Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Քո ամ­բողջ ու­ժով սի­րի՛ր Ա­րար­չիդ և նրա սպա­սա­վոր­նե­րին մի՛ ան­տե­սիր

Քո ամ­բողջ ու­ժով սի­րի՛ր Ա­րար­չիդ և նրա սպա­սա­վոր­նե­րին մի՛ ան­տե­սիր
31.03.2020 | 00:01
«Ճշ­մա­րիտ, ճշ­մա­րիտ եմ ա­սում ձեզ, ով որ ըն­դու­նի նրան, ում Ես կու­ղար­կեմ, Ինձ է ըն­դու­նում, և ով Ինձ է ըն­դու­նում, ըն­դու­նում է Նրան, ով Ինձ ու­ղար­կեց» (Հովհ.13;20)։
Շատ մար­դիկ այն հա­մո­զումն ու­նեն, թե ի­րենք կա­րող են Աստ­ծուն ինչ­պես հարկն է ծա­ռա­յել և պաշ­տել, ե­թե ըստ պատ­շա­ճի չհար­գեն ու չըն­դու­նեն Նրա սպա­սա­վոր­նե­րին՝ քա­հա­նա­նե­րին, ում Տերն ին­քը կար­գեց՝ որ­պես աստ­վա­ծա­յին շնորհ­նե­րի տն­տես­նե­րի և մա­տա­կա­րար­նե­րի:
Հոգևոր աս­տի­ճան­ներն ու աս­տի­ճա­նա­կար­գը ան­ցել են պատ­մա­կան զար­գաց­ման ի­րենց ըն­թաց­քը և հաս­տատ­վել որ­պես պատ­մա­կան անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն և Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան ար­տա­հայ­տու­թյուն Սուրբ Ե­կե­ղե­ցում: Դեռևս վաղ Ե­կե­ղե­ցու ե­պիս­կո­պոս Հա­կո­բոս Տեառ­նեղ­բայրն ա­սում է. «Հի­վա՞նդ է ձեզ­նից մե­կը, թող կան­չի ե­կե­ղե­ցու ե­րեց­նե­րին, և նրանք նրա վրա թող ա­ղոթք ա­նեն, թող յու­ղով օ­ծեն նրան Տի­րոջ ա­նու­նով: Եվ հա­վա­տով ե­ղած ա­ղոթ­քը կփր­կի հի­վան­դին, ու Տե­րը նրան ոտ­քի կկանգ­նեց­նի: Եվ ե­թե մեղք գոր­ծած լի­նի, այդ նրան պի­տի ներ­վի» (Հակ. 5;14-15):
Բո­ղո­քա­կան­նե­րը հայ­տա­րա­րում են, թե ի­րենք բո­լորն էլ քա­հա­նա­ներ և մար­գա­րե­ներ են. սա ան­հե­թե­թու­թյուն է: Խաբ­ված խա­բե­բա­նե­րը՝ չա­րահ­նար ա­ղան­դա­վոր­նե­րը, մեր­ժում են ընդ­հան­րա­պես և՛ Ե­կե­ղե­ցին, և՛ հոգևո­րա­կա­նու­թյու­նը:
Աստ­ծո քա­հա­նա­ներն են սուրբ ա­վա­զա­նից վերս­տին ծնունդ շնոր­հում մե­ղա­վոր մար­դուն՝ նրան ա­զա­տե­լով մեղ­քի գե­րու­թյու­նից և դարձ­նե­լով Երկ­նա­յին Թա­գա­վո­րի Ան­մահ Ար­քա­յու­թյան ժա­ռան­գորդ, քա­հա­նա­ներն են ար­ձա­կում մար­դու մեղ­քե­րը և նրան ար­ժա­նաց­նում հա­ղորդ­վե­լու մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի Սուրբ Մարմ­նին և Ա­րյա­նը, քա­հա­նա­ներն են քրիս­տո­նյա­յի մար­մի­նը վեր­ջին հան­գր­վան ու­ղեկ­ցում և շի­րի­մը կն­քում՝ ի հա­վաս­տումն Տի­րոջ երկ­րորդ գալս­տյան հան­դեպ հան­գու­ցյա­լի հա­վա­տի: Այս­քան ե­րախ­տիք­նե­րի հան­դեպ անշ­նոր­հա­կալ մար­դը, ո­րը չի հար­գում Աստ­ծո կող­մից օծ­ված հոգևո­րա­կա­նին, ի­րա­վունք չու­նի քրիս­տո­նյա կոչ­վե­լու: Շատ «սր­տա­ցավ» քրիս­տո­նյա­ներ մտա­հո­գու­թյուն են հայտ­նում քա­հա­նա­նե­րի մեջ ո­րո­շա­կի վար­քագ­ծի շե­ղում ո­րո­նե­լով, սա­կայն դույզն-ինչ չեն մտա­հոգ­վում ի­րենց վար­քագ­ծի, սե­փա­կան մեղ­քե­րի հա­մար, կար­ծես թե Աստ­ված դա­տաս­տա­նի օ­րը նրան­ցից հա­շիվ է պա­հան­ջե­լու ոչ թե ի­րենց, այլ քա­հա­նա­նե­րի կյան­քի և վար­քի հա­մար: Ա­չա­լուրջ լի­նենք և չար­հա­մար­հենք Աստ­ծո սպա­սա­վոր­նե­րին, քան­զի նրանց պատ­վե­լով` մենք հենց Աստ­ծուն ենք մե­ծա­րում, և ար­հա­մար­հե­լով՝ Աստ­ծուն ենք ա­նար­գում, ինչ­պես պատ­վի­րում է Տե­րը Սի­րաք ի­մաս­տու­նի բե­րա­նով. «Քո ամ­բողջ սր­տով եր­կյո՛ւղ կրիր Տի­րո­ջից և հար­գի՛ր նրա քա­հա­նա­նե­րին:
Քո ամ­բողջ ու­ժով սի­րի՛ր Ա­րար­չիդ և նրա սպա­սա­վոր­նե­րին մի՛ ան­տե­սիր:
Եր­կյո՛ւղ կրիր Տի­րո­ջից և մե­ծա­րի՛ր քա­հա­նա­նե­րին:
Ինչ­պես հրա­մայ­ված է քեզ, տո՛ւր նրանց տուր­քի մի մա­սը....» (Սի­րաք. 8;31-35)։
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գորիս
Դիտվել է՝ 1906

Մեկնաբանություններ