Մի քանի օր առաջ, անձրևը չէր դադարում։ Ես էլ տանը նստած աշխատում էի մի հոդվածի վրա։ Մեկ էլ` զանգ, անծանոթ համարից:

Արդյո՞ք ազգային սնապարծությամբ եմ տառապում հայտարարելով, որ Մխիթար Գոշի «Դատաստանագիրքը» միջնադարի համաշխարհային քաղաքակրթության նշանավոր կոթողներից է, խորապես չգնահատված հայ իրականությունում, անծանոթ քաղաքակիրթ աշխարհին:

Կարծես երեկ լիներ։ Արցախի մի բուռ հերոս ժողովուրդը և հայաստանցի մի քանի հազար անձնուրաց կամավորականներն Ավետյաց Երկրի վերստեղծման ու վերակերտման վեհ գաղափարով ոգեշնչված ահեղ հերոսամարտի էին ելել, մինչ Հայաստանի ներսում քանդում էին, ապամոնտաժում ու արտահանում էին ԽՍՀՄ-ից մնացած թե՛ տնտեսական , թե՛ հոգևոր ողջ ժառանգությունը:

Ժամանակին Արաբստանի հզոր խալիֆը մի իմաստուն, բազմագիտակ արաբի դեսպան է ուղարկում մեր կողմերի մանր թագավորություններից մեկը: Այս երկրի թագավորը մեծ պատվով է ընդունում հայտնի իմաստունին և իր վեզիրին էլ հրամայում է, որ ուշադիր լինի նրա նկատմամբ:

Առիթը ունեցած եմ յաճախակի կերպով գտնուիլ Ռոթըրտամ։ Նետերլանտները որպէս երկիր կը գերազանցեն իրենց գեղեցկութեամբ ու տակաւին ջրանցքները, որոնք կ՚անցնին բոլոր քաղաքներուն մէջէն եւ որ երկրին կուտան յաւելեալ գեղեցկութիւն։ Նետերլանտները լերներ չունին բայց կանաչ մարգագետիները եւ ծառերը բաւարար չափով կը ստեղծեն հմայք։ Ու տակաւին ոչխարները, արջառները, ձիերը եւ թռչուններու տեսակները՝ տարածուած ամէն կողմ, երկրին կուտան հրապուրիչ տեսք։ Չեն ուշանար ենթադրութիւններդ, թէ այս երկրին մէջ մարդիկ ուրախ եւ հանգիստ են։

Երբ «Թքած ունենալու նուրբ արվեստը» մտավ մեր լեքսիկոնի մեջ, թվաց, թե որևէ արտասովոր բան տեղի չի ունեցել։ Գիրք էր, PR-ի համար լավ ընտրված վերնագիր, որ ծառայեց իր նպատակին, ու մենք էլ սկսեցինք հումորներ անել, տեղի-անտեղի օգտագործել էդ արտահայտությունը։

Ամեն հեռացող սերունդ իր հետևից եկողի շնչառությունն է զգում թիկունքին, ուրախանում է, տխրում, կասկածում, փնթփնթում, նախանձում:

Մահվան թեման կա գեղարվեստական գրականության մեջ և կլինի քանի դեռ կա գրականությունը։

Էս փոքր քաղաքում այնքան շատ են բերել ու լցրել բջջային ու ինտերնետ պոզավոր ու թանկ կապերը, 5G ինտերնետ փաթեթները, ամեն տուն ու հետնաբակ ցանցապատել, որ մեր հին ու բարի կապերն ուղղակի խեղդվում են, երկարատև կախում են, տարրական ֆունկցիաներ չեն իրականացնում:

Վայրկյան, այսինքն, կյանքի մի ակնթարթ՝ էնքան չնչին, որ երբեք չես զգում, որի մեջ ոչինչ չի տեղավորվում, բացի սրտի զարկից։ Մի վայրկյանում ոչ մի բան չես հասցնի անել, ինչպես՝ մի լումայով բան չես առնի, ինչպես մի միլիմետրի մեջ բան չես տեղավորի, մի ցորենի հատիկով չես կշտանա։