Մեծ Բրիտանիան բանակցություններ է սկսել չորս երկրի հետ, որոնք կարող են ընդունել թագավորությունից վտարված անօրինական ներգաղթյալներին։ Ինչպես գրում է The Times թերթը, վկայակոչելով իր տրամադրության տակ գտնվող Մեծ Բրիտանիայի ԱԳՆ-ի փաստաթղթերը, այս հարցի շուրջ երկխոսություն է ընթանում Հայաստանի, Բոտսվանայի, Կոտ դ'Իվուարի և Կոստա Ռիկայի հետ:                
 

«Ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­մախմ­բված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թ­յուն ու ե­կե­ղե­ցի պետք է ժա­ռան­գենք»

«Ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­մախմ­բված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թ­յուն ու ե­կե­ղե­ցի պետք է ժա­ռան­գենք»
21.04.2020 | 00:31

Հան­րա­պե­տու­թյան երկ­րորդ նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի կա­լան­քի փո­փո­խու­թյան մա­սին դիր­քո­րո­շում հայտ­նած Ա­մե­նայն հա­յոց կա­թո­ղի­կոս Գա­րե­գին Բ-ն հեր­թա­կան ան­գամ թի­րախ է դար­ձել: Երկ­րի բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րը մեծ մա­սամբ չեն ըն­դու­նում այն հան­գա­ման­քը, որ Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը, հաշ­վի առ­նե­լով կո­րո­նա­վի­րու­սի վտան­գա­վո­րու­թյու­նը, ա­նա­զա­տու­թյան մեջ գտն­վող ան­ձանց կա­լան­քի փո­փո­խու­թյան մա­սին կա­րող է հայ­տա­րա­րու­թյուն ա­նել: Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր ՍՈ­ՖՅԱ ՀՈՎ­ՍԵ­ՓՅԱ­ՆԸ չի ցան­կա­նում գնա­հա­տա­կան տալ թե՛ իր գոր­ծըն­կեր­նե­րի, թե՛ հոգևոր հայ­րե­րի հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րին: «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում նա նշեց՝ եր­կու ինս­տի­տուտ­ներն էլ պետք է հար­գեն մեկ­մե­կու, և այդ հար­գան­քը, ա­ռա­ջին հեր­թին, նախ ի­րենք՝ բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րը, պետք է դրսևո­րեն, քա­նի որ հենց ի­րենք են ինչ-որ ա­ռու­մով հան­րա­յին վար­քա­գիծ թե­լադ­րող­ները: Հս­տա­կեց­նում է՝ երբ այդ վար­քագ­ծին պաշ­տո­նյա­ներն են հետևում, քա­ղա­քա­ցուց էլ չեն կա­րող ակն­կա­լել, որ կա­թո­ղի­կո­սին ոչ թե ա­վա­զա­նի ա­նու­նով, այլ «Վե­հա­փառ» դի­մե­լաձևով պետք է դի­մեն:

-Ե­կե­ղե­ցին՝ որ­պես ինս­տի­տուտ, հար­գե­լու խն­դիր կա, փաս­տո­րեն:
-Միան­շա­նակ: Մեր երկ­րում տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում բո­լոր ինս­տի­տուտ­նե­րի նկատ­մամբ է հար­գան­քը վե­րա­ցել: Դա այ­սօր­վա խն­դիր չէ, այլ խն­դիր է, որ այ­սօր պետք է լու­ծում ստա­նա: Բո­լորս էլ գի­տակ­ցում ենք, որ կոնկ­րետ խն­դիր­ներ կան, ու դրանք շտ­կելն այ­սօր նաև մեր վար­քագ­ծից է կախ­ված:
-Իսկ պե­տու­թյունն ի՞նչ է ա­նում այդ խն­դիր­նե­րը շտ­կե­լու հա­մար:
-Ե­կեք իշ­խա­նու­թյա­նը որևէ քայլ չա­նող, ո­չինչ չնա­խա­ձեռ­նող չդարձ­նենք: Եր­կու կարևոր ին­տի­տուտ­նե­րի մա­սին ենք խո­սում, ո­րոնք ա­ռան­ձին-ա­ռան­ձին ու հա­մա­կարգ­ված այս ա­մե­նի վեր­ջը պետք է դնեն: Հա­սա­րա­կու­թյու­նը պետք է փո­խի թե՛ ե­կե­ղե­ցու, թե՛ իշ­խա­նու­թյան հան­դեպ ու­նե­ցած վե­րա­բեր­մուն­քը: Այս ամ­բողջ պատ­մու­թյան խն­դիրն այն էր, որ խայ­ծը կուլ տվե­ցին եր­կու կողմն էլ. Վե­հա­փառ հոր հայ­տա­րա­րու­թյան հետ կապ­ված ո՛չ հոգևոր դա­սը, ո՛չ էլ իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը հա­սա­րա­կու­թյա­նը հան­դար­տեց­նող, խա­ղա­ղու­թյուն քա­րո­զող մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րով հան­դես չե­կան: Խոր­հր­դա­յին Միու­թյունն ա­րել է հնա­րա­վո­րը, որ փո­խի ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ հա­սա­րա­կու­թյան ըն­կա­լու­մը, ու հի­մա փո­խա­նակ ա­մեն բան ա­նենք, որ շտ­կենք այդ վե­րա­բեր­մուն­քը, փոր­ձում ենք ա­ռանձ­նաց­նել, թե այս ի­րադ­րու­թյան մեջ ով ա­վե­լի սուր ար­տա­հայտ­վեց:
-Այն, որ ե­կե­ղե­ցու դերն ու նշա­նա­կու­թյու­նը պետք է մե­ծա­նա մե­զա­նում, դրա­նում հա­մոզ­ված եք, փաս­տո­րեն:
-Ի­հար­կե, երկ­րորդ կար­ծիք լի­նել չի կա­րող: Ա­մե­նայն հար­գանք ու­նե­նա­լով բո­լոր այն մարդ­կանց նկատ­մամբ, ո­րոնց հա­վա­տամքն այլ է` մե­կը բուդ­դիստ է, մյու­սը՝ կա­թո­լիկ, եր­րոր­դը` ա­թեիստ, մեր պե­տա­կան կրո­նը քրիս­տո­նեու­թյունն է, իսկ Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցին բարձ­րա­գույն ար­ժեք է ճա­նաչ­ված մեր երկ­րում:
-Ձեր գոր­ծըն­կեր Ա­լեն Սի­մո­նյա­նը, բա­ցի այն, որ կա­թո­ղի­կո­սին ա­վա­զա­նի ա­նու­նով է դի­մում, կար­ծում է նաև, որ պետք է քն­նար­կել նրա «գա­հա­կա­լու­թյան» հար­ցը: Սա կա­րո՞ղ է օ­րա­կար­գա­յին հարց լի­նել:
-Վե­հա­փառ հայ­րա­պետ ընտ­րե­լու հար­ցը ոչ թե իշ­խա­նու­թյան ո­րո­շե­լիքն է, այլ հոգևոր դա­սի: Ե­կե­ղե­ցին ոչ թե ան­ձե­րով, այլ հա­մա­կար­գա­յին եմ գնա­հա­տում, ու կար­ծում եմ, որ այն այ­սօր չա­փա­զանց մեծ ա­նե­լիք ու­նի:
-Ձեր գոր­ծըն­կեր­ներն ու ոչ միայն նրանք հոգևոր դա­սին այն բա­նի հա­մար են քն­նա­դա­տում, թե, իբրև, ցույ­ցե­րի, եր­թե­րի ժա­մա­նակ մարդ­կանց կող­քին չեն ե­ղել, ի շահ ժո­ղովր­դի չեն ար­տա­հայտ­վել:
-Ե­թե հար­ցին նա­յենք ակ­ցիա­նե­րի կամ ցույ­ցե­րի ժա­մա­նակ ե­կե­ղե­ցա­կան­նե­րի՝ մարդ­կանց կող­քին լի­նե­լու կամ չլի­նե­լու դի­տան­կյու­նից, ա­պա, ա­յո, ե­կե­ղե­ցին իր հա­վա­տա­ցյա­լի կող­քին է ե­ղել: «Է­լեկտ­րիկ Երևա­նի» ժա­մա­նակ, օ­րի­նակ, Տա­վու­շի թե­մի ա­ռաջ­նորդ Բագ­րատ սր­բա­զանն էր մշ­տա­պես ներ­կա լի­նում: Խն­դիրն այն է, որ մար­դիկ սպա­սել ու սպա­սում են կա­թո­ղի­կո­սի խոս­քին ու ան­գամ ներ­կա­յու­թյա­նը, ին­չը հազ­վա­դեպ է ե­ղել: Հազ­վա­դեպ է ե­ղել նաև նրա կող­մից աս­ված խա­ղա­ղու­թյան կո­չը, կամ ե­թե ե­ղել է այդ­պի­սին, ա­պա ոչ թե գո­տեպն­դող կամ օրհ­նու­թյուն տվող, այլ հան­դար­տեց­նող ու խժդ­ժու­թյուն­նե­րին վերջ տա­լու կոչ է ե­ղել: Հենց սա նկա­տի ու­նեն մար­դիկ, երբ ա­սում են` կա­թո­ղի­կոսն ին­չու՞ էր լռում: Նույն կերպ նաև քա­ղա­քա­կան դաշ­տում է. ինչ­քան էլ պատ­գա­մա­վոր­նե­րը կամ նա­խա­րար­նե­րը խո­սում են, մար­դիկ սպա­սում են Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հի կամ վար­չա­պե­տի խոս­քին:
-Տե­սա­կետ կա, թե Վե­հա­փա­ռի ան­ձի դեմ իշ­խա­նու­թյան կող­մից ուղ­ղորդ­ված շար­ժում է սկս­վել, և այս ա­մե­նը շա­րու­նա­կու­թյունն է դեռևս 2018-ին մեկ­նար­կած «Նոր Հայ­րա­պետ, Նոր Հա­յաս­տան» շարժ­ման:
-Չեմ կար­ծում, թե իշ­խա­նու­թյունն ընդ­դեմ կա­թո­ղի­կո­սի ուղ­ղոր­դում է որևէ մե­կին: Գու­ցե կրկ­նեմ միտքս, բայց եր­կու կող­մից էլ խայ­ծը կուլ են տվել: Ցա­վա­լի է, որ կարևո­րա­գույն եր­կու ինս­տի­տուտ­ներ մի­մյանց հետ ճիշտ հա­րա­բեր­վե­լու մո­տե­ցում­ներն են կորց­նում: Ա­ռա­ջին հեր­թին հենց հոգևո­րա­կան­նե­րը չպետք է թույլ տան, որ խո­րա­նա այս խն­դի­րը: Ան­գամ ես՝ որ­պես պաշ­տո­նյա, ե­թե վր­դով­վում եմ, ա­պա ե­կե­ղե­ցին պետք է ինձ հան­դար­տու­թյան ու խա­ղա­ղու­թյան կոչ ա­նի: Իշ­խա­նու­թյունն ընդ­դեմ ե­կե­ղե­ցու դա­վեր չի նյու­թում, այն էլ` այս պա­հին, երբ պե­տու­թյան բո­լոր օ­ղակ­նե­րը զբաղ­ված են կո­րո­նա­վի­րու­սի կան­խար­գել­ման աշ­խա­տանք­նե­րով: Ինչ վե­րա­բե­րում է կա­թո­ղի­կո­սին, ա­յո, խա­ղա­ղու­թյան կո­չե­րով պետք է հան­դես գա, ու ցան­կա­լի է, որ դա ա­նի ան­կախ հան­գա­ման­քից՝ այն Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի՞ն, թե՞ Սերժ Սարգ­սյա­նին, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին է վե­րա­բե­րում:
-Մի­գու­ցե կա­րի՞ք կա նս­տե­լու դեմ դի­մաց ու քն­նար­կե­լու եր­կուս­տեք հու­զող բո­լոր հար­ցե­րը: Իշ­խա­նու­թյան ներ­սում, օ­րի­նակ, նկա­տում ենք` ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ ըն­կա­լում­նե­րը տար­բեր են:
-Ի­րա­կա­նում վատ չեմ ըն­դու­նում, որ իշ­խա­նու­թյան ներ­սում տար­բեր կար­ծիք­ներ ու մո­տե­ցում­ներ կան: Հս­տա­կեց­նեմ ուղ­ղա­կի, որ ես այն մարդ­կան­ցից եմ, որ խա­ղա­ղու­թյու­նը նախ և ա­ռաջ իմ ներ­սում եմ փնտ­րում: Կռ­վում եմ ոչ թե ջախ­ջա­խե­լու, այլ բա­ցատ­րե­լու ու շտ­կե­լու հա­մար: Ա­յո, ճիշտ եք նշում, պետք է երկ­խո­սու­թյան գնալ, ին­չը կա՛մ չկա, կա՛մ հե­ռա­հար ու միջ­նոր­դա­վոր­ված ձևով է տե­ղի ու­նե­նում: Բայց ե­թե աշ­խար­հիկ մար­դը կա­րող է վր­դով­վել ու պոռթ­կալ, ա­պա հոգևո­րա­կա­նը չպետք է այդ խայ­ծը կուլ տա, նրա կո­չը պետք է հան­դար­տեց­նող լի­նի: Երկ­խո­սու­թյան ու ներ­դաշ­նա­կու­թյան հար­թակ է պետք ստեղ­ծել, բայց ոչ հի­մա: Այս պա­հին պետք է թող­նել` հան­դարտ­վի ի­րա­վի­ճա­կը, ա­պա նոր հաս­կա­նալ՝ որն է ե­կե­ղե­ցու դե­րը քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ, կամ պե­տու­թյունն ինչ­քա­նով ի­րա­վունք ու­նի «մխրճ­վե­լու» ե­կե­ղե­ցու գոր­ծե­րի մեջ: Այդ­պի­սով ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­ղոր­դակ­ցա­յին, հա­մախ­մբ­ված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թյուն ու ե­կե­ղե­ցի կժա­ռան­գենք:
Զրույ­ցը՝
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ

Դիտվել է՝ 9726

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ