Մանրամասն որոնում (արխիվ)
18.04.2024
 
Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 
Նորություններ » Թե ինչ­պես ես անզ­գու­շա­բար կոր­ծա­նե­ցի ԽՍՀՄ-ը

Թե ինչ­պես ես անզ­գու­շա­բար կոր­ծա­նե­ցի ԽՍՀՄ-ը

Թե ինչ­պես ես անզ­գու­շա­բար կոր­ծա­նե­ցի ԽՍՀՄ-ը
17.01.2020 | 00:02
Հա­յաս­տա­նում աշ­խա­տող բարձ­րաս­տի­ճան ռուս սպա­նե­րի հա­մար կա­շա­ռա­կե­րու­թյու­նը աշ­խա­տան­քա­յին լրա­ցու­ցիչ խթան էր դար­ձել։ Խոր­հր­դա­յին երկ­րի գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյա­նը հա­կա­սող այս ա­ներևա­կա­յե­լի երևույ­թի հետ առ­նչ­վել եմ նաև Ար­տա­շա­տում աշ­խա­տածս տա­րի­նե­րին, դեռևս 1984 թվին: Այս­պի­սի մի դեպք: Ար­տա­շա­տի զին­կո­մի­սա­րի հրա­մա­նով մեր ինս­տի­տու­տի ին­ժե­ներ Վար­դա­նին մեկ տար­վա ըն­թաց­քում եր­կու ան­գամ ընդ­գր­կել էին պա­հես­տի սպա­նե­րի հա­մար նա­խա­տես­ված զին­վո­րա­կան դա­սըն­թաց­նե­րին, ին­չը խիստ կաս­կա­ծե­լի էր: Նման դեպ­քե­րի հա­մար հա­տուկ կարգ կար. զին­վո­րա­կան կո­մի­սա­րիա­տը նա­խօ­րոք պետք է ստա­նար ռե­ժի­մա­յին մեր ինս­տի­տու­տի տնօ­րե­նի հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը և, բա­ցի այդ, ինս­տի­տու­տում աշ­խա­տող պա­հես­տի սպա­նե­րը վե­րա­պատ­րաստ­ման դա­սըն­թաց­նե­րի կա­րող էին հրա­վիր­վել միայն ե­րեք տա­րին մեկ ան­գամ պար­բե­րա­կա­նու­թյամբ: Ինչ­պե՞ս ե­ղավ, որ տվյալ ին­ժե­նե­րը մեկ տար­վա ըն­թաց­քում եր­կու ան­գամ ընդգրկվեց սպա­յա­կան դա­սըն­թաց­նե­րին: Ո­րո­շե­ցի այս հար­ցում ո­րո­շա­կի պար­զու­թյուն մտց­նել։ Մի՞­թե խոր­հր­դա­յին զին­կո­մի­սա­րիատ­նե­րում էլ են կա­շառ­քա­կեր վերց­նում, կա­շա­ռա­կեր­ներ են բնա­կալ­վել: Մոսկ­վա­յում և Լե­նինգ­րա­դում մշ­տա­կան աշ­խա­տան­քա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ եմ ե­ղել խոր­հր­դա­յին սպա­յա­կան կազ­մի ու գե­նե­րա­լի­տե­տի հետ, նրանք ի­րենց պատ­վին գե­րի, ան­կա­շառ, ա­նա­չառ, երկ­րի շա­հե­րով ու ճա­կա­տագ­րով մտա­հոգ­ված մարդ­կանց տպա­վո­րու­թյուն էին թո­ղել և, խնդ­րեմ, այս­տեղ ինչ-որ ան­հաս­կա­նա­լի բան է կա­տար­վում, ինչ-որ բան այն չէ։ Ո­րո­շե­ցի խո­րա­նալ այս պատ­մու­թյան մեջ ու պար­զել ճշ­մար­տու­թյու­նը:
Նախ, հա­տուկ կա­պի մի­ջո­ցով (ի մի­ջի այ­լոց, հա­տուկ կա­պի մի­ջոց­նե­րը տե­ղադր­ված էին Ար­տա­շա­տի «Է­լեկտ­րոնս­տան­դար­տում» և սահ­մա­նա­փակ թվով հայ­կա­կան ձեռ­նար­կու­թյուն­նե­րում, ինչն ըն­դգ­ծում էր մեր ինս­տի­տու­տի կարևոր նշա­նա­կու­թյու­նը ԽՍՀՄ ռազ­մա­կան ար­դյու­նա­բե­րու­թյան հա­մա­կար­գում) կապ­վե­ցի ՊԱԿ-ի նախ­կին գն­դա­պետ, Լե­նինգ­րա­դում մեր ինս­տի­տու­տի մշ­տա­կան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Պա­վել Նեզ­նա­մո­վի հետ, հետևյալ ա­ռա­ջադ­րան­քը տվե­ցի.
-Պար­զեք, թե տվյալ պա­հին որ­տե՞ղ է գտն­վում մեր ին­ժե­նե­րը:
Մեկ ժամ անց ստա­նում եմ պա­տաս­խա­նը.
-Ձեր ին­ժե­նե­րը Լե­նինգ­րա­դի «Տրոից­կի» շու­կա­յում ծա­ղիկ է վա­ճա­ռում, ապ­րում է «Ռո­սիա» հյու­րա­նո­ցի այ­սինչ հա­մա­րում:
Այդ հե­ռա­գի­րը ձեռ­քիս մտա Ար­տա­շա­տի զին­կո­մի մոտ:
-Ըն­կեր գն­դա­պետ, ա­սա­ցեք խնդ­րեմ, ներ­կա պա­հին որ­տե՞ղ է գտն­վում մեր ին­ժե­նե­րը:
-Ձեր աշ­խա­տա­կի­ցը մաս­նակ­ցում է հեր­թա­կան զին­վո­րա­կան դա­սըն­թաց­նե­րին:
-Ոչ, տե­սեք, թե ներ­կա պա­հին որ­տեղ է գտն­վում ու ին­չով է զբաղ­ված մեր աշ­խա­տա­կի­ցը,- սե­ղա­նին եմ դնում Նեզ­նա­մո­վի հե­ռա­գի­րը,- ԿԳԲ-ի կա­նալ­նե­րով պար­զել եմ, որ ներ­կա պա­հին նա Լե­նինգ­րա­դում ծա­ղիկ է վա­ճա­ռում, իսկ Դուք պն­դում եք, որ նա զին­վո­րա­կան դա­սըն­թաց­նե­րին է մաս­նակ­ցում։ Սա այս տար­վա ար­դեն երկ­րորդ դեպքն է, ես հիմ­քեր ու­նեմ հա­վա­տա­լու այն խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րին, որ Դուք չա­րա­շա­հում եք Ձեր պաշ­տո­նեա­կան դիր­քը, ա­րա­տա­վո­րում եք կու­սակ­ցա­կա­նի ու զին­վո­րա­կա­նի պա­տի­վը և կա­շառ­քով, զին­վո­րա­կան դա­սըն­թաց­նե­րի ան­վան տակ, մարդ­կանց աշ­խա­տան­քից բա­ցա­կա­յե­լու տե­ղե­կանք­ներ եք տրա­մադ­րում։ Այ­սօ­րի­նակ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի հա­մար Դուք վաս­տա­կել եք ռազ­մա­կան տրի­բու­նա­լի ա­ռաջ կանգ­նե­լու ի­րա­վուն­քը՝ պաշ­տո­նեա­կան կեղ­ծի­քի ու կա­շա­ռա­կե­րու­թյան մե­ղադ­րանք­նե­րով:
Գն­դա­պե­տը ա­ռար­կե­լու փորձ ան­գամ չա­րեց, գույն տվեց, գույն ա­ռավ, կապ­տեց ու կարմ­րեց, միայն խնդ­րեց, որ թույլ տամ ջուր խմի։ Պատ­կե­րաց­նու՞մ եք. ռուս գն­դա­պե­տը իր ա­ռանձ­նա­սե­նյա­կում ջուր խմե­լու թույ­լտ­վու­թյուն է խնդ­րում բա­վա­կա­նին ե­րի­տա­սարդ հայ տնօ­րե­նից: Ջու­րը խմեց, մի քիչ հան­գս­տա­ցավ ու խոս­տա­ցավ, որ այլևս նման բա­ներ չեն կրկն­վի: Կյան­քումս ա­ռա­ջին ան­գամ ես մատ թափ տվե­ցի ռուս բարձ­րաս­տի­ճան սպա­յի վրա ու խոս­տա­ցա, որ կրկն­վե­լու դեպ­քում նրան կպատ­ժեմ՝ զին­վո­րա­կան կա­նո­նադ­րու­թյու­նը խախ­տե­լու, կեղ­ծիք­նե­րի ու կա­շա­ռա­կե­րու­թյան հա­մար: Գն­դա­պե­տի հետ ու­նե­ցած խո­սակ­ցու­թյունս թո­ղե­ցի ա­ռանց հետևանք­նե­րի, այդ հար­ցով կա­րող էի դի­մել շրջ­կո­մի ա­ռա­ջին քար­տու­ղա­րին՝ գն­դա­պե­տին կու­սակ­ցա­կան տույ­ժի են­թար­կե­լու կամ քրեա­կան գործ հա­րու­ցե­լու պա­հան­ջով (ԽՍՀՄ տա­րի­նե­րին խոր­հր­դա­յին զին­վո­րա­կա­նու­թյու­նը գտն­վում էր տե­ղա­կան կու­սակ­ցա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի ան­մի­ջա­կան են­թա­կա­յու­թյան տակ), բայց նման քայ­լի չդի­մե­ցի եր­կու նկա­տա­ռու­մից ել­նե­լով.
ա) ես չէի կա­րող պայ­քա­րել բո­լո­րի ու ա­մեն ին­չի դեմ, ես այ­լա­խոհ չէի, ո­րոնց վերջ­նա­կան հան­գր­վա­նը դառ­նում էր Մոսկ­վա­յի Կաշ­չեն­կո­յի ան­վան հո­գե­բու­ժա­րա­նը։ Իմ պայ­քա­րի բուն նպա­տա­կը մեկն էր. իմ գի­տա­կան կո­լեկ­տի­վը հե­ռու պա­հել կո­ռուպ­ցիա­յի մեջ թաղ­ված հան­ցա­վոր հա­մա­կար­գի ազ­դե­ցու­թյու­նից, որ մար­դիկ ի­րենց հա­ջո­ղու­թյու­նը, ի­րենց կա­րիե­րիան ստեղ­ծեն նոր­մալ պայ­ման­նե­րում, ի­րենց մաս­նա­գի­տա­կան մա­կար­դա­կը բարձ­րաց­նեն ու պատ­րաստ լի­նեն սպաս­վող հե­ղա­փո­խա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րին: Գո­րյու­նո­վի հետ մենք հաշ­վել էինք, որ կո­մու­նիս­տա­կան երկ­րի կյան­քը կարճ է լի­նե­լու ու կա­վարտ­վի այն պա­հին, երբ աշ­խար­հում միկ­րոէ­լեկտ­րո­նի­կան փո­խա­րին­վի նա­նոէ­լեկտ­րո­նի­կա­յով: Մեր հաշ­վարկ­նե­րը ճիշտ էին, բայց սպա­սե­լի չէր, որ կո­մու­նիս­տա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան հետ կկոր­ծան­վի նաև Խոր­հր­դա­յին Միու­թյու­նը։
բ) Վս­տահ էի, որ Ար­տա­շա­տում հմուտ կա­շա­ռա­կե­րի համ­բավ վաս­տա­կած շրջ­կո­մի ա­ռա­ջին քար­տու­ղար Զա­վեն Գևոր­գյա­նը (հե­տա­գա­յում ան­կախ Հա­յաս­տա­նի գյու­ղատն­տե­սու­թյան նա­խա­րար) ռուս գն­դա­պե­տի կա­շին կքեր­թեր ու «աշ­խա­տած» գու­մար­ներն իր տա­կը կքա­շեր, դա նրա հա­մար սպաս­ված նվեր կլի­ներ: Մո­տա­վո­րա­պես այն­պես, ինչ­պես դա հի­մա ար­վում է մեր երկ­րում. բռ­նում են պատ­կա­ռե­լի կա­շա­ռա­կե­րին կամ թա­լան­չիին, «վաս­տա­կած» գու­մա­րի փոքր մա­սը մուտ­քագ­րում (հայտ­նի չէ, թե որ­տեղ, ինչ պայ­ման­նե­րով), մյու­սը, ա­մե­նայն հա­վա­նա­կա­նու­թյամբ, ա­ռա­վել մեծ մա­սը տե­ղա­վո­րում են ի­րենց գր­պան­նե­րում կամ ֆի­նան­սա­կան հայտ­նի ու ան­հայտ կա­ռույց­նե­րում՝ նեղ օ­րե­րի հա­մար:
ԿԳԲ-ի գն­դա­պետ Պա­վել Մի­խայ­լո­վի­չը պաշ­տո­նա­թո­ղու­թյու­նից հե­տո աշ­խա­տան­քի էր ան­ցել Լե­նինգ­րա­դի «Է­լեկտ­րոնս­տան­դարտ» ԳՀԻ-ում՝ որ­պես կադ­րե­րի ու ռե­ժի­մի հար­ցե­րով տնօ­րե­նի տե­ղա­կալ, հե­տա­գա­յում դար­ձավ մեր աշ­խա­տա­կի­ցը, զբաղ­վում էր Ար­տա­շա­տի մաս­նա­ճյու­ղի հար­ցե­րով: Պա­վել Մի­խայ­լո­վի­չը հա­ճախ էր գա­լիս Հա­յաս­տան, սի­րում էր մեր եր­կիրն ու մարդ­կանց, սե­փա­կան կար­ծիքն ու­ներ ղա­րա­բա­ղյան շարժ­ման ու Ղա­րա­բա­ղի հե­տա­գա ճա­կա­տագ­րի մա­սին.
-Ղա­րա­բա­ղի պա­տե­րազ­մը աֆ­ղա­նա­կա­նից եր­կար կտևի, բայց ձեզ չեն տա, ոչ էլ Ադր­բե­ջա­նին կթող­նեն, այլ օ­դից կախ­ված կպա­հեն այն­քան ժա­մա­նակ, մինչև վերջ­նա­կան լու­ծում չս­տա­նա ԽՍՀՄ-ը քան­դե­լու ու նո­րո­վի, այլ կար­գա­վի­ճա­կով հա­վա­քե­լու հար­ցը: Գոր­բա­չո­վի բո­լոր քայ­լե­րը ցույց են տա­լիս, որ ԽՍՀՄ-ը պետք է քան­դել ու նո­րից հա­վա­քել այն­պես, որ աշ­խա­տող եր­կիր դառ­նա, այս պոռն­կա­տան նման չլի­նի, որ մար­դիկ աշ­խա­տեն Ձեր ինս­տի­տու­տի ար­դյու­նա­վե­տու­թյամբ, Ձեզ մոտ այն բարձր է, մի­նիստր Շո­կինն է դա նշել:
Նեզ­նա­մո­վից հե­տաք­րք­րա­շարժ տե­ղե­կու­թյուն­ներ եմ ստա­ցել ԿԳԲ-ի աշ­խա­տան­քա­յին ա­ռօ­րյա­յից, ԿԳԲ-ի աշ­խա­տաո­ճից:
-Օ­րի­նակ,- պատ­մում էր նա,- մեզ տվել են մարդ­կանց հետևե­լու ա­ռա­ջադ­րանք։ Հետևում ենք։ Մտան ռես­տո­րան, մենք նրանց հետևից զբա­ղեց­նում ենք կող­քի սե­ղանն ու ճոխ խմիչք-ու­տե­լիք պատ­վի­րում։ Նրանք դուրս ե­կան ռես­տո­րա­նից, վճա­րում ենք մեր սե­ղա­նի հա­մար ու ա­մեն ինչ թո­ղած դուրս գա­լիս՝ նրանց հետևից, հե­տա­գա­յում ներ­կա­յաց­նում մեր կա­տա­րած ծախ­սե­րի հաշ­վետ­վու­թյունն ու ստա­նում ողջ գու­մա­րը: Ղե­կա­վա­րու­թյու­նը մշ­տա­պես հոր­դո­րում էր, որ պետք է ազ­նիվ լի­նել, խա­բել չի կա­րե­լի. «ՈՒ­նե­ցեք քա­ղա­քա­ցիա­կան խղճմ­տանք, ազ­նիվ ե­ղեք»: Մեր խմ­բից մե­կը մշ­տա­պես խա­բում էր, պատ­վի­րում էր միայն օ­ղի ու սե­լյոդ­կա, բայց ճոխ հաշ­վետ­վու­թյուն էր ներ­կա­յաց­նում, նրա մա­սին հայտ­նե­ցինք, հա­ջորդ օ­րը նրան գն­դա­կա­հա­րե­ցին:
ԽՍՀՄ տա­րի­նե­րին ԿԳԲ-ի աշ­խա­տա­կից­նե­րի մեջ էլ կա­յին մար­դիկ, ով­քեր ապ­րել են ա­զատ ու ան­կաշ­կանդ կյան­քով, ի­րենց վեր են դա­սել մյուս­նե­րից, ա­ռի­թը չեն կորց­րել մարդ­կանց ծաղ­րե­լու հա­մար: ժա­մա­նա­կին ԿԳԲ-ի գոր­ծող գն­դա­պետ Նեզ­նա­մո­վը այս­պի­սի մի ար­կա­ծախ­նդ­րու­թյան էր գնա­ցել, ին­չը հի­շում ու պատ­մում էր ա­ռանձ­նա­հա­տուկ ե­րա­նե­լու­թյամբ:
-Սա­նա­տո­րիա գնա­լիս մենք ի­րա­վունք չու­նեինք գրանց­ման հա­մար մեր իս­կա­կան տվյալ­նե­րը տա­լու աշ­խա­տան­քի վայ­րի ու մաս­նա­գի­տու­թյան վե­րա­բե­րյալ, իս­կա­կա­նը գրել չէր կա­րե­լի, մի ան­գամ ո­րո­շե­ցի գի­նե­կո­լոգ գր­վել։ Մի քա­նի օր անց լուր տա­րած­վեց, որ հան­գս­տա­ցող­նե­րի մեջ բժիշկ-գի­նե­կո­լոգ կա, կա­նայք գա­լիս էին ինձ մոտ՝ կո­սուլ­տա­ցիա­նե­րի, ըն­դու­նում էի, ու­սում­նա­սի­րում, խոր­հուրդ­ներ տա­լիս, բո­լո­րը գոհ էին մնում:
Խոր­հր­դա­յին մարդ­կանց մոտ ԿԳԲ-ի նկատ­մամբ բա­ցա­սա­կան վե­րա­բեր­մունք էր ձևա­վոր­վել՝ Ստա­լի­նի ժա­մա­նակ­նե­րից էր գա­լիս։ Մարդ­կանց մեջ այդ կա­ռույ­ցի նկատ­մամբ վա­խի զգա­ցում էլ կար, ին­չը այն­քան էլ հիմ­նա­վոր չէր: ՈՒղ­ղա­կի պե­տա­կան հի­շյալ կա­ռույ­ցի դր­վածքն էր այդ­պի­սին, չա­փից դուրս ոչ կոմպ­րո­մի­սա­յին էր, մե­ղա­վոր­նե­րը պետք է կրեին ի­րենց պա­տի­ժը, կա­շառ­քով ա­զատ­վել չէր կա­րե­լի:
Բրեժնևի օ­րոք այս կա­ռույցն էլ հա­րամ­վեց, իսկ ան­կա­խու­թյու­նից հե­տո կա­շա­ռա­կե­րու­թյունն այս­տեղ բուռն զար­գա­ցում ապ­րեց: Պատ­մում է մեր տնօ­րեն­նե­րից մե­կը.
-Ա­մեն օր ԿԳԲ-ից եր­կու ե­րի­տա­սարդ էին գա­լիս, թե ին­չու եք մեր թշ­նա­մի­նե­րին հաս­տոց­ներ վա­ճա­ռում (խոս­քը ԼՏՊ տա­րի­նե­րին մեր բա­րե­կամ Ի­րա­նին պաշ­տո­նա­կան ձևա­կերպ­մամբ հաս­տոց­ներ վա­ճա­ռե­լու մա­սին էր, դա մաս­սա­յա­կան բնույթ էր կրում)։ Այն­քան գնա­ցին, ե­կան, մինչև 500-ա­կան դո­լար­նե­րը ստա­ցան ու հան­գս­տա­ցան:
ԽՍՀՄ տա­րի­նե­րին այն­տեղ ո­րո­շա­կի ա­վան­դույթ կար, աշ­խա­տան­քի էին վերց­նում միայն լա­վա­գույն կադ­րե­րին՝ ի­րենց ընտ­րու­թյամբ, միայն ան­բա­սիր կեն­սագ­րու­թյուն ու­նե­ցող, հա­մար­ձակ, գրա­գետ ու կա­յա­ցած քա­ղա­քա­ցի­նե­րին: Ինս­տի­տու­տի վեր­ջին կուր­սում ինձ էլ ԿԳԲ-ի հա­մա­կար­գում աշ­խա­տե­լու ա­ռա­ջարկ ար­վեց, ա­ռա­ջար­կո­ղը Գո­րիկ Հա­կո­բյանն էր (հե­տա­գա­յում ԿԳԲ-ի գե­նե­րալ-գն­դա­պետ, ԱԱԾ-ի տնօ­րեն)։
-Եր­կու տա­րում բնա­կա­րան կս­տա­նաս, բարձր աշ­խա­տա­վարձ ու լավ կա­րիե­րա կու­նե­նաս,- հա­մո­զում էր նա:
Չու­զե­ցի։ Մա­նուկ հա­սա­կից իմ մեջ ա­զատ, ան­կախ, ան­կաշ­կանդ կյան­քով ապ­րե­լու ցան­կու­թյուն կար, գի­տա­կան կա­րիե­րան ա­վե­լի էր հրա­պու­րում։ Հե­տո ես մշե­ցի եմ, ու­րի­շի ձեռ­քի տակ աշ­խա­տել, ու­րիշ­նե­րի հրա­ման­նե­րը կա­տա­րել չեմ սի­րում: Գո­րի­կի հետ խա­ղում էինք պոլի­տեխ­նի­կի բաս­կետ­բո­լի հա­վա­քա­կա­նում։ Այդ­պես էլ մնա­ցինք ըն­կեր­ներ՝ ան­կաշ­կանդ ու ոչն­չով չպար­տա­վոր­ված:
Ռազ­մա­կան ար­դյու­նա­բե­րու­թյան մեջ մեր աշ­խա­տանք­նե­րը մշ­տա­պես դր­ված են ե­ղել ԿԳԲ-ի հս­կո­ղու­թյան տակ։ Ար­տա­շա­տում՝ ԿԳԲ-ում մեր հար­ցե­րով զբաղ­վող հա­տուկ աշ­խա­տա­կից կար: Այդ­պի­սի պայ­ման­նե­րում աշ­խա­տե­լը բեռ չի դառ­նում, ե­թե աշ­խա­տում ես օ­րենք­նե­րի սահ­ման­նե­րում, պե­տու­թյան հա­մար, պե­տու­թյան օգ­տին, պա­հում ու պահ­պա­նում ես պե­տա­կան ու ռազ­մա­կան գաղտ­նիք­նե­րը, չես գո­ղա­նում, կա­շա­ռա­կե­րու­թյամբ չես զբաղ­վում, օ­տա­րերկ­րյա գոր­ծա­կալ­նե­րի հետ կոն­տակ­տի չես գնում ու ջա­նում ես, որ այդ պե­տա­կան-պե­տա­կա­նա­մետ կարգ ու կա­նո­նին հետևեն կո­լեկ­տի­վի բո­լոր ան­դամ­նե­րը:
Օ­րե­րից մի օր այդ կարգ ու կա­նո­նով աշ­խա­տե­լը մի կողմ դրե­ցի ու սկ­սե­ցի զբաղ­վել իմ ծա­ռա­յո­ղա­կան պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի հետ առն­չու­թյուն չու­նե­ցող գոր­ծե­րով, ո­րոնք դեմ էին կո­մու­նիս­տա­կան կու­սակ­ցու­թյան հռ­չա­կած սկզ­բունք­նե­րին, չէին տե­ղա­վոր­վում պրո­լե­տա­րա­կան ին­տեր­նա­ցիո­նա­լիզ­մի և նմա­նօ­րի­նակ այլ դոգ­մա­նե­րի մեջ: Դա 1988 թիվն էր, երբ մենք սում­գա­յի­թյան ջար­դեր ու­նե­ցանք ու տե­սանք կո­մու­նիս­տա­կան դի­մա­կի տակ թաքն­ված երկ­րի ի­րա­կան դեմ­քը, մեր թուրք հարևան­նե­րի ան­մարդ­կա­յին, գա­զա­նա­յին էու­թյու­նը: Հա­մոզ­ված եմ, որ սում­գայի­թյան ջար­դե­րը կազ­մա­կերպ­ված էին Գոր­բա­չո­վի թե­լադ­րան­քով, դա նրան խիստ անհ­րա­ժեշտ էր՝ «перестройка» կոչ­վող հա­կա­պե­տա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը հիմ­նա­վո­րե­լու և ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար. տե­սեք ու ըն­դու­նեք, որ այս գա­զան­նե­րի հետ հնա­րա­վոր չէ ոչ կո­մու­նիզմ, ոչ էլ սո­ցիա­լիզմ կա­ռու­ցել։ Ինչ­պե՞ս ոտ­քի կհա­նես ան­ծայ­րա­ծիր երկ­րի տն­տե­սու­թյու­նը, ար­դյու­նա­բե­րու­թյու­նը, ինչ­պե՞ս կկե­րակ­րես 300-մի­լիո­նա­նոց ժո­ղովր­դին, բա­վա­րար ար­դյունք­ներ ցույց կտաս, ար­տա­սահ­մա­նյան եր­կր­նե­րի նկատ­մամբ մր­ցակ­ցա­յին ա­ռա­վե­լու­թյուն կս­տա­նաս, ե­թե մեր մեջ այս­պի­սի վայ­րե­նի ազ­գեր են ապ­րում: Բա­րի նպա­տակ­նե­րին հաս­նե­լու հա­մար կրթ­ված, դաս­տիա­րակ­ված, աշ­խա­տա­սեր ու օ­րի­նա­պաշտ քա­ղա­քա­ցի­ներ են պետք, բայց ի՞նչ ու­նենք ի­րա­կա­նում. տե­սեք Սում­գայի­թում, տե­սեք Բաք­վում, տե­սեք Կի­րո­վա­բա­դում ու հա­մոզ­վեք, որ այս­պի­սի գա­զա­զած ու գա­զա­նա­ցած ամ­բոխ ու­նենք, ո­րը պատ­րաստ է սպա­նե­լու և խա­րույկ­նե­րի վրա այ­րե­լու ի­րենց հարևան­նե­րին, խոր­հր­դա­յին ան­մեղ քա­ղա­քա­ցի­նե­րին, կա­նանց ու ե­րե­խա­նե­րին: Ան­գամ Հիտ­լե­րի ժա­մա­նակ մարդ­կանց սպա­նե­լու ո­րո­շա­կի կարգ կար, դիակ­նե­րը չէին ծաղ­րում, գե­րի­նե­րին, գն­դա­կա­հա­րե­լուց ա­ռաջ, կե­րակ­րում ու լվաց­վե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն էին տա­լիս, որ Աստ­ված նրանց ըն­դու­նի:
Մոսկ­վա­յում կա­յա­ցած դա­տա­վա­րու­թյու­նը Սում­գայի­թի հան­ցա­գործ­նե­րի մի մա­սի հա­մար ա­վարտ­վեց խրա­խու­սա­կան մեղմ պա­տիժ­նե­րով, ին­չը Գոր­բա­չո­վը ծա­ռա­յեց­րեց ներ­քին լար­վա­ծու­թյան հե­տա­գա էս­կա­լա­ցիա­յի, գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ա­նընդ­հատ ու աս­տի­ճա­նա­կան ծա­վալ­ման գոր­ծըն­թա­ցին: Նման պայ­ման­նե­րում հա­յե­րիս մի բան էր մնա­ցել. միա­վոր­վել, մի կողմ դնել խորհր­դա­յին-կո­մու­նիս­տա­կան աշ­խա­տաոճն ու ապ­րե­լաո­ճը, մտա­ծել միայն մեր ժո­ղովր­դի գլ­խին ծա­ռա­ցած վտան­գին դի­մա­կա­յե­լու և դի­մադ­րե­լու մա­սին։ Դա էր մեր ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյան ու ինք­նա­հաս­տատ­ման պար­տա­դիր պայ­մա­նը:
Սում­գա­յի­թյան ջար­դե­րը ցույց տվե­ցին, որ մենք պար­տա­վոր ենք նե­ցուկ կանգ­նե­լու սկիզբ ա­ռած ղա­րա­բա­ղյան շարժ­մանն ու ղա­րա­բա­ղյան պա­տե­րազ­մին՝ ան­տե­սե­լով մեզ վրա դր­ված խոր­հր­դա­յին ֆունկ­ցիո­նալ պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը: Ինձ հա­մար սպա­սե­լի էր, որ այդ գի­տակ­ցու­մով էին շարժ­վում նաև Ար­տա­շա­տի ԿԳԲ-ի աշ­խա­տա­կից­նե­րը: Այդ օ­րե­րին Ար­տա­շա­տի ԿԳԲ-ի պետ, գն­դա­պետ Գևոր­գյա­նը ինձ հետևյալ հանձ­նա­րա­րու­թյու­նը տվեց. «Թույլ մի տվեք, որ ա­ռաջ­նա­գիծ մեկ­նեն Ձեր այն աշ­խա­տա­կից­նե­րը, ով­քեր լուրջ զենք չու­նեն»:
Ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րի պատ­վե­րով մեր ինս­տի­տու­տում զենք էինք պատ­րաս­տում, սկզ­բում պրի­մի­տիվ, բայց շատ կարևոր զենք, ո­րի կա­րի­քը ա­ռաջ­նագ­ծում կար։ Բնա­կա­նա­բար մեր մի­ջոց­նե­րով ու մեր անձ­նա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյամբ, մեր ան­վր­դով կյան­քի հաշ­վին՝ ա­ռանց հաշ­վի առնե­լու ԿԳԲ-ի գաղտ­նի հս­կո­ղու­թյան փաս­տը: ԿԳԲ-ում մեր գոր­ծե­րի մա­սին գի­տեին, չէին կա­րող չի­մա­նալ, պար­տա­վոր էին ի­մա­նալ, բայց չտես­նե­լու էին տա­լիս, չէին խան­գա­րում: Խոր­հր­դա­յին գոր­ծող օ­րենք­նե­րով մեր ա­րա­ծը կա­րող էր ո­րակ­վել որ­պես հա­կա­պե­տա­կան, հա­կա­խոր­հր­դա­յին գոր­ծու­նեու­թյուն: Ե­թե Մոսկ­վա­յին հայտ­նի դառ­նար (նման ին­ֆոր­մա­ցիա­նե­րը տեղ էին հասց­վում ԿԳԲ-ի մի­ջո­ցով), որ է­լեկտ­րո­նա­յին ար­դյու­նա­բե­րու­թյան կազ­մա­կեր­պու­թյու­նում զբաղ­վում են ի­րենց չվե­րա­բե­րող հար­ցե­րով և մեր ինս­տի­տու­տի, հա­մե­նայն դեպս, իմ՝ տնօ­րե­նիս, հար­ցը կա­րե­լի էր լուծ­ված հա­մա­րել՝ սե­ղա­նին դնե­լով կու­սակ­ցա­կան տոմ­սը, ա­զատ­վե­լով աշ­խա­տան­քից ու դատ­վե­լով խոր­հր­դա­յին քրեա­կան օ­րենք­նե­րով։ Բայց նման բա­նե­րի մա­սին մտա­ծե­լու ժա­մա­նակ չու­նեի, ղա­րա­բա­ղյան ճա­կա­տում պետք էր հաղ­թա­նակ կեր­տել։ Ձեռ­քի տակ չու­նե­նա­լով ժա­մա­նա­կա­կից զեն­քի որևի­ցե նմուշ, պետք էր կռ­վել ան­զեն ձեռ­քե­րով ու մեր բազ­մա­թիվ գոր­ծա­րան­նե­րում հապ­ճեպ ար­տադր­ված պրի­մի­տիվ զի­նա­տե­սակ­նե­րով: Այդ օ­րե­րին նո­մենկ­լա­տու­րա­յին գոր­ծիչ­նե­րի մեջ մեծ շփոթ էր ա­ռա­ջա­ցել, չի­նով­նիկ­նե­րը չէին հաս­կա­նում, թե ինչ է պետք ա­նել, որ կողմն անց­նել:
Մի օր ինս­տի­տու­տի ան­ցա­թող­ման կե­տից ինձ հայտ­նե­ցին, որ հան­րա­պե­տա­կան դա­տա­խա­զու­թյու­նից մարդ է ե­կել, ա­ռանց ան­ցաթղ­թի ու­զում է Ձեզ մոտ բարձ­րա­նալ, ներս չենք թող­նում: Ի­ջա ներքև։
-Ո՞վ եք, ի՞նչ եք ու­զում:
-Ես հան­րա­պե­տա­կան դա­տա­խա­զու­թյու­նից եմ, ցան­կա­նում եմ Ձեզ հետ խո­սել:
-Ցույց տվեք ինձ հետ խո­սե­լու Ձեր գրա­վոր կար­գադ­րու­թյու­նը։ Չու­նե՞ք։ Ցտե­սու­թյուն:
-Այդ դեպ­քում, խնդ­րում եմ, անց­նենք դի­մա­ցի շեն­քը՝ դա­տա­խա­զու­թյուն:
-Դրա հա­մար էլ է գրա­վոր կար­գադ­րու­թյուն պետք, պաշ­տո­նա­պես դի­մեք՝ կգամ:
Մար­դը շփոթ­վեց, հնա­րա­վոր է, որ խոր­հր­դա­յին այդ դա­տա­խազն իր կյան­քում նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում եր­բեք չէր հայ­տն­վել, փոր­ձե­ցի օգ­նել։
-Ձեր ու­զածն ի՞նչ է:
Դա­տա­խա­զը գր­պա­նից հա­նեց իմ աս­պի­րանտ, ինս­տի­տու­տի լա­բո­րա­տո­րիա­յի վա­րիչ Ա­լեք­սանդր Բու­տաևի ու ա­վագ ին­ժե­ներ Համ­բար­ձում Ա­սատ­րյա­նի նկար­նե­րը՝ ստաց­ված ֆո­տո­հե­ռագ­րի մի­ջո­ցով։
-Սրանց պետք է ձեր­բա­կա­լենք:
-Ձեր ա­սա­ծից չե՞ք ա­մա­չում, այդ ի՞նչ բա­րո­յա­կա­նու­թյան տեր դա­տա­խազ եք, որ մեր հե­րոս տղա­նե­րին ձեր­բա­կա­լե­լու հա­մար ե­կել, հա­սել եք Ար­տա­շատ։ Տղա­նե­րը նոր են վե­րա­դար­ձել Ղա­րա­բա­ղից։ Այն­տեղ կռ­վում են, որ մի օր էլ Ձեր ըն­տա­նի­քը սում­գայի­թյան ջար­դե­րի զո­հը չդառ­նա, իսկ Դուք ու­զում եք նրանց վի­զը կոտ­րել, ա­մա­չեք Ձեր տա­րի­քից:
-Տղա ջան, ես Ձեզ հաս­կա­ցա,- ա­սաց ու դառ­նա­ցած հե­ռա­ցավ:
Այդ օ­րե­րին Հա­յաս­տա­նում շփոթ­ված պաշ­տո­նյա­նե­րի պա­կաս չկար։ Նրան­ցից մե­կը Սեր­գո Կա­րա­պե­տյանն էր՝ Սերժ Սարգ­սյա­նի օ­րոք ՀՀ գյու­ղատն­տե­սու­թյան նա­խա­րա­րը: Մոտ օ­րերս մա­մու­լում լու­րեր տա­րած­վե­ցին, որ նա, դիզ­վա­ռե­լի­քի հար­ցով, ցուց­մունք է տվել ՀՀ երկ­րորդ նա­խա­գա­հի դեմ: Շատ կզար­մա­նա­յի, ե­թե Սեր­գոն նման բան չա­ներ: 1988 թվին նա գլ­խա­վո­րում էր Ար­տա­շա­տի պա­հա­ծո­նե­րի գոր­ծա­րա­նը, շրջ­կո­մի ա­ռա­ջին քար­տու­ղա­րին ցուց­մունք էր տվել իմ դեմ, թե Հա­մա­զաս­պյա­նը աշ­խա­տող­նե­րին ցույ­ցե­րի ու գոր­ծա­դուլ­նե­րի է դր­դում, իր և շր­ջա­նի աշ­խա­տա­վոր­նե­րի հա­մար վատ օ­րի­նակ է ծա­ռա­յում, ին­քը չի կա­րո­ղա­նում պա­հա­ծո­նե­րի գոր­ծա­րա­նի աշ­խա­տող­նե­րին ցույ­ցե­րից ու գոր­ծա­դուլ­նե­րից հետ պա­հել, ողջ շր­ջա­նը խառ­նել է ի­րար: Ա՜յ քեզ Սեր­գո: Իմ և շր­ջա­նի մյուս ձեռ­նար­կու­թյուն­նե­րի տնօ­րեն­նե­րի հա­կաօ­րի­նա­կան ու հա­կա­կու­սակ­ցա­կան գոր­ծու­նեու­թյան հար­ցը քն­նարկ­ման դր­վեց շրջ­կո­մի բյու­րո­յի ար­տա­հերթ նիս­տում, դրա մա­սին ար­դեն գրել եմ, բո­լո­րը ստա­ցան ի­րենց կու­սակ­ցա­կան նկա­տո­ղու­թյուն­նե­րը՝ բա­ցի ին­ձա­նից: Զա­վեն Գևոր­գյա­նը մի ան­բա­ցատ­րե­լի ներ­քին վախ ու­ներ իմ անձի նկատ­մամբ, ա­ռա­ջին ան­գամ էր այդ­պի­սի կո­մու­նիս­տի հան­դի­պել, բա­ցա­հայտ առ­ճա­կատ­ման չէր գնում, բայց ու­ներ ինձ պատ­ժե­լու հա­մար մշա­կած իր գաղտ­նի պլա­նը: Շր­ջա­նի ու հան­րա­պե­տու­թյան կո­ռում­պաց­ված հա­մա­կար­գի հա­մար ես ծայ­րա­գույն վտանգ էի ներ­կա­յաց­նում ոչ թե իմ ա­նա­չառ կեց­ված­քով ու ան­կոտ­րում կամ­քով, այլ նրա­նով, որ «վա­րա­կիչ» օ­րի­նակ էի ծա­ռա­յում շր­ջա­նի աշ­խա­տա­վո­րա­կան կո­լեկ­տիվ­նե­րի, նույ­նիսկ պե­տա­կան ու կու­սակ­ցա­կան շար­քա­յին գոր­ծիչ­նե­րի հա­մար: Շա­տե­րը կցան­կա­նա­յին ու­նե­նալ ա­զա­տու­թյան ու ան­կա­խու­թյան այն աս­տի­ճա­նը, ո­րին ես հա­սել էի իմ աշ­խա­տան­քով ու մշ­տա­կան պայ­քա­րով: Շա­տե­րը դրան հաս­նել չէին կա­րող, ո­րով­հետև ի­րենց աշ­խա­տան­քի ու ապ­րուս­տի մի­ջոց­ներ հայ­թայ­թե­լու հար­ցը ինք­նա­կամ կա­պել էին «վերևնե­րի» հետ, ո­րոնց դեմ պայ­քա­րե­լու ոչ քա­ջու­թյուն ու­նեին, ոչ էլ ցան­կու­թյուն, ո­րով­հետև հաս­կա­նում էին, որ նրանց քմա­հաճ վե­րա­բեր­մուն­քից էր կախ­ված կու­սակ­ցա­կան-պե­տա­կան ա­պա­րա­տի սպա­սա­վոր­նե­րի անձ­նա­կան բա­րե­կե­ցու­թյու­նը: Ստեղծ­ված ի­րադ­րու­թյու­նը նրանց պար­տադ­րում էր լի­նել խո­նարհ ու հեզ, մշ­տա­պես խախ­տել օ­րենք­նե­րը, լի­նել կա­շա­ռա­կեր ու կո­ռուպ­ցիոն հա­մա­կար­գի օ­րի­նա­կե­լի սպա­սա­վոր­նե­րը, հայ­տն­վել ու մնալ նո­մենկ­լա­տու­րա­յին ան­վա­նա­ցու­ցակ­նե­րի մեջ: Մո­տա­վո­րա­պես նույն կար­գա­վի­ճա­կում էին գտն­վում գոր­ծա­րան­նե­րի տնօ­րեն­նե­րը՝ սկ­սած ար­տադ­րա­մա­սե­րի պե­տե­րից: Ե­թե կու­սակ­ցա­կան-գոր­ծա­դիր իշ­խա­նու­թյու­նը պատ­կե­րենք իշ­խա­նա­կան ուղ­ղա­ձի­գով, ա­պա գոր­ծա­րան­նե­րի, կոլ­խոզ­նե­րի և բա­րիք­ներ ստեղ­ծող ու սպա­սար­կող այլ կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րին կա­րող ենք տե­ղա­վո­րել «վերևնե­րին» սպա­սար­կող հո­րի­զո­նագ­ծե­րով: Գոր­ծա­րան­նե­րի տնօ­րեն­նե­րը, ի­րենց կե­րակ­րա­տաշ­տե­րը չկորց­նե­լու հա­մար, կու­րո­րեն պահ­պա­նում էին կո­մու­նիս­տա­կան է­թի­կա­յի բո­լոր կա­նոն­նե­րը՝ ի­րենց բո­լոր նյուանս­նե­րով հան­դերձ: Այս­պի­սի մի դեպք:
1982 թվի նոյեմ­բե­րի 11-ին հան­դի­պե­ցի Ար­տա­շա­տի «Սի­րիուս» գոր­ծա­րա­նի տնօ­րեն Անդ­րեյ Այ­դի­նյա­նին, ոտ­քից գլուխ սև էր հա­գել, սև գլ­խարկ, սև փող­կապ, ան­գամ գուլ­պա­ներն էին սև:
-Անդ­րեյ Բագ­րա­տո­վիչ, ինչ-որ դժ­բախ­տու­թյու՞ն է պա­տա­հել:
-Բա չե՞ք ի­մա­ցել, ըն­կեր Բրեժնևն է մա­հա­ցել:
Ի­հար­կե, Բրեժնևի մա­հը մեծ կո­րուստ էր քա­ղա­քա­կան ա­նեկ­դոտ­ներ հո­րի­նող­նե­րի հա­մար, բայց նաև բրեժնևյան է­պո­խա­յի ա­վարտն էր ա­վե­տում, որ­տեղ մեր նո­մենկ­լա­տու­րա­յին տնօ­րեն­ներն ի­րենց զգում էին, ինչ­պես ձու­կը ջրում. ոչ մի էա­կան օ­գուտ երկ­րին, նրա տն­տե­սու­թյա­նը, բայց սե­փա­կան շա­հե­րի լիար­ժեք սպա­սար­կում՝ միայն մեկ պար­տա­դիր պայ­մա­նով. պետք է լո­յալ վար­վե­ցո­ղու­թյուն պահ­պա­նել ու լիո­վին են­թարկ­վել կու­սակ­ցա­կան իշ­խա­նա­վոր­նե­րի քմա­հա­ճույք­նե­րին ու ժա­մա­նա­կին «մուծ­վել», սա պար­տա­դիր էր: Բան­վոր­նե­րը, ին­ժե­ներ­նե­րը, գյու­ղա­ցի­նե­րը և ռո­ճի­կով ապ­րող մյուս քա­ղա­քա­ցի­նե­րը դար­ձել էին խոր­հր­դա­յին կո­մու­նիս­տա­կան թատ­րո­նի պա­սիվ, հու­սա­հատ­ված, հու­սա­խաբ­ված, շան­թա­հար­ված ու մո­լո­րու­թյան աս­տի­ճա­նի շփոթ­ված դի­տորդ­նե­րը, ո­րոնց հա­մար կար ի­րենց անձ­նա­կան-օր­հա­սա­կան խն­դիր­նե­րը լու­ծե­լու մեկ հու­սա­լի ճա­նա­պարհ՝ ԽՍՀՄ-ում հաս­տատ­ված պե­տա­կան-հա­սա­րա­կա­կան ան­ճա­րակ հա­մա­կար­գի կոր­ծա­նու­մը։ Բնակ­չու­թյան գե­րակ­շիռ մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը, ա­ռա­վել ևս, նո­մենկ­լա­տու­րա­յին փոք­րա­մաս­նու­թյու­նը, վե­րից վար, պատ­րաստ էին նման զար­գա­ցում­նե­րին: ԽՍՀՄ-ում այն­պի­սի պայ­թյու­նավ­տանգ ի­րա­վի­ճակ էր ստեղծ­վել, որ Գոր­բա­չո­վին մնում էր միայն սեղ­մել երկ­րի կոր­ծա­նումն ա­վե­տող դե­մոկ­րա­տա­կան կո­ճակ-ազ­դան­շա­նը, ին­չը նա ա­րեց հա­ճույ­քով ու մեծ նվի­րու­մով:
Նման մի ի­րա­վի­ճակ է ստեղծ­վել մե­րօ­րյա Հա­յաս­տա­նում. վար­չա­պե­տին դուր չի գա­լիս, որ մար­դիկ լավ կյան­քի են սպա­սում՝ ի­րենց բազ­մոց­նե­րին նս­տած, իսկ ին­քը խո­սում է զու­գա­րա­նա­կոն­քե­րից: Ա­մոթ մեզ ու մեր վար­չա­պե­տին, հա­զա՜ր ա­մոթ, որ օր­հա­սա­կան այս ժա­մա­նակ­նե­րում քյա­բաբ-բլին­չի­կից, զու­գա­րան­նե­րից բա­ցի, խո­սե­լու ա­ռա­վել կաևոր թե­մա­ներ չու­նենք:
Վահան ՀԱՄԱԶԱՍՊՅԱՆ
Տեխնիկական գիտությունների դոկտոր, երկրների հելիոֆիկացիայի ծրագրի հեղինակ
Դիտվել է՝ 36570

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Թուրքական տրանսպորտային շահը առավել քան հստակ է

Թուրքական տրանսպորտային շահը առավել քան հստակ է

Մերձավոր Արևելքում էսկալացիայի խորացումը կարող է էապես փոխել տարածաշրջանային (ներառյալ Հարավային Կովկասը) տրանսպորտային-լոգիստիկ համակարգը...

Սոցցանցային գրառումներ

Պետության անունից գործողը կրկնակի պատասխանատու պիտի լինի օրենքի առաջ
Պետության անունից գործողը կրկնակի պատասխանատու պիտի լինի օրենքի առաջ

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո
Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.