Կարելի է աբսուրդ համարել փորձագետների այն մոտեցումը, թե մեր շուրջ տեղի ունեցող ամեն բան, այդ թվում` Բորիս Բերեզովսկու մահը, կապված են միմյանց հետ: Ոչ այն պատճառով, որ ժամանակին Արկադի Վարդանյանը նույն Բերեզովսկու «պասով» փորձեց այստեղ պայքարել պուտինյան իշխանության դեմ և ստանալ այնպիսի ռեզոնանս, ինչպիսիք ստացավ Ուկրաինայում` «նարինջների», Վրաստանում` «վարդերի» հեղափոխությունների ժամանակ:

Մարտը ավարտվում է: Եթե դեռ հիշում եք, այս պատմությունն անցյալ տարի է սկսվել, և չգիտեմ ում ոնց` ինձ բավականաչափ հոգնեցրել է: Այն պարզ պատճառով, որ ես որոշակիություն, արագ արդյունք և հասկանալի քայլեր եմ նախընտրում: Ես վաղուց չեմ հավատում հայտարարություններին, նամակներին ու հավակնություններին, որոնք ռեալ քայլերով չեն ամրագրվում:

Նախորդ ուրբաթ` Րաֆֆի Հովհաննիսյանի` իշխանություններին արված առաջարկություններով ներքաղաքական ստատուս քվոն փոխվեց: Որքան էլ մյուսներին և հատկապես խաղի իրական մոդերատորներին դա դուր չգա: Այո, Րաֆֆին այդպիսով նախ «լեգիտիմացրեց» Սերժ Սարգսյանին, ապա լեգիտիմացրեց ընդդիմադիր իր պայքարը և որոշումներ կայացնողի մենաշնորհը:

Ասենք միանգամից` շատ «շինիչ» ցուցակներ են ներկայացրել կուսակցությունները Երևանի ավագանու ընտրություններին ընդառաջ: «Ամենաշինիչը», անշուշտ, «Ժառանգության» ցուցակն է; Բայց` հերթով: Թե որքան «շինիչ» է ՀՀԿ-ի ավագանու ցուցակը, նույնիսկ չարժե ասել: Չինովնիկական կաստան այնտեղ «ծածկված» է մտավորականների ու արվեստի գործիչների «թանձր սոուսով»: Ոչ մի հետաքրքիր բան: Բացի «ինժեներ բալեքից», մանավանդ «թաղային հեղինակությունների» «բալեքի» պահով, որպես սելեկցիան ապահովելու հզոր կռվան:

2013-ի մայիսի 5-ին կայանալիք Երևանի ավագանու ընտրությունները «քաղաքական մրցավազքի» վերջին ստուգատեսն է, որին ընդառաջ հայաստանյան քաղաքական ուժերը լրջագույն պատրաստություններ են տեսնում:

Հայաստանի անկախության պատմությունը սերտորեն կապված է, կարելի է ասել` միահյուսված է Արցախի ինքնորոշման խնդրի հետ: 1988-ի շարժումը սկսվեց որպես Արցախը Մայր հայրենիքի հետ վերամիավորելու շարժում, որի պտուղներից էր նաև Հայաստանի անկախությունը: Մարտական գործողությունների արդյունքում ազատագրված Արցախի հիմնախնդիրը մշտապես եղել է Հայաստանի ներքին և արտաքին քաղաքական հարցերի օրակարգի առաջնահերթություններից մեկը։ Ի դեպ, ՀՀ և ԼՂՀ քաղաքական ուժերը, սկսած 1988-ից, մեծ մասամբ կարողացել են նույնական դիրքորոշում ցուցաբերել հակամարտության կարգավորման և Արցախի ապագային առնչվող հարցերում:

Թուրքիայի և Ռուսաստանի դիմակայության ամբողջ պատմության ընթացքում թուրք քաղաքական գործիչներն ու հատուկ ծառայությունները ձգտել են Ղրիմի թյուրքախոս բնակչությանն օգտագործել ռուսական դիրքերի խարխլման համար: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից առաջ էլ էր այդ աշխատանքը կատարվում, թեև այնքան էլ լայն հնարավորություններ չկային դրա համար:

Նախագահական ընտրություններից ուղիղ մեկ ամիս անց գործող և ընտրված նախագահ Սերժ Սարգսյանը ներկայացրեց իրավիճակի իր գնահատականը` ընտրելով լրատվամիջոցների նոր ձևաչափ և, ի պատասխան հնչած ու չհնչած հարցերի, ասաց ճիշտ այնքան, որքան պետք էր ասել` անցած իրադարձությունների, այդ իրադարձությունների իր գնահատականի և ապագա իրադարձությունների հնարավորության կամ անհնարինության մասին: Բնականաբար, հաջորդ օրը Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, իբրև ընտրված նախագահ, պատմեց իր տարբերակը և տվեց իր գնահատականը անցած ու ապագա իրադարձություններին:

Առաջին բանը, որ պետք է ասել Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցի առնչությամբ` հագեցած էր «բեզբոժնո»: Նախագահականի «ուղեղային կենտրոնները» պետք է բացառեին նման հագեցվածությունը, որովհետև, ոնց երևաց, իրենց համար էլ հեշտ չէր «եղել»: Անցանք առաջ: Այո, մեսիջներն անչափ շատ էին, բայց կանգ առնենք ամենակարևորների վրա:

Ինչպես տեղեկացնում են մեր աղբյուրները, բավականին թեժ է պայքարը ոչ միայն ընդդիմություն-ԲՀԿ ճակատում, այլև Րաֆֆի Հովհաննիսյան-ԲՀԿ «ճակատում»: ԲՀԿ ասելով առաջին հերթին նկատի է առնվում ոչ թե բուն ԲՀԿ-ն, այլ նրա թիկունքում գործող անձինք` «ուղեղային կենտրոնը», որոնց հաջողվել է այս պահին քիչ թե շատ ռեստավրացիայի ենթարկել ԲՀԿ-ն` Ծառուկյանին «լուսանցքում» պահելով, որոշումների պատասխանատվությունը նրա ձեռքից վերցնելով` ԲՀԿ-ի քաղաքական բլոկին հանձնարարելով: