«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
20.03.2020 | 03:40
Մինչև ա­տամ­նե­րը գա­ղա­փա­րա-գամփ­ռա­պես զին­ված ու աշ­խար­հի լա­վա­գույն մար­զիչ­նե­րի մոտ պա­րա­պած ան­դի­մակ, թա­փան­ցիկ ան­ձինք, ձեռ­քե­րը ոչ թե բռունցք ա­րած, այլ բաց ա­փե­րը վեր տն­կած, ա­րիա­բար և քա­ղա­քա­վա­րի ներ­խու­ժե­ցին ոչ միայն սե­փա­կան ժո­ղովր­դի, այլև օ­տար­նե­րի սր­տերն ու հո­գի­նե­րը՝ ի սփյուռս աշ­խար­հի, նվա­ճե­ցին որ­պես ա­զատ սի­րո և ան­կա­շառ հա­մե­րաշ­խու­թյան տար­փա­լից բո­հե­մի աս­պետ­ներ և ու­հի­ներ, և հայ­տա­րա­րե­ցին ի­րենց մար­դա­սի­րա­կան-փր­կա­րա­րա­կան ներ­կա­յու­թյան մա­սին այս գաղջ ու վա­վա­շոտ աշ­խար­հում: Էս­տեղ են ա­սել, թե լռած զանգ էր կյան­քը, ես՝ ա­վե­րակ վանքս, էլ ա­ղո­թող չու­նեի, բայց ա­կանջ­նե­րիդ օ­ղե­րը շա­տաց­րեք ու շա­րու­նա­կու­թյու­նը ըն­բռ­նու­մով ըն­դու­նեք՝ կոր­ծա­նու­մից ան­գամ էլ ահ ու դող չու­նեմ… Այ­սինքն, ա­վա­զա­կա­պե­տու­թյու­նը եր­կու տաս­նա­մյակ զբաղ­վել է միայն եր­կի­րը թա­լա­նե­լով ու կոր­ծա­նե­լով: Հաս­կա­ցա՞ք…
ՈՒ­զում եմ մի հատ էլ ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ո­լոր­տին անդ­րա­դառ­նալ՝ հա­նուն իմ ազ­գի ինք­նա­գի­տակ­ցու­թյան բարձ­րաց­ման, սա­կայն մեկ այլ տե­սան­կյու­նից: Կազ­մա­կեր­պենք պահ­պա­նակ­նե­րի հե­ղա­փո­խա­կան փա­ռա­տոն, են­թադ­րենք. «Իսկ դու օգտ­վու՞մ ես հայ­րե­նա­կան ար­տադ­րու­թյան պահ­պա­նա­կից» խրոխտ ու պա­հանջ­կոտ խո­րագ­րով և պլա­կատ­նե­րը փակց­նենք հատ­կա­պես ու­սում­նա­կան հաս­տա­տու­թյուն­նե­րի մուտ­քե­րի առջև: Դա կտ­րուկ կկր­ճա­տի ա­բորտ­նե­րի քա­նա­կը, կն­պաս­տի կա­նանց ա­ռող­ջու­թյա­նը, ազ­գաբ­նակ­չու­թյան ծնե­լու­թյան մա­կար­դա­կի բարձ­րաց­մա­նը: Ե­թե ա­մեն բան ըն­թա­նա իմ ծրագ­րով, ա­պա տասն­հինգ տա­րի հե­տո մենք կու­նե­նանք ա­վե­լի քան հինգ մի­լիո­նա­նոց, հա­կա­հար­ձա­կո­ղա­կան սպա­ռա­զի­նու­թյուն­նե­րով հա­գե­ցած աշ­խար­հի լա­վա­գույն բա­նա­կը…
Ի մի­ջի այ­լոց, մաս­թեր քլաս դա­սըն­թաց­ներն անհ­րա­ժեշտ է սկ­սել ման­կա­պար­տե­զա­յին տա­րի­քից, խո­րաց­նել սե­ռա­կան դաս­տիա­րա­կու­թյան հի­մունք­նե­րը տար­րա­կան դա­սա­րան­նե­րում, թե­ման լր­ջո­րեն մեկ­նա­բա­նել դա­սագր­քե­րում: Թե չէ՝ էս զար­գա­ցած դա­րում ե­քյա էշ են դառ­նում ու դեռ ձմեռ պա­պիկ­նե­րին են հա­վա­տում ու սպա­սում, թե նոր տար­վա գի­շե­րը ինչ նվեր է դնե­լու ի­րենց բար­ձի տակ: Դե, ի­հար­կե, ձեզ ա­րա­գիլն է բե­րել, դե, ի­հար­կե, կա­ղամ­բի մի­ջից եք դուրս ե­կել, ու մե­ծե­րի էս հա­մա­տա­րած խա­բեու­թյու­նը դա­րեր շա­րու­նակ ան­պատ­ժե­լի է մնա­ցել: Թյու, ձեր սա­տա­նի ծնունդ տի­րոջ մե­րը… Դե ա­րի ու մի ա­սի, այ կար­կա­տած պահ­պա­նակ­ներ, էդ բո­յի էլ սուտ կլի­նի՞, բա հե­տո ո՞նց եք նա­յե­լու էդ ան­մեղ ա­րա­րած­նե­րի աչ­քե­րի մեջ, ա­նա­մոթ վիժ­վածք­ներ, էդ ան­մեղ ե­րե­խե­քի մար­մին­նե­րը, մո­ռա­նում ե՞ք, որ ի­րենց են պատ­կա­նում, կա­րող են վար­վել դրանց հետ՝ ինչ­պես կա­մե­նան, ա­ռանց ձեր սա­տա­նա­յա­կան խրատ­նե­րի ու խա­բեու­թյան, ա­ռանց անձ­նա­կան սե­փա­կա­նու­թյան նկատ­մամբ ձեր լկ­տի և ինք­նա­հա­վան ոտ­նձ­գու­թյուն­նե­րի:
Ի դեպ, օ­րերս բա­վա­կան ու­շագ­րավ ա­ռա­ջար­կու­թյամբ հան­դես ե­կավ մեր թի­մա­կից­նե­րից մե­կը, որ պաս­պորտ ստա­նա­լիս պար­տա­դիր լի­նի քա­ղա­քա­ցու­հու կու­սա­թա­ղան­թազ­րկ­ման վե­րա­բե­րյալ տե­ղե­կան­քի առ­կա­յու­թյու­նը: Հի­մա մե­րոնք աշ­խա­տում են սույն օ­րեն­քի կի­րարկ­ման կար­գի վրա: Դա՝ ի մի­ջի այ­լոց, թեև սա նույն­պես բա­րեն­պաստ նա­խա­ձեռ­նու­թյուն է երկ­րի տն­տե­սա­կան զար­գաց­ման, օ­տա­րեր­կյա մարդ­կա­յին ռե­սուրս­նե­րի և այլ ներդ­րում­նե­րի ծա­վալ­նե­րի մե­ծաց­ման, ինչ­պես նաև ժո­ղովր­դագ­րա­կան պատ­կե­րի կար­գա­վոր­ման ուղ­ղու­թյամբ: Ինքս ան­ձամբ պատ­րաստ եմ հիմ­նե­լու հայ­կա­կան պահ­պա­նակ­նե­րի ար­տադ­րու­թյան ըն­տա­նե­կան բիզ­նես, որ­պես օ­րի­նակ բազ­մա­թիվ ան­բան­նե­րի, որ քա­մակ­նե­րը բարձ­րաց­նեն բազ­մոց­նե­րի վրա­յից, միայն թե հե­տամ­նա­ցու­թյու­նը աշ­խարհ է բռ­նել, թեև դա էլ կհաղ­թա­հա­րենք: Ին­չու՞ մենք չպետք է ու­նե­նանք մեր սե­փա­կան ար­տադ­րու­թյու­նը: Դրա ե­ղածն ի՜նչ է, որ դր­սից ենք ներկ­րում: Ինչ­պես ես եմ նշել բարձր ամ­բիո­նից հն­չեց­րած իմ ե­լույթ­նե­րից մե­կում՝ եր­թանք Լոն­դոն, առ­նենք գ...ն, Եղ­սո ջան՝ ազ­գա­յին և հա­մաշ­խար­հա­յին ար­ժեք­նե­րի լա­վա­գույն և օ­րի­նա­կե­լի հա­մա­տե­ղում՝ ազ­գա­յին հիմ­քի վրա հա­մա­մարդ­կա­յին գա­ղա­փար­նե­րի տե­ղայ­նա­ցում: Պատ­ճառն ինձ հա­մար միան­շա­նակ պարզ է՝ ռե­ժի­մի հո­վա­նա­վո­րու­թյու­նը վա­յե­լող ինչ-որ օ­լի­գարխ­ներ, փո­խա­դարձ հան­ցա­վոր հա­մա­ձայ­նու­թյան գա­լով շա­հագր­գիռ կող­մե­րի հետ, փո­ղեր են աշ­խա­տել մեր ժո­ղովր­դի հաշ­վին և խո­չըն­դո­տել տե­ղա­կան ար­տադ­րու­թյա­նը: Մինչ­դեռ, աշ­խա­տան­քի ճիշտ կազ­մա­կերպ­ման դեպ­քում, նման հոս­քա­գի­ծը մեծ գու­մար­ներ կբե­րի: Մենք օ­րեն­քի ու­ժով կպար­տադ­րենք անձ­նագ­րի հետ՝ գր­պա­նում, նաև բո­լոր տե­սա­կի՝ և ա­ջա­կող­մյան և ձա­խա­կող­մյան ղեկ ու­նե­ցող, թե մար­դա­տար, թե բեռ­նա­տար ավ­տո­մե­քե­նա­նե­րի ապ­տեչ­կա­նե­րում հայ­կա­կան ար­տադ­րու­թյան ա­պա­հո­վիչ-պահ­պա­նակ­նե­րի մե­կա­կան կոմպ­լեկտ ու­նե­նա­լը, նա վսյա­կի պա­ժառ­նի սլու­չայ (հարկ ե­ղած դեպ­քի հա­մար): Ա­հա, խնդ­րեմ, շր­ջա­նա­ռու մի­ջոց­նե­րի ա­վե­լա­ցում, ժո­ղովր­դի կեն­սա­մա­կար­դա­կի բարձ­րա­ցում, ՀՆԱ-ի կտ­րուկ աճ և ա­բոր­տի վրա ծախս­վող գու­մար­նե­րի խնա­յո­ղու­թյուն և այլն: Էլ ի՛նչ եք ու­զում: Հա­մա­ձայն եմ էդ ծան­րու­թյունն էլ ինձ վրա վերց­նել: Ջհան­դա­մը, թե ժա­մա­նա­կի հա­վե­լյալ կո­րուստ է դառ­նա­լու իմ և ըն­տա­նի­քիս ան­դամ­նե­րի վրա: Մե­կին կն­շա­նա­կեմ, մի եր­կու դրամ փող կտամ, թող է­շի պես բա­նի, բայց ար­դյունք­նե­րը շո­շա­փե­լի կլի­նեն. նախ, մենք կբարձ­րաց­նենք կեղծ ա­մոթ­խա­ծու­թյան նա­հա­պե­տա­կան քո­ղը ի­րա­կան ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րի վրա­յից, ո­րը խթան կհան­դի­սա­նա ա­ռողջ և ի­րա­տես սե­րունդ դաս­տիա­րա­կե­լուն: Ի­հար­կե՝ Ա­յո, ի­հար­կե՝ կոր­չի «Ո­չը»՝ ու­տեք մկան պո­չը: Չնա­յած, ա­սեմ, ժա­մա­նա­կին մա­լա­կան Սեր­գե­յը կրծ­կա­լի ար­տադ­րու­թյուն էր դրել ու, ի՛նչ եք կար­ծում, ան­վա­նը կպց­րե­ցին լիֆ­չիկ մա­կա­նու­նը՝ Լիֆ­չիկ Սե­րոժ, գործ տվող մատ­նիչ Բե­նո­յի ա­վել ա­նու­նը, ա­մոթ էլ է ա­սե­լը, Ա­գար­կա Բե­նո էր, էն պլաս­տին­կա­նե­րի առևտրով զբաղ­վո­ղի կլիչ­կեն Պլաստ Մա­թոս էր, կա­րո՞ղ է ինձ էլ Գան­դոն Պո­ղոս կո­չեն: Չեն կա­րող: Մեկ առ մեկ, հա­տիկ-հա­տիկ կկռ­տեմ դրանց: Համ էլ թող դա էլ լի­նի ան­հատ ձեռ­նե­րեց բա­ջա­նա­ղիս ա­նու­նով, ձրիա­կե­րը սաղ օ­րը պա­րապ վեր ըն­կած ճանճ է քշում ու ա­մոր­ձի­նե­րը քո­րում, Քու­վեյ­թի շեյխն ան­գամ ի­րեն էդ­պես չի երևա­կա­յում…
Գա­ղա­փար­ներ, ի­հար­կե, շատ կան, ի­րա­գոր­ծել է պետք, անհ­րա­ժեշտ է, որ չար ու­ժե­րը չխան­գա­րեն… Ինձ չեն հե­տաք­րք­րում դրանց կար­ծիք­նե­րը, թող էն ժա­մա­նակ քն­նա­դա­տեին, թող էն ժա­մա­նակ հան­դես գա­յին ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րով, թե չէ հի­մա բլ­բուլ են կտ­րել՝ մե­կը քյա­բաբ-խո­րո­ված է սի­րում, մյու­սը՝ ձվա­ծեղ ու բաս­տուր­մա, մե­կը մա­ծու­նը սև է տես­նում, մյու­սը՝ սպի­տակ, մե­կը բլան­դին­կա­յի ու նի­հա­րի գիժ է, մյու­սը՝ բրյու­նետ­կի ու մսո­տի… ՈՒ էս­պես շա­րու­նակ: Ես հո բո­լո­րի ա­խոր­ժա­կը չե՞մ բա­վա­րա­րե­լու: Գնա­ցեք, ձեր ճա­շա­կով ապ­րեք, ա­պա­հով­ված են բո­լոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը, միայն թե մու­րաց­կա­նի նման սո­վո­րել եք նպաս­տին և օգ­նու­թյա­նը: Այլևս չի լի­նե­լու, հաղ­թա­հա­րեք աղ­քա­տու­թյու­նը ձեր չբեր ու­ղեղ­նե­րում: Ձեր տու­նը դուք պի­տի կա­ռու­ցեք, ձեր ըն­տա­նի­քը դուք պի­տի պա­հեք, ձեր կո­մու­նալ ծախ­սե­րը դուք պետք է վճա­րեք… Հույ­սը ու­րիշ­նե­րի ու պե­տու­թյան վրա չպի­տի դնեք:
Լավ, ինչ­քան ա­սեմ, որ ձեր գլու­խը մտ­նի՝ վերջ որ­բի ու մու­րա­ցի­կի հո­գե­բա­նու­թյամբ ապ­րե­լա­կեր­պին, թախ­տին նս­տած բախ­տը բաց­վե­լուն սպա­սե­լուն: Ե­ղունգ ու­նեք՝ գլուխ­ներդ քո­րեք: Այդ փու­լը ևս հայ­տա­րա­րում եմ ա­վարտ­ված:
Հա, չմո­ռա­նամ հի­շեց­նել, ե­թե էդ ա­վա­գա­նի կոչ­ված ձա­խո­ղակ կա­ռույց­նե­րը, որ իբր ընտ­րու­թյամբ են ձևա­վոր­վել, այլ ոչ նախ­կին կո­ռում­պաց­ված ռե­ժի­մի նշա­նա­կում­նե­րով և շա­րու­նա­կե­լու են նրանց կա­մա­կա­տա­րը լի­նել և շր­ջան­ցել նոր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի՝ ուղ­ղա­կիո­րեն մեր քա­ղա­քա­ցու բա­րե­կա­ցու­թյանն ուղղ­ված հանձ­նա­րա­րա­կան­նե­րը, ա­պա զգու­շաց­նում եմ, ցրե­լու եմ բո­լոր ա­վա­գա­նի­նե­րը: Դրանք ի­րա­կա­նում պետք է լի­նեին ծե­րա­կույ­տեր, այ­սինքն, փոր­ձա­ռու և ի­մաս­տուն, սր­տա­ցավ ու բա­նի­մաց մարդ­կան­ցով ձևա­վոր­ված, ինչ­պես եվ­րո­պա­կան և աշ­խար­հի զար­գա­ցած շատ եր­կր­նե­րում, հա­սա­րա­կա­կան հի­մունք­նե­րով ձևա­վոր­ված, աք­սա­կալ­նե­րի խոր­հր­դատ­վա­կան ինս­տի­տուտն է: Այ­սինքն, իբրև թե երկ­րի մե­ծա­մե­ծե­րը գոր­ծե­լու են ի շահ մեր ծրագ­րա­յին նպա­տակ­նե­րի: Ի­րա­կա­նում նրանք հետ­հե­ղա­փո­խա­կան շր­ջա­նում մեզ միան­շա­նակ խան­գա­րե­լու և դի­տա­վո­րու­թյամբ ա­պա­կո­ղոմ­նո­րո­շե­լու են ի­րենց չա­կեր­տա­վոր խոր­հուրդ­նե­րով՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու երկ­րում ա­պա­կենտ­րո­նաց­ման և նոր պե­տա­կա­նու­թյան կա­յաց­ման մեր որ­դեգ­րած քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը: Լու­սանց­քում եմ պա­հե­լու դրանց հա­վի­տե­նո­րեն, որ չլպ­տան ու չծպ­տան ի­րենց ի­մաս­տու­թյուն­նե­րով մեր ան­փորձ ու ան­բա­սիր ե­րե­խե­քի դեմ: Մինչև որ զա­ռա­մախ­տով տա­ռա­պող էդ սե­րուն­դը բնա­կա­նոն ըն­թաց­քով գնա ու կոր­չի չար մշու­շի պես… Մեզ ա­վա­գա­նի­ներ ընդ­հան­րա­պես հար­կա­վոր չեն: Լա՞վ էր, որ նախ­կին մարզ­պետն իր կրտ­սեր եղ­բո­րը խոր­հր­դա­կան էր նշա­նա­կել: Հո­ղերս քո գլ­խին էլ, ախ­պորդ էլ, տված խոր­հուրդ­ներն էլ պզին գրիր, թե փոք­րը մե­ծին ուղ­ղու­թյուն պի­տի տա… Ա­վա­գա­նի­նե­րի ըն­դու­նած խայ­տա­ռակ ո­րո­շում­նե­րի բազ­մա­թիվ օ­րի­նակ­ներ կա­րող եմ բե­րել, ո­րոնց պատ­ճա­ռով պար­զա­պես ոչն­չաց­վել է հա­մայն­քը բա­ռիս բուն ի­մաս­տով: Թող օ­րեն­քի խախ­տում հա­մար­վի: Ո­չինչ: Ես հա­մա­ձայն եմ այդ հար­վածն էլ ըն­դու­նել ինձ վրա: Մենք օ­րենք­նե­րը շր­ջան­ցե­լու ենք նաև այն բարձր գի­տակ­ցա­կա­նու­թյամբ, որ նախ­կին­նե­րի ըն­դու­նած օ­րենք­նե­րի մեծ մասն ի­րենց հա­գով է կար­ված, աշ­խա­տա­տե­ղե­րի զգա­լի մասն ի­րենց մարդ­կանց տե­ղա­վո­րե­լու հա­մար է բաց­ված: Օ­րենք­նե­րի մի ծան­րակ­շիռ հատ­ված կաշ­կան­դում է մեր հե­ղա­փո­խա­կան ան­բա­սիր գոր­ծու­նեու­թյու­նը, և մենք ա­ռա­ջի­կա­յում կանդ­րա­դառ­նանք նաև օ­րենս­գր­քում հա­մա­պա­տաս­խան փո­փո­խու­թյուն­նե­րին՝ ի­րա­վի­ճա­կա­յին լու­ծում­ներ տա­լով դրանց, կփա­կենք նախ­կին­նե­րի՝ ի­րենց յու­րա­յին­նե­րի հա­մար բա­ցած բո­լոր նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րը, պե­տա­կան և մաս­նա­վոր ձեռ­նար­կու­թյուն­նե­րը: Երբ որ դրանց թրե­րը ա­ջու­ձախ կտ­րում, խփում էին՝ ինչ­քան սրտ­ներն ու­զեր ու երկ­րի միակ տղա­մար­դիկ էին, թող էդ ժա­մա­նակ մտա­ծեին ժո­ղովր­դի մա­սին ու հի­մա թոզ չփ­չեն ժո­ղովր­դի աչ­քին, թե գի­շեր-ցե­րեկ քուն չու­նեն, քուն չի գա­լիս աչ­քե­րին ու նրա մա­սին են մտա­ծում: Ի­րենց կա­շին են ու­զում փր­կել, ու­րիշ ո­չինչ: Սրանց օ­րերն ու ժա­մե­րը հաշ­ված են, ու ի­րենք շատ լավ գի­տեն, որ բո­լո­րին լց­նե­լու եմ աղ­բար­կղ­ներն ու կա­փա­րիչ­նե­րը սվար­կա ա­նեմ…
Լավ հի­շեք, և ա­կանջ­նե­րիդ ևս մեկ օ­ղակ ա­վե­լաց­րեք՝ ե­րեկ­վա իշ­խա­նա­վո­րը այ­սօր­վա ընդ­դի­մու­թյունն է, ե­րեկ­վա ընդ­դի­մու­թյու­նը՝ այ­սօր­վա իշ­խա­նա­վո­րը, ու Աստ­ված չա­նի մեր դիր­քե­րը զի­ջենք: Ա­ռա­ջին­նե­րը վեր­ջի­նը կդառ­նան, վեր­ջին­նե­րը՝ ա­ռա­ջի­նը: Այդ ես եմ ա­սում՝ Հի­սու­սի բե­րա­նով: Մենք ան­կու­սակ­ցա­կան ու ա­պա­քա­ղա­քա­կան ուժ ենք, ե­թե կու­զեք, նաև հա­մա­մարդ­կա­յին աստ­ղա­բույլ, ու քա­նի որ ես եմ այդ հա­մաս­տե­ղու­թյան ա­մե­նա­պայ­ծառ լու­սա­տուն, ու­րեմն, ու­շա­դիր լսեք իմ մար­գա­րեա­կան պատ­վի­րան­նե­րը՝ ինչ­պես ան­քն­նե­լի են­թարկ­վում է չվող թռ­չուն­նե­րի ե­րամն իր ա­ռաջ­նոր­դին, ո­րը կա­րող է նրանց բա­րե­հա­ջող տեղ հասց­նել ու նաև կոր­ծան­ման տա­նել, կո­խել գայ­լի ե­րա­խը, ո­րը «կատ­վի խա­ղը մկան մա­հը» փի­լի­սո­փա­յու­թյամբ, կըռ­խի նրանց հա­ճույ­քով՝ սր­տի ու­զա­ծի չափ խա­ղեր տա­լուց հե­տո… Մենք խիստ մտա­հոգ ենք մեր գի­տու­թյան, կր­թու­թյան, մշա­կույ­թի, տն­տե­սու­թյան, սփյուռ­քի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րի հետ տար­վող աշ­խա­տանք­նե­րի վի­ճա­կով և նա­խան­ձախն­դիր ենք օր ա­ռաջ ամ­րապն­դե­լու մեր ազ­գա­յին ինք­նու­թյան այդ կարևոր բա­ղադ­րիչ­նե­րը, հետևա­բար, պա­տա­հա­կան թափթ­փուկ­նե­րից խու­սա­փե­լու նպա­տա­կով, ա­ռայժմ, ա­նո­րոշ ժա­մա­նա­կով, սա­ռեց­նում ենք դրանց գոր­ծու­նեու­թյու­նը:
Դա­վիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 3686

Մեկնաբանություններ