Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Դի­մակ բա­ժա­նող «չի­նով­նիկ­նե­րից» «տնա­կան օ­ղի ու պին­ցետ» կխնդ­րեի

Դի­մակ բա­ժա­նող «չի­նով­նիկ­նե­րից» «տնա­կան օ­ղի ու պին­ցետ» կխնդ­րեի
26.06.2020 | 00:46

Ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րու­թյունն օ­րեն­սդ­րա­կան փա­թեթ է մշա­կում ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­րում ա­ռող­ջա­պա­հա­կան հա­մա­կար­գի կենտ­րո­նաց­ված կա­ռա­վա­րում ու­նե­նա­լու հա­մար։ Երբ այս լու­րը կար­դա­ցի ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րար Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի Facebook-ի է­ջում, ա­ռա­ջին բա­նը, որ մտ­քիս ե­կավ, լո­ռե­ցու բա­ռու­բա­նին հա­տուկ միտքն էր՝ «իբր էն կու­ռը դեսն ա ա­րել» (նշա­նա­կու­թյու­նը՝ ա­մեն ինչ հրա­շա­լիո­րեն կա­տա­րել է), հի­մա էլ օ­րենք գրե­լուն է ան­ցել:

Ան­կեղծ ա­սած՝ ա­մեն ան­գամ յու­րո­վի եմ զար­մա­նում Թո­րո­սյա­նի «խան­դա­վառ» մտ­քե­րի, նրա սառ­նա­սիրտ վե­րա­բեր­մուն­քի ու հար­ցազ­րույց­նե­րի ժա­մա­նակ լրագ­րող­նե­րիս հար­ցե­րին ի­րո­նիկ ու «ես ձեր ժա­մա­նա­կը չու­նեմ» ո­ճի պա­տա­սա­խան­նե­րի վրա: Չեմ հի­շում նախ­կին ու ներ­կա որևէ այլ պաշ­տո­նյա­յի, որ այդ­քան դժ­կա­մու­թյամբ, եր­բեմն նույ­նիսկ ա­ռերևույթ ա­տե­լու­թյամբ շփ­վի լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ: Հա­մա­վա­րա­կի այս օ­րե­րին նման բան գրել, իս­կա­պես, չէի ցան­կա­նա, բայց երբ լսում ես կո­րո­նա­վի­րու­սի՝ օր օ­րի ա­վե­լա­ցող թվե­րի մա­սին, ի­մա­նում, որ ջեր­մու­թյուն ու­նե­ցող ըն­կերդ 4 օր շա­րու­նակ չի թես­տա­վոր­վել, նա­խա­րա­րու­թյու­նը հի­վան­դա­նոց­նե­րին ու բժիշկ­նե­րին օր­հա­սա­կան պա­հե­րին ան­գամ սևե­րի ու սպի­տակ­նե­րի է բա­ժա­նում, լռել ուղ­ղա­կի չես կա­րող: Չգի­տեմ՝ ի՞նչ դա­տո­ղու­թյամբ պետք է մարդ ա­ռաջ­նորդ­վի, որ շա­բա­թա­կան կտր­ված­քով ի­րա­րար­ամերժ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րով հան­դես գա, բայց դա ո­լոր­տի, մեղմ ա­սած, ծանր վի­ճա­կի մա­սին է վկա­յում: Հե­տաքր­քիր է՝ ե­թե Թո­րո­սյա­նը հան­դի­պի կո­րո­նա­վի­րու­սի պատ­ճա­ռով մա­հա­ցած մարդ­կանց հա­րա­զատ­նե­րին, շա­րու­նա­կե­լու՞ է պն­դել, որ «վի­րու­սը շատ վտան­գա­վոր չէ»:

Ի՞նչ է կա­տար­վում նրա նե­րաշ­խար­հի հետ, երբ, ըստ երևույ­թին, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­հան­գով, կա­ռա­վա­րա­կան կա­բի­նե­տի այլ ան­դամ­նե­րի հետ մեկ­տեղ փո­ղոցն ըն­կած դի­մակ է բա­ժա­նում: Ցա­վոք, դի­մակ բա­ժա­նող պաշ­տո­նյա­նե­րից որևէ մե­կին չեմ հան­դի­պել, թե չէ կխնդ­րեի դի­մա­կի փս­խա­րեն ինձ Փա­շի­նյա­նի ա­սած «տնա­կան օ­ղի ու պին­ցետ» հատ­կաց­նել: Մի խոր­հուրդ էլ ես կտա­յի նրանց՝ վերջ­նա­կա­նա­պես հաղ­թա­հա­րել ան­վերջ քայ­լե­լու սինդ­րոմն ու գործ ա­նել: Ո՛չ դի­մա­կը, ո՛չ էլ հա­կա­հա­մա­վա­րա­կա­յին այլ մի­ջո­ցա­ռում­ներն ար­դյունք չեն տա­լու այն­քան ժա­մա­նակ, քա­նի դեռ կա­ռա­վա­րու­թյու­նում մե­կը մյու­սից ան­տե­ղյակ պա­տաս­խա­նա­տու­ներ են: Գոր­ծա­դի­րի պատ­րաս­տած տե­սա­նյու­թը, որ հե­ռար­ձակ­վում է Հան­րա­յին հե­ռուս­տաըն­կե­րու­թյամբ, տնա­յին պայ­ման­նե­րում դի­մակ պատ­րաս­տել է սո­վո­րեց­նում, մինչ­դեռ դրան զու­գա­հեռ Ար­սեն Թո­րո­սյա­նը մարդ­կանց հոր­դո­րում է օ­րա­կան մի­նի­մում 600 դրամ ծախ­սել ու բա­ցա­ռա­պես բժշ­կա­կան դի­մակ­ներ օգ­տա­գոր­ծել: Մինչև ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ո­լոր­տի թիվ մեկ պա­տաս­խա­նա­տուն օ­րենք է գրում, «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր­նե­րից մե­կը «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում հի­շեց­նում է՝ մե­կամ­սյա կա­րան­տի­նի ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում, փաս­տո­րեն, նա­խա­րա­րու­թյու­նը կազ­մա­կերպ­չա­կան որևէ գոր­ծո­ղու­թյուն չէր ի­րա­կա­նաց­րել. ռեա­նի­մա­տո­լոգ­նե­րի, շտա­պօգ­նու­թյան մե­քե­նա­նե­րի վա­րորդ­նե­րի ու այլ մաս­նա­գետ­նե­րի անհ­րա­ժեշ­տու­թյան մա­սին հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը դրա ան­հեր­քե­լի ա­պա­ցույց­ներն են. «Մե­կամ­սյա կա­րան­տինն ի­հար­կե բա­վա­րար ժամ­կետ էր ոչ միայն բու­ժաշ­խա­տող­նե­րին հա­վա­քագ­րե­լու, այլ նաև բուժ­միա­վո­րում­նե­րը հա­մա­վա­րա­կա­յին պայ­ման­նե­րին հար­մա­րեց­նե­լու, հի­վան­դա­նոց­ներն ա­ռանձ­նանց­նե­լու հա­մար: Ամ­բի­ցիա­ներ դրսևո­րե­լու ու լա­վա­գույն մաս­նա­գետ­նե­րի հետ «ի­նադ» ընկ­նե­լու ժա­մա­նա­կը չէր բնավ: ՈՒ­զենք թե չու­զենք, լա­վա­գույն բժիշկ­նե­րը բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի «կու­րա­ցիա­յի» տակ են, հա­մալ­սա­րա­նա­կան բուժ­հաս­տա­տու­թյուն­ներն էլ ա­ռա­ջին իսկ օր­վա­նից ա­ռա­նձին ստո­րա­բա­ժա­նում­ներ էին ա­ռանձ­նաց­րել, հետևա­բար՝ ա­ռանց վա­րա­նե­լու պե՛տք էր հա­մա­գոր­ծակ­ցել պատ­րաս­տա­կա­մու­թյուն հայտ­նած բժիշկ­նե­րի հետ ու օգտ­վել ար­դեն իսկ պատ­րաս­տի բուժ­հաս­տա­տու­թյուն­նե­րից: Ա­վե­լին ա­սեմ՝ մեկ ա­մի­սը բա­վա­րար էր նաև, որ հո­գե­բա­նա­կան ա­ջակ­ցու­թյան կենտ­րոն­ներ բաց­վեին տա­րեց­նե­րի, հղի­նե­րի, միայ­նակ ապ­րող մարդ­կանց ու, առ­հա­սա­րակ, այս օ­րե­րին հո­գե­բա­նա­կան ծանր ապ­րում­ներ ու­նե­ցող­նե­րի հա­մար»:


Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 11904

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ