Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
25.02.2020 | 01:50
Մենք կա­յուն հետևո­ղա­կա­նու­թյամբ մեր եր­կի­րը կդարձ­նենք բազ­մազգ, ա­զատ ու ան­կախ ինք­նիշ­խան պե­տու­թյուն, և ոչ մի ազ­գայ­նա­մո­լա­կան նկր­տում ան­պա­տիժ չենք թող­նե­լու, նույ­նիսկ, ե­թե դա վե­րա­բե­րի ազ­գա­յին ե­կե­ղե­ցի եզ­րույ­թին: Դրա հա­մար մենք ու­նենք բա­վա­րար ներդ­րու­մա­յին մի­ջոց­ներ և ներ­քին ռե­սուրս­ներ: Կեց­ցե՜ այն հայ­րե­նի­քը, ո­րը վաղն է գա­լու, իսկ մենք ար­դեն ու­շա­ցել ենք, հա­մաշ­խար­հա­յին օ­րա­ցույ­ցով ար­դեն վա­ղը չէ մյուս օրն է, բայց մենք շո­շա­փե­լի ար­դյունք­ներ չենք ար­ձա­նագ­րել: Տա­կա­վին առ­կա են նախ­կին ստա­հոդ պե­տու­թյան մնա­ցուկ­նե­րը, ո­րոնք պե­տա­կան կա­ռույց­նե­րի տա­քուկ ան­կյուն­նե­րում պահ մտած դա­վադ­րա­բար խո­չըն­դո­տում են մեր նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րին, ո­րոնց դի­մադ­րու­թյու­նից և հենց ի­րենց ան­ձե­րից պետք է շու­տա­փույթ ձեր­բա­զատ­վել՝ կի­րա­ռե­լով բո­լոր թույ­լատ­րե­լի և ան­թույ­լատ­րե­լի մի­ջոց­նե­րը, հա­նուն մեր նոր հայ­րե­նի­քի պե­տա­կան շի­նա­րա­րու­թյան: Հի­մա «ինչ­քան ու­զենք էդ­քան կխ­փենք»-ի հեր­թը մերն է, և մենք ենք մեր երկ­րի միակ տղա­մար­դիկ: Խոսքս նաև կա­նանց է վե­րա­բե­րում: Ա­ռյու­ծը ա­ռյուծ է՝ էգ լի­նի, թե որձ:
Ես իմ խոս­քի տերն եմ և հետևո­ղա­կան եմ լի­նե­լու մինչև վերջ, որ մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը վեր­ջա­պես կա­րո­ղա­նան լիա­թոք շն­չել ա­զա­տու­թյան օ­դը և ապ­րել բա­րե­կե­ցիկ կյան­քով: Ժա­մա­նակն է խոս­քից գոր­ծի անց­նե­լու, դի­մե­լու կտ­րուկ և վճ­ռա­կան քայ­լե­րի: Ես հոր­դո­րում եմ նախ­կին­նե­րին. տղա եք, փա­խեք, քա­նի ուշ չէ, կամ թա­լան­ված գու­մար­նե­րը, թե­կուզ գրա­վի կի­րառ­մամբ, վե­րա­դարձ­րեք ժո­ղովր­դա­կան տն­տե­սու­թյուն, ե­կել է հաշ­վե­հար­դա­րի և ար­դար դա­տաս­տա­նի ժա­մը: Պա­տաս­խան եք տա­լու… Ի­հար­կե, սա վեն­դե­տա չէ, ի­հար­կե, մեզ կքն­նա­դա­տեն, բայց ա­մեն քն­նա­դա­տու­թյուն չէ, որ ընդ­դի­մու­թյուն է: Հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը, մեր դեմ ցց­վող­նե­րը կպատժ­վեն օ­րեն­քի ամ­բողջ խս­տու­թյամբ, որ­պես պե­տա­կան դա­վա­ճան ու ժո­ղովր­դի թշ­նա­մի՝ ի­րենց հա­կա­պե­տա­կան գոր­ծու­նեու­թյան հա­մար: Մի մա­սին պար­զա­պես կոչն­չաց­նենք, աչք կփա­կենք եր­կի­րը լքող­նե­րի ա­ռաջ, մյուս­նե­րին թու­լա­փայ կշպր­տենք, որ ձեն­նե­րը կտ­րեն, մանր-մունր պաշ­տոն­ներ կտանք ու կթող­նենք, որ լա­փեն պե­տու­թյան կե­րակ­րա­տաշ­տից ու գետ­նա­քար­շո­րեն կա­տա­րեն մեր պա­հանջ­նե­րը՝ խա­փան­ման մի­ջոց կա­լան­քը կի­րա­ռե­լու ահ ու սար­սա­փի տակ:
ՈՒ­զում եք ձվա­ծեղ ու­տեք ու թա­վա­յի տա­կը պա­չիկ չա­նե՞ք, չլպս­տե՞ք, համ հա­ճույք ստա­նաք, համ կույս մնա՞ք: Հա, կու­սա­թա­ղանթ­նե­րի նոր պար­տիան լռ­վել է Լար­սի ան­ցա­կե­տում, բայց շու­տով կմաք­սա­զերծ­վի, միայն թե դրանց ու ա­լի­գա­տո­րի ձվե­րի կո­դը չի գտն­վում: Կո­կոր­դի­լոսն էլ ոչ սո­ղուն է, ոչ ձուկ, ոչ թռ­չուն: Ոչ ոք չի հաս­կա­նում, ու ապ­րան­քը մաք­սա­յին պա­հես­տում ար­դեն վա­րի է գնում… Կույ­սի պի­տույ­քը շա­տե­րի վրա­յով չի: Ի­րա­վի­ճա­կի փո­փո­խու­թյան ար­դյուն­քում էդ բիզ­նե­սի հերն ա­նիծ­վել է: Ինձ զե­կու­ցել են, որ գի­շե­րա­յին թի­թեռ­նիկ­նե­րի արհ­միու­թե­նա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան կո­մի­տեի նա­խա­գա­հի ժա­մա­նա­կա­վոր պաշ­տո­նա­կա­տա­րը գոր­ծա­դուլ և բո­ղո­քի ակ­ցիա­ներ է նա­խա­պատ­րաս­տում ընդ­դեմ այդ ներդ­րում­նե­րի, բայց լավ ի­մա­ցեք, կրկ­նում եմ, ա­մեն բո­ղոք ու քն­նա­դա­տու­թյուն չի, որ ընդ­դի­մու­թյուն է, հի­շեք, գյոռս չեմ տա­նե­լու: ՈՒ­րեմն, ինք­նավս­տահ քայլ ա­նենք՝ մեր­ժենք ան­ցյա­լը, քայլ ա­նենք ա­ռաջ, ա­ռանց մեկ վայր­կյան ան­գամ մտա­ծե­լու ու հետ նա­յե­լու: Ա­ռաջ նա­յեք, ա­ռա՛ջ:
Մենք նոր մտա­ծո­ղու­թյուն ենք բե­րում, նոր փի­լի­սո­փա­յու­թյուն ու մշա­կույթ, ո­րը կհե­ղաշր­ջի աշ­խար­հը: Հի­մա քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան ո­րոշ ու­ժեր ջա­նադ­րա­բար տք­նում են մի օ­րեն­քի նա­խագ­ծի վրա, որ տաս­նյոթ տա­րե­կանն անց կու­սա­թա­ղան­թա­վոր­նե­րը են­թարկ­վեն հա­սա­րա­կա­կան պար­սա­վան­քի և տու­գան­վեն, նե­րա­ռյալ անձ­նա­կան գույ­քի բռ­նագ­րավ­մամբ՝ ա­ռանց դա­տա­րա­նի ո­րոշ­ման: Գոր­ծա­ռույթ­նե­րը կի­րա­կա­նաց­նեն մեր ակ­տի­վիստ­նե­րը: Ի դեպ, սե­փա­կան երկ­րի և ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ սահ­մա­նա­փակ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյամբ մի շարք գոր­ծիչ­ներ և գոր­ծա­րար­ներ գաղտ­նի հա­վաք են կազ­մա­կեր­պել՝ մեզ գա­հըն­կեց ա­նե­լու դա­վա­դիր ծրագ­րի քն­նարկ­ման նպա­տա­կով: Նա­խա­պես ա­սեմ, որ ինձ չեն գո­հաց­նում ո­րոշ ու­ժա­յին­նե­րի երկ­չոտ քայ­լե­րը, իսկ հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան տար­րե­րի վե­րա­բե­րյալ ակն­կա­լում եմ նրանց զե­կույ­ցը անվ­տան­գու­թյան խոր­հր­դի ա­ռա­ջի­կա նիս­տում: Շեշ­տեմ, որ բա­ցար­ձա­կա­պես դժ­գոհ եմ մի շարք նա­խա­րար­նե­րի, մաս­նա­վո­րա­պես ա­ռող­ջա­պա­հա­կան գե­րա­տես­չու­թյան պա­տաս­խա­նա­տուի ան­պա­տաս­խա­նա­տու գոր­ծու­նեու­թյու­նից: Արդ, երբ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի սա ծի­րին մեջ, ա­ռա­վել քան երբևէ, վե­րաձևվում է աշ­խար­հի ֆի­զի­կա­բա­րո­յա­կան քար­տե­զը և աշ­խար­հի տե­րե­րը նոր հա­գուստ­ներ են պատ­վի­րում մսյո վեր­սաչ­նե­րին, ու պարտ­նի­խա­նե­րը կլիենտ­նե­րին պրի­մեր­կա­նե­րի են կան­չում զօր ու գի­շեր, ա­ռա­վո­տյան աղ­ջա­մուղ­ջին կա­նա­ցի մի ազդր հա­ճե­լիո­րեն սա­հում է իմ լան­ջա­կա­պով ու զգու­շաց­նում ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րու­թյու­նում տի­րող բար­դա­կի մա­սին: Հար­վա­ծը չի ու­շա­նում, տիար նա­խա­րա­րը գե­րա­գույն նիս­տի ըն­թաց­քում ե­լույթ է ու­նե­նում, որ­պես խո­հա­րար­նե­րի ազ­գա­յին ա­սո­ցիա­ցիա­յի նա­խա­գահ, հնա­ցած սնն­դի, հատ­կա­պես աղ­ցա­նի հե­տա­մա­նո­րյա պայ­թյու­նավ­տանգ ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րի մա­սին, նաև զգու­շաց­նում ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան ա­նու­նից, որ ծխա­խոտ փս­տաց­նե­լը կա­րող է բնա­պահ­պա­նա­կան ա­ղե­տի վե­րած­վել շր­ջա­կա մի­ջա­վայ­րի հա­մար և հա­սա­րա­կա­կան ու ար­տա­հա­սա­րա­կա­կան վայ­րե­րում ծխող­նե­րը կպատժ­վեն աշ­խա­տա­վար­ձի ա­ռա­վե­լա­գույն չա­փի աստ­ղա­բաշ­խա­կան չա­փե­րի գու­մա­րով, իսկ ղու­լաբ տվող­նե­րին խոս­տա­նում է ու­ռուց­քա­բա­նա­կան անվ­ճար ծա­ռա­յու­թյուն­ներ՝ հետ­մա­հու: Ո­րո­շու­մը ու­ժի մեջ կմտ­նի հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գա­հի ստո­րագր­ման պա­հից: ՈՒ վայ նրան, ով կանց­նի կար­միր գի­ծը: Բո­լոր հնա­րա­վոր ռիս­կե­րը կկանխ­վեն ան­հա­մա­չափ ու­ժի կի­րառ­մամբ: Խիստ: Խս­տա­գույնս: Ան­վե­րա­դարձ: Վեր ե­լար ծա­ռին, վար ըն­կար քա­րին, վայ, Կի­կոս ջան, վա՜յ…
«Բա ո՞նց է լի­նե­լու նար­գի­լե­նե­րի ճա­կա­տա­գի­րը: Գի­տե՞ս, թե ինչ բա­ցա­սա­կան ազ­դե­ցու­թյուն կու­նե­նա զբո­սաշր­ջու­թյան զար­գաց­ման վրա»,- դար­ձյալ ներ­քին ձայնս է քի­թը խո­թում գոր­ծե­րիս մեջ:
«Ի­հար­կե, կլի­նեն նաև բա­ցա­ռու­թյուն­ներ»:
«Բա մա­րի­խուա­նա՞ն, ձերդ պայ­ծա­ռա­փայ­լու­թյուն»:
«Շատ չե՞ս խառն­վում քեզ չվե­րա­բե­րող պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման գոր­ծե­րին: Չկա ան­լու­ծե­լի խն­դիր: Ոչ միայն մա­րի­խուա­նան, այլև կո­կաի­նը, ա­փիո­նը և այլ թմ­րա­նյու­թեր, ո­րոնց չա­փա­վոր օգ­տա­գոր­ծու­մը նպաս­տում է օր­գա­նիզ­մի մի շարք ֆունկ­ցիա­նե­րի կար­գա­վոր­մա­նը, կթույ­լատ­րենք օ­րեն­սդ­րա­կան կար­գա­վո­րում­նե­րով, ե­թե տվյալ հաս­տա­տու­թյու­նը օ­րի­նա­կա­նո­րեն ձեռք բե­րի դրանք որ­պես դե­ղա­մի­ջոց՝ պահ­պա­նե­լով գնում­նե­րի մա­սին օ­րեն­քը»:
«Հաս­կա­ցա, ա­մեն ինչ թույ­լատ­րե­լի է, ե­թե օ­րենք ըն­դու­նենք այդ մա­սին: Վա­ղը, ե­թե օ­րի­նա­կա­նաց­վի ձեզ հա­ճո որևէ լկ­տի հան­ցանք, այլևս կդա­դա­րի հան­ցանք լի­նե­լուց…», - ներ­քին ձայնս, ան­շուշտ, կռա­հեց, որ դժ­վա­րու­թյամբ եմ զս­պում բար­կու­թյունս, և ես տե­սա, թե ինչ­պես եր­կու ոտք ու­ներ, եր­կուսն էլ փոխ ա­ռավ ու, չափ ըն­կած, կա­տա­ղած ցլի պես, հե­ռա­ցավ: Նա գի­տի, որ հե­ղա­փո­խու­թյան հաղ­թա­նա­կից հե­տո իր ներ­կա­յու­թյունն իմ կյան­քում այլևս ցան­կա­լի չէ և օ­րե­րից մի օր ի­րեն ու­ղար­կե­լու եմ գրո­ղի ծո­ցը:
Ընդ­հան­րա­պես, պետք է նշեմ, որ հե­ղա­փո­խա­կա­նու­թյու­նը մաս­նա­գի­տու­թյուն է, ար­հեստ­նե­րի և ար­վեստ­նե­րի հա­մա­ձուլ­վածք: Իմ թե­զիս­նե­րի հռե­տո­րա­բա­նու­թյունն ու փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը հիմն­ված են անձ­նա­կան կեն­սա­փոր­ձիս վրա, ո­րից զուրկ է թի­մա­կից­նե­րիս ճն­շող մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը: Մենք նա­խընտ­րել ենք մեր­կան­դամ թա­փան­ցի­կու­թյու­նը և ան­շեղ հետևո­ղա­կա­նու­թյամբ քայ­լե­լու ենք դե­պի մեր ա­պա­գան, ո­րը, հուս­Զանք ու Զանգ, գա­լու է: Ես ար­դեն լսում եմ մեր հաղ­թա­կան զան­գե­րի ղո­ղան­ջը, մեր շար­քե­րի հա­մա­հա­վա­սար ոտ­նա­հար­ված­նե­րի ձայ­նե­րը՝ որ­պես տա­րա­ծաշր­ջա­նի ա­մե­նա­մար­տու­նակ և ան­պար­տե­լի բա­նակ… Մենք աշ­խար­հը կշր­ջենք հետ ի ոռ ու զրո կե­տից կսո­վո­րեց­նենք, թե ինչ է հա­մաշ­խար­հա­յին ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյու­նը:
Ե՜ս… Ես, որ ա­սում եմ Ես, ժո­ղո­վուրդս հետս է: Երբ լեփ-լե­ցուն դահ­լիճ եմ մտ­նում, բո­լո­րը հա­տիկ-հա­տիկ, տո­տիկ-տո­տիկ, մե­կիկ-մե­կիկ ոտ­քի են կանգ­նում: Հար­գան­քի նշան է: Ես ան­մի­ջա­պես մի հա­յացք եմ ձգում մեր պե­տա­կան խոր­հր­դա­նիշ­նե­րի կող­մը՝ հան­կարծ թեք­ված, ճմռթ­ված, պա­տա­ռոտ­ված չլի­նեն: Ան­հար­գա­լից վե­րա­բեր­մուն­քը էդ ան­շունչ ա­ռար­կա­նե­րի նկատ­մամբ մեծ հա­վա­նա­կա­նու­թյամբ կա­րող է փո­խանց­վել նաև փշա­լա­րե­րի ու բա­րի­կադ­նե­րի վրա ի­րենց կյան­քը վտան­գած շն­չա­վոր­նե­րիս: Ես մե­ծա­հո­գա­բար ող­ջու­նում եմ նրանց, բարևում եմ գլ­խով, մի քա­նի­սին՝ ձեռ­քով, տա­րեց­նե­րին ու փոք­րե­րին, նույ­նիսկ, գր­կա­խառն­վում եմ: Չեմ մեր­ժում, սի­րով հա­մա­ձայ­նում եմ սել­ֆի­նե­րին: Դե, մեր ժո­ղո­վուրդն է, ու­զում է ան­մա­հա­նալ իմ կող­քին, էս­տեղ-էն­տեղ պար­ծե­նալ, թե՝ տե­սեք ո՛ւմ հետ ենք նս­տում-վեր կե­նում: Գլու­խը քա­րը: Մի խոս­քով, ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան բո­լոր պա­հանջ­նե­րին հա­վա­տա­րիմ եմ, չնա­յած ո­րոշ ընդ­հա­տա­կյա կա­ռույց­ներ իմ ազն­վու­թյունն ու թա­փան­ցի­կու­թյու­նը հա­մա­րում են պո­պու­լիս­տա­կան տրյուկ՝ մա­նի­պու­լյա­ցիա: Բայց դի­մա­վո­րող­նե­րի շար­քե­րից մշ­տա­պես շշուկ­ներ են ա­կան­ջիս հաս­նում՝ մեր ա­մե­նափր­կիչն ե­կավ, նրա հա­մար կյանքս էլ չեմ խնա­յի, թա­գա­վոր ու­նենք՝ աշ­խար­հը չու­նի, ոտ­նե­րը լվա­նամ՝ ջու­րը խմեմ, մեկն էլ դի­մագր­քում գրել էր, ա­մոթ էլ է ա­սե­լը, թե պատ­րաստ է էն բանս ու­տի: Շան տղի է­շը քիչ մնաց տա­նը կռիվ գցեր: Ես, ի­հար­կե, հա­մես­տա­բար չլ­սե­լու եմ դնում, հո չե՞մ ար­տա­հայ­տե­լու գո­հու­նա­կու­թյունս:
Մեր ժո­ղո­վուրդն ի­րա­վամբ գնա­հա­տել գի­տի իր իս­կա­կան մե­ծու­թյուն­նե­րին: Հե­տո դահ­լի­ճը վան­կար­կում է իմ ա­նու­նը, հետևում են բուռն, եր­կա­րատև ծա­փա­հա­րու­թյուն­նե­րը, կեց­ցե­նե­րը, ոնց որ բրեժնևյան ե­րա­նե­լի ժա­մա­նակ­նե­րում, դեռ մի բան էլ ա­վե­լի, հինգ ց-ա­նոց կեցց­ցց­ցե՜… Ան­կեղծ ա­սած, ինձ դուր է գա­լիս, որ իմ ժո­ղովր­դի դեմ­քին ու­րա­խու­թյուն ու ժպիտ է հայ­տն­վել, որ ի­րենք հպարտ են ի­րենց ա­ռաջ­նոր­դով: Այ­սինքն, սկ­սել են լավ ապ­րել: Բա չէ, նախ­կին խա­նու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ՝ լուն քա­ղա­քա­ցու ե­րե­սից ընկ­ներ՝ կսատ­կեր: Բայց դա ու­րիշ թե­մա է:
Կարևորն այն է, որ կյան­քի բո­լոր ո­լորտ­նե­րում ա­ռա­ջըն­թաց ենք գրան­ցել: Բո­լոր խոս­տում­ներս կարճ ժամ­կե­տում ի­րա­կա­նաց­րել եմ՝ ի զար­մանս չկամ և բան­սար­կու դա­վա­դիր­նե­րի, հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան ներ­քին ու­ժե­րի, որ հի­մա ջղաձգ­վում ու հո­գե­վար­քի մեջ ա­նօ­գուտ փոր­ձեր են ա­նում միա­վոր­վե­լու իմ դեմ… Նա­խան­ձից ու ներ­քին չա­րու­թյու­նից պայ­թում են: Չգի­տեն, որ ճզ­մե­լու, քա­մե­լու-մզե­լու եմ լի­մո­նի նման ու ա­րյուն­նե­րը խմե­լու եմ ցմ­րուր: Թող փոր­ձեն: Հլա մի փոր­ձեն բախտ­նե­րը… Հետևո­ղա­կա­նո­րեն վե­րաց­նե­լու եմ կո­ռուպ­ցիան, որ մո­լա­խո­տի պես տա­րած­վել է ա­մե­նուր, ինչ­պես չա­րո­րակ ու­ռուցքն իր մե­տաս­տազ­նե­րը, միայն թե էդ մո­լա­խո­տը նախ­կին­նե­րը ժա­մա­նա­կին ջրել ու խնամ­քով պա­րար­տաց­րել են:
Անց­նենք ա­ռաջ: Պի­տի խոս­տո­վա­նեմ, որ մեր շար­քեր են թա­փան­ցել պա­տա­նի­ներ և ե­րի­տա­սարդ­ներ, ո­րոնք չգի­տեն, թե ով ենք մենք, որ­տե­ղից ենք գա­լիս և ուր ենք գնում, էդ փիչ­խուլ­նե­րը չեն տի­րա­պե­տում մեր երթևե­կին հա­մաշ­խար­հա­յին ըն­թաց­քի մեջ, հետևա­բար բա­ցար­ձա­կա­պես չգի­տեն ժո­ղովր­դի սիր­տը շա­հե­լու, նրան հա­ճո­յա­նա­լու ձևե­րը, էդ դա­սըն­թա­ցը լավ չեն սեր­տել կամ դա­սից փա­խել են, իսկ ա­սում էին, յա­նիմ ըն­դու­նակ են ա­մե­նա­նենգ գյուր­զա օ­ձին ան­գամ բնից խաթ­րով հա­նե­լու: Ե­թե ան­վերջ բարձ­րա­ձայն­վի, թե ա­մեն բան լավ է, ժո­ղո­վուր­դը կհա­վա­տա, իսկ ինչ վատ բան նկա­տի՝ վե­րագ­րե­լու ենք նախ­կին­նե­րին: Բայց շա­տե­րի մեջ ես էդ ջի­ղը չեմ տես­նում: Լավ, ինչ որ է: Ի՞նչ էի ա­սում: Ա­դի­կը… Իր թեր­թում տպել էր հե­ղա­փո­խու­թյան կո­չը, որ իր ազ­գը պի­տի աշ­խար­հա­կալ լի­նի: ՈՒ ազ­գը հա­վա­տա­ցել էր, թե ի­րենք ա­մե­նաազ­նիվ մե­տա­ղից են ձուլ­ված: Հա՛, մեզ նման գո­ռոզ ու ինք­նա­հա­վան են, դրա հա­մար դեմ գնա­ցին հո­սան­քին՝ հա­մաշ­խար­հա­յին ազ­գի ու պե­տու­թյան գա­ղա­փա­րին և տու­րը տվին հե­ղա­փո­խու­թյու­նը: Մենք էլ ենք մե­ծա­միտ, դր­սում թա­սի­բի ենք ընկ­նում, թե մենք շի­նա­րար ազգ, ա­րա­րող ժո­ղո­վու­րը ենք՝ ու կա­յա­նում, ներ­սում հեչ բան ենք՝ ծույլ ու ան­բան: Իբր թե մենք ենք հա­մաշ­խար­հա­յին մշա­կույ­թի ստեղ­ծո­ղը, քա­ղա­քակր­թու­թյան ծնողն ու պահ­պա­նո­ղը, նույ­նիսկ ա­մե­նաա­ռա­ջին գա­րեջ­րա­տունն ու սր­ճա­րա­նը հա­յերն են բա­ցել, բա­վա­րա­ցի­նե­րը հայ են: Չէ մի չէ: Ես էլ Ալ­ֆան ու Օ­մե­գան, Սկիզ­բը և Վախ­ճանն եմ…
Դա­վիթ Մկր ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3782

Մեկնաբանություններ