Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Մա՛րդ, Աստ­ծուն քո ար­շի­նով մի՛ չա­փիր

Մա՛րդ, Աստ­ծուն քո ար­շի­նով մի՛ չա­փիր
12.06.2020 | 00:37
Ո­րով­հետև մեր Տեր Աստ­վա­ծը աստ­ված­նե­րի Աստ­ված է, տե­րե­րի Տեր, մեծ, հզոր ու ա­հա­վոր Աստ­ված, որ ո՛չ մե­կին ա­չա­ռու­թյուն չի՛ ա­նում ու կա­շառք չի՛ առ­նում (Բ Օր. 10;17)։
Վա՜յ ձեր այդ հզոր­նե­րին, ո­րոնք գի­նի են ըմ­պում, և ձեր իշ­խան­նե­րին, ո­րոնք խառն­ված թունդ օ­ղի են խմում, ո­րոնք կա­շառ­քի հա­մար ար­դա­րաց­նում են ամ­բարշ­տին և ար­դա­րի ի­րա­վունքն են գո­ղա­նում:
Դրա հա­մար էլ, ինչ­պես ե­ղեգն է վառ­վում կրա­կի կայ­ծե­րից, այն­պես էլ նրանք են այր­վե­լու բոր­բոք­ված բո­ցից, նրանց ար­մա­տը դառ­նա­լու է մղե­ղի նման, նրանց ծա­ղի­կը փո­շու պես վեր է ել­նե­լու, ո­րով­հետև նրանք մեր­ժե­ցին Զո­րու­թյուն­նե­րի Տի­րոջ օ­րեն­քը, ա­ռա­վել ևս ա­նար­գե­ցին Իս­րա­յե­լի սր­բի խոս­քը (Ես. 5;22-23 ):
Ե­թե մենք նա­խա­ձեռ­նել ենք խո­սել կա­շառ­քի «լավ» և վատ կող­մե­րի մա­սին, մենք հաս­տատ չենք փայ­փա­յում այն հույ­սը, թե պի­տի սար­սա­փեց­նենք բո­լոր կա­շա­ռա­տու­նե­րին ու կա­շա­ռա­կեր­նե­րին, և նրանք այ­սու­հետ պի­տի հետ կանգ­նեն ի­րենց խո­տոր ըն­թաց­քից և ապ­րեն ազ­նիվ կյան­քով, մենք պարզ մի նպա­տակ ենք հե­տապն­դում. կա­շա­ռա­կեր­նե­րին ու «ի­րենց բե­րա­նից կտ­րող» կա­շառք տվող­նե­րին ծա­նո­թաց­նել կամ մեկ ան­գամ ևս հի­շեց­նել Ա­մե­նա­կա­րող Աստ­ծո խոս­քը այս հո­գե­կոր­ծան երևույ­թի մա­սին:
ա. Կա­շառք չվերց­նես, ո­րով­հետև կա­շառ­քը կու­րաց­նում է ան­գամ պայ­ծա­ռա­տես­նե­րի աչ­քե­րը և ա­վե­րում ար­դար գոր­ծե­րը (Ելք 23;8,):
բ. Քո Տեր Աստ­ծո` քեզ տված բո­լոր քա­ղաք­նե­րում ըստ ցե­ղե­րի դա­տա­վոր­ներ և օ­րենս­գետ­ներ կկար­գես, որ­պես­զի ժո­ղովր­դին դա­տեն ար­դար դա­տաս­տա­նով, ա­չա­ռու­թյուն չա­նեն ու կա­շառք չվերց­նեն, ո­րով­հետև կա­շառ­քը կու­րաց­նում է ի­մաս­տուն մարդ­կանց աչ­քե­րը, խե­ղա­թյու­րում ար­դար մարդ­կանց խոս­քե­րը: Ար­դար դատ կա­նեք, որ­պես­զի ապ­րեք, մտ­նեք ու ժա­ռան­գեք այն եր­կի­րը, որ Տեր Աստ­վա­ծը տա­լու է ձեզ (Օր. 16; 18-20):
գ. «Ա­նի­ծյալ լի­նի այն մար­դը, ո­րը կա­շառք կվերց­նի ան­մեղ մարդ սպա­նե­լու հա­մար»: Եվ ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը թող ա­սի. «Այդ­պես թող լի­նի» (Օր. 27; 25):
դ. Նրա ա­ռաջ­նորդ­նե­րը կա­շառք­նե­րով էին դա­տում, նրա քա­հա­նա­նե­րը վար­ձով էին պա­տաս­խան տա­լիս (Մի­քիա 3;11, 7;3 ):
ե. Կա­շառ­քի հա­մար գիր­կը բա­ցո­ղը հա­ջո­ղու­թյուն չի գտ­նի իր ճամ­փին, ամ­բա­րիշ­տը խո­տոր­վում է ար­դա­րու­թյան ճա­նա­պարհ­նե­րից (Առ. 17;23):
զ. Կա­շա­ռա­կե­րը սպա­նում է իր հո­գին, բայց կա­շառք ա­տո­ղը պի­տի ապ­րի (Առ. 15;27):
է. Կա­շառք տվո­ղը հաղ­թու­թյուն և պա­տիվ է ձեռք բե­րում, բայց կա­շառ­քը սպա­նում է առ­նող­նե­րի հո­գին (Առ. 22;9):
ը. Բարձ­րյա­լին տուր ըստ նրա տված­նե­րի և լիա­ռատ աչ­քով տուր քո ձեռ­քի բա­րիք­նե­րից, քան­զի Տե­րը հա­տու­ցող է և յոթ­նա­պա­տիկ կհա­տու­ցի քեզ: Մի տուր կա­շառ­քի նման, քան­զի այն ըն­դու­նե­լի չի լի­նի (Սի­րաք. 32;12-14):
Այս ա­մե­նից պարզ է դառ­նում, որ կա­շառ­քը վնա­սում է առ­հա­սա­րակ բո­լո­րին, թե՛ տվո­ղին, թե՛ վերց­նո­ղին, թե՛ եր­րորդ կող­մին:
1. Կա­շառ­քը կու­րաց­նում է ան­գամ ի­մաս­տուն­նե­րի մտ­քի աչ­քը:
2. Կա­շառ­քը ա­վե­րում է ար­դար գոր­ծե­րը:
3. Կա­շառ­քը խե­ղա­թյու­րում է ար­դար մարդ­կանց խոս­քե­րը:
4. Կա­շառ­քը մար­դուն դարձ­նում է մար­դաս­պան:
5. Կա­շառ­քը մար­դուն դարձ­նում է ա­նեծ­քի բա­ժին:
6. Կա­շառ­քը վա­րա­կում է և՛ մար­մի­նը, և՛ հո­գին:
7. Կա­շառ­քը թվա­ցյալ հա­ջո­ղու­թուն է ա­պա­հո­վում:
8. Կա­շառ­քը ինք­նաս­պա­նու­թյուն է:
9. Մա՛րդ, Աստ­ծուն քո ար­շի­նով մի՛ չա­փիր. Նա կա­շա­ռա­կեր չէ՛, խեղճ ու խղ­ճուկ, խղ­ճա­լի մա՛րդ ա­րա­րած: Նրանն է եր­կիրն` իր ամ­բող­ջու­թյամբ: «Ե­թե քաղց զգամ, քեզ բան չեմ ա­սի, քան­զի իմն է աշ­խարհն իր ամ­բող­ջու­թյամբ: Աստ­ծուն օրհ­նու­թյան պա­տա­րագ մա­տու­ցի՛ր և Բարձ­րյա­լի առջև ուխտդ կա­տա­րի՛ր: Քո նե­ղու­թյան օ­րը կան­չիր ինձ. ես կփր­կեմ քեզ, ու դու կփա­ռա­բա­նես ինձ»: Աստ­ված ոչ միայն որևէ բան չի պա­հան­ջում մար­դուց, այլև պատ­րաս­տա­կամ է տա­լու նրան ա­մեն բան, բարձր թո­շակ, ան­գամ բարձր պաշ­տոն, ե­թե մար­դը ու­նի ազ­նիվ նպա­տակ­ներ, բայց ա­րի ու տես, որ մար­դը ա­մենևին էլ ազ­նիվ նպա­տակ­ներ չու­նի, այդ պարզ պատ­ճա­ռով էլ մտա­դիր չէ դի­մե­լու Աստ­ծուն որևէ բան ստա­նա­լու խնդ­րան­քով, ո­րով­հետև ին­քը ո՛չ Աստ­ծո փառ­քի հա­մար է ան­հան­գս­տա­նում, ո՛չ իր նմա­նի կա­րիք­նե­րի, այլ իր հա­սա­րա­կա­կան դիր­քի, պաշ­տո­նի, ա­թո­ռի կամ թիկ­նա­թո­ռի, բազ­մո­ցի կամ բազ­կա­թո­ռի հա­մար:
Շար­քա­յին մար­դիկ, ով­քեր չու­նեն ա­թոռ և դրա է­վո­լյու­ցիա­յի հե­ռան­կար, սո­վո­րա­բար պատ­կա­նում են կա­շա­ռա­տու­նե­րի դա­սին, սա­կայն ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ, ո­րո­շա­կի պար­բե­րա­կա­նու­թյամբ, եր­բեմն էլ` ար­տա­հերթ, վե­րած­վում են կա­շա­ռա­կեր­նե­րի, սա­կայն նրանց` ա­վան­դա­կան կա­շա­ռա­կեր­նե­րի, վար­կա­կեր­նե­րի, գրան­տա­կեր­նե­րի կող­մից հրամց­վում են, պատ­վաստ­վում են փոք­րիկ չա­փա­բա­ժին­ներ` նրանց մեջ կա­շա­ռա­կե­րու­թյու­նը հիմ­նո­վին ար­մա­տա­վո­րե­լու հե­ռագ­նա նպա­տակ­նե­րով: Կարևորն այն է, որ նրանք հա­մոզ­վեն մի պարզ ճշ­մար­տու­թյան մեջ. փո­ղը կա­րող է ձեռք բեր­վել ո՛չ միայն սե­փա­կան ջան­քով և բու­րել ո՛չ միայն սե­փա­կան քր­տին­քով: Եվ ընդ­հան­րա­պես, փո­ղը շատ ա­վե­լի հա­ճե­լի հոտ ու­նի, երբ այն լվա­նում են և պա­հում են ա­պա­հով, ստե­րիլ պայ­ման­նե­րում:
Հայ մար­դը սո­վոր է մինչև ընտ­րու­թյուն­ներ լի­նե­լու կա­շա­ռա­տու, հե­տո` կա­շա­ռա­կեր` փոր­ձե­լով հետ ստա­նալ իր տվա­ծի չն­չին մա­սը:
«Օվ­սան­նա՜» ,- բա­ցա­կան­չում էր ժո­ղո­վուր­դը` դի­մա­վո­րե­լով իր Թա­գա­վո­րին: «Խա՜­չը հա­նիր»,- ժա­մեր անց բա­ցա­կան­չում էր նույն ժո­ղո­վուր­դը` վե­րած­ված ամ­բո­խի, որ «օ­րենք չգի­տի և նզո­վյալ է»: Ինչ էր փոխ­վել այդ մի քա­նի ժա­մում. զն­գա­ցել էր ար­ծա­թը, համ­բույ­րը դա­վա­ճա­նել էր, գոր­ծի էր ան­ցել բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի միակ հան­րա­մատ­չե­լի օ­րեն­քը` փո­ղի և առևտրի օ­րեն­քը, շատ վտան­գա­վոր ու ան­դառ­նա­լի առևտրի, երբ հո­գին է վա­ճառ­վում, ա­պա­գան ու հույ­սը: Բայց տե­ղի ու­նե­ցավ նաև ա­ռա­վել վատ­թար բան. վա­ճառ­վեց Աստ­ծո Սե­րը և Նվի­րու­մը, ար­ծա­թա­սի­րու­թյու­նը մար­դուց ար­տած­ծեց ողջ մարդ­կա­յի­նը և դարձ­րեց նրան Տի­րա­մատ­նիչ և Աստ­վա­ծաս­պան, փո­ղը Բա­րաբ­բա­յին նա­խընտ­րեց Հի­սու­սից, ժա­մա­նա­կա­վո­րը` հա­վի­տե­նա­կա­նից, փա­կու­ղին` ճա­նա­պար­հից, մա­հը` կյան­քից:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 1774

Մեկնաբանություններ