Ամենօրյա ռեժիմով բողոքում եք, որ մեկը չկա մարդկանց համախմբում կազմակերպի, ապստամբություն բարձրացնի, բայց որևէ քայլ չեք ուզում անել։
Տավուշի գյուղերի հայրենապաշտ Հայությունը ոտքի է կանգնել, ապստամբում է, ու՞ր եք, ինչու՞ չեք միանում ապստամբներին` գործի՞ եք, քեֆի՞ եք, թե՞ հեռու է...

Չարդարացան այն կանխատեսումները, թե Իսրայելը, ի պատասխան Իրանի հարվածների, չի հարվածի Իրանին կամ կբավարարվի ընդամենը կիբերհարձակմամբ կամ Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի (ԻՀՊԿ) դեմ պատժամիջոցներով:

Ինչ է շահել Հայաստանը գտնվելով Ռուսաստանի կազմում:
Նախ, ամենակարևորը: Գտնվելով Ռուսաստանի կազմում Արևելյան Հայաստանի հայ բնակչությունը խուսափել է Թուրքիայի տիրապետության տակ մնացած Արևմտյան Հայաստանին ու նրա ժողովրդին բաժին հասած ողբերգական ճակատագրից, չի ենթարկվել ցեղասպանության:

Ինչի՞ է պետք այնպիսի հայրենիքը, որտեղ ՏԷՐԸ չի ապրում և մարդկանց սրտերում չի բնակվում:
Սիրելի հավատավոր հայ մարդ, մեր օրերում, Եկեղեցու մեջ գտնվող և իրենց եկեղեցու անդամ ճանաչող շատ ու շատ մարդիկ մեր գլխով անցած բոլոր վայրիվերումները հավատով քննելով ու գնահատելով, մի բնական հարց են բարձրացնում. ինչու՞ մեզ պատահեցին այս իրադարձությունները և ինչու՞ ՏԷՐԸ թույլ տվեց, որ դրանք տեղի ունենան: Հնչում են խոսքեր մեր ազգի, ժողովրդի կուտակած դարավոր մեղքերի ու դրանց պատճառով մեզ հասած պատուհասների մասին և հարցադրումներ են արվում այդ մեղքերի բեռը թոթափելու համար անհրաժեշտ ապաշխարության խորհուրդ իրականացնելու հրատապության վերաբերյալ, մանավանդ, որ շատերի համար արդեն պարզ է՝ քանի դեռ չենք մաքրվել մեր մեղքերից, անգամ մեր բազմապատկված աղոթքները կմնան անպատասխան:

Կարտոնի կտորը ձեռքին պետք է կրկին գնար տավուշյան գյուղեր, այս անգամ սպառնալը փոխարիներ «կտեր բաժանելով»:
Ծաղրելով սեփական ժողովրդին, առանց կաշկանդվելու, ժպիտը դեմքին ցինիկաբար պետք է ասի՝ «մեր մտածածն ու նպատակն այն է, որ ոչ թե ասեք 50 մետր այն կողմ Ադրբեջան է, այլ վա՜յ, էս ինչ լավ է, որ 50 մետր այն կողմ Ադրբեջանն է:
Վաղը հետներն առևտուր կանենք:

Նիկոլին ու իր ընտրազանգվածին ասելու բան չկա։ Իրենք վաղուց այլևս չեն թաքցնում իրենց բուն նպատակն ու մտադրությունները, անում են այն, ինչ ուզում են...

Տավուշում սահմանազատման ու սահմանագծման արդյունքում 4 գյուղ հանձնելու առնչությամբ փոխվարչապետի ստորագրության լուրը Ադրբեջանում հասկանալիորեն անասելի տոնակատարության առիթ է դարձել:

Մենք երեկվանից քննարկում ենք՝ ինչ թուղթ հրապարակվեց, որ միտքը ինչ է նշանակում։ Բայց նույնքան կարևոր է արձանագրել, թե ինչպես դա եղավ։ Մեկ բառով՝ նենգաբար...

Վարչապետի աշխատակազմից hայտնել են. «Ճշգրտության համար արձանագրենք, որ Ադրբեջանը ստանում է իրեն պատկանող երկուսուկես գյուղ, որովհետեւ Կըզլ Հաջըլի գյուղի տարածքն ամբողջությամբ, Աշաղը Ասկիպարա գյուղի տարածքի մի զգալի մասը մինչ այս էլ եղել է Ադրբեջանի տիրապետության ներքո: Իսկ Հայաստանի Հանրապետությունն այս գործընթացում ստանում է սահմանազատման հետ կապված և անվտանգային ռիսկերի նվազեցում»:

Մի ահագին ժամանակ նիկոլենք անհոգնել կրկնում էին, թե «դեմարկացիան իրականացվելու է 1975 թվականի ԽՍՀՄ ԳՇ քարտեզներով», 20 օր առաջ խորհրդարանում կանգնում, ասում էր, թե «քարտեզ չունենք էս պահին», երեկ էլ պարզվեց, Տավուշի հողերի թեման փակում է...