Ով որ բարձրացնում է իր անձը, կխոնարհվի, և ով որ խոնարհեցնում է իր անձը, կբարձրացվի (Ղուկ. 18:14)
17.04.2020 | 00:04
Ի՞նչ հոգով ենք մենք աղոթքի կանգնում Աստծո առջև, ի՞նչ կեցվածք ունենք այդ պահին, ի՞նչ ենք վկայում մեր անձի և ուրիշների մասին, ինչպե՞ս կարող է այնպես պատահել, որ մեկ ակնթարթում ի չիք դառնան մեր թվացյալ արժանիքները, որոնց վրա հույս էինք դրել. ահա այն հարցադրումները, որոնց պատասխանում է Հիսուսի կողմից պատմված «Փարիսեցին և մաքսավորը» առակը: Այն ուղղված է նրանց, ովքեր «...իրենք իրենցով պարծենում էին, թե արդար են, և արհամարհում էին ուրիշ շատերին» (Ղուկ. 18; 9): Ներկայացվում են երկու աղոթողներ, որոնց տարբերությունն աղոթքում հայտնված հոգու դրսևորման մեջ է: Փարիսեցին ինքն իր հետ աղոթողն է: Նա իսկապես երախտագետ չէ Աստծուն, այլ մի ինքնագոհ է, որ իր անձը համեմատում է ուրիշների հետ` նշելով նրանց բացթողումներն ու ցուցադրելով իր առավելությունները: Մաքսավորը, սակայն, ասում է մեղավորի աղոթքն ու Աստծուն ցույց է տալիս իր մեղքերը` առանց նկատի ունենալու ուրիշներին: Ինքն իրեն հավանող պարծենկոտը զղջում չունի, արժանավորություն էլ չունի, մարդկանց խաբելով` կարծում է, թե Աստծուն էլ է խաբում: Միայն ուրիշներին երևալու համար կատարված օրինապահությունը ճշմարիտ առաքինություն չէ, բուն առաքինության հոգին չկա դրա մեջ, միայն կեղևն է փայլուն, իսկ միջուկը` փտած: Աստված արտաքինը չի ընդունում, այլ սիրտ ու հոգի է փնտրում: Իսկ մեղավորը կընդունվի Աստծու կողմից կատարյալ զղջումով, որ պարունակում է անկեղծ ցավ, հատուցման պատրաստակամություն և չմեղանչելու վճռականություն: Քրիստոնեական բարեպաշտության ճշմարիտ սխրանքի համար հարկավոր է փարիսեցու արտաքին բարի գործերին միաձուլել մաքսավորի ներքին խոնարհությունը:
Այս սկզբունքները ոչ միայն աղոթքին են վերաբերում, այլև ընդհանուր առմամբ` ամեն գործի: Քրիստոնյան պարտավոր է հետևել իր յուրաքանչյուր արարքին, նույնիսկ խոսքին ու հայացքին: Նրա կյանքն ազդում է իր ողջ շրջապատի վրա: Բայց այստեղ պետք է զգուշանալ կեղծավորությունից. պետք չէ արտաքնապես զարդարվել բարեգործությամբ ու առաքինությամբ, իսկ ներսից լցված լինել չարությամբ ու ինքնահավանությամբ: Քրիստոնյան պետք է անդադար աշխատի իր հոգու փրկության համար. մաքրի այն առատ արցունքներով մեղքից ու չարիքից, հետևի իր գործերին ու մտքերին` միշտ զորանալով Աստծո շնորհով: Պետք չէ պարծենալ սեփական լավ ու բարի գործերով, հակառակ դեպքում այդ գործերը կկորցնեն իրենց արժեքն ու նշանակությունը: Խոնարհ, ապաշխարող մեղավորն ավելի արժեքավոր է Աստծո աչքին, քան նա, ով արդար է երևում ու պարծենում է դրանով: Բարի գործերի մասին պետք չէ շատ խոսել, որովհետև դրանք գործվում են ոչ թե մեր կողմից, այլ Աստծո Շնորհի կողմից` մեր միջոցով: Ամեն բան մեր մեջ Աստծուց է` բացի մեղքից: Նա մեր միջից շարունակաբար ուզում է արմատախիլ անել պարծենկոտության մոլախոտը` դրա տեղը ճշմարիտ բարեգործություն և առաքինություն սերմանելու համար: Իսկ պարծենկոտությունը բթացնում է մարդկային միտքն ու այն դարձնում անհաղորդ Աստծո կամքի հանդեպ: Պարծենկոտը լցված է ինքնախաբեությամբ. նա այդպես է երևում, այդպես քայլում և այդպես աղոթում: ՈՒրիշներից մի կողմ քաշվելով, կարծես ասելով. «Ինձ մի՛ դիպչեք, որովհետև ես սուրբ եմ»,- նա «առանձին կանգնած» է աղոթում: Միանգամայն գոհ իրենից, նա կարծում է, թե Աստված և մարդիկ նույն գոհունակությունն են արտահայտում իր մասին: Ոչինչ այնքան վիրավորական չէ Աստծո համար կամ այնքան վտանգավոր մարդկային հոգու համար, որքան պարծենկոտությունն ու ինքնագոհությունը: Սա ամենաանհուսալին, ամենաանբուժելին է բոլոր մեղքերից: Սրանից են ծնվում եսասիրությունը, գլուխգովանությունը, փառասիրությունն ու ամենից կործանարար հպարտությունը: Իսկ հպարտությունը հենց Աստծուն մերժելն է. եթե ինչ-որ մեկն իր բարի գործը վերագրում է իրեն, այլ ոչ թե Աստծո Շնորհին, ապա նա ի՞նչ է անում, եթե ոչ ապստամբում Աստծո դեմ և մերժում Նրա գոյությունն ու ներկայությունն իր կյանքից ներս: Ով բարձրամտելով իրեն բոլոր մարդկանցից վեր է դասում և իր համար բոլորից ավելի մասնավոր փառք ու պատիվ փնտրում, դուրս է գալիս մարդկային կարգից, և հույժ իրավացիորեն է ամենքից արհամարհվում նա, ով բոլորին արհամարհեց: Իսկ այն գովեստը, որ այդպիսին լսում է, մարդահաճոներն իրեն տալիս են իրենց շահասիրության պատճառով: Առերես ասված գովեստը, թեկուզ և ճշմարիտ լինի, սին է և սնապարծության գրգռիչ: Առաքինությունը, թեև արժանի է զարմանքի ու գովասանքի ուրիշների աչքում և Աստծո առջև, բայց եթե մարդը թույլ է տալիս իրեն հպարտանալ դրանով, ապա նա ընկնում է ամենացածր աստիճանին և նման է դառնում դևին, որ երբեմն առնում է նաև Լույսի Հրեշտակի կերպարանք:
Այստեղից է առաջանում նաև ուրիշներին դատելու մեծ մեղքը: Դատելով ուրիշներին, ինքնահավան մարդը չի նկատում սեփական բարոյական մերկությունը, որ ծածկվում է միայն Աստծո Շնորհով: Այդ ներքին ամբարտավանությունն արտահայտվում է նաև մարդու արտաքին կեցվածքի ու շարժուձևի մեջ` սեփական բարձրահոնությամբ և մյուսներին վերևից նայելով: Իսկ խոնարհն ու ապաշխարողը «չի էլ համարձակվում աչքերը երկինք բարձրացնել» (Ղուկ. 18; 13): Նրա կեցվածքն արտահայտում է ոչ թե անարգ ստրկամտություն, այլ համբերություն, խոնարհություն և ինքնաքննադատություն: Այդպիսի հոգին կմոտենա Աստծուն, որովհետև անկեղծորեն թողել է իր մեղավոր ընթացքը և երախտապարտ է այն Շնորհի համար, որ տրվել է իրեն: Նա մտածում է միայն իր վարքի մասին, ոչ ոքի չի դատում, ոչ ոքից բարձր իրեն չի համարում, այլ ընթանում է ինքնաքննության ճանապարհով և այդպես է արդարանում: Նրան բազում խոսքեր պետք չեն. մաքսավորը մեկ խոսք ասաց, և նրա աղոթքն ընդունելի եղավ: Ի տարբերություն մաքսավորի, փարիսեցին շատ բան խոսեց, բայց չարդարացավ ու մերժվեց:
«Ինչո՞ւ է հպարտանում մարդը, որ հող է ու մոխիր», - ասում է Իմաստունը (Սիր. 10; 9): Մարդն անկյալ ու մեղավոր էակ է և Աստծո առջև պարծենալու ոչինչ չունի: Ապաշխարության միջոցով նա պետք է վերադառնա իր Երկնավոր Հոր մոտ և իր կյանքը հանձնի Աստծո Շնորհի առաջնորդությանը, որպեսզի Աստված բարձրացնի նրան, ով խոնարհվում է:
Տեր Պարգև քահանա ԶԵՅԼԱՆՅԱՆ
Սիսիանի տարածաշրջանիհոգևոր հովիվ
Մեկնաբանություններ
Ասում են...
.
.
-
Ասում են… Հիմա մենք բավականին բարդ շրջան ենք ապրում մեր բարեկամ, եղբայրական Հայաստանի հետ հարաբերություններում։ Դա նույնիսկ ավելին է, քան եղբայրականը, քանի որ այստեղ ավելի շատ հայեր են ապրում, քան՝ բուն Հայաստանում
-
Ասում են Մարտի 8-ից առաջ Մեծ Բրիտանիայի և ԱՄՆ-ի դեսպանատները զգուշացնում էին իրենց քաղաքացիներին զգույշ լինել Մոսկվայում՝ չասելով, թե ինչ է կատարվում
-
Ասում են… Իհարկե, Բրյուսելը շահագրգռված է Հայաստան-ՀԱՊԿ կապի թուլացմամբ, իսկ Դաշինքի պաշտոնական խոսնակները մեկ անգամ չէ, որ հանրային լավատեսություն են հայտնել ՆԱՏՕ-ի հետ մերձեցման Հայաստանի հեռանկարների վերաբերյալ
-
Ասում են…
Ափսոսում ենք, որ ՀՀ ղեկավարությունը, ըստ ամենայնի, գիտակցված որոշում է կայացրել՝ վարել ՌԴ-ի հետ հարաբերությունների հետևողական վատթարացման, Լեռնային Ղարաբաղում տեղի ունեցած ամեն ինչում Ռուսաստանին մեղադրելու գիծ։ Դա, իհարկե, հարիր չէ դաշնակցային հարաբերություններին
-
Ասում են Պաղեստինյան ՀԱՄԱՍ-ը 10-20-100 անգամ ավելի քիչ զենք ունի, քան ունեին Լեռնային Ղարաբաղի հայերը և ադրբեջանական բանակը իսրայելական բանակը չէ։ Թող Հայաստանում մտածեն։
-
Ասում են… Որոշ երկրներ փորձում են խաթարել ԱՊՀ անդամների օրինական իշխանությունը, ավանդական արժեքները և իրավիճակն ամբողջությամբ: Անհրաժեշտ է կանխարգելիչ աշխատանք՝ ԱՊՀ երկրների անվտանգության ապահովման համար։
-
Ասում են… Ռուսաստանը և Բելառուսը օգուտ չունեն իսրայելա-պաղեստինյան հակամարտությունից: ՈՒ՞մ է այն ձեռնտու Մեզ ու ռուսաստանցիներին կշտամբում են «Ձեռնտու է Ուկրաինան հետին պլան է մղվել» Լսեք, եկեք անկեղծ լինենք այն, որ մեր մասին սկսել են ավելի քիչ խոսել, թերևս, վատ չէ: Բայց ո՛չ այդ գնով։ Մարդիկ են զոհվում։ Ինչի՞ վրա ենք ուրախանալու։
-
Ասում են…
Աշխարհում արևմտյան ազդեցությունը հսկայական ռազմաֆինանսական բուրգ է, այն իրեն պահելու համար անընդհատ նոր «վառելիքի» կարիք ունի՝ ուրիշներին պատկանող բնական, տեխնոլոգիական, մարդկային ռեսուրսներ
-
Ասում են…
10 ամսվա շրջափակումից հետո՝ սեպտեմբերի 19-ին, ադրբեջանական զինված ուժերը դաժան հրետակոծության ենթարկեցին Լեռնային Ղարաբաղը։
Սիրտս կոտրվում է, երբ իմանում եմ Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված և Հայաստան զանգվածաբար փախչող հազարավոր հայ ընտանիքների ցավի, կորստի, մարդու իրավունքների կոպիտ խախտումների մասին:
-
Ասում են
Ադրբեջանը վերսկսել է պատերազմը Լեռնային Ղարաբաղի դեմ՝ գնդակոծելով խաղաղ բնակիչներին և քաղաքացիական ենթակառուցվածքները
-
Ասում են… Մենք առաջարկել ենք համաձայնության գալ Ադրբեջանի հետ այնպես, որ Քելբաջարն ու Լաչինը, նաև ամբողջ Ղարաբաղը, փաստացի մնան Հայաստանի իրավասության ներքո
-
Ասում են Ռուսաստանը գնահատում է Հայաստանի հետ կառուցողական հարաբերությունները, սակայն հնարավոր չէ համաձայնել վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի թեզերի հետ՝ ռուս խաղաղապահների առաքելության ձախողման մասին:
-
Ասում են… Ադրբեջանը խնդիր է դրել Արցախն ազատել հայ բնակչությունից, ստեղծել պայմաններ, որ հայերն այնտեղից գնան, ով կմնա՝ տեղահանել կամ կազմակերպել կոտորած Շատ հստակ է ծրագիրը:
-
Ասում են Ավելի քան 30000 երեխաներ և նրանց ընտանիքները Լեռնային Ղարաբաղում արդեն 8 ամիս է՝ գտնվում են շրջափակման և ավերակների մեջ։
-
Ասում են․․․ Թուրքական ցեղերը հայտնվել են 10-րդ դարում, 11-րդ դարում հասել են պատմական Հայաստանի տարածք: Այս հողի վրա հայերն ապրել են մթա 15-րդ դարից:
Տարածաշրջանային
