Մի ողջ հայություն՝ ներսի ու դրսի, կամ դիտորդ է, կամ խոսող, գործ անող չկա: Ասիմետրիկ-բառախաղ է դարձել մեր կյանքը:

-Գյուղում ջահել ջիվան տղաներ չկային։ Բոլորին կռիվ էին տարել,- պատմում էր Խեչան դային։-Մնացել էինք ծերերս ու մեկ էլ ամուսնացած մի 10, 20 ջահելների կնանիք, որոնք մեկ-երկու երեխա ունեին։

-Ստալինի տարիներն էին։ Փիս ռեժիմ էր,- պատմում էր Խեչան դային, որ 50-ն անցել էր ու մտել 51-ի մեջ։- Մեր գյուղից շատ շատերին կռիվ տարան, ջահել ջիվան, շիմշատ բոյերով, նախշուն, ամեն մեկը մի թառ֊լան տղա, ամեն մեկը մի տան ճրագ։

Վանիկ Ադամյան, հեղինակը ես եմ, կենսագրությունս կցե՞մ հոդվածիս, որ ճամարտակություններ լսելու սրտխառնուք չունենամ։

Հիմա շատերի անձնական հարաբերությունների հիմքում միայն սպասելիքներն ու շահն ен։ Եթե փարատել է համբերությունը, այլևս սպասելիքներ չունեն, շահ չեն տեսնում, կարելի է նեղացած ձևանալ, «աբիժնիկ» խաղալ, լավագույն դեպքում և կամաց կամաց, գուցեև միանգամից, հեռանալ և վերջ տալ անիմաստ, անօգուտ բարեկամությանը, ընկերությանը։

Մի սև թոխպը օր էր։ Անձրևը առանց շտապելու, հանդարտ մաղում էր առավոտից իրիկուն:

Անցյալը միշտ չէ, որ միավորում է մարդկանց, հաճախ այն կարող է չինական պարիսպ դառնալ և ընդմիշտ կանգնել նրանց միջև:

Ամենակարևոր բանը, որը, սակայն, տարրալուծվում է աշխարհի բազմազանության մեջ, հավաքական ինքնությունն է։ Հատկապես մեզ՝ հայերիս համար դա անհրաժեշտ ու ամբողջական համակարգ է՝ մեր ազգի տեղն ու դերը տիեզերքում պահելու համար։ Ահա մի հարց, որին բովանդակային առումով չենք անդրադառնում ու չենք ներառում մեր կյանքում կրթության, միջավայրի ձևավորման, բարոյական արժեքների կարգավորման, օրենսդրական և, վերջապես, պետական մակարդակներում։

Հին խոսք է՝ մարզերը, գյուղերը տանջանքով ու տքնանքով երկիր ու հայրենիք են պահում, իսկ մայրաքաղաքնե՞րը...

Անկեղծ ասած` ես զարմանում եմ. ինչպե՞ս կարող են քաղաքական գործիչները և մեր ազգի մտածողները այսքան կրավորական ու ապազգային լինել։ Այն աստիճանի եմ զարմացած, որ մտածում եմ` էլ ի՞նչ պիտի լինի, որ վերջապես սթափվենք և մտածենք առանց հատվածական կողմնորոշումների ու կարծրատիպերի, որ իրական հաջողություն գրանցենք։