Տե՛ր իմ, սպասման հիվանդ եմ կրկին։
Հոգիս տենչում է արևի շողեր:
Ցավից երկտակված մտքերիս վրա,
Շաղ տուր ցորենդ` գինու ու հացի։
Այցի արի ինձ` լքումիս պահին.
Տուր լինել շռայլ ու շաղ տալ երկնից
Սիրո մանանա` լույսից ընձյուղված,
Բալասանելու ցավերն անհնար,
Լուռ ամոքելու կորուստներն անդարձ,
Տուր լինել թեթև, ճախրել անխռով`
Հոգուդ բարձունքում:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ