­վան­դույթ­նե­րը` աշ­խար­հը ստր­կաց­նե­լու, ի­րենց հար­մա­րեց­նե­լու:
Կար­ծում եք հա­յե­լա­յին չէի՞ն Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «ես Հի­սուսն եմ», «վեր կաց ու քայ­լիր», «Սո­դոմ-Գո­մո­րը կփրկ­վեր, ե­թե այն­տեղ տա­սը կամ մեկ ար­դար գտն­վեր» ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րը:
Ինչ է ա­նում նա՞: Կյան­քի է կո­չում տրանս­հու­մա­նի­տար­նե­րի հայտ­նի փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը, շր­ջում է նվի­րա­կա­նու­թյու­նը` իր պատ­կերով, երևույ­թը տա­նում իր տի­րույթ, փոր­ձում է աստ­վա­ծա­յին ա­րար­չու­թյու­նը հա­յե­լաց­նե­լով` իր և սո­րոս­նե­րի կո­դը դնել նրա տակ` բազ­մա­պատ­կե­լով ի­րեն ու ի­րեն­նե­րին:
Նի­կո­լի ձեռ­քով մեր «փոքր ա­ծուի» քան­դու­քա­րա­փը այն­քան էլ այն չէր, որ նա ոտ­նա­տակ ա­րեց բա­նա­կը, ԱԱԾ-ն, ոս­տի­կա­նու­թյու­նը, պե­տու­թյու­նը, կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, ե­կե­ղե­ցին, դպ­րո­ցը, ե­րե­խա­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյու­նը, ըն­տա­նի­քը, ցե­ղաս­պա­նու­թյան հու­շը, գա­ղա­փա­րը…
Նա իր լյու­ցի­ֆե­րյան հա­յե­լիում հա­յոց Հո­գին փոր­ձում է դարձ­նել ո­գի (ո­գի­նե­րը շատ են, նրանք լե­գեոն­նե­րով են շր­ջում):
Թող­նե­լու՞ ենք: Ե­թե` ա­յո, ու­րիշ ոչ մե­կին չմե­ղադ­րենք:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5609

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ