Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ե­թե հի­մա ենք գնում փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո­ւ՞մ, ինք­նաս­պա­նու­թ­յո­ւ՞ն»

«Ե­թե հի­մա ենք գնում  փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է  են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո­ւ՞մ, ինք­նաս­պա­նու­թ­յո­ւ՞ն»
30.10.2020 | 00:53

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ՀԱՍ­ՄԻԿ ՊԱ­ՊՅԱՆՆ է:


-Տի­կին Հաս­միկ, այս պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում ա­նընդ­հատ հն­չում է տե­սա­կետ, թե Ադր­բե­ջանն ըն­դա­մե­նը գոր­ծիք է Թուր­քիա­յի ձեռ­քում: Իսկ Հա­յաս­տանն ինք­նիշ­խա՞ն է, գոր­ծիք չէ՞ այս ու այն ու­ժե­րի ձեռ­քում:

-Մենք ու­շա­ցել ենք ինք­նիշ­խան լի­նե­լու հար­ցում և հի­մա ու­րիշ տար­բե­րակ չու­նենք: Առ­հա­սա­րակ, այ­սօր դժ­վար է որևէ եր­կիր գտ­նել, որն իս­կա­պես ան­կախ է: ՈՒղ­ղա­կի մենք կա­րող էինք հզոր պե­տու­թյուն ու­նե­նալ, բայց այդ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը բաց ենք թո­ղել: Թե ինչ­պես պի­տի կա­րո­ղա­նանք այդ բա­ցը լրաց­նել, ուղ­ղել մեր բազ­մա­թիվ սխալ­նե­րը, ես չեմ պատ­կե­րաց­նում: Ե­րե­սուն տա­րի և վեր­ջին եր­կու տա­րում նույն­պես մենք հիմ­նա­վո­րա­պես պի­տի փո­խած լի­նեինք մեր վար­քա­գի­ծը. չենք փո­խել: Պետք է զին­վեինք, պատ­րաստ լի­նեինք այս օր­վան: Շատ լավ էլ գի­տեինք մեր գլ­խի գա­լի­քը, բայց, ի­հար­կե, ոչ այս մասշ­տաբ­նե­րով:
-Ա­յո՛, մասշ­տաբ­ներն ա­ներևա­կա­յե­լի էին երևի թե բո­լո­րիս հա­մար:
-Այ­սու­հան­դերձ, է­լի ուշ չէ, պետք է խելք հա­վա­քենք, ու­ժե­րը հա­մախմ­բենք և դուրս գանք այս վի­ճա­կից:
-Մենք տես­նում ենք, որ ինչ­պես 1915-ին էր լուռ աշ­խար­հը, երբ ի­րա­կա­նաց­վում էր Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նը, այն­պես էլ լուռ է հի­մա: Այս եր­կու լռու­թյուն­նե­րի միջև կա՞ բո­վան­դա­կա­յին տար­բե­րու­թյուն:
-Կար­ծում եմ՝ ոչ: Քա­նի որ ես շատ եմ զբաղ­վում այդ նյու­թով, ո­րով­հետև այն ինձ հան­գիստ չի տա­լիս, ա­պա կա­րող եմ ա­սել, որ Մոր­գեն­թաուն, Լեփ­սիու­սը, մի շարք օ­տա­րեր­կյա մի­սիո­ներ­ներ ա­վե­լի շատ գործ են ա­րել 15 թվին, քան ա­նում են այ­սօր մի­ջազ­գա­յին բազ­մա­թիվ կա­ռույց­նե­րը՝ միա­սին վերց­րած: Ի՞նչ են ա­նում այ­սօր: Նա­յում են, սպա­սում են, լռում են կամ մեզ սադ­րող, եր­բեմն էլ մեր գլու­խը շո­յող ինչ-որ բա­ներ են ա­սում, բայց դրա­նից ո­չինչ չի փոխ­վում: Որևէ քայլ չի ար­վում՝ այս ար­հա­վիր­քը կան­խե­լու հա­մար: Ես ա­մե­նա­վատ ե­րա­զում չէի կա­րող պատ­կե­րաց­նել, որ 21-րդ դա­րում, ին­ֆոր­մա­ցիա­յի այս հա­սա­նե­լիու­թյան պայ­ման­նե­րում կա­րող էին չտես­նել այն վնաս­նե­րը, այն ա­ղե­տը, որ բե­րել է այս պա­տե­րազ­մը: Սա, ի­հար­կե, ա­մե­նա­զար­հու­րե­լի, ա­մե­նաան­տա­նե­լի բանն է, ո­րի հետ չեմ կա­րո­ղա­նում հաշտ­վել:
-Ես մտա­ծում եմ, որ մենք այն գլա­դիա­տոր­նե­րի նման ենք, ո­րոնց դուրս են բե­րում ա­րե­նա՝ կռ­վե­լու գի­շա­տիչ­նե­րի հետ, իսկ հան­դի­սա­տեսն էլ հե­տաք­րք­րու­թյամբ դի­տում է մարտն ու սառ­նասր­տո­րեն սպա­սում ել­քին: Այ­սօր այդ հա­դի­սա­տե­սի դե­րում ՄԱԿ-ն է, ԵՄ-ն, հզոր եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րը, դաշ­նա­կից ու ոչ դաշ­նա­կից կա­ռույց­նե­րը, այլք: Ար­դյո՞ք չա­փա­զանց­ված են իմ ըն­կա­լում­նե­րը:
-Բնավ չա­փա­զանց­ված չեն: Հա­մա­ձայն եմ, որ այդ­պես է: Եվ բա­ցատ­րու­թյուն չու­նեմ: Լավ, այդ­քան կա­րե­լի՞ է նյու­թա­պաշտ լի­նել: Ինչ­պե՞ս կա­րող է նյութն ամ­բող­ջո­վին գրա­վել աշ­խար­հը:
-Ցա­վոք, հի­մա ա­ռա­վել լայն շր­ջա­նա­ռու­թյուն ու­նի այլ գա­ղա­փար. հա­մաշ­խար­հա­յին տա­րա­տե­սակ ար­հա­վիրք­նե­րի հիմ­քում ըն­կած է ոչ թե պարզ նյու­թա­պաշ­տու­թյու­նը, այլ դի­վա­պաշ­տու­թյու­նը: Մի­մյանց դեմ են դուրս ե­կել մարդն ու չմար­դը՝ մեծ ի­մաս­տով, ան­կյալ հրեշ­տակն ու Ա­րա­րի­չը: Այ­սինքն, պայ­քա­րը ոչ թե ֆի­զի­կա­կան, նյու­թա­կան ու­ժե­րի միջև է ըն­թա­նում, այլ վե­րերկ­րա­յին, տիե­զե­րա­կան մա­կար­դակ­նե­րում է:
-Հիմ­քում, միևնույն է, նյու­թա­պաշ­տու­թյունն է, փո­ղը, իշ­խա­նու­թյու­նը, շա­հը, ու­ժի դիր­քե­րում, թե­լադ­րո­ղի դիր­քե­րում լի­նե­լու ձգ­տու­մը: ՈՒ՜ր էր, թե դրանք այդ­քան «վեհ», ոչ երկ­րա­յին գա­ղա­փար­ներ ու­նե­նա­յին:
-Մենք այս պա­տե­րազ­մը ո­րա­կե­ցինք հայ­րե­նա­կան պա­տե­րազմ, սր­բա­զան պա­տե­րազմ, և ի­հար­կե, շատ թանկ գին ենք վճա­րում: Կա­րո՞ղ ենք սառ­նասր­տո­րեն գի­տակ­ցել, որ այդ գինն ար­դա­րաց­ված է, որ դա օ­րի­նա­չափ է, ե­թե դու գնում ես դե­պի մեծ նպա­տակ, դե­պի հայ­րե­նի­քի փր­կու­թյուն:
-Ե­թե մենք ի սկզ­բա­նե ի­մա­նա­յինք, թե ինչ գին ենք վճա­րե­լու ին­չի դի­մաց, թերևս, հնա­րա­վո­րու­թյուն կու­նե­նա­յինք ինչ-որ եզ­րա­կա­ցու­թյուն­ներ ա­նե­լու, ինչ-որ հաշ­վարկ­ներ ա­նե­լու: Մենք 90-ա­կան­նե­րի պա­տե­րազ­մի չորս տա­րի­նե­րին մոտ 7000 զոհ ենք տվել, հի­մա՝ մեկ ամ­սում՝ 1000-ից ա­վե­լի, ե­թե, ի­հար­կե, ճիշտ են այս թվե­րը: ՈՒ վերջն էլ չի երևում: Ինձ հա­մար մեկ զին­վո­րի կյանքն աշ­խարհ ար­ժե: Հարցն այն է, թե ինչ կա­նեինք, ե­թե սկզ­բից ի­մա­նա­յինք լի­նե­լի­քը: Եվ ե­թե այ­սօր խոս­վում է ցա­վա­լի փոխ­զի­ջում­ներ ա­նե­լու մա­սին, հենց սկզ­բից թող ար­վեին, և այս­քան մարդ էլ չզոհ­վեր: Ես չեմ հաս­կա­նում, ե­թե հի­մա ենք գնում փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո՞ւմ, ինք­նաս­պա­նու­թյու՞ն: Սա է այ­սօր ա­մե­նամ­տա­հո­գի­չը, մեղմ ա­սած: Ես կար­ծում եմ, որ այ­սօր ի­րադ­րու­թյու­նը պի­տի տնօ­րի­նեն մեր ռազ­մա­կան ղե­կա­վար­նե­րը, նրանք, ո­րոնք ար­ցա­խյան ա­ռա­ջին պա­տե­րազ­մում էլ են ե­ղել վճ­ռա­կան դիր­քե­րում, ո­րոնք, հույս ու­նեմ, կա­րո­ղա­նում են գնա­հա­տել թե՛ այն ժա­մա­նակ­վա, թե՛ այ­սօր­վա սխալ­նե­րը և կկա­րո­ղա­նան լու­ծում­ներ գտ­նել ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կում, գնալ անհ­րա­ժեշտ քայ­լե­րի: Ես սրան եմ սպա­սում:
-Հի­մա գի­տա­կից տար­րե­րը ներ­քին հա­կա­սու­թյուն­նե­րը, ներ­քա­ղա­քա­կան խն­դիր­նե­րը մի կողմ են դրել և հա­մախ­մբ­վել են հայ­րե­նի­քի փր­կու­թյան մե­ծա­գույն նպա­տա­կի շուրջ: Բայց այդ խն­դիր­նե­րը չեն չե­զո­քա­նում և ան­խու­սա­փե­լիո­րեն գլուխ են բարձ­րաց­նե­լու խա­ղաղ կյան­քի վե­րա­դառ­նա­լու պայ­ման­նե­րում: Ի՞նչ եք կար­ծում, մենք ո՞ր կե­տից պի­տի շա­րու­նա­կենք մեր ներ­քին կյան­քը, ինչ­պե՞ս պի­տի բա­ցենք ան­հա­շիվ խն­դիր­նե­րով խճճ­ված հան­գույց­նե­րը, երբ ա­վարտ­վի պա­տե­րազ­մը:
-Ինքս հի­մա քար եմ կտ­րել ու փոր­ձում եմ գի­տակ­ցու­թյանս մոտ չթող­նել մեր ու­նե­ցած զո­հե­րի թի­վը, նրանց կյան­քե­րի ար­ժե­քը, զոհ­ված­նե­րի մայ­րե­րի տա­ռա­պանք­նե­րը: Ես այս ա­մե­նը թո­ղել եմ հե­տո­յին: Կար­ծում եմ՝ հի­մա մենք պի­տի մեր բո­լոր ու­ժերն ուղ­ղենք դե­պի ռազ­մա­ճա­կատ: Իսկ երբ այս ա­մենն ա­վարտ­վի, պի­տի ան­վերջ խն­կարկ­ենք, մո­մա­վա­ռու­թյուն­ներ ա­նենք, ա­ղո­թենք, ռեք­վիեմ­ներ կա­տա­րենք՝ ի հի­շա­տակ այդ զո­հե­րի: Ես չգի­տեմ, թե ինչ­պես պի­տի գնանք իր չա­փե­րով տաս­նա­պատկ­ված Ե­ռաբ­լուր, ինչ սր­տով պի­տի այ­ցե­լենք այդ շի­րիմ­նե­րին: Հի­մա ինձ սա է ա­մե­նա­շատն ան­հան­գս­տաց­նում: Դա ինձ ուղ­ղա­կի ա­հա­բե­կում է: Այդ ե­րե­խա­նե­րի թափ­ված ա­րյու­նը, այդ չապ­րած կյան­քե­րը, լու­սան­կար­նե­րից մեզ ուղղ­ված ժպիտ­նե­րը մենք ո՞նց պի­տի մար­սենք: Որ­տե­ղից սկ­սե­լը չգի­տեմ, բայց ա­մեն մարդ պի­տի պա­տաս­խան տա իր ա­րարք­նե­րի հա­մար: Ով ի զո­րու չէ իր գործն ա­նե­լու, պի­տի հետ քաշ­վի: Պի­տի հետ քաշ­վի՝ ինք­նա­գի­տակ­ցա­բար: Մենք նո­րից չպի­տի ազ­գո­վին հա­վաք­վենք ու ո­րո­շենք՝ ով է հա­մա­պա­տաս­խա­նում իր պաշ­տո­նին, ով՝ ոչ: Ի­րենք այդ քա­ջու­թյու­նը պի­տի ու­նե­նան՝ հա­նուն էս ե­րե­խե­քի թա­փած ա­րյան, մե­ղա գա­լու, ծն­կա­չոք նե­րում հայ­ցե­լու և խոս­տո­վա­նե­լու, որ ի­րենք չեն գի­տակ­ցել, չեն հաս­կա­ցել, թե ինչ են ա­նում: Այս քայ­լը գո­նե պի­տի ա­նեն:
-Պա­տե­րազ­մից շա­բաթ­ներ ա­ռաջ Դուք մշ­տա­պես վե­րա­դար­ձաք Հա­յաս­տան: Պա­տե­րազ­մը հեռ­վի՞ց ա­վե­լի հեշտ կհաղ­թա­հա­րեիք, թե՞ մոտ լի­նելն է ա­վե­լի տա­նե­լի:
-Շատ խոր­հր­դան­շա­կան մի բան կա իմ կյան­քում: 1988-ին, երբ սկս­վեց ար­ցա­խյան շար­ժու­մը և վե­րած­վեց պա­տե­րազ­մի, ես գնա­ցի Հա­յաս­տա­նից (դա էր ինձ հետ կնք­ված պայ­մա­նագ­րի պա­հան­ջը) և վե­րա­դար­ձա, երբ նո­րից պա­տե­րազ­մի մեջ է եր­կի­րը: Ես ուղ­ղա­կի կխե­լա­գար­վեի, ե­թե այս օ­րե­րին Հա­յաս­տա­նից հե­ռու լի­նեի: Հի­մա ա­նում եմ հնա­րա­վորն ու անհ­նա­րը, որ կա­րող եմ՝ ի նպաստ մեր երկ­րի: Հիմ­նա­կա­նում մի­ջազ­գա­յին տար­բեր կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի նա­մակ­ներ եմ գրում տար­բեր լե­զու­նե­րով, տար­բեր աղ­բյուր­նե­րից տե­ղե­կու­թյուն­ներ եմ հա­վա­քում, հա­մա­կար­գում, օգ­տա­գոր­ծում անհ­րա­ժեշտ տե­ղե­րում: Մնա­ցա­ծի մա­սին բարձ­րա­ձայ­նել չեմ ու­զում: Ի­հար­կե, մենք տես­նում ենք, որ մեր թշ­նա­մին հար­ցե­րը կա­րո­ղա­նում է լու­ծել իր հարս­տու­թյամբ: Ինչ­պես ա­սում է մեր ժո­ղո­վուր­դը՝ փո­ղը մութ տե­ղում լույս է տա­լիս:
-Բայց մեր երկ­րում էլ կան փո­ղա­տե­րեր: Բո­լո­րիս հայտ­նի դղյակ­նե­րը (և ոչ միայն՝ Հա­յաս­տա­նում), մեր փո­ղոց­նե­րում երթևե­կող թան­կար­ժեք ավ­տո­մե­քե­նա­նե­րը դրա խո­սուն վկա­յու­թյուն­ներն են: ՈՒ­րեմն ին­չո՞ւ չի «աշ­խա­տում» հա­յու­թյան փո­ղը:
-Ե­թե այդ փո­ղա­տե­րերն ու­նե­նա­յին այն գի­տակ­ցու­թյու­նը, որ պի­տի փո­ղը ծա­ռա­յի Հա­յաս­տա­նին, հայ ժո­ղովր­դին, չէին ու­նե­նա այդ­քան փող: Ի­րենց նախ­կին և այ­սօր­վա պահ­ված­քը շատ հա­մա­հունչ են մի­մյանց: Ե­թե նախ­կի­նում կո­ղոպ­տել են եր­կի­րը, այ­սօր էլ՝ այս օր­հա­սա­կան պա­հին, չպի­տի վե­րա­դարձ­նեն կո­ղոպ­տա­ծը: Սա նշա­նա­կում է, որ դրան­ցից որևէ մարդ­կա­յին քայլ սպա­սել չի կա­րե­լի: Ինձ հա­մար զար­մա­նա­լի չէ, որ չեն տա­լիս հո­ժար կամ­քով: Պի­տի ստի­պեն, որ տան: Վզա­կո­թից պի­տի բռ­նեն ու թա­փա­հա­րեն, ձեռք­նե­րից վերց­նեն ա­մե­նա­վեր­ջին լու­ման:
-Ստաց­վում է, որ Ա­լիևի ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թյունն ա­վե­լի՞ բարձր է, քան մեր ղե­կա­վար­նե­րի­նը. նա իր ու­նե­ցած նավ­թա­դո­լար­ներն ուղ­ղում է իր երկ­րի շա­հե­րի սպա­սարկ­մա­նը:
-Ա­լիևի երկ­րի նավ­թա­դո­լար­նե­րը հա­վաք­վում են մեկ տե­ղում, ըստ իս: Բա­ցի այդ, ի­րենց երկ­րում փողն ա­վե­լի շատ է, քան մեզ մոտ: Ես վս­տահ եմ, որ ի­րենք էլ ի­րենց ու­նեց­վածքն են պաշտ­պա­նում, ոչ թե նպա­տակ ու­նեն ինչ-որ հող փր­կելու, եր­կիր պա­հելու: Ինձ թվում է, որ այն­տեղ էլ խեղճ, աղ­քատ ժո­ղո­վուր­դը հա­վա­սա­րա­պես տու­ժած է, ինչ­պես մեզ մոտ և ինչ­պես

ամ­բողջ աշ­խար­հում: Սա է ի­րա­կա­նու­թյունն իմ կար­ծի­քով:

Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 39406

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ