Մեր հասարակական կյանք կոչեցյալի բուն էության մեջ խորանալու նպատակով դիտարկենք մեզ հատուկ այն հակասությունը, որ կա մեր ստեղծագործ մոտեցումների մեջ այն բոլոր ոլորտներում, որոնք հեռու են քաղաքական ու պետական գործունեությունից և այն անճարակ մոտեցումների միջև, որոնք մենք ցուցաբերում ենք մեր քաղաքական ու պետական գործունեության մեջ։

Մենք պետք է կարողանանք հնարավորինս սթափ և առանց մեր պատմության մասին տարածված իներցիոն բնույթի աղավաղումների դիտարկել ու գնահատել ռուսների ու թուրքերի հետ մեր ունեցած հարաբերությունների ամբողջ կոմպլեքսը։

Հաճախ, գոյություն քարշ տալու ու թեթևակի զարգացում ունենալու ժամանակ, երկրի վիճակի օբյեկտիվ գնահատման հիմքը պետք է լինի ոչ թե թեթևակի զարգացման արդյունքում ստացված ինչ-որ չափի շահը, այլ սխալ քաղաքականության և զարգացման համար ունեցած բոլոր հնարավորությունները չօգտագործելու հետևանքով ունեցած կորուստները։

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը «СОР29 և Ադրբեջանի կանաչ տեսլականը» թեմայով միջազգային ֆորումի ժամանակ չի էլ թաքցրել, որ Ադրբեջանի համար առաջնահերթը Տավուշում շահեկան դիրքեր զբաղեցնելն է, և իր ղեկավարած պետությունը դրանից հետո որևէ միտք չունի դուրս գալ Հայաստանի այն ռազմավարական բարձունքներից ու տարածքներից, որոնց Նիկոլի և Նիկոլի ոհմակի պետական դավաճանության արդյունքում, առանց կրակոցի, տիրել է Սյունիքում (Մեծ Իշխանասար, Սև լճի հարակից տարածքներ), ինչպես նաև Վայոց Ձորում, Գեղարքունիքում բռնազավթած ռազմավարական բարձունքներից ու տարածքներից:

Այն կրիտիկական վիճակը, որում գտնվում ենք մենք, վերջապես մեզ պետք է ստիպի դադարել մեզ հետ կատարվող ամեն ինչին մոտենալ մակերեսային, գավառական մոտեցումներով։

Նիկոլը՝ Սատանայի ծառան, Հայաստանի և հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամին, ՔՊ- ական և ոչ ՔՊ- ական իր ոհմակի հետ միասին, հայ ոստիկանի համազգեստ հագած ենիչերիների ներգրավմամբ, բազմահազարամյա, աստվածային ու սրբազան մեր Հայրենիքը մեր աչքերի առջև հանձնում է Ադրբեջանին՝ խորամանկորեն, նենգորեն, քայլ առ քայլ, փուլ առ փուլ թուլացնելով Հայաստանի դիրքերը, դիմադրելու, պաշտպանվելու կարողությունները: Այս գործընթացը նման է աստիճանաբար թմրելով մահացու նիրհի, երբ միանգամից չէ, քչերն են նկատում մեզ վերջնարդյունքում սպասվող կործանումը:

Լավ կամ հուսադրող ոչինչ չունեմ ասելու։ Փորձենք վերլուծել ու հասկանալ, թե ի՞նչ կատարվեց և ինչ է կատարվում երկրում։

2023 թվականի ֆիզիկական անձանց հայտարարագրի ներկայացման վերջնաժամկետը փոփոխվեց և 2024 թվականի մայիսի մեկի փոխարեն սահմանվեց նոր ժամկետ` 2024 թվականի հուլիսի 22-ը։ Ժամկետի փոփոխության հիմնական պատճառ է հանդիսացել այն տապալելու իրական վտանգը և նման պարտականություն ունեցող խմբերում ներառված 120 հազար անձանցից միայն 9 հազարն է 2024 թվականի ապրիլի 20-ի վիճակով ներկայացրել պահանջվող փաստաթուղթը։ Ընդհանրապես ինչ է ներկայացնում իրենից այդ հայտարարագիրը, ինչպիսի տեխնիկական հմտությունների և բազային գիտելիքների պետք ունի ֆիզիկական անձը, և ինչու՞, և ու՞մ մեղքով եղավ համընդհանուր խուսափում:

Թվում է, թե մեր հարցերի վերաբերյալ կիսահայհոյախառն լեզվով անվերջ քննարկումները վաղուց արդեն դարձել են կոնտրպրոդուկտիվ, քանի որ մեր էության, հնարավորությունների ու նպատակասլաց գործել չկարողանալու հետ կապված ամեն ինչը պարզ ու հայտնի է, և այլևս այս ուղղությամբ խորանալու տեղ չկա...

Դիտում եմ Տավուշի մարզում, Բերքաբերում ապրիլի 17- ին Նիկոլ հայադավի ելույթի տեսագրությունը , և հասկանում, որ յուրաքանչյուր հայի համար չափազանց հզոր նյարդային համակարգ ու ծով համբերություն է պետք նրան, կեղծավորությամբ առլեցուն ու դրանով իսկ գարշելի նրա ձայնը մինչև վերջ սառնասրտորեն լսելու, քաղաքական դերասանի ժեստիկուլյացիան դիտելու, նրա նենգ հնարքները և հայակործան նպատակներն ամբողջությամբ հասկանալու համար: