Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Կա­պա­նը ճեղ­քում էր

Կա­պա­նը ճեղ­քում էր
26.05.2020 | 00:05
Դեռ կհասց­նենք խո­սել վար­չա­պե­տա­փո­խու­թյան սպաս­վե­լիք թեկ­նա­ծու­նե­րի «հմայք­նե­րից», ա­ռայժմ` կի­րա­կի օ­րը Կա­պա­նում տե­ղի ու­նե­ցա­ծի մա­սին:
Բայց նախ` մեկ շատ կարևոր նր­բու­թյան` կի­րա­կի-նշա­նա­յին հա­մա­կար­գի մա­սին։ Կի­րա­կին հա­մար­վում է նաև Հա­րու­թյան օր. այն հոգևոր օր է, տիե­զեր­քը ա­րա­րած Ա­րա­րի­չը վեց օր աշ­խա­տեց-ստեղ­ծեց, յո­թե­րորդ օր­վա` կի­րա­կիի հա­մար հանձ­նա­րա­րեց` հան­գս­տա­նալ աշ­խար­հա­յին զբաղ­մոււնք­նե­րից, այն նվի­րել Աստ­ծուն:
Փա­շի­նյան Նի­կո­լը իր «պաշ­տո­նա­վար­ման» ա­ռա­ջին իսկ օ­րից (կա­մա, թե ա­կա­մա, դժ­վար է ա­սել) ա­նում է ա­մեն ինչ, որ կի­րա­կի օ­րե­րը «նվիր­ված» լի­նեն ի­րեն. գտ­նում է մի բան, որ հան­րու­թյան միտ­քը, հո­գին զբաղ­վի ի­րե­նով:
Բա­ցա­ռու­թյուն չէր նաև այս կի­րա­կին, ո­րը սա­կայն խիստ ա­ռանց­քա­յին դար­ձավ Նի­կո­լի իշ­խա­նու­թյան հա­մար: Ա­ռա­ջին ան­գամ փո­ղո­ցը լց­վեց ոչ թե Նի­կո­լի հա­մա­կիր­նե­րով, այլ հա­կընդ­դեմ «ճամ­բա­րով»: Ար­ձա­նագ­րենք այս ան­չափ կարևոր նա­խա­դե­պը, անց­նենք ա­ռաջ. նշա­նա­յին «մի­ջա­դե­պը» տե­ղի ու­նե­ցավ Սյու­նի­քում: Այլ կերպ ա­սած` Լեռ­նա­հա­յաս­տա­նում։ Այն Լեռ­նա­հա­յաս­տա­նում, ուր բա­բա­խում են Նժ­դե­հի սիրտն ու հո­գին, գործն ու ոտ­նա­տե­ղը: Այն Սյու­նի­քում, որ­տե­ղից 98-ին տե­ղի ու­նե­ցավ իշ­խա­նա­փո­խու­թյու­նը` Ար­ցա­խյան հար­ցով, Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նով (այն ժա­մա­նակ էլ քն­նարկ­վում էր «փու­լա­յին» տար­բե­րա­կը, ԼՏՊ-ն կողմ էր այդ տար­բե­րա­կին):
Մի­ջա­դե­պի հա­ջորդ բաղ­կա­ցու­ցիչն այն էր, որ վեր­ջա­պես ստա­տուս-բո­ղոք-լայվ-թնկթն­կոց ձևա­չա­փից (մտած­ված, թե ինք­նա­բե­րա­բար) ան­ցում կա­տար­վեց բուն գոր­ծի: Եվ չնա­յած իշ­խա­նա­կան թի­մին հա­ջող­վեց ձեր­բա­կալ­ված տղա­նե­րին տա­նել Երևան, այ­նու­հան­դերձ, ա­ռա­ջին ան­գամ դա կա­տար­վեց փոխ­հա­մա­ձայ­նու­թյան ար­դյուն­քում` ար­ձա­նագ­րե­լով բո­ղո­քի ե­լած­նե­րի կա­ռու­ցո­ղա­կա­նու­թյու­նը:
Մեր քն­նարկ­ման շր­ջա­նակ­նե­րում չէ` ին­չու են ձեր­բա­կալ­վել այդ տղա­նե­րը, ին­չու են տար­վում Երևան, քրեա­կան գոր­ծը ինչ նր­բու­թյուն­ներ ու­նի։ Թե՞ այն, ինչ­պես մնա­ցած քր­գոր­ծե­րը, ջուր է, որ շու­տով կհո­սի այն «կա­րող­նե­րի» վրա: Խն­դիրն այլ է: Հե­րիք չէ, որ Սյու­նի­քը խիստ նշա­նա­յին է ինք­նին, ինչ­պես Ար­ցա­խը (ոտքդ նաև շատ զգույշ պետք է դնես նրա հո­ղին. հի­շա­տակ­ներն են զարթ­նում այդ հպու­մից. ու­րեմն Սյու­նի­քում տե­ղի ու­նե­ցավ քա­ղա­քա­կան ճեղ­քում. Սյու­նի­քը կանգ­նեց ու ա­սաց` ո՛չ Նի­կո­լին:
Ե­թե ան­կեղծ, ոչ թե իշ­խո­ղին, այլ նրան խա­ղաց­նող­նե­րին: Ար­դեն նշել ենք` Սյու­նի­քի «իշ­խան­նե­րը»` քա­ղա­քա­պե­տե­րը, մարզ­պե­տը, այլ խմո­րից են: Ա­սել է` ի­րա­կան-հա­յաս­տա­նա­կենտ­րոն խա­ղա­ցող­ներն ա­րել են ա­մեն ինչ, որ Սյու­նի­քում ՔՊ-ա­կա­նու­թյու­նը չգե­րիշ­խի, ըն­տր­վել են ոչ ՔՊ-ա­կան տե­ղա­կան իշ­խա­նա­վոր­ներ, ո­րոնք էլ նա­խորդ օ­րը մաս­տեր-կլաս ցու­ցադ­րե­ցին:
Հաս­կա­նա­լի է` խն­դիրն ու­նի մի քա­նի շերտ, «քրեա­կանն» ա­սա­ցինք, կա նաև բիզ­նես շերտ. Զան­գե­զու­րի պղն­ձա­մո­լիբ­դե­նա­յի­նը ինչ­պես մնա­ցյա­լը Հա­յաս­տա­նում, պետք է բա­ժա­նել-տի­րել, ո­րով­հետև ողջ սյու­նի­քյան «բո­ղո­քա­կա­նու­թյու­նը պայ­մա­նա­վոր­վում է հենց այս գոր­ծա­րա­նի գո­յու­թյամբ:
Այ­նու­հան­դերձ, հակ­ված ենք կար­ծե­լու, որ «Ար­ցա­խը Հա­յաս­տան է` ու վերջ» կար­գա­խո­սը շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դրած հա­յոց ու ար­ցա­խյան նո­րիշ­խող­նե­րի հա­մար կի­րա­կի օ­րը «հա­րու­թյուն» ապ­րե­լու լուրջ ազ­դան­շա­նում ու­ներ իր մեջ: Այն ար­ձա­նագ­րում էր նոր խա­ղա­ցող­նե­րի հա­մար` չեք ճեղ­քե­լու Ար­ցա­խի հար­ցում ձեր ու­զա­ծի պես, մենք Լեռ­նա­հա­յաս­տա­նի դար­պաս­նե­րի մոտ կանգ­նած ենք, որ­քան էլ փոր­ձեք վա­խեց­նել, հա­տուկ­ջո­կա­տա­յին­ներ ու­ղար­կել, մեր տղեր­քին խոշ­տան­գել, մենք այս­տեղ ենք, ժա­մա­նակ­վո­րա­պես տուն կգ­նանք, ի անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն վե­րա­դառ­նա­լու հզոր կամ­քով, բայց Ար­ցա­խի հար­ցում «խա­ղեր» թույլ չենք տա­լու:
Ան­կեղծ լի­նենք` կի­րակ­նօ­րա Կա­պա­նը իս­կա­պես Հա­րու­թյան շունչ ու­ներ. թվում էր, թե նոր իշ­խո­ղը, ո­րը ման­րա­մաս­նո­րեն ջլա­տում է հա­յաս­տա­նյան ո­գին, միտ­քը, տու­նը, շուն­չը, ինս­տի­տուտ­նե­րը, մա­տաղ սե­րուն­դը` կլ­լե­լով էթ­նո­սի բո­լոր կեն­սա­հյու­թե­րը, կո­րո­նա­վիրու­սը բաց թող­նե­լով ազ­գի վրա` հի­վանդ­նե­րի ու զո­հե­րի քա­նա­կը հրճ­վան­քով մե­ծաց­նե­լով, փոր­ձե­լով կյան­քի ի­րա­վուն­քը խլել հա­յից, մար­դուց, Կա­պա­նի օ­րի­նա­կը սի­րե­լի էր, պատ­վար­ժան:
Հաս­կա­նա­լի է` Հա­րու­թյան կի­րա­կին իր հետ նոր բռ­նաճն­շում­նե­րի ա­լիք է բե­րե­լու, սա­կայն դա այլևս չի աշ­խա­տե­լու բա­ցա­ռա­պես հենց այդ ճն­շում­նե­րի հույ­սին մնա­ցած իշ­խո­ղի օգ­տին:
Ի­րա­կան հետ­հա­շվարկն սկսվ­ել է:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 6410

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ