Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Հեղափոխությունն սկսեց «խժռե՞լ»

Հեղափոխությունն սկսեց «խժռե՞լ»
19.04.2019 | 01:10

Զարգացումների արագությունն ուղղակի սպանիչ է: Թե՛ Ղարաբաղյան, թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական ասպեկտներում:
Ինչպես և սպասում էինք` Ղարաբաղյան խնդրով արտահոսքը եղավ, որքան էլ արտասովոր, բավականին պաշտոնական «ֆորմատով»: Նախ` Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Մամեդյարովը մանրակրկիտ ներկայացրեց իր և Մնացականյանի հանդիպման իրական մատրիցան: Նրան երկրորդեց ՌԴ ԱԳ նախարար Ս. Լավրովը` խիստ սեղմ, սակայն բովանդակային առումով խոսուն հաստատմամբ: Այն է` մոսկովյան եռակողմ (Ադրբեջան, Հայաստան, Ռուսաստան) հանդիպման ժամանակ իսկապես քննարկվել է 2016-ի առաջարկների փաթեթը. «Եվ ես Ադրբեջանի նախարարի ասածին այլ բան չունեմ ավելացնելու», արձանագրեց Լավրովը: Հիշեք` այդ փաթեթն այլ կերպ հենց «Լավրովյան» է կոչվում, որի դետալները «կոնֆիդենցիալ» են, ինչպես հարկ համարեց շեշտել նույն Լավրովը, որը, ըստ էության, համապատասխանում է այն մոդիֆիկացիային, որի մասին Նիկոլ Փաշինյանի իշխանավարումից հետո հայտարարվում է առաջին հերթին ամերիկյան համանախագահության կողմից. այն է` խաղաղություն` տարածքների դիմաց:


«Լավրովյան պլանը», հիշենք, Մադրիդյան սկզբունքների նոր ընթերցումն է` երեք հիմնարար սկզբունքների պահպանմամբ, վեց տարրերի տարընթերցմամբ, որի մասին նախորդ հոդվածում արդեն մատնանշել ենք: Այս ողջ «թնջուկի» մեջ հետաքրքիրը երեք «ֆրագմենտներն» են. ինչու՞ է այդպես քարի նման լուռ հայկական կողմը. ի՞նչ է «անում» պարոն Մնացականյանը համանախագահ երկիր Ֆրանսիայում` այդ երկրի ԱԳ նախարարի հետ. ե՞րբ տեղի կունենա հաջորդ հանդիպումը Փաշինյանի և Ալիևի միջև, ինչի մասին ասել է նույն Մամեդյարովը: Փաստելու, թե ինչ մեծ արագության մեջ է հայտնվել Ղարաբաղյան խնդիրը: Հասկանալու, որ կրկին լուրջ պրեսինգի տակ է հայտնվել Հայաստանը: Ամրագրելու, որ հումանիտար հարցերը, որոնց շուրջ արդեն իսկ պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել` գյուղատնտեսական աշխատանքների, ԶԼՄ-ների փոխադարձ այցերի և գերիներին` հարազատների այցերի մասով, արդեն իսկ խոսում են, որ «հերթը» հասել է կոնկրետ քայլերին` խաղաղությանը:


Այսօր Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անգամ լայվ կմտնի, հուսանք` կպատասխանի այս հարցերին։
Տնտեսական «հեղափոխության» մասով ևս շատ բան չկա ասելու: Իշխանությունները փորձում են գերակա ճյուղերում նոր խաղացողներ մտցնել` մենաշնորհները ջարդելու լոզունգի տակ: Ըստ ամենայնի, ցեմենտի հարցում կհաջողեն, մթերումերի` «Սպայկայի» հարցում կասկածում ենք: Իշխանությունները հույս ունեն, որ «Սպայկան» հա՛մ «կմուծվի», համ կշարունակի աշխատել, որովհետև «խելքը հացի հետ չի կերել»: Այնուհանդերձ, գործընթացը «ջարդվեց», և եթե Աստված մի արասցե` «Սպայկան» որոշի, որ չի աշխատում կամ ամբողջական թողունակությամբ չաշխատի, իսկ նոր խաղացողի համար ժամանակ է պետք ադապտացվելու համար, ապա իշխանություններին «կհաջողվի» խիստ բարեհաջող, ինչպես մնացյալ ոլորտների հետ եղավ, գյուղատնտեսության ոլորտը ևս քանդել, քայքայել, ոչնչացնել` գյուղացուն էլ հետը: Ի դեպ. հիսուն հազար աշխատատեղեր ստեղծելու և 1000 դրամների ֆոնդին վերաբերող հարցին տրված Փաշինյանի պատասխանը եթե չհամարենք զավեշտալի, ապա հաստատապես այն խիստ դիլետանտ, լղոզված ու աբսուրդային էր: Վերջին օրերի քաղաքական զարգացումների մասն էլ կարծես ամբողջովին կապ ունի տնտեսության, այն է` կոռուպցիոն «ավետիսների» հետ: Խոսքը նոր Հայաստանի ամենահետաքրքիր դրսևորմանն էր վերաբերում. լուրին, որ Դավիթ Սանասարյանն անցնում է հոմոդիալիզի գործով որպես կասկածյալ: Լուրն ալեկոծել է «թալանչիներ» որոնող նոր Հայաստանի բոլոր ծալքերը, սակայն էլ առավել` իշխանական թիմի` «Մերժիր Սերժին» և «սորոսական» հատվածին:


Թնջուկը նոր թնջուկ է առաջացրել, եթե շատ բարձր չհնչի, գրեթե աշխարհաքաղաքական նշանակության` «ռուսամետներն» ընդդեմ «սորոսականների» բանահյուսությամբ: Այն է` բաց հասարակության ներկայացուցիչները ուղիղ գծով հարձակում են սկսել ԱԱԾ-ի, նրա պետի նկատմամբ, որը «կասկածել» է Սանասարյանին: «Իմ քայլը» խմբակցությունը նույնպես հետ չի մնում այդ գործընթացից. այնտեղ սկսել են ավելի ագրեսիվ, մասամբ զգուշավոր լինել իրենց պահվածքում, որովհետև «վտանգը» մոտենում է իրենց դռներին, զի հեղափոխությունն սկսում է կիրառել իր ամենադասական, ամենաարդար սկզբունքը`զավակներին խժռելու գործիքակազմը: Ի՞նչ կլինի: Սպասենք։


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3870

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ