Փրկի՛ր մեզ, գթած, լսի՛ր,
ողորմած.
Մի՛ մտիր մարտի կավի հետ
մեռած,
Տե՛ս, թե ինչպես ենք կրկին ու կրկին
Ցանկապատերը ջարդում անխնա:
Ողորմյա՛, լուսեղ, մի՛ թող, որ օձը կծի
մեզ նորեն,
Դեռ չապաքինված ոսկորներիս մեջ
թույն կաթեցնելով,
Ձա՛յն տուր բարձունքից,
Տար մեզ դեպի Տուն:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ