Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Հի­սուս ի­մա­ցավ նրանց կեղ­ծա­վո­րու­թ­յու­նը և ա­սաց. «Ին­չու՞ եք Ինձ փոր­ձում, կեղ­ծա­վոր­նե՛ր»

Հի­սուս ի­մա­ցավ նրանց կեղ­ծա­վո­րու­թ­յու­նը և ա­սաց. «Ին­չու՞ եք Ինձ փոր­ձում, կեղ­ծա­վոր­նե՛ր»
14.01.2020 | 00:13
Ա­վե­տա­րա­նում բազ­մա­թիվ են այն դեպ­քե­րը, երբ շա­տե­րը մո­տե­նում էին և փոր­ձում Հի­սու­սին, որ­պես­զի մի հա­կա­սու­թյուն գտ­նեն և դա­տա­պար­տեն Նրան:
Ո­չինչ չի փոխ­վել այն օ­րե­րից. հի­մա էլ նույնն է կա­տար­վում: Մար­դը կա­տա­րյալ չէ, և դա լավ գի­տեն սա­տա­նան ու նրան ուն­կն­դիր մե­րօ­րյա փա­րի­սե­ցի­նե­րը, ո­րոնք, ա­կան­ջա­լուր լի­նե­լով կորս­տյան որ­դու ձայ­նին, դառ­նում են նրա կա­մա­կա­տա­րը և գոր­ծա­կի­ցը: Ա­նօ­րեն բան­սար­կուն ի սկզ­բա­նե չա­րա­խոս է, և ով չա­րա­խո­սում է իր բա­րե­կա­մին, ըն­կե­րո­ջը, ծա­ռա­յակ­ցին իր բե­րա­նը բան­սար­կուի բե­րան է դարձ­նում, իսկ ով բա­րե­խո­սում է, նման­վում է Քրիս­տո­սին, ո­րը բա­րե­խոսն է Հոր մոտ մեզ հա­մար (Ա Հովհ. 2;1), և սուր­բե­րին, քան­զի բա­րե­խո­սու­թյու­նը հա­տուկ է նրանց: Քրիս­տոս ա­նա­պա­տում փոր­ձու­թյու­նից հե­տո էլ Իր երկ­րա­յին կյան­քի ողջ ա­ռա­քե­լու­թյան մեջ բազ­միցս են­թարկ­վեց փոր­ձու­թյան, և սա օ­րի­նակ է բո­լոր քրիս­տո­նյա­նե­րին:
Յու­րա­քան­չյուր ճշ­մա­րիտ քրիս­տո­նյա անհ­նար է, որ փոր­ձու­թյան չեն­թարկ­վի: Մեր կյան­քը կար­ծես Սա­վու­ղի և Դավ­թի հա­կա­մար­տու­թյու­նը լի­նի, որ­տեղ հաղ­թո­ղը ե­ղավ Աստ­ծո ընտ­րյալ Դա­վիթ մար­գա­րեն, իսկ Սա­վու­ղը ա­նարգ կորս­տյան պսա­կը կրեց: Աստ­ծո ընտ­րյալ­նե­րը միշտ են հաղ­թում:
Երբ սա­տա­նա­յին ա­կան­ջա­լուր ամ­բո­խը խա­չեց Քրիս­տո­սին, նրանք և ի­րենց այդ քայ­լին դր­դող­նե­րը մտա­ծե­ցին` վե՛րջ, ա­մեն ինչ ա­վարտ­վեց, բայց ե­ղավ Հա­րու­թյան լու­սա­բա­ցը, և կար­կա­մե­ցին նրանց բե­րան­նե­րը: «Ե­թե Աստ­ված մեզ հետ է, ո՞վ կլի­նի մեզ դեմ», - ա­սում է Դա­վիթ մար­գա­րեն:
Քրիս­տոս յու­րա­քան­չյուր ճշ­մա­րիտ հա­վա­տա­վոր զա­վա­կի հետ է Իր ան­սուտ Խոս­քով. «Ես ձեզ որբ չեմ թող­նի», «Ես ձեզ հետ եմ մինչև աշ­խար­հի վախ­ճա­նը»,- և այս խոս­քե­րին ա­պա­վի­նո­ղը մշ­տա­պես կհաղ­թա­նա­կի Քրիս­տո­սով: Մենք պետք չէ, որ նրան­ցից վրեժ­խն­դիր լի­նենք, քան­զի աստ­վա­ծա­խոս Պո­ղոս ա­ռա­քյալն ա­սում է. «Ինք­ներդ վրեժ­խն­դիր մի՛ ե­ղեք, սի­րե­լի­նե՛ր, այլ թո՛ւյլ տվեք, որ Աստ­ծո բար­կու­թյու­նը կա­տա­րի այն. ո­րով­հետև գր­ված է. «Իմն է վրեժխ­նդ­րու­թյու­նը, և ես կհա­տու­ցեմ, - ա­սում է Տե­րը»:
Կար­կու­տի ամ­պեր կկու­տակ­վեն, բայց կար­կուտ չի տե­ղա, ո­րով­հետև Աստ­ված, որ երևե­լի­նե­րի և ա­ներևույթ­նե­րի ստեղ­ծողն է, կխ­նա­յի իր զա­վա­կին նման ա­նօ­րեն­նե­րի ձեռ­քից: Տի­րոջ ա­ռա­քյա­լը մեր ժա­մա­նակ­նե­րի մա­սին հս­տակ ա­սել է. «Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­ված­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը» (Բ Տիմ. 3; 1-5):
Քրիս­տո­սի տաս­ներ­կու ա­ռա­քյալ­նե­րից մե­կը մատ­նիչ և բան­սար­կուի կա­մա­կա­տա­րը ե­ղավ: Հու­դան ա­ռա­քյալ էր` կոչ­ված Քրիս­տո­սի ճշ­մա­րիտ Խոս­քի լու­սա­կի­րը լի­նե­լու, բայց խա­վա­րեց ըն­չա­քաղ­ցու­թյան պատ­ճա­ռով: Այս վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րում հու­դա­նե­րը ա­վե­լի շատ են, քան ա­ռա­քյալ­նե­րը, և ձվի մեջ մազ ո­րո­նելն ու այն իբրև չա­րա­գոր­ծու­թյուն ներ­կա­յաց­նե­լը վե­րա­դաս­նե­րին կամ հան­րու­թյա­նը այլևս ան­խու­սա­փե­լի է, ուս­տի մեզ մնում է ա­պա­վի­նել Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյա­նը և ար­դար դա­տաս­տա­նին, տք­նել, չար­չար­վել, եր­բեմն էլ մատն­վել բան­սար­կուա­կիր «քրիս­տո­նյա» ստր­կա­միտ ե­րես­պաշտ­նե­րից, բայց և հաղ­թել Աստ­ծով, գոր­ծել ի փառս Աստ­ծո, ի զո­րա­ցումն մեր Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու և ի փր­կու­թյուն մեր հո­գի­նե­րի Եր­կն­քի Ար­քա­յու­թյան մեջ. ա­մեն:
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1242

Մեկնաբանություններ