Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Մեր ա­ռա­քե­լու­թ­յու­նը ոչ թե հա­րա­բե­րու­թ­յուն­ներ պար­զելն է, այլ եր­կիր շե­նաց­նե­լը»

«Մեր ա­ռա­քե­լու­թ­յու­նը ոչ թե հա­րա­բե­րու­թ­յուն­ներ պար­զելն է, այլ եր­կիր շե­նաց­նե­լը»
02.06.2020 | 00:29

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր ՍՈ­ՖՅԱ ՀՈՎ­ՍԵ­ՓՅԱ­ՆԸ։

-Մա­մու­լի ու­շադ­րու­թյան կենտ­րո­նում նո­րից Դուք եք ու Ձեր ման­դա­տի չարչ­րկ­ված հար­ցը: Այժմ էլ, ըստ մա­մու­լի, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «սև ցու­ցա­կում» եք հայ­տն­վել, ու ի­րա­վա­պահ­նե­րը «դո­սյե» են հա­վա­քում Ձեր՝ Շի­րա­կի փոխ­մարզ­պետ ե­ղած ժա­մա­նակ­նե­րի վե­րա­բե­րյալ: Ինչ-որ բան կա­րո՞ղ են գտ­նել:
-Վեր­ջին մեկ ամ­սում, ա­յո, նո­րից հայ­տն­վել եմ մա­մու­լի ու­շադ­րու­թյան կենտ­րո­նում: Կա­րե­լի է ա­սել` ա­մե­նօ­րյա ռե­ժի­մով, բան ու գործ թո­ղած քն­նարկ­վում է իմ՝ ման­դատ դնել-չդ­նե­լու և խմ­բակ­ցու­թյան ներ­սում, իբր, խն­դիր­ներ ու­նե­նա­լու հար­ցը: Ար­դեն չեմ էլ հի­շում, թե ո­րե­րորդ ան­գամ ստիպ­ված եմ հեր­քել՝ «Իմ քայ­լում» եր­բեք էլ խն­դիր չեմ ու­նե­ցել ու չեմ ու­նե­նա, քա­նի որ երբևէ չեմ կեղ­ծել ու չեմ ստել: Ար­տա­հայտ­վել եմ բաց, ու­նե­ցել եմ իմ կար­ծիքն ու ա­ռաջ­նորդ­վել եմ խղ­ճով և այն ար­ժեք­նե­րով, ո­րոն­ցով կրթ­վել ու դաս­տիա­րակ­վել եմ: Ե­թե ան­գամ խմ­բակ­ցու­թյան ներ­սում մար­դիկ կան, ով­քեր չեն կի­սում իմ տե­սա­կե­տը, ու այդ պատ­գա­մա­վոր­նե­րը մե­ծա­մաս­նու­թյուն են, միևնույն է, ես չեմ նեղ­սր­տում, քա­նի որ գործս ու ընտ­րածս ու­ղին ար­դար են: Ազ­գա­յին ժո­ղով ե­կել եմ ներ­կա­յաց­նե­լու ու հնա­րա­վո­րու­թյան չա­փով լու­ծե­լու ինձ վս­տա­հած քա­ղա­քա­ցի­նե­րի խն­դիր­ներն ու պա­հանջ­նե­րը, ին­չը ա­նում եմ մա­քուր խղ­ճով: Դուք հարց­նում եք՝ ի­րա­վա­պահ­նե­րը կա­րո՞ղ են ինչ-որ բան գտ­նել, որ կառ­նչ­վի իմ փոխ­մարզ­պետ ե­ղած ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծին, ես էլ հս­տակ պա­տաս­խա­նում եմ՝ ոչ: Նրանք, ով­քեր ճա­նա­չում են ինձ, կհաս­տա­տեն ա­սածս, իսկ ով­քեր չեն ու­զում հա­վա­տալ խոս­քե­րիս ճշ­մար­տա­ցիու­թյա­նը, թող ի­րենք էլ ի­րենց հեր­թին դի­մեն ի­րա­վա­պահ­նե­րին ու պար­զեն ան­հաս­կա­նա­լի բո­լոր հար­ցե­րը:
-Ինչ­քան էլ հեր­քեք, ա­սեք, թե ման­դա­տի հարց չկա, թի­մում ա­մեն բան հարթ է, ակն­հայտ է՝ ծուխն ա­ռանց կրա­կի չի լի­նում: Մի կողմ թող­նե­լով ման­դատ դնել-չդ­նե­լու հար­ցը՝ հս­տա­կեց­նենք՝ ո՞վ է Ձեզ ման­դատ տվել՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա՞­նը, թե՞ ժո­ղո­վուր­դը:
-Նախ նշեմ, որ ման­դատ դնել-չդ­նե­լու հարց չկա ու չի ե­ղել, բայց ե­թե ան­գամ լի­ներ էլ, ա­պա բո­լո­րը՝ թե՛ թի­մի ներ­սում, թե՛ այդ շր­ջա­նակ­նե­րից դուրս, լավ գի­տեն՝ ման­դատ կա­րող էի վաս­տա­կել կա­տա­րածս գոր­ծե­րով: 2006-ից քա­ղա­քա­ցիա­կան պայ­քա­րի մեջ եմ, ու թե՛ 2017-ին «Ելք», թե՛ 2018-ին «Իմ քայ­լը» դա­շինք­նե­րի նա­խընտ­րա­կան ցու­ցակ­նե­րով ա­ռա­ջադր­վե­լու ժա­մա­նակ մարդ­կանց ա­ռանձ­նա­պես ներ­կա­յա­նա­լու կա­րիք չեմ ու­նե­ցել: Ինձ հետ պայ­քա­րած մար­դիկ լա՛վ են ի­մա­ցել՝ ով եմ ու որ­տե­ղից եմ գա­լիս:
-Տի­կին Հով­սե­փյան, Դուք «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան ա­մե­նաան­կաշ­կանդ պատ­գա­մա­վոր­նե­րից եք (ե­թե ոչ ա­մե­նաան­կաշ­կան­դը), հս­տակ վե­րա­բեր­մունք եք ար­տա­հայ­տում, եր­բեմն՝ սե­փա­կան թի­մին դեմ գնում: Ձեր «ըմ­բոստ» կեց­ված­քը թի­մա­կից­նե­րին ըմ­բոս­տա­նա­լու ա­ռիթ հա­ճա՞խ է տա­լիս:
-Հե­ղա­փո­խու­թյան որ­դեգ­րած ար­ժե­քը ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյունն է, ու մենք մեկ ան­գամ չէ, որ ա­սել ենք՝ իշ­խա­նու­թյու­նը ժո­ղո­վուրդն է, հետևա­բար՝ իմ թի­մի լիար­ժեք ան­դա­մը ժո­ղո­վուրդն է: Ցան­կա­ցած խնդ­րա­հա­րույց հարց ես նախ և ա­ռաջ քն­նար­կում եմ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի հետ: Ազ­գա­յին ժո­ղով մուտք գոր­ծե­լու ա­ռա­ջին իսկ օր­վա­նից ա­ռաջ­նորդ­վում եմ հենց այդ սկզ­բուն­քով՝ իմ թի­մը ՀՀ քա­ղա­քա­ցին է: Ինչ վե­րա­բե­րում է Ձեր՝ «ըմ­բոս­տա­նալ» ո­րակ­մա­նը, ա­պա այդ­պի­սի ո­րա­կում­ներ լսե­լիս սո­վո­րա­բար լուռ ժպ­տում եմ, քա­նի որ ա­ռանց վա­խե­նա­լու կար­ծիք ար­տա­հայ­տե­լը ըմ­բոս­տու­թյուն չեմ հա­մա­րում:
-ՈՒ­զում եք ա­սել՝ «Իմ քայլ»-ում «ար­շա­լույս­նե­րը խա­ղա՞ղ են»: Բայց չէ՞ որ պատ­գա­մա­վոր­ներն ու կա­ռա­վա­րու­թյան ան­դամ­նե­րը լուռ կամ բա­ցա­հայտ «հա­կա­մար­տու­թյան» մեջ են:
-Որևէ խումբ չի կա­րող ա­ռանց ջան­քեր ներդ­նե­լու խա­ղաղ ար­շա­լույս ու­նե­նալ: Ցան­կա­ցած խմ­բում ա­մե­նա­տար­բեր ան­հատ­ներ են լի­նում՝ բնա­վո­րու­թյան տար­բեր գծե­րով, տես­լա­կան­նե­րով ու ար­ժե­հա­մա­կար­գով: Ե­թե այդ խմ­բի նպա­տակն ի շահ պե­տու­թյան, այլ ոչ թե անձ­նա­կան բա­րօ­րու­թյան ծա­ռա­յելն է, ա­պա նրա ան­դամ­նե­րից յու­րա­քան­չյու­րը պա­տաս­խա­նա­տու է խա­վար գի­շեր­վա­նից հե­տո խա­ղաղ ար­շա­լույս ա­պա­հո­վե­լու հար­ցում: Հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ պար­զե­լու հա­մար շատ ժա­մա­նակ չու­նենք, ու մեր ա­ռա­քե­լու­թյու­նը ոչ թե հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ պար­զելն է, այլ եր­կիր շե­նաց­նե­լը:
-Ին­չո՞ւ բաց թո­ղե­ցիք կր­թու­թյան ո­լոր­տի՝ Ձեր իսկ բնո­րո­շած «ան­փո­խա­րի­նե­լի­նե­րից» մե­կին՝ հրա­ժա­րա­կա­նի դի­մում գրած ԲՈԿ նա­խա­գահ Սմ­բատ Գո­գյա­նին: Գաղտ­նի, դռն­փակ նիստ գու­մա­րե­ցիք, ին­չի հետևան­քը, միևնույն է, այն է, որ Գո­գյա­նը լքում է ձեր շար­քե­րը:
-Գո­գյա­նի հե­ռա­նա­լը, ան­կեղծ ա­սած, «բաց թող­նել» կամ շար­քե­րը լքել չեմ հա­մա­րում: Ան­փո­խա­րի­նե­լի­նե­րը շար­քե­րը եր­բեք չեն լքում, այլ, այս­պես ա­սած, գտ­նում են ի­րենց տեղն ու սկ­սում ա­րա­րել: Ա­ռա­վել քան վս­տահ եմ՝ Գո­գյա­նի դեպ­քում ևս այդ­պես է լի­նե­լու: Նա գիտ­նա­կան է, ո­րի ար­ժե­հա­մա­կար­գում մեծ տեղ ու­նեն նո­րը ստեղ­ծե­լու զգա­ցումն ու ցան­կու­թյու­նը, ին­չը, վս­տահ եմ, չի նա­հան­ջե­լու, ա­վե­լին՝ ծա­ռա­յե­լու է հա­նուն կր­թու­թյան զար­գաց­ման:
-ԱԺ կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի, սպոր­տի և սփյուռ­քի հանձ­նա­ժո­ղո­վում, ո­րի ան­դամ եք նաև դուք, հանձ­նա­ժո­ղո­վի գրե­թե բո­լոր ան­դամ­նե­րը մտա­հոգ­ված են Գո­գյա­նի հե­ռա­նա­լով: Բայց միայն մտա­հոգ­վել և վե՞րջ:
-Թույլ տվեք չհա­մա­ձայ­նել Ձեզ հետ: Սմ­բատ Գո­գյա­նի և Գրի­շա Թամ­րա­զյա­նի հետ հանձ­նա­ժո­ղո­վի փակ հան­դիպ­մա­նը բարձ­րա­ձայ­նել ենք մեզ հու­զող բո­լոր հար­ցե­րը: Հան­դիպ­ման ա­վար­տից հե­տո հանձ­նա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Մխի­թար Հայ­րա­պե­տյա­նը մեր ընդ­հա­նուր դիր­քո­րո­շու­մը հայտ­նել է կա­ռա­վա­րու­թյա­նը, ո­րոշ հար­ցեր էլ մա­մու­լի հա­մար են պար­զա­բան­վել: Մնա­ցած ման­րա­մաս­ներն այս պա­հին, կար­ծում եմ, կա­րիք չկա հան­րայ­նաց­նե­լու:
Զրույ­ցը՝ Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ
Դիտվել է՝ 6922

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ