Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Не так ст­рашен черт, как его малюют!

Не так ст­рашен черт, как его малюют!
03.04.2020 | 01:07
Եվ այս­պես «կո­ռո­նա­վի­ռուս». մի­տում­նա­վոր եմ կո­րո­նա­վի­րուս օ­տար բա­ռը գրում օ­տար լեզ­վի հն­չո­ղու­թյամբ, որ­պես­զի ար­տա­հայ­տեմ իմ բո­ղո­քը։
Տաս­նյակ հայտ­նի հա­մա­ճա­րա­կա­բան-բժիշկ­ներ բա­ցատ­րում են բո­լո­րին հաս­կա­նա­լի լեզ­վով, որ նախ՝ գրի­պի այս տե­սա­կը, ինչ­պես և մյուս տե­սակ­նե­րը, բնավ էլ սար­սա­փե­լի չէ, չկա հա­մա­ճա­րակ-հա­մա­վա­րա­կի փաստ՝ երկ­րագն­դի վա­րակ­ված­նե­րի քա­նա­կով պայ­մա­նա­վոր­ված, չկա մա­հա­ցու­թյան ահ­ռե­լի թիվ հենց միայն կո­րո­նա­վի­րու­սից։ Ին­չու՞ այս­պի­սի լար­վա­ծու­թյուն չս­տեղծ­վեց, օ­րի­նակ, խո­զի կամ թռչ­նի գրիպ­նե­րի ժա­մա­նակ։ Ի­հար­կե, այն ժա­մա­նակ էլ ահ ու սար­սափ սկ­սե­ցին տա­րա­ծել, բայց դրանք նա­խա­պատ­րաս­տա­կան աշ­խա­տանք­ներ էին։ Հի­մա ստեղծ­վեց մի նոր վի­րուս, ո­րին վե­րագր­վեց սար­սա­փե­լի հատ­կա­նիշ՝ տա­րած­վե­լու ա­րա­գու­թյուն։ Սա­կայն բժիշկ­նե­րի վկա­յու­թյամբ՝ ան­գամ տա­րած­վա­ծու­թյու­նը ա­րագ չէ, ա­րագ է միայն կո­րո­նա­յի մա­սին տե­ղե­կատ­վու­թյան տա­րա­ծու­մը:
Ըստ էու­թյան, կո­րո­նա­յով «վա­րակ­ված» հի­վանդ­նե­րին այ­սօր որևէ դե­ղով չեն բու­ժում, այլ մե­կու­սաց­նում են, ե­թե հի­վան­դա­գին դրսևո­րում չկա։ Բայց ե­թե կա թո­քա­բոր­բի առ­կա­յու­թյուն... Իսկ թո­քա­բոր­բով մար­դիկ միշտ էլ հի­վան­դա­ցել են, ու բուժ­ման հա­մար էլ կի­րա­ռել են հա­կա­բիո­տիկ­ներ, ին­չը և մարդ­կանց փր­կել է ստույգ մա­հից: Վեր­ջին կար­ծեմ 60-70 տա­րում հա­ջո­ղու­թյամբ բու­ժում են նաև թո­քախ­տից, ին­չը ան­ցյալ դա­րի սկզ­բում և նա­խորդ դա­րե­րում ե­ղել է ճա­կա­տագ­րա­կան:
Այս մեկ ամ­սում ո­րո­շա­կի հա­մաշ­խար­հա­յին ու­ժե­րի (տն­տե­սա­կան և քա­ղա­քա­կան) հա­ջող­վեց այն­պի­սի ահ ու սար­սափ տա­րա­ծել ողջ աշ­խար­հում, որ մար­դիկ մահ­վան ստ­վե­րը զգա­ցին ի­րենց թի­կուն­քում։ Իսկ ե­թե դեռ չեն վա­րակ­վել, վա­խե­ցան, թե կա­րող են սո­վա­մահ լի­նել։ Եվ սկ­սե­ցին խա­նութ­նե­րում ե­ղած պա­րենն ու ա­ռա­ջին ան­հրա­ժեշ­տու­թյան ապ­րանք­նե­րը ցու­նա­միի ա­րա­գու­թյամբ կրել։
Հա­ջորդ քայ­լը ու­ղեղ­նե­րի լվա­ցու­մը ե­ղավ՝ «ՄՆԱ՛ ՏԱ­ՆԸ»...
Սա ար­դեն ա­ռա­վել հզոր քայլ է. դի­րի­ժո­րի փայ­տի­կի մի շար­ժու­մով երկ­րագն­դի ողջ բնակ­չու­թյա­նը ցան­կա­ցած պա­հի փա­կել բնա­կա­րան­նե­րում, իսկ չհ­նա­զանդ­վող­նե­րին են­թար­կել կա­լան­քի ու ահ­ռե­լի տու­գանք­նե­րի, այն­քան ահ­ռե­լի, որ մարդն ամ­բողջ տա­րին այդ­քան ե­կա­մուտ չի ու­նե­նում...
Նա­խա­պես աշ­խա­տա­վարձն ու կեն­սա­թո­շա­կը տե­ղա­փո­խե­ցին բան­կո­մա­տա­յին հա­մա­կարգ՝ հա­մա­րե­լով դա ժա­մա­նա­կա­կից տեխ­նի­կա­կան ա­ռա­ջա­դի­մու­թյուն:
Հե­տաքր­քիր փաստ. մինչև այդ դրա­մա­կան գու­մա­րի ի­րա­ցու­մը այդ գու­մա­րի տի­րոջ կող­մից. այն մնում է բան­կի տնօ­րի­նու­թյան տակ, այ­սինքն՝ տվյալ բան­կը կա­րող է շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դնել առ­կա գու­մա­րը ա­ռանց աշ­խա­տա­վար­ձի կամ կեն­սա­թո­շա­կի տի­րոջ կամ­քը հարց­նե­լու, և որ կարևոր է, դրանք շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դնե­լով՝ շա­հույթ ստա­նալ:
Մի շատ ա­վե­լի վտան­գա­վոր դա­վադ­րու­թյուն ևս կա­րող է լի­նել նույն այդ ԾՐԱԳ­ՐՈՒՄ. բան­կո­մատ­նե­րը կա­րող են չլից­քա­վոր­վել դրա­մով, և մար­դիկ կմ­նան ա­ռանց փո­ղի։ Այդ դեպ­քում խա­նութ­նե­րը պա­րե­նով ա­պա­հո­վե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն էլ չի լի­նի։ Սա ևս մարդ­կանց կա­ռա­վա­րե­լի դարձ­նե­լու մի­ջոց է:
Մարդ­կանց կա­ռա­վա­րե­լի դարձ­նե­լու մի ձև կլի­նի նաև հե­ռա­խոս­նե­րը վե­րահս­կե­լը: Մար­տի 30-ի ար­տա­հերթ նիս­տում Ազ­գա­յին ժո­ղովն ա­ռա­ջին ըն­թերց­մամբ ըն­դու­նեց «Ար­տա­կարգ դրու­թյան ի­րա­վա­կան ռե­ժի­մի մա­սին» և «Է­լեկտ­րո­նա­յին հա­ղոր­դակ­ցու­թյան մա­սին» օ­րենք­նե­րի նա­խագ­ծե­րը. այս փա­թե­թով նա­խա­տես­վում է նո­րա­գույն տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի մի­ջո­ցով պայ­քա­րել կո­րո­նա­վի­րու­սի տա­րած­ման դեմ։ ՀՀ Ազ­գա­յին ժո­ղովն ա­ռա­ջին ըն­թերց­մամբ ըն­դու­նեց մի օ­րի­նա­գիծ, ըստ ո­րի՝ կո­րո­նա­վի­րու­սով վա­րակ­ված քա­ղա­քա­ցու հե­ռա­խո­սա­կա­պը կվե­րահ­սկ­վի: Զար­մա­նա­լի է։ Չէ՛, «զար­մա­նա­լին» տե­ղին բնու­թագ­րում չէ. այն ան­հիմն է, սադ­րիչ և նսե­մաց­նող, էլ չեմ ա­սում՝ մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի տար­րա­կան խախ­տում է: Հե­տաքր­քիր է. «Մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի» պաշտ­պա­նի վե­րա­բեր­մունքն այս օ­րի­նագ­ծի վե­րա­բե­րյալ. «Խնդ­րի վե­րա­բե­րյալ տա­րըն­կա­լում­նե­րից խու­սա­փե­լու հա­մար ար­ձա­նագ­րենք, որ այս նա­խա­գի­ծը չի են­թադ­րում որևէ բո­վան­դա­կա­յին վե­րահս­կո­ղու­թյուն թե՛ հե­ռա­խո­սա­զան­գե­րի բո­վան­դա­կու­թյան, թե՛ հա­ղոր­դագ­րու­թյուն­նե­րի բո­վան­դա­կու­թյան մա­սին։ Ըն­դա­մե­նը փաս­տում է, որ տե­ղի է ու­նե­ցել զանգ կամ հա­ղոր­դագ­րու­թյուն այս կամ այն հա­մա­րին։ Երկ­րորդ, պետք է ար­ձա­նագ­րենք, որ, ի­հար­կե, նա­խա­գի­ծը հարցն ամ­բող­ջու­թյամբ չի լու­ծում, և չկա որևէ գոր­ծիք, որն աշ­խար­հում կլու­ծեր բո­լոր հար­ցե­րը։ ՈՒղ­ղա­կի սա կա­ռա­վա­րու­թյանն ու պա­րե­տա­տա­նը օգ­նում է լրա­ցու­ցիչ ար­դյու­նա­վետ գոր­ծիք­ներ ներդ­նել»: Ո՞րն է սրա տրա­մա­բա­նու­թյու­նը. սմարթ­ֆոն­նե­րը որ­քան էլ խե­լա­ցի հե­ռա­խոս­ներ են, բայց կո­րո­նա­վի­րու­սը ախ­տո­րո­շել հաս­տատ չեն կա­րող: Եվ ա­պա, ինչ­պես բժիշկ­ներն են ար­ձա­նագ­րում, այս վի­րու­սի հան­դեպ ա­ռա­վել խո­ցե­լի են տա­րի­քով մար­դիկ, ո­րոնք, հաս­տատ սմարթ­ֆոն չեն գոր­ծա­ծում, հետևա­բար այդ կո­ճա­կով փոք­րիկ հե­ռա­խոս­նե­րը այդ­պի­սի ծրագ­րա­յին հնա­րա­վո­րու­թյուն չու­նեն: Լա՛վ, են­թադ­րենք, ի­մա­ցանք, թե վա­րա­կա­կիրն ում հետ է հա­ղոր­դակց­վել հե­ռա­խո­սով, ար­դյոք հե­ռա­խո­սով վա­րա­կը փո­խանց­վու՞մ է: Ի­հար­կե ո՛չ: Բայց դրա փո­խա­րեն մեկ ան­գամ ըն­դու­նած օ­րի­նա­գի­ծը կմ­նա ու­ժի մեջ, և քա­ղա­քա­ցի­նե­րի հե­ռա­խոս­նե­րը կհսկ­վեն ոչ միայն նրանց տի­րոջ գտն­վե­լու վայ­րը պար­զե­լու, այլև խո­սակ­ցու­թյան բո­վան­դա­կու­թյու­նը լսե­լու: Հա­յաս­տա­նում և ոչ միայն Հա­յաս­տա­նում, միշտ էլ ինչ-որ վի­րուս է տա­րած­վել, ո­րը բնավ նո­րու­թյուն չէ, ա­մեն տա­րի եր­կու ան­գամ՝ աշ­նանն ու գար­նա­նը, վի­րու­սա­յին շր­ջան է հա­մար­վում: Երբ գրի­պի վի­րու­սը եր­կար էր մնում քա­ղա­քում, բժիշկ­ներն ան­մի­ջա­պես ի­րենց ե­լույթ­նե­րով փոր­ձում էին փա­րա­տել մարդ­կանց ան­հան­գս­տու­թյու­նը՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ հա­մա­ճա­րակ չկա։ Հի­մա Հա­յաս­տա­նի մեր խե­լա­ցի բժիշկ­նե­րը լռում են, այ­սինքն՝ հա­մա­ճա­րակ է։ Սա զար­մա­նա­լի է։ Հի­մա՝ «Մնա՛ տա­նը» հրա­հան­գը դեռ նա­խոր­դում է բան­կո­մատ­նե­րի դա­տար­կու­թյա­նը։ Եվ, ի՞նչ, շա­րու­նա­կե­լու՞ են մար­դիկ մաս­նակ­ցել ի­րենց հա­մար դժո­խա­յին այս խա­ղին։ Սթափ­վել է պետք։
Ան­ձամբ ես շա­րու­նա­կում եմ դուրս գալ տա­նից՝ հաց, դեղ, ա­տա­մի մա­ծուկ, աղ, օ­ճառ, ժա­վել, սո­դա և այլ՝ ինձ ան­հա­րա­ժեշտ բա­ներ գնել։
Մա­րի ԲԱՐ­ՍԵ­ՂՅԱՆ-ԽԱՆ­ՋՅԱՆ
Գրող, հրա­պա­րա­կա­խոս
Դիտվել է՝ 23097

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ